Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Διαβάστε το μονορούφι, αξίζει πολλά…
«Όταν συναναστρέφομαι με τους παίκτες μου, υπάρχει πάντα ένα σημαντικό πράγμα που σκέφτομαι: Είμαστε όλοι άνθρωποι. Προσπαθώ να τους δείξω σεβασμό. Κάποιος μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω ο προπονητής τους, αλλά παράλληλα είμαι και άνθρωπος, όπως αυτοί. Ξέρουν ότι είμαι εδώ για να τους βοηθήσω αν έχουν ένα πρόβλημα στη ζωή τους. Οι καλύτεροι φίλοι μου είναι οι παίκτες μου. Ζούμε τόσα πολλά μαζί, δεν γίνεται αλλιώς.
Μου αρέσει να ακούω τους παίκτες μου και να συζητώ μαζί τους για όλα τα θέματα εντός και εκτός παρκέ. Μερικές φορές, οι παίκτες μου δεν θέλουν να κάνουν ερωτήσεις μπροστά σε όλους και έρχονται να μου μιλήσουν μόνοι τους. Κάθε ιδέα είναι καλοδεχούμενη. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος.
Ως προπονητής πρέπει να ξέρεις τους παίκτες σου και πως να αντιδράσεις σε κάθε περίσταση. Όταν βρίσκεσαι στον πάγκο, πρέπει να γνωρίζεις πως νιώθουν οι παίκτες σου. Έχεις 12 διαφορετικούς χαρακτήρες και ο κάθε παίκτης αντιδρά με διαφορετικό τρόπο σε κάθε κατάσταση. Πρέπει να είσαι σκληρός με κάποιον και πιο μαλακός με κάποιον άλλον. Το σημαντικό στο τέλος της ημέρας είναι να καταλάβουν πως το μοναδικό που θέλω από αυτούς είναι να γίνουν καλύτεροι και να κάνουν την ομάδα καλύτερη.
Η δουλειά μας έχει άγχος. Πρέπει να σκέφτεσαι γρήγορα και να αποφασίζεις άμεσα. Ξέρω ότι μερικές φορές ξεπερνάω τα όρια. Το ξέρω. Αλλά όταν αυτό γίνεται, δεν έχω κανένα πρόβλημα να ζητήσω συγνώμη. Λέω στον παίκτη: “ΟΚ, έκανα ένα λάθος βήμα ή είπα κάτι που δεν ήταν σωστό. Με ξέρεις και ξέρεις πως αυτό δεν το έκανα επίτηδες. Ήταν κάτι της στιγμής και σου ζητάω συγνώμη γι’αυτό”.
Δεν θα το αλλάξω αυτό, επειδή το παιχνίδι είναι έντονο και είναι δύσκολο να τα ελέγξεις όλα. Θέλω να κάνω τη δουλειά μου με τον καλύτερο τρόπο και να βοηθήσω την ομάδα μου. Κάποιες φορές χρειάζεται να ακουμπήσω κάποιον ή να είμαι σκληρός με τους παίκτες μου. Μπορεί κάποιοι να μείνουν έκπληκτοι, αλλά αυτό μένει ανάμεσα σε μένα και στον παίκτη μου και ξέρουμε γιατί συνέβη.
Οι παίκτες μου ξέρουν τον χαρακτήρα μου. Είμαι άμεσος, αλλά ξέρουν πως θέλω να δίνουν το 100% σε κάθε στιγμή στην προπόνηση ή στον αγώνα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες αν δεν το κάνουν αυτό.
Το να δίνεις το 100% είναι πνευματικό, όχι μόνο σωματικό. Πρέπει όλοι οι παίκτες να βρίσκονται στην ίδια σελίδα, γιατί στο τέλος της ημέρας, το παιχνίδι κρίνεται από τις αντιδράσεις τους. Η συγκέντρωσή μου σε ένα παιχνίδι πρέπει να βρίσκεται στο 100%. Αν δεν συγκεντρωθώ, τότε η ομάδα μου έχει πρόβλημα. Έτσι προετοιμάζω τον εαυτό μου και προσπαθώ να καταλάβω κάθε λύση σε κάθε στιγμή του παιχνιδιού. Προφανώς είναι αδύνατο να το κάνω αυτό σε κάθε δευτερόλεπτο όλων των αγώνων, αλλά προσπαθώ. Και είναι το ίδιο και για τους παίκτες: Πρέπει να είναι συγκεντρωμένοι.
Την ίδια ώρα, ακόμα ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου είναι να αποφορτίσω τους παίκτες μου. Προσπαθώ να κάνω συγκεκριμένα πράγματα, ειδικά σε κρίσιμα ματς, για να χαλαρώσω τους παίκτες μου. Πρέπει να είναι χαλαροί και να θυμούνται πως παίζουν μπάσκετ σε όλη τους την ζωή και πως παίζουν για να το απολαύσουν.
Κάποιες άλλες φορές, πρέπει να τους υπενθυμίζεις πως πρέπει να είναι σοβαροί. Για παράδειγμα, παίζαμε ένα ματς προετοιμασίας και στα πρώτα λεπτά γύρισα στον πάγκο μου και ρώτησα: “Τώρα τι πρέπει να κάνω; Να τους βγάλω έξω και τους πέντε; Το αξίζουν”. Δεν ήταν συγκεντρωμένοι. Όταν γίνεται αυτό, ο προπονητής πρέπει να αντιδράσει, επειδή η ομάδα πρέπει να είναι συγκεντρωμένη για 40 λεπτά.
Ακόμα και όταν όλοι είναι συγκεντρωμένοι, το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι λαθών. Σε κάθε προπόνηση και σε κάθε αγώνα, θα κάνεις λάθη. Ακόμα και σε ματς που οι περισσότεροι θεωρούν πως είναι τέλεια, εμείς θα βρούμε πολλά αρνητικά. Δεν είναι πάντα εύκολο για τους παίκτες να δεχτούν τα λάθη τους. Αν τους το πεις σε κάποιο τάιμ-άουτ ή στην προπόνηση, ίσως σε πιστέψουν, αλλά και πάλι θα υπάρχει αμφιβολία. Ξέρεις πως σκέφτονται. Αυτό διορθώνεται με το βίντεο. Άστους να το δουν μόνοι τους.
Όποτε υπάρχει ένα λάθος, προσπαθώ να καταλάβω γιατί συνέβη και να βοηθήσω τους παίκτες μου ώστε να μην ξανασυμβεί. Υπάρχει διαφορά στο λάθος, που είναι φυσιολογικό, και στο λάθος που επαναλαμβάνεται. Οι παίκτες πρέπει να καταλάβουν πως δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο λάθος δύο φορές. Δεν πρέπει να ξαναγίνει. Γι’αυτό πολλές φορές μιλάω στους παίκτες του πάγκου μου, κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού. Θέλω να τους προετοιμάσω ώστε να μην κάνουν τα ίδια λάθη.
Σχετικά με όλα τα υπόλοιπα, υπάρχει ένα όριο που δεν πρέπει να ξεπεραστεί: Μην είσαι εγωιστής. Κάθε παίκτης που θέλει να κάνει καλά πράγματα για τον εαυτό του, πρέπει να κάνει το ίδιο και για την ομάδα του. Αν δω κάποιον να συμπεριφέρεται εγωιστικά, αμέσως αντιδρώ: Τον βγάζω εκτός παιχνιδιού ή σταματώ την προπόνηση. Είναι αδύνατο να είσαι εγωιστής στην ομάδα μου και κάθε παίκτης πρέπει να το γνωρίζει αυτό.
Είμαι ξεκάθαρος σε αυτό. Στην αρχή της σεζόν, κάθομαι με τους παίκτες μου και τους λέω: “Παιδιά, έχουμε κάποιους κανόνες. Πρέπει να είμαστε ομάδα, να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, να είμαστε στην ίδια σελίδα. Πάντα. Αν έχετε πρόβλημα με αυτό, η πόρτα είναι εκεί. Φύγετε”. Αυτό γίνεται την πρώτη μέρα. Είναι απλό, αλλά σημαντικό.
Φυσικά, είναι πολύ σημαντικό για τους παίκτες μου να έχουν προσωπικές φιλοδοξίες. Αυτό είναι καλό. Θέλουν να είναι καλοί παίκτες, να σκοράρουν και να κάνουν τα πάντα στο παρκέ. Αυτό είναι φυσιολογικό και θέλουμε να έχουμε φιλόδοξους παίκτες που είναι “πεινασμένοι”. Αλλά υπάρχει μία γραμμή μεταξύ της φιλοδοξίας και του εγωισμού, η οποία δεν πρέπει να ξεπεραστεί. Αυτή είναι η ερώτηση: “Γιατί παίζεις μπάσκετ;”. Και η απάντηση πρέπει να είναι η ομάδα. Πάντα η ομάδα».