Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Η Μακάμπι Τελ Αβίβ, η λατρεία για την Ελλάδα, οι μεγάλες επιτυχίες με τη Ρωσία, η Νταρουσάφακα και η συνύπαρξη με τον “βασιλιά” ΛεΜπρον στο ΝΒΑ!
Ένα όνομα, πολλές ιστορίες. Ο Ντέιβιντ Μπλατ δεν είναι απλά ένας εκ των κορυφαίων προπονητών στην Ευρώπη, αλλά μια σπουδαία προσωπικότητα, που έχει αφήσει το στίγμα, όπου κι αν έχει βρεθεί.
Ο 59χρονος, γεννημένος στη Βοστώνη Αμερικανοϊσραηλινός προπονητής έχει περάσει από πολλά… μεγάλα καράβια, αλλά έχει μάθει να αποφεύγει τις φουρτούνες με επιτυχία κι αυτό σκοπεύει να πετύχει και στον Ολυμπιακό, μετά την συμφωνία με τους Πειραιώτες για τα επόμενα δύο χρόνια!
Πατήστε εδώ για να δείτε όλο το στόρι των επαφών του Μπλατ με τον Ολυμπιακό… Η πρώτη επαφή, η πρόταση, η βελτιωμένη πρόταση, οι λεπτομέρειες που απέμεναν, και η τελική συμφωνία!
Ο Μπλατ επιστρέφει στην Ελλάδα έπειτα από οκτώ χρόνια, αφού τη σεζόν 2009/2010 τον είχαμε δει να καθοδηγεί τον Αρη, μια δουλειά ανάμεσα σε πολλές σπουδαίες που έχει αναλάβει τα προηγούμενα, με πλειάδα τίτλων.
Το Eurohoops καταγράφει τα προπονητικά βήματα του άλλοτε πόιντ γκαρντ του Princeton, που πέρασε τα χρόνια του ως παίκτης στο Ισραήλ, ενώ ως κόουτς έχει πετύχει σχεδόν παντού, με πολλούς τίτλους, εγχώριους και διεθνείς, ενώ το 2014 πέρασε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού για το ΝΒΑ, αναλαμβάνοντας την ακριβοθώρητη δουλειά του head coach στους Καβαλίερς, έχοντας υπό τις οδηγίες του τον ΛεΜπρον Τζέιμς!
Στο πλευρό του Πίνι
Τα πρώτα του βήματα στην προπονητική ήταν στην Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν (1993-1999), ωστόσο έγινε γνωστός στη Μακάμπι, όντας δεξί χέρι του Πίνι Γκέρσον, με την οποία έβρισκε μπροστά του συνεχώς τον Παναθηναϊκό επί μια τριετία (2000-2002) στο Final Four!
Το 2000 η Μακάμπι ηττήθηκε από τους “πράσινους” στον τελικό της Θεσσαλονίκης, ενώ στο Παρίσι το 2001 οι Ισραηλινοί πήραν τη ρεβάνς. Τη σεζόν 2001/2002, με τον Γκέρσον να αποσύρεται προσωρινά, τα ηνία πέρασαν στον Μπλατ, ο οποίος έτσι κι αλλιώς κατά πολλούς ήταν ο ιθύνων νους της Μακάμπι όσον αφορά τη στρατηγική και την προετοιμασία των αγώνων, χάνοντας από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό του Final Four της Μπολόνια, που του έκοψε το δρόμο για την κορυφή.
Η Μπενετόν και η λατρεία στον Ζήση
Μετά τη σύντομη θητεία στην εθνική Ισραήλ, αλλά και την Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης (2004/2005) ο Μπλατ ανέλαβε την Μπενετόν το 2005, επιστρέφοντας σε ομάδα πρωταθλητισμού, καθώς τότε η ομάδα που κατείχε η οικογένεια Μπενετόν ήταν πανίσχυρη οικονομικά, ενώ είχε πάρει μεταξύ άλλων το Νίκο Ζήση!
Με τον Ελληνα διεθνή γκαρντ εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης τότε, η ομάδα του Τρεβίζο κατέκτησε το πρωτάθλημα (2006), ενώ ο Ζήσης έγινε ο αγαπημένος παίκτης του προπονητή, με τον Μπλατ να υπογραμμίζει τη… λατρεία του με μια μνημειώδη ατάκα: “Λατρεύω τον Ζήση και ως παίκτη, αλλά και ως άνθρωπο. Επειδή μάλιστα έχω έναν μικρό γιο που παίζει μπάσκετ, θα ήθελα όταν μεγαλώσει να του μοιάσει σε όλα” και αναφερόταν στον γιο του, Ταμίρ Μπλατ, που πλέον ξεδιπλώνει όλο και περισσότερο το ταλέντο του, έχοντας φτάσει στην εθνική ομάδα της χώρας.
Στη Ρωσία έγραψε ιστορία
Επί έξι χρόνια ο Μπλατ εκτός των δουλειών που είχε σε συλλόγους, καθοδήγησε και την εθνική Ρωσίας, που πανηγύρισε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ υπό τις οδηγίες του!
Αποκορύφωμα ήταν η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ το 2007, με την ομάδα του Μπλατ να υποτάσσει την Ισπανία μέσα στη Μαδρίτη (59-60) με το καλάθι του Τζέι Αρ Χόλντεν!
Αυτή δεν ήταν η μοναδική επιτυχία του, καθώς ακολούθησαν άλλα δύο μετάλλια. Το χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας το 2011 και το επίσης χάλκινο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, μετά το οποίο χώρισαν οι δρόμοι του με τους Ρώσους.
Ο Αρης, η αγάπη για την Ελλάδα και η κόντρα
Η πολυποίκιλη πορεία του Μπλατ τον έφερε και από τα μέρη μας, καθώς λίγο μετά την έναρξη της σεζόν 2009/2010 ανέλαβε τα ηνία του Αρη, προερχόμενος από δύο σύντομα περάσματα από Εφές (2007/2008) και Ντιναμό Μόσχας (2008/2009). Ο ερχομός του στην Ελλάδα δεν ήταν τυχαίος, αφού η αγάπη του για τη χώρα μας και τους ανθρώπους της είναι δεδηλωμένη σε κάθε ευκαιρία.
Στον Αρη δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι παραπάνω από την παρουσία στα playoffs, όπου αποκλείστηκε στον α’ γύρο από τον Ολυμπιακό (2-0), ωστόσο “έγραψε” μερικές ατάκες που αφορούσαν και… ελληνική ιστορία, της οποίας είναι άριστος γνώστης.
Μία εξ αυτών, τον Φεβρουάριο του 2010 στην παρουσίαση του Ματ Ουόλς ήταν χαρακτηριστική: “Συνήθως έρχεστε στις συνεντεύξεις Τύπου και με ρωτάτε για την ομάδα και για τον επόμενο αγώνα. Σήμερα σας έχω μια έκπληξη: θα σας κάνω εγώ ερωτήσεις. Λοιπόν, όποιος ξέρει την ημερομηνία της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Γερμανούς και ποιος τραυμάτισε τον θεό Άρη στην Ιλιάδα να σηκώσει το χέρι του!”
Ωστόσο, η σχέση τους με τους Ελληνες είχε και την… κρίση της. Στο Μουντομπάσκετ του 2010 Ελλάδα και Ρωσία είχαν πρωταγωνιστήσει σε ένα περίεργο παιχνίδι, όπου φαινομενικά η ηττημένη ελληνική ομάδα έβγαινε κερδισμένη ενόψει των νοκ-άουτ (σ.σ. τελικά δε βγήκε, γιατί έπεσε πάνω στην Ισπανία που ήθελε να αποφύγει…), με τον Μπλατ να ξεσπαθώνει μετά τη νίκη της ομάδας του (73-69) για τη νοοτροπία… ήττας της Εθνική μας εκείνο το βράδυ: “Δούλεψα στην Ελλάδα και αγαπώ τη χώρα και τους ανθρώπους της. Γι’ αυτό νιώθω ντροπή με όσα είδα να συμβαίνουν σήμερα. Ντρέπομαι πολύ όχι ως προπονητής, αλλά ως ένας άνθρωπος που είναι φιλέλληνας. Δεν μπορεί να βγαίνει ο Φώτσης με την ομάδα και να μην αγωνίζεται, δε γίνεται να σουτάρεις βολές και να πετάς επίτηδες την μπάλα στο στεφάνι! Τι στο διάολο είναι όλα αυτά που έγιναν;”
Η “μάγκικη” Ευρωλίγκα με τη Μακάμπι
Το 2010 επέστρεψε στο Τελ Αβίβ και κατάφερε να επαναφέρει τη Μακάμπι όχι απλά στο κορυφαίο επίπεδο, αλλά στην κορυφή της Ευρωλίγκας! Εχοντας υπό τις οδηγίες του και τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, τον βοήθησε να κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του (2010/2011) κι έφτασε ως τον τελικό του Final Four της Βαρκελώνης, όμως εκεί δεν μπόρεσε να συναγωνιστεί τον… αφιονισμένο Παναθηναϊκό, που του στέρησε την κούπα (78-70).
“Ο Σχορτσιανίτης είναι ένας από τους ηγέτες μας και χωρίς αυτόν δεν είμαστε τόσο καλοί. Και οι Λέικερς χωρίς τον Κόμπε δεν είναι καλοί” είχε πει τον Ιανουάριο του 2011 για τον “Σόφο”, ενώ για τον Διαμαντίδη, που του είχε στερήσει το τρόπαιο τότε είχε επισημάνει πως “ο Διαμαντίδης είναι ίσως ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Μπορεί να αλλάξει άρδην τη μορφή ενός αγώνα, διαθέτει αυτή τη σπάνια ήσυχη ποιότητα και βλέπει γρηγορότερα από κάθε άλλον τις φάσεις, ακόμη κι αυτές που θα γίνουν αργότερα”.
Οι “πράσινοι” και πάλι έφραξαν το δρόμο σε Μπλατ και Μακάμπι την επόμενη σεζόν (2011/2012), επικρατώντας σε μια επική σειρά playoffs (3-2) με δύο break, ωστόσο το έπος του Μπλατ στη δεύτερη θητεία του στην “ομάδα του λαού” επιβραβεύθηκε με έναν απίστευτο ευρωπαϊκό τίτλο το 2014 στο Μιλάνο.
Η Μακάμπι πήγε ως αουτσάιντερ στο Final Four του Μιλάνου, όμως η ομάδα του Μπλατ νίκησε τόσο την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό, όσο και τη Ρεάλ στον τελικό, ανεβαίνοντας πανηγυρικά στην κορυφή της Ευρώπης, με MVP τον άλλοτε άσο του Πανιωνίου, Ταϊρίς Ράις, έχοντας ένα σύνολο από εργάτες και ουχί σταρ!
Το “διαβατήριο” για το ΝΒΑ
Ο μοναδικός θρίαμβος στο Μιλάνου ήταν το “κλειδί” που άνοιξε το δρόμο του ΝΒΑ για τον πρωταθλητή της χρονιάς στην Ευρωλίγκα και μάλιστα με μια δουλειά που θα ζήλευε η πλειοψηφία των προπονητών του “μαγικού κόσμου”: Στους Καβαλίερς του ΛεΜπρόν Τζέιμς, που μόλις είχε επιστρέψει στη γενέτειρά του!
Η συνύπαρξη με έναν τόσο μεγάλο σούπερσταρ είναι ευλογία, αλλά και κατάρα κι αυτό ο πολύπειρος σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά πρωτάρης ως head coach στο ΝΒΑ, το κατάλαβε από πρώτο χέρι.
Η πρώτη σεζόν κύλησε ως ένα σημείο καλά και μάλιστα το 53-29 με το οποίο οι Καβς ολοκλήρωσαν την regular season ήταν το καλύτερο ως τότε στην ιστορία τους για παρθενική σεζόν προπονητή στην ομάδα. Στα playoffs η παρέα του “βασιλιά” έφτασε στους τελικούς, αλλά υπέκυψε στους Ουόριορς (4-2), με τη δεύτερη χρονιά να μην κυλά αντίστοιχα.
Τα αποτελέσματα ήταν καλά (30-11 στο πρώτο μισό της regular season), ωστόσο η σχέση με τον ΛεΜπρον δεν κυλούσε καλά, με αποτέλεσμα ο Μπλατ να… φαγωθεί τον Ιανουάριο (22/1/2016) και να αντικατασταθεί από τον ασίσταντ, Τάιρον Λου, ο οποίος οδήγησε τους Καβς στο πρωτάθλημα, για το οποίο ο Αμερικανοϊσραηλινός έλαβε δαχτυλίδι από την πρώην ομάδα του.