Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Κάθε χρονιά στον Ολυμπιακό αρχίζει γεμάτη πίεση για τίτλους, φέτος άρχισε με ακόμη περισσότερη μετά από τη δεύτερη διαδοχική χωρίς την κατάκτηση ενός. Για καθεμία από τις μετεγγραφές το καλοκαίρι η υπογραφή στην ομάδα εμπεριείχε έξτρα, τόσο σε σχέση με το 0/6 την τελευταία 2ετία όσο με ό,τι άλλο μπορεί να τη συνοδεύει στην ελληνική πραγματικότητα.
Για παράδειγμα, ο Ζακ ΛεΝτέι χαρακτηρίστηκε “νέος Κάιλ Χάινς” κι ο Σάσα Βεζένκοφ “αντι-Παπαπέτρου”. Και μπορεί για τον έναν ο χαρακτηρισμός να προήλθε από το καλούπι και το στυλ παιχνιδιού του και για τον άλλον απλώς και μόνο για να χαρακτηρίσει σε ποιανού τη θέση αποκτήθηκε, για τον τελευταίο η κατάσταση ήταν εξ αρχής περίπλοκη. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου βρέθηκε να υπογράφει στον “αιώνιο” αντίπαλο κι η σύγκριση ήταν/είναι αναπόφευκτη.
Μετά από ενάμιση μήνα επίσημης δράσης, ο Σάσα Βεζένκοφ τα πηγαίνει αρκετά καλά και μόνος του. Ξέχωρα από συγκρίσεις κι ό,τι άλλο σχετικό.
Ο 23χρονος Βουλγαροκύπριος -κάτοχος κι ελληνικού διαβατηρίου- φόργουορντ (και στο “3”, και στο “4”) υπέγραψε στον Ολυμπιακό μετά από μία 3ετία στη Μπαρτσελόνα, κατά την οποία ούτε η ίδια καταλανική ομάδα δεν έζησε και τις καλύτερές της στιγμές, πόσω μάλλον ο ίδιος. Πλέον έχει αρχίσει να θυμίζει σε αναλογία συνεισφοράς τον παίκτη που όλοι θυμόντουσαν πριν μπει στο αεροπλάνο από τη Θεσσαλονίκη (Άρης 2011-15) για τη Βαρκελώνη.