Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Φάνηκε στο Λαύριο πως η νίκη στη Ποντγκόριτσα επί της Μπουντούσνοστ δεν σήμαινε απαραίτητα απαρχή αγωνιστικής ανόδου για τον Ολυμπιακό. Και στο Μιλάνο αυτή η αίσθηση επιβεβαιώθηκε με τον πιο… άσχημο και μη ελκυστικό μπασκετικά τρόπο.
Ο Ολυμπιακός ήταν… τίμιος στην άμυνα και με θέληση, αν αναλογιστούμε τα εργαλεία που διαθέτει και την έλλειψη αθλητικότητας που “βγάζει μάτια” τόσο στη περιφέρεια, όσο και στη φροντ λάιν. Στην επίθεση, όμως, για μια ακόμα φορά το τελευταίο δίμηνο δεν βλεπόταν.
Ειλικρινά, βλέπεις την συμπεριφορά και την απόδοση της ομάδας στο παρκέ και το συναίσθημα που σου βγάζει – τουλάχιστον σε μένα – δεν είναι θυμός. Είναι θλίψη. Μια ομάδα που υποτίθεται με την έλευση του Μπλατ θα άλλαζε φιλοσοφία και πρόσωπο στην επίθεση και θα απέδιδε πιο γρήγορο, σύγχρονο, παραγωγικό μπάσκετ, σε σχέση με τον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου που τον γνωρίζαμε πολύ καλά.
Τόσο τα πλεονεκτήματά του, όσο και τα ελαττώματα. Ήταν μια ομάδα με ξεκάθαρη ταυτότητα. Πρώτα και πάνω από όλα η άμυνα και η σκληράδα, πολύ σετ παιχνίδι, πικ εν ρολ με επίκεντρο τον Σπανούλη και… Άγιος ο Θεός στην επίθεση.
Κι εγώ από την άνοιξη του 2017 και έπειτα έγραφα με ειλικρίνεια αυτό που πίστευα και ένιωθα. Πως ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου είναι ο ορισμός της compact, της συγκροτημένης και πειθαρχημένης ομάδας που έχει αρχίζει να κουράζει με το μονότονο μπάσκετ που παίζει στην επίθεση.
Ε, αυτό που βλέπουμε το τελευταίο δίμηνο στο παρκέ είναι πολύ χειρότερο επιθετικά από το μπάσκετ επί εποχής Σφαιρόπουλου που σε ότι αφορά την ποιότητα, την φαντασία και τον ρυθμό, πραγματικά από ένα σημείο και μετά κούραζε.
Είναι πολύ χειρότερο γιατί τώρα δεν μπορείς να καταλάβεις που είναι η αρχή και που το τέλος.
Ολυμπιακός κριτική: Στο ύψος του ο Μιλουτίνοφ, στα… τάρταρα όλη η επίθεση
Προσπαθείς με όλη την καλή διάθεση του κόσμου να κατανοήσεις την αγωνιστική ταυτότητα του νέου Ολυμπιακού, αλλά μην γελιόμαστε, δεν γίνεται. Γιατί δεν υφίσταται καμία ξεκάθαρη ταυτότητα και καμία σταθερά στο παιχνίδι της ομάδας.
Το έχω γράψει πριν ένα μήνα και το επαναλαμβάνω.
ΑΧΤΑΡΜΑΣ. Μια ομάδα που περιμέναμε να στηρίζεται στις φρέσκες ιδέες, στην κίνηση μακριά από τη μπάλα, στην γρήγορη κυκλοφορία χωρίς τρίπλα, στο τρανζίσιον.
Φτάσαμε μέσα Μάρτη και ο Ολυμπιακός του τελευταίου διμήνου – γιατί πριν είχαμε δει και καλά δείγματα και ωραίες εμφανίσεις – είναι πιο στατικός από τις… καρέκλες στην επίθεση, η off ball κίνηση έχει εξαφανιστεί, το τρανζίσιον είναι πιο ανεπαρκές ακόμα και σε σχέση με τις προηγούμενες σεζόν και το ροτέσιον και η διαχείριση παραμένουν ακατανόητα στον ουδέτερο παρατηρητή.
Δεν υπάρχουν όχι φρέσκες ιδέες με καλά αποτελέσματα, αλλά ένας παίκτης να τρυπήσει την άμυνα, να περάσει ένα αντίπαλο με το πρώτο βήμα βρε αδελφέ και στο Μιλάνο φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε παίκτες όπως ο Ουέμπερ, ο Γκος, ακόμα και ο Μάντζαρης να επιδίδονται σε ατελείωτη κατάχρηση τρίπλας ΧΩΡΙΣ την παραμικρή απειλή και με όλους τους συμπαίκτες τους “ακούνητα πιόνια”.
Η εικόνα είναι επαναλαμβανόμενα αποκαρδιωτική και αυτό δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να κρατήσει την 3η πιο παραγωγική επίθεση στην Ευρωλίγκα ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 70 πόντους και όμως, δεν απείλησε, δεν τον… ένιωσε καν η Αρμάνι, δεν ανησύχησε.
Ολυμπιακός: Κρατάει μόνο το αμυντικό ρεκόρ ιστορίας σε ένα δεκάλεπτο
Η επίθεσή του ήταν σοκαριστικά παθητική και όταν τραυματίστηκε ο Σπανούλης και εγκατέλειψε, έβλεπες ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει ουδείς όχι να τραβήξει το κουπί και τους συμπαίκτες του μπροστά, αλλά έστω να κάνει 1-2 διαδοχικές ενέργειες της προκοπής.
Το μίνι ξεσπασματάκι του Γκος όταν η διαφορά ξέφυγε, δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Ένας παίκτης που απολαμβάνει τέτοια εμπιστοσύνη από τον προπονητή του και παίζει κοντά στα 30 λεπτά βρέξει – χιονίσει, θα βρει κάποιες φάσεις να κάνει το κομμάτι του. Αυτό, όμως, αφορά τα νούμερά του και όχι την συνολική επιρροή στο παιχνίδι μιας ομάδας που αγκομαχάει και δεν έχει αυτή τη στιγμή κανένα σημείο αναφοράς στην περιφέρεια, πέρα από τον 37χρονο Βασίλη Σπανούλη. Που με τέτοια ρόστερ και 40+ να πάει, πάλι αυτόν θα ψάχνουν οι συμπαίκτες του, αυτή η αλήθεια βγαίνει στο παρκέ, δεν είναι καν άποψη, αλλά πραγματικότητα.
Η μεγαλύτερη απόδειξη πως ο Ντέιβιντ Μπλατ έχει κλονιστεί και ο ίδιος σε σχέση με το τι ήθελε να κάνει, τι Ολυμπιακό σκεφτόταν και πως εξελίσσονται τα πράγματα, είναι πως η ομάδα που το καλοκαίρι ΔΕΝ πήρε αθλητικό ψηλό (μετά από πάρα πολλά χρόνια, ένα λάθος καταφανέστατο) στο Μιλάνο προσπαθούσε να παίξει ξανά και ξανά πικ εν ρολ, χωρίς ψηλό για… ρολ.
Η ιστορία της – νέας – υποχώρησης στο Μιλάνο
Ο αγώνας με την Αρμάνι είναι από τους πιο εύκολους σε ανάγνωση. Ο Ολυμπιακός στηρίχτηκε ξανά στην άμυνα των αλλαγών με στόχο να περιορίσει το 1 vs 1 ταλέντο των αντιπάλων του και την δημιουργία τους. Στο πρώτο ημίχρονο το αμυντικό σχέδιο πέτυχε απόλυτα. Έχασε κάποια ελεύθερα σουτ το Μιλάνο, αλλά έπαιξε μεγάλο ρόλο η προσήλωση του Ολυμπιακού στους αμυντικούς του στόχους, η προσπάθεια που κατέβαλε στα ριμπάουντ και το γεγονός ότι χάλασε τον ρυθμό των γηπεδούχων.
Μόνο που στην δική του επίθεση, ο Ολυμπιακός ήταν πολύ αργός, πολύ στατικός, χωρίς δημιουργία ρηγμάτων, χωρίς συνεργασίες, χωρίς καλές εκτελέσεις και χωρίς σταθερό παιχνίδι ούτε από μέσα προς τα έξω, κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει. Γιατί ο Μιλουτίνοφ που στάθηκε στο ύψος του ήταν μόνος και δεν πήρε πολλές μπάλες, ενώ ο Πρίντεζης βρήκε φάσεις, πήρε κατοχές και όπως συμβαίνει πολύ συχνά τελευταία ήταν άστοχος σε φάσεις και τελειώματα που τα είχε τόσα χρόνια για “πρωινό”.
Ολυμπιακός: Καλή η άμυνα, αλλά με τέτοια… επίθεση δεν κερδίζεις! (videos)
Προσθέστε πως οι δύο ομάδες είχαν από 1/10 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο και έχετε την εξήγηση για το 23-23 όχι του πρώτου δεκαλέπτου, αλλά του ημιχρόνου! Όποιος αντιλαμβάνεται μπάσκετ, καταλάβαινε πως υπάρχουν πολλές περισσότερες πιθανότητες να κολλήσει ο Ολυμπιακός στα ίδια και τα ίδια στην επανάληψη, ενώ το Μιλάνο θα έβρισκε φάσεις, έστω και αποκλειστικά από το ατομικό ταλέντο των παικτών του, όπως κι έγινε.
Στο δικό μου μυαλό ο πιο τρανταχτός οιωνός πως ο Ολυμπιακός θα χάσει κι ας ήταν ισόπαλος μετά τα πρώτα 20 λεπτά, είναι πως με +8 κατοχές στο πρώτο ημίχρονο έβαλε 23 πόντους και δεν μπόρεσε να χτίσει το παραμικρό πάνω στα επιθετικά ριμπάουντ και στη μείωση των λαθών σε σύγκριση με τα… συνηθισμένα του χούγια.
Από το πρώτο δίλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου φάνηκε τι θα συμβεί. Και ήταν λογικό. Τζέιμς, Νέντοβιτς, Τζέρελς, Μίτσοφ, Νάναλι από τη μια και από την άλλη στην επανάληψη Γκος, Ουέμπερ και Μάντζαρης.
Τελικά, όλη την διαφορά την έκανε μόνος του ο Τζέιμς. Μπορεί το ένστικτο να κυριαρχεί ξεκάθαρα απέναντι στις αποφάσεις και το… διάβασμα, αλλά τα πυραυλοκίνητα πόδια του και η αυτοπεποίθησή του στα μακρινά σου έφταναν και περίσσευαν για να “καθαρίσει” μια ομάδα που το να βάλει καλάθι έμοιαζε από ένα σημείο και μετά να έχει τον ίδιο βαθμό δυσκολίας με το να βάλει…. γκολ.
Μόνο από την αμιγώς Αμερικάνικη – ΝΒΑ συνήθεια να πετάει τη μπάλα προς το καλάθι όταν ξέρει πως ο αντίπαλος πάει να του κάνει φάουλ για να σταματήσει την επίθεση, κέρδισε τόσους πόντους και έκοψε τα έτσι κι αλλιώς “ευάλωτα” πόδια του Ολυμπιακού.
Στο δεύτερο “τρελό” τρίποντο του Τζέιμς σε εκπνοή επίθεσης όλα είχαν τελειώσει. Και πνευματικά και μπασκετικά. Είναι πολύ στενάχωρο να νιώθεις ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει την παραμικρή ικανότητα, άρα και πιθανότητα να γυρίσει ένα παιχνίδι από το -10, απέναντι σε μια ομάδα που δεν βρέθηκε σε καλή βραδιά και σκόραρε 23 ολόκληρους πόντους κάτω από το μέσο όρο της!
Με 24 στα 64 σουτ, ελάχιστη απειλή από το ποστ και 2/16 τρίποντα πως και ποιον να κερδίσεις; Ούτε την Νταρουσάφακα…
Από εδώ και πέρα τι; Αν μιλάμε για την Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός υπό νορμάλ συνθήκες μπορεί να κάνει το 4/4 με Μπάγερν, Ζαλγκίρις, Νταρουσάφακα εντός και Γκραν Κανάρια εκτός και να προκριθεί χωρίς… δράματα. Βέβαια, πρώτα πρέπει να προσηλωθεί στο ματς της Τρίτης με την Μπάγερν που ας μην ντραπούμε να το πούμε, μοιάζει όχι με τελικό, αλλά με exit poll πρόκρισης…
Να δούμε κι αν θα προλάβει ο Σπανούλης, που πονάει πολύ.
Τώρα ακόμα κι αν προκριθεί τι μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα στα Playoffs σε Best of 5 σειρά και μειονέκτημα έδρας απέναντι σε Φενέρ, ΤΣΣΚΑ ή Ρεάλ είναι άλλη συζήτηση, καλύτερα να την κάνουμε αν φτάσουμε ως εκεί.
Είναι τόσο πρωτόγνωρη η κατάσταση μέσα στον Ολυμπιακό αλλά και στα γύρω – γύρω με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα που οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και όπως έχει ήδη αποδειχτεί, επηρεάζουν και μάλιστα πολύ και τα εντός παρκέ.
Η ερώτηση του εκατομμυρίου
Για μένα και να με συγχωράτε θα επιμείνω και θα γίνω ίσως κουραστικός για κάποιους, το “από εδώ και πέρα τι” είναι η ερώτηση του… εκατομμυρίου όχι στο αν ο Ολυμπιακός αυτός που σέρνεται εδώ και δύο μήνες στα παρκέ είναι ικανός για τεράστια υπέρβαση στην Ευρωλίγκα, αλλά για το ΜΕΛΛΟΝ.
Το άμεσο, το μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο. Κι αυτό με “καίει” απείρως περισσότερο.
Γιατί νιώθω πως βιώνω πια μια ομάδα που πέρα από μεγάλα αγωνιστικά προβλήματα κα αδυναμίες αυτή τη στιγμή ψάχνει την αγωνιστική της ταυτότητα, άκουσον – άκουσον Μάρτη μήνα στο νήμα της κανονικής περιόδου, έχει σοβαρά ζητήματα σε ότι αφορά την προοπτική και το ρόστερ της και φυσικά στη παρούσα φάση ΔΕΝ έχει ξεκάθαρο όραμα.
Προσέξτε τα δεδομένα και τα παραθέτω με την σειρά προτεραιότητας και επιρροής.
– Διοίκηση που αντιμετωπίζει πρώτη φορά τόσο σημαντικό ζήτημα ρευστότητας και όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, όσο και να αγαπάει την ομάδα, που την αγαπάει παθολογικά, έχει πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί και να διαχειριστεί. Μια διοίκηση που αποφάσισε να υιοθετήσει τακτική “καμικάζι” απέναντι στο σύστημα που διοικεί το ελληνικό μπάσκετ και για μένα καλά έκανε ως πρόθεση. Πρέπει, όμως, να συνειδητοποιήσουμε πως την εποχή που μπήκε σε αυτή τη διαδικασία δεν μπορεί να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της απέναντι σε προπονητές και παίκτες και στη πράξη δεν διαθέτει κανένα τρόπο, σχέδιο ή δυνατότητα ώστε πραγματικά να αλλάξει τις ισορροπίες εκτός γηπέδου στην Ελλάδα. Το μόνο που μπορεί να κάνει κι αυτό πράττει, είναι με ακραίες τακτικές να ζημιώσει όλους όσους θεωρεί αντιπάλους της.
– Το τάιμινγκ είναι κλειδί σε ΟΛΑ. Στο τάιμινγκ, λοιπόν, που επέλεξε ο Ολυμπιακός να ντυθεί “καμικάζι” με στόχο να ανατινάξει το σύστημα, έτοιμος να εξοστρακιστεί μόνος του από το ελληνικό πρωτάθλημα, δεν μοιάζει πια ”φονέας των γιγάντων” στην Ευρωλίγκα, αλλά μια ομάδα πολύ πετυχημένη την τελευταία δεκαετία, που φθίνει και βρίσκεται σε ξεκάθαρη πτωτική πορεία. Συμπέρασμα; Την εποχή που ο Ολυμπιακός αποφάσισε να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του στην Ελλάδα, είναι ολοένα και λιγότερο ανταγωνιστικός στην Ευρωλίγκα και η λογική λέει πως αυτό όχι μόνο δεν θα ανατραπεί, αλλά θα παγιωθεί τα επόμενα χρόνια. Ποιο είναι το όραμα, λοιπόν;
– Την ίδια στιγμή στο πάγκο βρίσκεται ένας πολύ πετυχημένος προπονητής, που έχει συνηθίσει να δουλεύει με μεγαλύτερα μπάτζετ – όχι πάντα βέβαια – με πολλούς Αμερικανούς και που θέλει όχι απλά να βάζει το στίγμα του όπου δουλεύει, αλλά να είναι εκείνος η πριμαντόνα της ομάδας στην οποία δουλεύει. Μπερδεμένος με το ροτέσιον των παικτών που ο ίδιος επέλεξε, ανόμοια κριτήρια και συμπεριφορές απέναντι στους παίκτες του, τρομερά ταλαιπωρημένος με το θέμα της μέσης και εσχάτως πολύ… περίεργος σε επικοινωνιακό επίπεδο. Ο χαμός έχει γίνει τον τελευταίο μήνα, ακόμα και οι πέτρες ξέρουν πως ο Ολυμπιακός δεν θα παίξει απέναντι στον Παναθηναϊκό χωρίς ξένους διαιτητές, το πρωί της Πέμπτης είχε γίνει ο ορισμός της ΚΕΔ και βγαίνει και λέει ότι πρώτη φορά ακούει πως δεν θα κατέβει η ομάδα η οποία προπονεί να παίξει στο ντέρμπι.
– Συγγνώμη, αλλά πως εξηγείται αυτό; Ακόμα κι αν εννοούσε αποκλειστικά πως δεν έχει ενημερωθεί για την ανακοίνωση της ΚΑΕ το μεσημέρι, πρώτον πως γίνεται αυτόν και δεύτερον, γιατί δεν το διαχειρίζεται ιδιωτικά “εντός οικογένειας” χωρίς να δίνει πάτημα στους πάντες να απορούν ή να χλευάζουν; Για ένα έξυπνο άνθρωπο όπως ο Μπλατ η ατάκα προς τους δημοσιογράφους “πρώτη φορά ακούω από εσάς ότι δεν θα παίξουμε” μπορεί να έχει πολλές αναγνώσεις. Η μοναδική περίπτωση που δεν υφίσταται επί της ουσίας είναι να μην γνώριζε πως ο Ολυμπιακός δεν θα κατέβει στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.
– Άρα, διοίκηση που θέλει να βγει στην αντεπίθεση, αλλά βρίσκεται σε μια δύσκολη και ευαίσθητη περίοδο που επηρεάζει πολύ τις οικονομικές της δυνατότητες και προπονητής που σίγουρα άλλα περίμενε, άλλα βρήκε, αλλά έλεγε ότι θα δούμε, άλλα βλέπουμε και φαίνεται πως δεν πετάει από τη χαρά του για την κατάσταση στον Ολυμπιακό. Λογικά ούτε οι πρόεδροι που τον επέλεξαν το καλοκαίρι και όντως έμοιαζε βάση λογικής η καλύτερη διαθέσιμη επιλογή, πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι. Από αρκετά πράγματα εντός και εκτός παρκέ.
– Πάμε και στη προοπτική μπασκετικά, όπερ σημαίνει κορμός. Ποιος κορμός; Είναι η πρώτη φορά μετά το 2011, που ανησυχώ τόσο πολύ και δεν βλέπω ξεκάθαρο φως στον ορίζοντα. Το πιο πιθανό είναι ο Μιλουτίνοφ να πάει στο ΝΒΑ το καλοκαίρι. Για ποιο κορμό μιλάμε; Ο ελεύθερος το καλοκαίρι Σπανούλης να οδεύει προς τα 38, ο Πρίντεζης να πηγαίνει προς τα 35, ο Παπανικολάου, ο Αγραβάνης, ο Μάντζαρης, ο Βεζένκοφ, ο Μπόγρης…
– Βλέπετε κάποια ιδιαίτερη προοπτική σε αυτό το κορμό και με τους Γκος, Λεντέι και Τίμα να έχουν κλειστά συμβόλαια για του χρόνου; Έλληνες παίκτες τοπ ποιοι είναι και πως να έρθουν; Μόνο ο Σλούκας που είναι game changer πάνω από όλα αγωνιστικά, αλλά και επικοινωνιακά. Που παίζει σε μια ομάδα που είναι 5 σκάλες πάνω από τον Ολυμπιακό αυτή τη στιγμή σε όλα, είναι φέτος ο πιο σημαντικός της παίκτης μαζί με το Βέσελι και παίρνει και 1,5 εκατομμύριο.
– Όποιος δεν στρουθοκαμηλίζει καταλαβαίνει πως ο κύκλος του “θρυλικού κορμού” που ξεπετάχτηκε και έγραψε ιστορία το 2012 είναι κοντά στο τέλος εποχής. Πέρα από το ότι υπάρχουν ελάχιστοι Έλληνες που μπορούν να του δώσουν “νέα ζωή” και μεγαλύτερη διάρκεια, για να είναι ανταγωνιστικός ο Ολυμπιακός τα επόμενα χρόνια στην Ευρωλίγκα και με τους διεκδικητές να γίνονται ολοένα περισσότεροι και πιο έμπειροι, χρειάζεται όχι ξένο, αλλά ξένους τοπ κλάσης. Με τι μπάτζετ;
Ας το κλείσω εδώ γιατί φοβάμαι πως αυτά θα τα συζητάμε όλο τον επόμενο καιρό και πρέπει να εξοικονομήσουμε ενέργεια και… υπομονή για όσα θα γίνουν την Κυριακή, αλλά και όλο το επόμενο διάστημα.
Καλό και ρομαντικό το #mexritelous, επαναλαμβάνω πως ως πρόθεση συμφωνώ γιατί δεν πιστεύω απλά, ξέρω πως ΕΟΚ και ΚΕΔ πραγματικά κοροϊδεύουν τον κόσμο εδώ και χρόνια. Ο Ολυμπιακός άνοιξε πυρ σε κανονικό πόλεμο.
Οι πόλεμοι απαιτούν ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, ΟΡΑΜΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟΥΣ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Που είναι το όραμα, που είναι οι στρατηγοί και ποια τα πλάνα τους, που είναι οι πολεμιστές και που η μαχητικότητα;
Εγώ βλέπω έλλειψη κινήτρου, σταδιακή υποχώρηση, εσωστρέφεια και προοπτική λιγότερο ορατή από ποτέ επί εποχής Αγγελόπουλων.
Να μιλάμε ειλικρινά, μόνο καλό κάνει σε όλους.
Ο Ολυμπιακός ψάχνει αγωνιστική ταυτότητα και από κάπου να πιαστεί, για να μην “πέσει” άδοξα και με… θόρυβο στην Ευρωλίγκα, την εποχή που αποφάσισε να “ακυρώσει” το ελληνικό πρωτάθλημα.
Για το παρόν.
Για το μέλλον;
Αναζητεί ξεκάθαρη φιλοσοφία, προοπτική ΚΑΙ ΟΡΑΜΑ.
ΥΓ1: Εντάξει, είναι δεδομένο πως την Κυριακή δεν έχει ματς. Ο Ολυμπιακός δεν έβγαλε εισιτήρια, δεν ζήτησε από όσους εργάζονται τις μέρες των εντός έδρας αγώνων να δουλέψουν και το πολύ – πολύ να προγραμματίσει καμία προπόνηση για την Κυριακή. Επειδή αν δεν αναβληθεί το ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός λογικά θα έρθει στο ΣΕΦ για να μπει στο παρκέ και να κάνει ζέσταμα μέχρι να κλείσει το φύλλο αγώνος, καλό είναι να υπάρξει πρόληψη και προσοχή. Μην έχουμε (κι) άλλα.
ΥΓ2. Πιστεύω πως η κόντρα του Ολυμπιακού με την ΕΟΚ θα φτάσει μέσα στο καλοκαίρι στο… απόλυτο πικ της.
ΥΓ3. Ο Παναθηναϊκός μέσα σε 12 μήνες έχει φύγει στα λόγια από την Ευρωλίγκα, έχει ανακοινώσει δημοψήφισμα που ποτέ δεν έγινε για αυτό το θέμα, έχει συναντηθεί με τους ανθρώπους της FIBA για να παίξει στο Champions League, τώρα έστειλε και επιστολή στην Αδριατική Λίγκα και λέει πως μπορεί παράλληλα να αγωνίζεται και στην ελληνική λίγκα.
ΥΓ4. Ο Ολυμπιακός έχει άλλου είδους προβλήματα, έχουν γίνει “εγκλήματα” και προσωπικά, έχω φάει τόσες στενοχώριες, σοκ και πίκρες το διάστημα 2013-5, που πλέον είμαι πάντα ήρεμος, έχω πάθει ανοσία. Αυτό που ζούμε τώρα με την καθίζηση, θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει και πριν 2-3 χρόνια. Άργησε η πτώση και υπάρχον λόγοι – και – για αυτό. Ο Παναθηναϊκός από τότε που ανέλαβε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος που συνεχίζει να διαχειρίζεται πολύ λάθος την (δεδομένη) αγάπη του για την ομάδα του και το μίσος του για τον Ολυμπιακό, έχει μικρύνει αισθητά ως μέγεθος στην Ευρώπη. Μέχρι πριν λίγα χρόνια όλοι οι μπασκετικοί στην Ευρώπη τον αντιμετώπιζαν με δέος κι αυτό το είχε κερδίσει με το σπαθί του. Τώρα πια έχει εξελιχθεί σε μια πάντα ενδιαφέρουσα ιστορία λόγω της παρουσίας και του στιλ του ιδιοκτήτη του.
ΥΓ5. Το έχω γράψει εδώ και καιρό. Ο ρουφιάνος ή… αφελής ήταν το πρώτο πρόβλημα. Το μεγαλύτερο, η ζημιά που έγινε μέσα στα αποδυτήρια και στο ψυχισμό παικτών που κρατάνε χρόνια την ομάδα στο συναισθηματικό κομμάτι, όχι απλά δεν έχει λυθεί, αιμορραγεί και τα… στίγματα αποτυπώνονται ξεκάθαρα στο παρκέ.
ΥΓ6: Καλό ταξίδι κύριε Κοσμά.
ΥΓ7:
