Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Μία διαφορετική συνέντευξη από τον προπονητή του Ολυμπιακού! Ο Ντέιβιντ Μπλατ δεν μίλησε για την Ευρωλίγκα ή την ομάδα του Πειραιά, αλλά για τον ίδιο σε μικρή ηλικία και αποκάλυψε ποιος είναι ο λόγος που δεν συνέχισε να ασχολείται με το φούτμπολ και επικεντρώθηκε στο άθλημα που τον καταξίωσε!
Όσο για το πρώτου καλάθι ήταν… σε λάθος μπασκέτα!
Αναλυτικά όσα είπε:
”Η πρώτη μου ανάμνηση ήταν σε μικρή ηλικία, 6-7 χρονών, όταν πήγε σε ένα γήπεδο που έπαιζαν κάτι παιδιά. Πήρα τη μπάλα και έβαλα το πρώτο μου καλάθι, μόνο που ήταν στη λάθος μπασκέτα! Αυτό μου έμαθε την αξία πολλών πραγμάτων. Ότι πρέπει να ξέρεις τί κάνεις. Είναι καλό να κάνεις κάτι σωστό, αλλά χρειάζεται να είναι σωστό και το μέρος και ο χρόνος. Επίσης, δεν γίνεται η απογοήτευση να σε αφήσει να χάσεις την αγάπη σου για τα πάντα.
Οι μεγάλες αδελφές μου έπαιζαν μπάσκετ και συχνά έπαιζαν στην αυλή, τις έβλεπα να προπονούνται. Έγινα ανταγωνιστικός λόγω αυτού και ήξθελα να γίνω καλύτερος από εκείνες. Αυτό με έκανε να θέλω να βελτιώνομαι συνεχώς.
Όντας παιδί στη Βοστώνη, μία πόλη με τεράστια αθλητική κουλτούρα, με τους Σέλτικς φυσικά να είναι η ομάδα που με ενδιέφερε περισσότερο, δοκίμασα πολλά αθλήματα. Κατέληξα στο μπάσκετ, γιατί είχα χτυπήσει το καλοκαίρι και δεν μπορούσα να παίξω φούτμπολ το Φθινόπωρο. Και κατέληξα να παίξω μπάσκετ, σκεπτόμενος ότι μπορώ να το κυνηγήσω και να το ακολουθήσω ακόμα και στο κολέγιο, καθώς είχα αρκετή επιτυχία.
Ο προπονητής μου στο Λύκειο, Φιλ Μόρεσι με κοούτσαρε από τα 14 έως τα 18 μου. Υπήρξε η μεγαλύτερη επιρροή για μένα. Μου έμαθε το παιχνίδι και τα βασικά του αθλήματος. Ήταν ο μέντοράς μου και ία πατρική φιγούρα για μένα διότι ο πατέρας μου είχε εγκαταλείψει το σπίτι μας όταν ήμουν πολύ μικρός. Είχα ανάγκη αυτή την επίδραση πάνω μου.
Έπαιξα επαγγελματικά για πρώτη φορά στα 22 με τη φανέλα της Μακάμπο Χάιφα και παράλληλα προπονούσα μία από τις μικρές ομάδες του συλλόγου. Όπου και αν έπαιζα, πάντα ζητούσα να προπονώ να και μία ομάδα. Στα 33 τραυματίστηκα στον Αχίλλειο και ουσιαστικά η καριέρα μου τελείωσε. Ξεκίνησα αμέσως την προπονητική και παρόλο που δεν ήταν στο μυαλό μου από την αρχή, το ακολούθησα. Δεν ήξερα στα 33-34 τί θα κάνω στη ζωή μου, δεν είχα εφεδρικό πλάνο. Αλλά κυριάρχησε το μπάσκετ.
Το μπάσκετ κέρδισε το ποδόσφαιρο το καλοκαίρι που τραυματίστηκα και είμαι χαρούμενος που έγινε έτσι. Διατηρήθηκα περισσότερο καιρό στο μπάσκετ από ότι θα έκανα με το ποδόσφαιρο. Αγαπώ την ομαδική δουλειά στο μπάσκετ”.