Της Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Ποιος μπορεί να ξεχάσει όσα ζήσαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε; Η φονική πυρκαγιά πήρε πολύ γρήγορα ανεξέλεγκτες διαστάσεις και έφτασε μέσα σε ελάχιστες ώρες στο Μάτι, υπογράφοντας μία από τις πιο “μαύρες” ημέρες των τελευταίων δεκαετιών.
Οι επόμενες ημέρες ήταν πολύ δύσκολες με τον τραγικό απολογισμό να ανεβαίνει συνεχώς και τις ανάγκες των κατοίκων της περιοχής να είναι τεράστιες. Μεγάλη ωστόσο ήταν και η βοήθεια των συμπολιτών που έσπευσαν να προσφέρουν υλικά αγαθά αλλά και μία χείρα βοηθείας σε όσους την είχαν ανάγκη.
Ένας από αυτούς ήταν ο Γιώργος Μπόγρης, ο οποίος μοιράστηκε μέσω της Ευρωλίγκας όλα όσα έζησε: “Ήταν μία φρικτή ημέρα για την Ελλάδα, για το σπίτι μας. Κανείς δεν περίμενε να συμβεί κάτι τέτοιο. Όλο αυτό ξέσπασε ξαφνικά και ήταν πολύ στενάχωρο. Προσωπικά, δεν είχα ποτέ το δίλημμα αν θα πρέπει να βοηθήσω ή όχι.
Από την πρώτη ημέρα που αντιλήφθηκα πως μπορώ να βοηθήσω, πήγα στην περιοχή. Τις πρώτες ημέρες ήταν τόσο επικίνδυνα που κανείς δεν μπορούσε να βρεθεί εκεί. Πήρα το αμάξι μου και έκανα αυτό που πίστευα πως είναι το σωστό, αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όλοι. Σαν χώρα, πρέπει να είμαστε μία γροθιά και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Ήμουν χαρούμενος για όσα έκανα και θα ήταν τιμή μου να μάθω πως έδωσα κίνητρο σε κάποιον άλλο να κάνει το ίδιο.”
“Να βοηθάς τους άλλους, να μπαίνεις στη θέση τους…”
Στη συνέχεια ο σέντερ του Ολυμπιακού αναφέρει: “Από μικρός απέκτησα κάποιες συγκεκριμένες αξίες. Όχι απλά να βοηθάς τους άλλους αλλά να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση των άλλων και να κάνεις αυτά που θα ήθελες να κάνουν στην ίδια περίπτωση. Βοήθησα λίγο, ίσως θα μπορούσα να κάνω ακόμα περισσότερα, και ελπίζω πως δεν θα βρεθούμε ποτέ ξανά στην ίδια κατάσταση.”
Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η ανάγκη για συγκεκριμένα φάρμακα ήταν μεγάλη και ο Γιώργος Μπόγρης θυμήθηκε πως αυτός ήταν ένας από τους βασικούς του στόχους: “Προσπάθησα να επισκεφτώ όλα τα φαρμακεία της περιοχής. Υπήρχαν ανακοινώσεις για τα φάρμακα που χρειαζόταν ο κόσμος. Τις διάβασα και αγόρασα αυτά που ήταν τα πιο απαραίτητα. Στη συνέχεια έκανα μία στάση στο σούπερμαρκετ για να πάρω νερό και ξηρά τροφή, όπως επίσης και πάνες για τα μωρά.
Οδήγησα μέχρι το μάτι, άφησα όσα είχα αγοράσει και παρέμεινα στην περιοχή για 8-9 ώρες ώστε να βοηθήσω στην μεταφορά όσων είχαν φέρει οι υπόλοιποι άνθρωπο. Ήταν μία μοναδική εμπειρία που με έκανε πιο ταπεινό. Ποτέ δεν είχα βιώσει κάτι τέτοιο. Είδα τον πόνο στα μάτια των πληγέντων, αλλά είδα και την ελπίδα για όσους είχαν σπεύσει να βοηθήσουν. Είμαι πραγματικά χαρούμενος για αυτό γιατί η ελπίδα είναι αυτή που μας δίνει ώθηση να προχωρήσουμε, να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Με την ελπίδα, εμπιστευόμαστε και ονειρευόμαστε.”