Του Άρη Μπάρκα/ info@eurohoops.net
Ο 29χρονος πλέι μέικερ απάντησε σε ερωτήσεις σχετικές με πολλά ακόμα ζητήματα στο πρώτο μέρος της μεγάλης συνέντευξής του στο Eurohoops.
Εξήγησε πως βιώνει της ως τώρα πορεία του στα παρκέ, μίλησε, μεταξύ άλλων, για τις πρώτες του εμπειρίες στους “πράσινους”, ενώ αναφέρθηκε και στην οικογένεια του…
Αναλυτικά όσα είπε στο πρώτο μέρος της συνέντευξης του στο Eurohoops:
Είμαστε πολύ χαρούμενοι που σε έχουμε εδώ στο Eurohoops Dome. Δεν είναι η πρώτη σου φορά εδώ, είναι η πρώτη όμως που μας δίνεις συνέντευξη. Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Πότε έμαθες ότι το “Καλάθης” σημαίνει στα ελληνικά καλάθι;
“Όταν ήμουν μικρότερος, ο παππούς μου είπε ότι το επώνυμο σημαίνει καλάθι. Ήταν πολύ αστείο προφανώς, γιατί η οικογένειά μου είναι μπασκετική οικογένεια, μου το είπε και απλά ζω με αυτό”.
Είστε μπασκετική οικογένεια αλλά τί ήταν αυτό που σε έσπρωξε στο μπάσκετ;
“Πιστεύω ο πατέρας μου και οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί μου. Όταν ήμασταν μικρότεροι, είχαμε ένα γήπεδο μπάσκετ στην πίσω αυλή, παλεύαμε, κάναμε οτιδήποτε μπορούσαμε για να κερδίσει ένας από τα αδέλφια. Ήμασταν πολύ ανταγωνιστικοί, επομένως αυτό ήταν που με έσπρωξε πραγματικά να παίξω μπάσκετ, να προσπαθήσω να γίνω πολύ καλός”.
Ποιος ήταν το στοιχείο του Νικ που αγαπάς; Τί σου είναι ακόμα ξένο, αυτό που σε ενοχλεί, σε σύγκριση με τις συνήθειες σου από τις Ηνωμένες Πολιτείες;
“Το ελληνικό στοιχείο θα έλεγα πως είναι ότι εδώ τρώω πιο υγιεινά. Στις ΗΠΑ έτρωγα πολύ fast food, αφού υπάρχουν παντού εστιατόρια fast food. Εδώ είναι περιορισμένα, οπότε είναι κάτι καλό για την υγεία μου και το σώμα μου. Οι Έλληνες, γενικά, εκτιμούν την ζωή, την απολαμβάνουν και προσπαθούν να μην παίρνουν τίποτα ως δεδομένο”.
Είπες πως έχεις μετανιώσει που δεν μιλάς ακόμα ελληνικά αλλά είσαι σε πρόοδο, σωστά;
“Είμαι σε πρόοδο. Νιώθω πως μπορώ να μιλήσω λίγο, όμως είναι καιρός που μεγαλώνω και πρέπει να μάθω”.
Πιστεύω όμως ότι καταλαβαίνεις απόλυτα τι λένε οι υπόλοιποι.
“Νιώθω ναι, νιώθω πως μπορώ έχω μεγάλη αίσθηση του τι λένε, μαθαίνω κάθε μέρα και από λίγο. Σε κάποιο σημείο, ίσως όταν θα είμαι 50, να μπορώ να μιλάω άπταιστα!”.
Ίσως να τιμήσεις και την μνήμη του παππού σου.
“Ναι, κάθε μέρα σκέφτομαι αν θα ερχόταν. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους φαν μου, ερχόταν σε κάθε αγώνα μου, μακάρι να με έβλεπε να φοράω την ελληνική φανέλα για την Εθνική Ελλάδας, θα ήταν ο πιο περήφανος για εμένα. Γι’ αυτό λυπάμαι περισσότερο, που απεβίωσε όταν ήμουν μικρότερος, τον… εκπροσωπώ όμως κάθε χρόνο, κάθε φορά που φοράω την ελληνική φανέλα”.
Πες μας πώς είναι το συναίσθημα του να είσαι περιζήτητος στα κολέγια της Αμερικής; Γιατί είναι λίγοι, ειδικά οι Έλληνες μπασκεμπολίστες που το έχουν βιώσει.
“Όταν ήμουν μικρός, μεγάλωσα παίζοντας μπάσκετ, μεγάλωσα παίζοντας για μία από τις κορυφαίες σχολικές ομάδες. Σκάουτερ και άλλοι ερχόντουσαν για να με δουν, είναι σπουδαίο. Να είσαι ανάμεσα στους περιζήτητους, να σε προσκαλούν να παίξεις σε μεγάλα τουρνουά για νεαρούς παίκτες… Το σημαντικό ήταν ότι είχα πολλές επιλογές για το κολέγιο. Για μένα, το να είμαι στους περιζήτητους των κολεγίων ήταν ξεχωριστό. Πάντα ήθελα να παίξω για τους “Gators”, αφιέρωσα την ζωή μου στο high school σε αυτό. Ήταν πολύ νωρίς να αφιερωθώ, όμως ήταν το σχολείο (σ.σ. Φλόριντα) στο οποίο ήθελα να πάω και να είμαι κοντά στο σπίτι”.
Όπως οι περισσότεροι παίκτες, αγαπούσες την ζωή στο κολέγιο;
“Ναι, την αγαπούσα. Αγαπούσα τις ημέρες του κολεγίου, υπήρχαν αναμνήσεις που σαν σπουδαστές, δεν τις ξεχνάς ποτέ τις μέρες στο κολέγιο”.
Έγινες επαγγελματίας και έπαιξες σε Ελλάδα, Ρωσία και ΝΒΑ. Πού σου άρεσε περισσότερο;
“Για εμένα, ήταν εμπειρία η πρώτη μου χρονιά στην Ελλάδα επαγγελματικά γιατί μόλις είχα έρθει από το κολέγιο, όπου έπαιζα βασικός, 30-35 λεπτά σε κάθε ματς, η ομάδα ήταν φτιαγμένη γύρω μου. Την πρώτη μου χρονιά είχα τον Σπανούλη, τον Γιασικεβίτσιους, τον Διαμαντίδη, τον Ντρου Νίκολας, είχαμε πιθανότατα το καλύτερο ρόστερ στην Ευρώπη εκείνη την περίοδο και σκέφτηκα ότι θα έρθω και θα παίξω, θα με χρειάζονται κλπ κλπ, αλλά δεν με χρειάζονταν καθόλου! Μάθαινα, στους πρώτους 3-4-5 μήνες τηλεφώνησα στον πατέρα μου και του είπα: Μπαμπά, δεν ξέρω αν με θέλουν εδώ, δεν νομίζω ότι με χρειάζονται, δεν με χρησιμοποιούν. Μετά συνειδητοποίησα και ωρίμασα, παίρνει χρόνο το να μάθεις, ήταν μία εμπειρία εκμάθησης για εμένα. Το στυλ της Ευρώπης είναι διαφορετικό από το στυλ της Αμερικής. Συνέχιζα να μαθαίνω και να μαθαίνω και προφανώς έμαθα από έναν σπουδαίο προπονητή, τον κόουτς Ομπράντοβιτς και βελτιωνόμουν συνεχώς”.
Μιλώντας για το στυλ παιχνιδιού, εδραιώθηκες αυτή την χρονιά ως το καλύτερο πόιντ γκαρντ της Ευρωλίγκας. Απολαμβάνεις αυτή την αναγνώριση;
“Πάντα! Για μένα, κάθε αναγνώριση είναι σπουδαία, όμως έρχεται με την ικανότητα να κερδίζεις. Η χρονιά που είχα, η χρονιά που είχαμε σαν ομάδα στην Ευρωλίγκα, πιστεύω ότι θα έπρεπε να ήμασταν στο Final Four, αλλά είναι κάτι που δεν μπορείς να φέρεις πίσω. Ήταν υπέροχο στην Ευρωλίγκα που βοήθησα την ομάδα με αυτά που κάνω στο γήπεδο”.
Πιστεύεις πως τα τελευταία χρόνια έχεις αδίκως δεχθεί κριτική, ειδικά από τους οπαδούς;
“Προσωπικά, δεν το κοιτάω αυτό. Δεν στέκομαι σε όσα λένε οι οπαδοί και όσοι είναι τριγύρω. Προφανώς, έχουν πει πιθανότατα κάποια πράγματα, προσπαθώ, όμως, να γίνομαι καλύτερος μέρα με την μέρα, να δίνω τα πάντα κάθε μέρα. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος για εμένα. Προφανώς, θα υπάρχουν πάνω και κάτω στην καριέρα σου, εγώ όμως είμαι χαρούμενος που παίζω μπάσκετ και συνεχίζω από εκεί”.
-Τί μπορείς να βελτιώσεις στο παιχνίδι σου;
“Μπορώ πάντα να βελτιώνω το σουτ μου, νιώθω ότι βελτιώνεται, είμαι πιο σίγουρος για αυτό πλέον. Τις ελεύθερες βολές. Πρέπει να βελτιώσω τις ελεύθερες βολές. Το σουτ όμως είναι το σημαντικότερο”.
Τί άλλαξε στην ζωή σου όταν έγινες πατέρας;
“Συνειδητοποίησα ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή σου. Όταν είδα τον γιο μου να γεννιέται, αυτό ήταν το πιο σημαντικό πράγμα της ζωής μου. Σαν πατέρας, η μεγαλύτερη ευθύνη μου είναι αυτός, το παιδί μου και τώρα συνειδητοποιώ πως κάποιος με κοιτάει προς τα πάνω καθημερινά και είμαι υπεύθυνος για να τον οδηγήσω στην σωστή κατεύθυνση στην ζωή και να του δείξω τον κατάλληλο δρόμο”.
Πιστεύεις πως αυτού του είδους η αντίληψη σε βοηθάει επίσης στο παρκέ; Γιατί δεν είναι σύμπτωση πως έγινες επίσης καλύτερος παίκτης αφότου έγινες πατέρας.
“Το να έχεις ένα παιδί, πάντα βοηθάει τον οποιοδήποτε. Δεν ξέρω αν με αλλάζει στο παρκέ, προσωπικά με έκανε να βλέπω την ζωή διαφορετικά, όταν είχα παιδί και όταν δεν είχα”.
Έχεις ακόμα πολλά χρόνια μπάσκετ μπροστά σου. Ποια είναι η κληρονομιά που θες να αφήσεις πίσω;
“Απλά να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος. Να οδηγήσω στον σωστό δρόμο τα νέα παιδιά, τα παιδιά που με παρακολουθούν. Και να προσπαθώ να κερδίζω, να κερδίζω πρωταθλήματα, αυτό είναι το σπουδαιότερο που μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας σαν κληρονομιά. Και πώς να πηγαίνεις τον εαυτό σου προς την σωστή κατεύθυνση”.
Αυτό επίσης έχει να κάνει με τον γιο σου, σωστά;
“Ναι, σίγουρα! Έρχεται στα παιχνίδια, όταν κάνει πράγματα, κάποιες φορές νομίζω πως φωνάζω πολύ και πιθανότατα με βλέπει, όμως είναι μέρος του παιχνιδιού, να οδηγείς στην σωστή κατεύθυνση”.
Δείτε τη συνέντευξή του στο Eurohoops:
Σύντομα θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος της αποκλειστικής συνέντευξης του Νικ Καλάθη…