Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα κεφάλαια για τον Παναθηναϊκό ειδικότερα και το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα ήταν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.
Ο 21χρονος φόργουορντ που έγινε κάτοικος ΟΑΚΑ το καλοκαίρι του 2012, θα αναζητήσει αλλού τη συνέχεια της καριέρας του, παρά τις τεράστιες προσδοκίες που είχαν τραφεί κατά την έλευση και την πορεία του.
Προσδοκίες οι οποίες όσο μετουσιώθηκαν στις μικρές εθνικές ομάδες, με την κατάκτηση δύο χρυσών μεταλλίων και αντίστοιχων βραβείων MVP σε U18 και U20, άλλο τόσο δεν είχαν συνέχεια στο τριφύλλι, το οποίο και κατά δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου τον προόριζε για επόμενο αρχηγό και ηγέτη, αλλά η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη, με το “διαζύγιο” να κλείνει (τουλάχιστον προς το παρόν) αυτό το κεφάλαιο.
Το Eurohoops ξετυλίγει το κουβάρι της πορείας του Χαραλαμπόπουλου, ο οποίος μένοντας ελεύθερος από τον Παναθηναϊκό θα χρειαστεί να αναζητήσει αλλού τη σταθερότητα που θέλει για να γίνει σημαντικός και να εξελιχθεί.
Το ταλέντο από το Αιγάλεω και η μεταγραφή
Το καλοκαίρι του 2012 ο Παναθηναϊκός ζούσε την απόλυτη αλλαγή σε όλα τα επίπεδα. Πολλοί έφυγαν και πολλοί ήρθαν και ανάμεσα στις υπόλοιπες μεταγραφές, έγινε και μία που είχε το βλέμμα στο μέλλον, με τον 15χρονο τότε Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, που ερχόταν από το Αιγάλεω, ομάδα της γειτονιάς του, στην οποία αγωνιζόταν και ο πατέρας, Νίκος Χαραλαμπόπουλος.
Η παρουσία του Αργύρη Πεδουλάκη στον πάγκο έπαιξε ρόλο στη μεταγραφή, αφού επρόκειτο για εισήγησή του και μάλιστα του έδωσε τις πρώτες ευκαιρίες, από το πρώτο επίσημο παιχνίδι της σεζόν (σ.σ. τον προημιτελικό κυπέλλου με τον Πανιώνιο στις 26/9/2012), βάζοντας έτσι τον μικρό στο… κάδρο, ώστε να αρχίσει να συζητιέται η περίπτωσή του.
“Με τον Χαραλαμπόπουλο αρχηγό…”
Εχοντας στο έμψυχο δυναμικό του ένα τόσο ελπιδοφόρο κεφάλαιο του ελληνικού μπάσκετ, ο Παναθηναϊκός είχε στο πλάνο να βάλει τις βάσεις για το μέλλον, με νέα παιδιά, νέα Ελληνόπουλα, για να επαναλάβει τις επιτυχίες της εποχής Ομπράντοβιτς, όταν οι Ελληνες ήταν η βάση.
Η εμπιστοσύνη της διοίκησης ήταν δεδομένης και προσωπικά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, που πόνταρε πολλά στον Χαραλαμπόπουλο και όχι μόνο και δεν δίστασε να τον χρίσει μελλοντικό αρχηγό της ομάδας και μάλιστα με μια χαρακτηριστική δήλωση και συγκεκριμένη ατάκα.
“Αν δεν σηκώσουμε το Ευρωπαϊκό στην επόμενη πενταετία με τον Χαραλαμπόπουλο να μη με λένε Γιαννακόπουλο” είχε πει τον Μάρτιο του 2015 ο διοικητικός ηγέτης της ΚΑΕ για να υπερθεματίσει την εμπιστοσύνη στο νεαρό, ωστόσο η πορεία έδειξε πως όσο καλή ήταν η πρόθεση που οδήγησε στη δήλωση, στη συνέχεια εξελίχθηκε σε… βάρος για τον παίκτη και την ομάδα.
Το χρυσό “κεφάλαιο Εθνική”
Στον Παναθηναϊκό το βάρος ήταν σταθερά μεγάλο, όπως άλλωστε σε κάθε μεγάλη ομάδα, αλλά στις εθνικές τα πράγματα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα και υπενθύμιζαν κάθε καλοκαίρι πόσο σπουδαία περίπτωση ήταν ο μικρός, που απελευθερωνόταν ψυχολογικά.
Με την U16 το 2013 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό του Κιέβου (11,2π., 6,6ριμπ.). Ακολούθησε ο θρίαμβος με την U18 το 2015 στο Ευρωπαϊκό του Βόλου (16,6π., 8,1ριμπ.) όπου οι εμφανίσεις του ήταν εξωπραγματικές και τον έχρισαν εκτός από χρυσό και MVP.
Η ιστορία επαναλήφθηκε το 2017 στο Ευρωπαϊκό U20 της Κρήτης (14,4π., 5,9ριμπ.) με την ομάδα του Ηλία Παπαθεοδώρου να φτάνει στο πρώτο σκαλί του βάθρου με κορυφαίο τον Χαραλαμπόπουλο, που ζευγάρωσε τα βραβεία MVP.
Η εύθραυστη ψυχολογία και η απουσία εμπιστοσύνης
Την ώρα που στις μικρές εθνικές έκανε τις κορυφαίες εμφανίσεις του κι έφτασε και στην Εθνική Ανδρών, έβλεπε αυτούς που… νικούσε τα καλοκαίρια, να κάνουν άλματα με τους συλλόγους τους.
Ο… χρυσός φόργουορντ στον Παναθηναϊκό δεν μπόρεσε να κάνει ούτε κατά διάνοια όσα θαυμαστά έκανε με τις εθνικές, αφού δεν μπορούσε να βρει ικανό ρόλο για να τον ακολουθήσει και να βελτιώσει συγκεκριμένους τομείς του παιχνιδιού του, που χρειάζονταν για να σταθεί στο υψηλό και σκληρό επίπεδο της Ευρωλίγκας.
Η ψυχολογία του καθ’ όλη τη διάρκεια της πενταετούς παρουσίας του στο ΟΑΚΑ ήταν εύθραυστη, ενώ δεν είχε την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση. Σίγουρα υπάρχει ευθύνη από δικής του πλευράς γι’ αυτά που δεν έκανε με την πράσινη φανέλα, αλλά και οι περισσότεροι προπονητές που τον είχαν στα χέρια τους, δεν τον αντιμετώπισαν όπως θα έπρεπε για ένα τόσο σπουδαίο project.
Φωτεινή εξαίρεση ήταν η ολιγόμηνη δεύτερη θητεία του Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος προσπαθώντας να αλλάξει πολλά σε μικρό διάστημα στο φινάλε της σεζόν 2015/2016 μετά την απόλυση του Σάσα Τζόρτζεβιτς, έδωσε χώρο και χρόνο στον Χαραλαμπόπουλο στα ελληνικά playoffs και τους τελικούς με τον Ολυμπιακό, δημιουργώντας αισιοδοξία πως πλέον είχε μπει το νερό στ’ αυλάκι, ενώ ακολούθησε η οκταετής επέκταση(!) του συμβολαίου του.