Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Ο Κιθ Λάνγκφορντ έχει καταφέρει πολλά στα 35 του. Τόσο στο μπάσκετ όσο και στην ίδια τη ζωή. Υπάρχουν κι άλλα που θα ήθελε να είχε καταφέρει, αλλά προσπαθεί ακόμα για αυτά.
Το Eurohoops συζήτησε μαζί του για όλα όσα τον αφορούν εντός κι εκτός παρκέ.
Η υπογραφή στον Παναθηναϊκό, το Final Four της Ευρωλίγκας χωρίς τον ίδιο, η ηλικία του, ο λόγος που παίζει μπάσκετ, το ΝΒΑ, η φανέλα με το #5, οι αριστερόχειρες, το τελευταίο σουτ, η αλλαγή παπουτσιών στο ημίχρονο, ο τρόπος ζωής του, η δημοσιογραφία…
-Έχεις πει πολλές φορές πως ήταν να έρθεις πέρυσι. Ας πούμε πως ήταν της μοίρας γραφτό να έρθεις φέτος. Πέρα από τη μοίρα, σε τι άλλο πιστεύει ο Κιθ Λάνγκφορντ;
Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει “καλύτερα να είσαι τυχερός, παρά καλός σε κάτι”. Σε αυτό το επάγγελμα οι δεύτερες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται πολύ συχνά. Εγώ το λέω “τύχη”. Τα πράγματα έγιναν όπως έγιναν. Το σημαντικό είναι πως κατέληξα εδώ κι είμαι χαρούμενος για αυτό.
-Έχεις κερδίσει δύο φορές το βραβείο του πρώτου σκόρερ στην Ευρωλίγκα. Τώρα είσαι 35. Πώς κι ένας δις πρώτος σκόρερ δεν έχει παίξει ποτέ σε Final Four;
Ουάου! Καλή ερώτηση. Υπάρχουν πολλοί τρόποι που μπορώ να απαντήσω, αλλά κυρίως έχει να κάνει με το γεγονός πως πολλές φορές στην καριέρα μου έχω κάνει την επιλογή μου με βάση το οικονομικό όχι με βάση ποια ήταν η καλύτερη ομάδα. Αυτό γιατί ανέκαθεν αισθανόμουν πως, επειδή δεν είμαι Ευρωπαίος, κάποιες φορές ως Αμερικανός, ως ξένος παίκτης, πρέπει να πας σε διαφορετικά μέρη, στη Ρωσία, σε διαφορετικά μέρη για να βγάλεις όσα νομίζεις πως αξίζεις.
-Πώς αισθάνεται ένας δις πρώτος σκόρερ Ευρωλίγκας όταν τον θεωρούν “παππού”;
Είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Όλοι γερνάνε, ό,τι κι αν κάνουν. Αλλά προσωπικά νομίζω πως μπορώ να κάνω κάτι που η Ευρωλίγκα δεν έχει ξαναδεί. Ένας 35χρονος να παίζει ακόμα στο επίπεδο όπου μπορώ να παίξω. Περιμένω με ενθουσιασμό να το δείξω. Δεν είναι κάτι που μου προσθέτει πίεση φέτος. Περιμένω τη χρονιά με ενθουσιασμό.
-Οι γεννημένοι σκόρερς όπως εσύ μετράνε τους πόντους τους στο παρκέ;
Ναι. Πάντα ξέρεις τι κάνεις. Όλοι όσοι παίζουν μπάσκετ ή οτιδήποτε, είτε είναι Monopoly είτε μπάσκετ, πάντα κρατάνε τι γίνεται. Πρέπει να τα ξέρεις αυτά. Ίσως για έναν σκόρερ οι πόντοι να είναι λίγο πιο σημαντικοί από ό,τι για τους άλλους, αλλά νομίζω πως όλοι τούς μετράνε.
-Πέρυσι επέλεξες να πας και να παίξεις στην Κίνα. Για τι παίζεις, τη δόξα, τα λεφτά ή τη χαρά του αθλήματος;
Για πέρυσι υπάρχουν πολλές απαντήσεις. Πέρυσι ήμουν πολύ κουρασμένος μετά από το τέλος της χρονιάς. Είχαμε πολλά δύσκολα ταξίδια, έπαιξα πολλά λεπτά, έπαιξα πολύ μπάσκετ. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήμουν έτοιμος να παίξω άλλη μία 10μηνη χρονιά. Σε συνδυασμό με την καλή πρόταση που είχα αποφάσισα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα και να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Δε μου βγήκε, για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά επέστρεψα όπου είμαι άνετα, όπου ξέρω πως μπορώ να παίξω το καλύτερό μου μπάσκετ. Αυτό είναι το σημαντικό.
-Έχεις δύο συμμετοχές στο ΝΒΑ, με τους Σπερς το 2007-08. Είναι το ΝΒΑ κάτι που λείπει από την καριέρα σου;
Όχι. Το έκανα. Πολλοί παίζουν σε Summer League, πολλοί στην προετοιμασία, αλλά εγώ έχω παίξει στην κανονική περίοδο του ΝΒΑ. Είχα τη φανέλα μου, είχα τη στατιστική μου, έναν πόντο κι ένα ριμπάουντ μέσο όρο, είμαι χαρούμενος για αυτό. Το έκανα και νομίζω πως αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αφότου το έκανα μπόρεσα πραγματικά να απογειώσω την καριέρα μου. Είχα τσεκάρει το κουτάκι στο κεφάλι μου.
-Από το κολέγιο ακόμα και στη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας σου παίζεις κυρίως με το #5. Τι σημαίνει για εσένα; Και μη πεις λόγω του Τζέιλεν Ρόουζ.
Έλεγα λόγω του Τζέιλεν Ρόουζ γιατί ήταν ο μοναδικός αριστερόχειρας που ήξερα με το #5, αλλά η πραγματική απάντηση σε αυτό είναι πως είμαστε πέντε αδέρφια. Όταν έλεγα για τον Τζέιλεν Ρόουζ έμοιαζε με καλή απάντηση, αλλά στην πραγματικότητα είναι για τα αδέρφια μου.
-Γιατί 9/10 αριστερόχειρες είναι σπουδαίοι παίκτες;
Ουάου! Δεν ξέρω. Δε θα έλεγα 9/10, είναι πολύ γενναιόδωρος αριθμός, αλλά οι αριστερόχειρες γίνονται πολύ καλοί παίκτες και μαρκάρονται δύσκολα γιατί οι περισσότεροι είναι δεξιόχειρες κι έτσι όταν παίζεις άμυνα έναν αριστερόχειρα είναι λίγο άβολα. Κι αν ο αριστερόχειρας βρει πώς θα αξιοποιήσει αυτό το πλεονέκτημα είναι πολύ δύσκολο για τον δεξιόχειρα γιατί όλες του οι αισθήσεις κι όλα όσα καταλαβαίνει για το μπάσκετ πάνε ανάποδα.
-Θα άφηνες ποτέ την ευκαιρία για το τελευταίο σουτ;
Χμ… Θα μου ήταν δύσκολο, αλλά όχι. Πιθανότατα όχι. Προτιμώ να το πάρω εγώ.
-Αλλάζεις ακόμα παπούτσια στο ημίχρονο, αν δεν έχεις παίξεις καλά στο πρώτο; Και πώς άρχισε όλο αυτό;
Ναι. Δεν το κάνω όσο παλιά, αλλά, όταν πραγματικά το χρειαστώ, θα το κάνω. Όλα άρχισαν στο λύκειο. Είχα ένα συγκεκριμένο ζευγάρι που φορούσα πάντα. Μία ημέρα, μετά από το σχολείο και πριν από ένα παιχνίδι, πήγα με τους φίλους μου σε ένα κατάστημα κι αγόρασα ένα ζευγάρι για το παιχνίδι. Νόμιζα πως ήταν ωραία. Βγαίνω να παίξω με αυτά και παίζω χάλια και μπορώ να ακούσω τη μητέρα μου από τις εξέδρες να μου φωνάζει “Βγάλε τα παπούτσια, βγάλ’ τα!”. Κι εγώ την αγνοώ. Στο ημίχρονο, καθώς πηγαίνω στο αποδυτήρια, με περιμένει εκεί με σταυρωμένα τα χέρια με ύφος “Βγάλε τα γαμ*** παπούτσια”. Τα έβγαλα, επέστρεψα στο δεύτερο ημίχρονο κι έκανα απίθανο παιχνίδι. Έτσι άρχισαν όλα.
-“Reality is wrong. Dreams are for real”. Γιατί έτσι;
Είναι κάτι που είχε πει ο Τούπακ Σακούρ. Αυτό που αντηχεί σε εμένα είναι πως όλοι έχουν μία ιδέα για το πώς θα έπρεπε να πηγαίνουν τα πράγματα. Πρέπει να ζεις έτσι, να τρως αυτό, να βλέπεις αυτό, να διαβάζεις αυτό, πρέπει να παίζεις μόνο μέχρι αυτή την ηλικία. Έτσι κι εγώ νομίζω πως ό,τι ονειρεύεσαι μπορείς να το πετύχεις. Οπότε πρέπει να ξεπεράσεις από τα όριά σου και να κάνεις κάτι που ο κόσμος δε νομίζει πως είναι δυνατόν, που δε νομίζουν πως είναι αληθινό. Για εμένα η πραγματικότητα είναι ό,τι την κάνεις εσύ, ό,τι ονειρεύεσαι πως μπορείς να κάνεις.
Έχεις σπουδάσει δημοσιογραφία. Αν δεν έπαιζες μπάσκετ κι είχες κάνει καριέρα στη δημοσιογραφία, για τι θα έγραφες, αθλητικά ή πολιτικά;
Σίγουρα αθλητικά. Πάνω σε αυτά. Αλλά από κοινωνικής πλευράς. Δε με ενδιαφέρουν τα “Α, είναι καλός παίκτης”, “Είναι κακός παίκτης”. Δε με ενδιαφέρουν καθόλου. Αθλητικά με κοινωνικό σχόλιο, για τον Κάπερνικ για παράδειγμα. Αυτά με ενδιαφέρουν.
-Από έναν δημοσιογράφο στον άλλον, από το 1 μέχρι το 10, πόσο θα βαθμολογούσες τη συνέντευξη;
8,5. Δε με τσίγκλησες με τίποτα δύσκολες ερωτήσεις.
ΟΚ, πάμε να το ξεπεράσουμε με έναν γρήγορο γύρο.
-Σουβλάκι ή πίτσα;
Δεν έχω φάει ποτέ μου σουβλάκι, όχι ακόμα. Για την ώρα, θα πω πίτσα, αλλά γιατί δεν έχω φάει ακόμα το άλλο.
-Burger ή chicken wings;
Wings. Τα παραγγέλνω όταν βγαίνω. Wings.
-Coke ή Pepsi;
Coke.
-Τρίποντο ή crossover;
Crossover!
-Τζόρνταν ή ΛεΜπρον;
Τζόρνταν. Εύκολο.
-Μέσι ή Κριστιάνο;
Κριστιάνο.
-Τέξας ή κάποια ευρωπαϊκή χώρα;
Τέξας! Δαγκωτό!
-The Five Heartbeats ή Above the Rim (σ.σ. οι αγαπημένες του ταινίες);
Ωχ, με πόνεσες τώρα! Τώρα το πήγες στο 10. Τώρα η συνέντευξη είναι 10άρι. Δύσκολη ερώτηση. Πωωω! Five Heartbeats. Πονάω που το λέω. Five Heartbeats. Five Heartbeats.
-Με μούσια ή φρεσκοξυρισμένος;
Με μούσια.
-Προπόνηση ή δηλώσεις στους δημοσιογράφους;
Ωχ, Θεέ μου!
-Να θυμάσαι, είσαι δημοσιογράφος.
Δηλώσεις στους δημοσιογράφους. Δηλώσεις. Δηλώσεις.