Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ένα ακόμα μεγάλο παιχνίδι με πρέπει, μια ακόμα ήττα. Ο Ολυμπιακός μετράει οκτώ από δαύτες στα τελευταία δέκα ματς!
Ποιος το περίμενε; Το τελευταίο δίμηνο είναι το χειρότερο επί εποχής Αγγελόπουλων από τότε που ο σύλλογος επέστρεψε στην ελίτ και αυτό όποιος δεν το βλέπει, είναι τυφλός.
Μια κατάσταση προβληματική παντού. Δεν είναι τυχαία η κατάρρευση μέσα στο παρκέ. Διοίκηση με εσωστρέφεια, δικά της σοβαρά βάσανα, λάθη, αβλεψίες, εγωισμούς. Το πλήρωμα του χρόνου όλα αυτά τα γυρίζει μπούμερανγκ και τα φέρνει σε μορφή χιονοστιβάδας σαν απανωτές σφαλιάρες στο πρόσωπο του Ολυμπιακού.
Με ένα προπονητή που πραγματικά το καλοκαίρι έμοιαζε και ήταν στα χαρτιά η πιο ποιοτική διαθέσιμη επιλογή, αλλά στη πρώτη του σεζόν στο μεγάλο λιμάνι εξελίσσεται σε σκέτη απογοήτευση. Κι αυτό πιστεύω πως πλέον είναι αμφίδρομο.
Αποκλείεται στον Ολυμπιακό να είναι ευχαριστημένοι με τη δουλειά που έχει κάνει μέχρι τώρα ο Ντέιβιντ Μπλατ.
Αποκλείεται ο ίδιος με τον τρόπο που σκέφτεται και τον χαρακτήρα που έχει να είναι ικανοποιημένος από την κατάσταση που βιώνει και είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί να διαχειριστεί.
Ούτε αγωνιστικά, ούτε επικοινωνιακά. Με παίκτες που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι “καμμένοι” ψυχολογικά, δεν έχουν επικοινωνία και εμπιστοσύνη με τον προπονητή, δεν πιστεύουν πως μπορεί πια να τους βοηθήσει κι εκείνος από τη πλευρά του με πολλούς τρόπους δείχνει να μην τους πιστεύει. Ακόμα κι αυτούς που έφερε ο ίδιος και τους έχει στηρίξει σε υπερβολικό βαθμό.
Η αλήθεια είναι πως αν δεν είχαν προκύψει οι τραυματισμοί του Σπανούλη και του Στρέλνιεκς ακριβώς πριν εισέλθουμε στην τελική ευθεία της κανονικής περιόδου, το πιθανότερο είναι ο Ολυμπιακός να είχε ήδη προκριθεί στα Playoffs και εμείς τώρα να λέγαμε και να γράφαμε άλλα.
Στη στραβή, στις διαδοχικές ήττες, στις αποτυχίες όλα φαίνονται πιο χάλια από ότι είναι. Αντίθετα, πολλές φορές στις επιτυχίες κουκουλώνονται τα προβλήματα, τα λάθη, οι αδυναμίες και ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ ΣΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΒΑΘΜΟ για τον Ολυμπιακό όλων των προηγούμενων σεζόν, που ποτέ δεν είχε φτάσει στο σημερινό χάλι.
Όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς λέει η λαϊκή θυμοσοφία. Ο Ολυμπιακός σε πολλές κρίσιμες περιπτώσεις στο παρελθόν έστρωσε με σοβαρότατα σφάλματα που ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα του φέρουν… εφιάλτες στον ύπνο του, αλλά κάποιες υπερβάσεις (πρωτάθλημα Σπανούλη 2016, τελικός στην Ευρωλίγκα το 2017) τον αποπροσανατόλισαν και συνέχισε να κοιμάται τον “ύπνο του δικαίου”.
Τώρα, ο εφιάλτης είναι εδώ.
Όχι ως όνειρο, αλλά ως μια σκληρή, στυγνή πραγματικότητα. Και αυτό που πονάει και ανησυχεί περισσότερο είναι πως ακόμα κι αν επιτέλους ΞΥΠΝΗΣΕΙ από αυτό τον εφιάλτη, πλέον η δουλειά που έχει να κάνει είναι τρομερά δύσκολη, ο δρόμος που οφείλει να διανύσει για να χτίσει μια νέα… ζωή με όραμα και προοπτική, πιο δύσβατος και ζόρικος από ποτέ.
Τώρα στέκεται γυμνός στον καθρέφτη του και βλέπει ασχήμια. Καλύτερα!
Θα πω κάτι οξύμωρο. Ειλικρινά πιστεύω και δεν το λέω για να χρυσώσω κανένα χάπι, πως με Μπίλι και Γιάνις στις επάλξεις ο Ολυμπιακός θα ήταν ήδη στους “8”. Ακόμα πιο… ειλικρινά, καταθέτω πως αυτή η ατυχία μπορεί να αποδειχτεί ευεργετική για το άμεσο και μακπρόθεσμο μέλλον αν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αξιολογηθεί σωστά και ρεαλιστικά.
ΟΤΙ χειρότερο θα ήταν αν σκεφτούμε πως λειτουργεί η ΚΑΕ Ολυμπιακός όλα αυτά τα τελευταία χρόνια τα αποτελέσματα να ωραιοποιούσαν την κατάσταση και να είχαμε κουκούλωμα για μια ακόμα φορά.
Καλύτερα που η γύμνια βγήκε στον αφρό. Γιατί έτσι, οι πιθανότητες για ξεκαθάρισμα και επανεκκίνηση του όλου οικοδομήματος του οποίου τα θεμέλια τρίζουν συθέμελα, αυξάνονται.
Όταν έχεις αφήσει τον εαυτό σου και το σώμα σου, καμία φορά βάζεις τα ωραία ρούχα σου και λες δεν βαριέσαι, δίαιτα από… Δευτέρα.
Όταν τα βγάλεις και σταθείς μπροστά στον καθρέφτη σου γυμνός, μπορεί να σοκαριστείς. Να νιώσεις άσχημα και αυτό το σοκ να σε επαναφέρει στο σωστό δρόμο. Να σε ωθήσει να φροντίσεις ξανά τον εαυτό σου.
Αυτό το σοκ διαρκείας, το έχει ΑΠΟΛΥΤΗ ανάγκη αυτός ο Ολυμπιακός, στη φάση που διανύει. Αυτό το ΚΑΚΟ που βιώνει ο οργανισμός ήταν ΑΝΑΓΚΑΙΟ μπας και…
Ολυμπιακός κριτική: Με… ηρωικό μπάσκετ και χωρίς Σπανούλη, δύσκολα…
Λίγα λόγια για τον αγώνα με την Ζαλγκίρις…
Ήταν δεδομένο για όσους ξέρουν μπάσκετ πως χωρίς Σπανούλη, Στρέλνιεκς, με την εικόνα που έχει ο Ολυμπιακός σε όλα τα τελευταία παιχνίδια και με τον Πρίντεζη να έχει 40 πυρετό τη μέρα της αναμέτρησης, πως απέναντι σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή όπως η Ζαλγκίρις του Σάρας που ήρθε στο ΣΕΦ και μετά από διαδοχικές μεγάλες νίκες, χρειαζόταν να γίνουν στο παρκέ συγκεκριμένα πράγματα, για να έρθει η νίκη.
Να παίξει αμυνάρα, να σουτάρει ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΛΑ από το τρίποντο ο Ολυμπιακός, κάτι πολύ δύσκολο με τόσο χαμηλό επίπεδο δημιουργίας και να κάνουν θραύση στο ποστ Μιλουτίνοφ και Πρίντεζης. Για τον δεύτερο, ξέραμε σίγουρα πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Όλοι, εξάλλου, από νωρίς το απόγευμα αυτό που περίμεναν και θεωρούσαν φυσιολογικό ήταν είτε να μην αγωνιστεί καθόλου ο Γιώργος, ή να παίξει για ελάχιστα λεπτά. Το ότι έπαιξε 30 λεπτά, δεν το φανταζόταν κανείς.
Ούτε καν ο ίδιος ο παίκτης.
Στο ξεκίνημα ο Ολυμπιακός έβαλε κάποια σουτ. Έτσι, η πρόθεση του Σάρας να παίξει ταμπούρι για να κλείσει τους χώρους μέσα και να αφήσει το μακρινό σουτ στον αντίπαλο, κλονίστηκε για λίγο. Τα σουτ που μπήκαν στην αρχή δημιούργησαν τους χώρους, λίγο αργότερα.
Φτάσαμε στο σημείο πριν συμπληρώσουμε δώδεκα λεπτά αγώνα, ο Ολυμπιακός να έχει σουτάρει 5 δίποντα και 10 τρίποντα!
Εκεί, ήρθε και το πρώτο μεγάλο σερί των Λιθουανών. 12-0. Η ομάδα σε αυτό το σημείο, αντέδρασε. Ανέλαβε ο Μιλουτίνοφ. Διαδοχικά επιθετικά ριμπάουντ, 9 πόντους σε λίγα λεπτά και +7 κατοχές για τους γηπεδούχους στο δεύτερο δεκάλεπτο. Αυτοί ήταν οι λόγοι που ο Ολυμπιακός βρέθηκε μπροστά 38-34 στο ημίχρονο.
Αν παρακολουθείς τις δύο αυτές ομάδες τον τελευταίο καιρό, ήξερες πως το πλέον πιθανό σενάριο είναι αργά ή γρήγορα ο Ολυμπιακός να αρχίσει να πνίγεται και να καταφύγει σε… ακαθόριστο μπάσκετ στηριζόμενο σε ατομικές εξάρσεις.
Γνώριζες, επίσης, ότι η Ζαλγκίρις θα αρχίσει να ρολάρει και να βγάζει αυτοματισμούς στο γήπεδο.
Αυτό ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ, ούτε καν όταν οι κόκκινοι δημιούργησαν την μεγαλύτερη διαφορά τους στο 27′ (51-39). Εκεί, αν βρισκόταν κάποιος μπασκετικός τρόπος να διατηρήσει ο Ολυμπιακός την διαφορά για 3-4 λεπτά, ίσως μπορούσε να αποφευχθεί το μοιραίο. Όπου μοιραίο, να κερδίσει αυτή τη κρίσιμη παρτίδα η καλύτερη και πιο οργανωμένη ομάδα από τις δύο μέσα στο γήπεδο.
Με 4/14 σουτ στο τρίτο δεκάλεπτο και με ένα τρίποντο (!) μετά από τα πρώτα 7 λεπτά σε μια αναμέτρηση που ο Ολυμπιακός δεν γινόταν να κερδίσει χωρίς περιφερειακό σουτ, ήταν θέμα χρόνου να γυρίσει το παιχνίδι.
Απλά το θέμα, είναι, μήπως για να συμβεί αυτό, η Ζαλγκίρις χρειαζόταν περισσότερο χρόνο και περισσότερη ενέργεια, ώστε στο τέλος να έχει πλεονέκτημα ο Ολυμπιακός.
Τελικά, έγινε το εντελώς αντίθετο. Η Ζαλγκίρις χρειάστηκε ελάχιστα λεπτά για να μετατρέψει το -12 (51-39) σε + 4 (51-55) με σερί 16-0!!!
Αντίδραση της ομάδας στο παρκέ ή του Μπλατ από το πάγκο;
ΜΗΔΕΝ. Καμία. Τίποτα, απολύτως.
Ούτε τάιμ αόυτ δεν πήρε ο Μπλατ όταν έπρεπε να τους κόψει τον ρυθμό. Από εκεί και μετά, ας είμαστε ειλικρινείς. Αν δεν είχε αυτή την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ απόδοση ο Μπριαντέ Ουέμπερ σε ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ, αν δεν ντυνόταν Σπανούλης στην επίθεση και Χάκετ (ή όποιον άλλο μετρ της άμυνας γουστάρετε) στην άμυνα, ο Ολυμπιακός θα είχε καταρρεύσει και θα είχε χάσει με συνοπτικές διαδικασίες πριν καν μπούμε στο τελευταίο πεντάλεπτο.
Όπως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές φέτος. Η τρέλα, το τσαγανό, η ενέργεια, οι ικανότητες και ο ρυθμός – αυτοπεποίθηση του Ουέμπερ ήταν ο μοναδικός λόγος που ο Ολυμπιακός δεν έχασε ακόμα πιο άσχημα, δεν κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος μετά το δικό του +12.
Η μια ομάδα ρόλαρε εκπληκτικά στις δικές της επιθέσεις και την ώρα της κρίσης έβαζε το ένα δουλεμένο και αυτοματοποιημένο από τη προπόνηση καλάθι μετά το άλλο και η άλλη είχε ένα τύπο που πάτησε το πόδι του στην Ευρώπη πριν 7 εβδομάδες και προσπαθούσε με συγκλονιστικό είναι η αλήθεια τρόπο να κρατήσει την ομάδα του στη ζωή με “Σπανουλικού τύπου μηχανική υποστήριξη” παίζοντας παράλληλα και σπουδαίες άμυνες.
Υπήρχαν 3-4 φάσεις που αποτέλεσαν μεγάλες χαμένες ευκαιρίες. Τα δύο χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, σε άμυνες που ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά με ένα πόντο ενώ είχαμε μπει στο τελευταίο δίλεπτο. Τρεις χαμένες επιθέσεις που όλες ήταν “προσευχή” χωρίς σύστημα, πλάνο, διάβασμα, ψυχραιμία.
Αλλά τι περιμέναμε; Με ενέργειες εκτός συστήματος ο Ουέμπερ κρατούσε τόση ώρα ζωντανό τον “ημιθανή” Ολυμπιακό. Μόνο φουστανέλα δεν έβαλε ο άνθρωπος στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο κόουτς Μπλατ ΔΕΝ πήρε τάιμ – άουτ στα 25 δευτερόλεπτα να στήσει ένα Play ειδικής κατάστασης με την ομάδα του στο -2, ενώ ΕΙΧΕ τάιμ – άουτ.
Ποτέ δεν κατάλαβα και δεν θα καταλάβω γιατί αυτό το τάιμ άουτ το πήρε όταν πια η Ζαλγκίρις πήγε στο +4, η διαφορά ξεπέρασε τη μια κατοχή και το πουλάκι… πέταξε. Μα ποτέ, όμως.
Δεν βαριέσαι. Εδώ που φτάσαμε δεν έχει δα και τόσο μεγάλη σημασία. Εδώ μιλάμε για μια ομάδα με χαλαρών εθίμων και προπονήσεων λογική φέτος πριν από τεράστιας σημασίας παιχνίδια, με σχεδόν καθόλου ειδική προετοιμασία αγωνιστικά και πνευματικά.
Που κέρδισε τη Μπάγερν μετά από τόσες σερί ήττες και η επόμενη προπόνηση ήταν λες και είχε πάρει την προηγούμενη μέρα την Ευρωλίγκα, με 10 μέρες να μεσολαβούν πριν τα Playoffs στην Ελλάδα.
Που “προετοιμαζόταν” για τον αγώνα στα Γκραν Κανάρια, λες και πήγαινε να παίξει στο Ρέθυμνο ή στη Ρόδο.
Τα έφερε έτσι η μοίρα που είχες ανάγκη περισσότερο από ποτέ τον Τουπάν και τον Βεζένκοφ (λόγω ντεφορμαρίσματος Παπανικολάου και αρρώστιας Πρίντεζη) αυτή τη βραδιά. Τόσους μήνες ο προπονητής τους “καίει”.
Τώρα τον… έκαψαν αυτοί. Όχι επίτηδες, φυσικά. Μπορείς να το πεις νόμο του Μέρφι. Μπορείς να το πεις νόμο του μπάσκετ. Παίκτης που επί μήνες νιώθει ότι αδικείται και δεν ξέρει τον ρόλο του, όταν τον πετάξεις μέσα μετά από μεγάλης διάρκειας “ευνουχισμό” στο ροτέσιον και χρειάζεται να κάνει Step Up, 9 φορές στις 10 θα είναι ανέτοιμος.
Εκτός κι αν μιλάμε για παιδιά με πολύ μεγάλη κλάση και εμπειρία. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει για τον Σάσα και τον Τουπάν, που θα μπορούσαν, όμως, να εξελιχθούν σε πολύ σημαντικά γρανάζια μιας μηχανής.
Εχει ακόμα ελπίδες λόγω των άλλων, όχι επειδή το δικαιούται
Λέω τόσα χρόνια πως στην Ευρωλίγκα με το νυν φορμάτ παίρνει ο καθένας ακριβώς ότι αξίζει. Ο Ολυμπιακός με τον δεύτερο γύρο που έχει κάνει, έπρεπε να έχει ήδη αποκλειστεί μαθηματικά. Με 8 ήττες στα τελευταία 10 παιχνίδια. Ναι, μεγάλες οι δύο απουσίες και είναι μια σοβαρή δικαιολογία – αιτιολογία μέσα στον γενικό αχταρμά. Δεν βάζω καν το λινκ παραπομπής στα σενάρια. Από άποψη, δεν θέλω να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Δεν με ενδιαφέρει.
Κανείς δεν είχε τόσους σοβαρούς και πολλούς τραυματισμούς όσους η Ρεάλ πέρυσι. Τα πήραν όλα, όμως, οι μάγκες.
Γιατί, όταν έκοψε τον χιαστό ο Γιουλ, είχαν Ντόνσιτς, που τον δούλευαν από τα 13. Γιατί όταν έκοψε τον χιαστό ο Κούζμιτς, πήραν με τριετές τον Ταβάρες!!! Γιατί μετέτρεψαν την ατυχία σε… βελτίωση!
Δεν την χρησιμοποίησαν ως άλλοθι, δεν σταμάτησαν να σκέφτονται το στόχο, δεν δίστασαν να επενδύσουν.
Θα μου πείτε, άλλο επίπεδο οικονομικά. Ναι, έτσι είναι.
Μα, ο Ολυμπιακός το 2012 δεν κέρδισε τελικό απέναντι σε πανίσχυρη ομάδα ουσιαστικά χωρίς τον Έισι Λο; Το 2013 δεν έκανε back2back ενώ ο βασικός και ακμαίος τότε βασικός του PG (Μάντζαρης) ήταν όλη τη σεζόν εκτός;
Μη λέμε τα ίδια, όπως στρώσεις θα κοιμηθείς.
Ο Αυτόματος Πιλότος είναι για τα αεροπλάνα, όχι για τις ομάδες
Ακόμα και ο Παναθηναϊκός δεν υπέγραψε τον Κιλπάτρικ και ήταν έτοιμος όταν τραυματίστηκε ξανά σοβαρά ο Παππάς; Δεν έφερε προπονητή Hall of Famer, έστω και ρίσκο μεγάλο λόγω έλλειψης γνώσης της ευρωπαϊκής πραγματικότητας; Δεν έφερε πέρυσι πίσω τον Μάικ Τζέιμς; Δεν υπέγραψε ξανά τον Παπαγιάννη όταν δημιουργήθηκε η ευκαιρία, ανεξάρτητα με το αν το παιδί δεν είναι ακόμα έτοιμο να έχει διάρκεια στο τοπ επίπεδο;
Την τύχη σου στη ζωή και τον αθλητισμό πρέπει να την κυνηγάς με λύσσα. Τότε, έχεις περισσότερες πιθανότητες να σου χαμογελάσει.
Ο Ολυμπιακός πάει στον αυτόματο πιλότο εδώ και χρόνια. Αποψίλωση του ελληνικού κορμού, ούτε ένας ξένος από όσους προσέφεραν τα μέγιστα δεν έμεινε, ούτε ένας εκτός από τον Λο πριν χτυπήσει και το κόψει. Σπανούλης, Πρίντεζης, στοιχήματα ξένοι και Άγιος ο Θεός.
Μόνο που ο Σπανούλης του χρόνου θα μπαίνει στα 38 και μετά από σοβαρό τραυματισμό, ο Πρίντεζης στα 34 του χρειάζεται να παίξει 30 λεπτά σε “τελικό” με 40 πυρετό, η προοπτική του ελληνικού κορμού μοιάζει με την προοπτική της ελληνικής οικονομίας και το μόνο που άλλαξε;
Ξαφνικά και μετά από τόσα χρόνια που έχουν χαθεί παίκτες με την εμμονή του 1+1, βλέπουμε ρούκι αμφίβολης αξίας να υπογράφουν διετή και τριετή κλειστά! Αυτό αν μου το έλεγαν για παράδειγμα όταν χάθηκε (και) ο Άαρον Τζάκσον στον οποίο επί 20 μέρες αρνιόταν να δώσει διετές ο Ολυμπιακός (με 5 φάιναλ φορ, με τίτλους, με εμπειρία, με κάψα να έρθει) πριν δύο χρόνια, θα έλεγα πως σίγουρα πρόκειται για υψηλού επιπέδου τρολάρισμα!
Τώρα, να κάτσω πάλι να γράψω 10 χιλιάδες λέξεις για το μέλλον με τα ίδια και τα ίδια;
Δεν έχω τούτη τη στιγμή, ούτε την διάθεση, ούτε την αντοχή. Αν δεν ήμουν επαγγελματικά υποχρεωμένος να γράφω άρθρο σήμερα, δεν θα έγραφα. Πρώτη φορά στη ζωή μου θέλω να ξεκινήσω ένα Blog στις 12 το μεσημέρι και τελικά με τα χίλια ζόρια αρχίζω να το γράφω στις 16.00.
Όσοι με διαβάζετε σταθερά, ξέρετε τι πιστεύω. Μόνο τον τελευταίο μήνα έχω γράψει τρία άρθρα που το 90% του περιεχομένου τους αφορά το μέλλον και το 10% το παρόν.
Λίγα λόγια, αυτή την φορά
Ο Ολυμπιακός ΔΕΝ έχει τώρα που μιλάμε καμία απολύτως μπασκετική ταυτότητα. Το DNA της ομάδας των διαδοχικών υπερβάσεων ανήκει στο παρελθόν. Οι λόγοι είναι αμιγώς μπασκετικοί.
Όταν έχεις αλλάξει το 90% των κυττάρων με άλλα χειρότερης ποιότητας και τα πιο ισχυρά κύτταρα του DNA σου είναι “γηρασμένα μπασκετικά” και αντί να τους δώσεις εξτρά ζωή, απλά τα παρατηρείς απαθής, τότε το DNA που ήταν το Α και το Ω τα χρόνια της χαράς, αργοπεθαίνει με μαθηματική ακρίβεια.
Το βλέπουμε όλοι.
Ο κύκλος έχει κλείσει.
Οι Αγγελόπουλοι οφείλουν πρώτα απέναντι στους εαυτούς τους και την προσφορά τους επί 15 χρόνια να αποφασίσουν, να σηκώσουν μανίκια με συγκεκριμένο πλάνο και αυτό το πλάνο να το ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΝ εντός και εκτός ομάδας με ειλικρίνεια και σαφήνεια.
Για να το κάνουν αυτό, πρέπει, επίσης να γνωρίζουν πόσα χρήματα μπορούν να διαθέσουν. Για μια ομάδα που όλες οι κινήσεις της δείχνουν πως έχει ως κορωνίδα την Ευρωλίγκα, την διοργάνωση στην οποία το επίπεδο και ο ανταγωνισμός αυξάνονται συνεχώς και ο κορμός της αυτή τη στιγμή είναι ο εξής.
Σπανούλης – Πρίντεζης πριν τα τελευταία τους μπασκετικά χρόνια, που πρέπει ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ να πλαισιωθούν με πολλούς καλούς παίκτες, ικανούς να βγαίνουν μπροστά, χωρίς να χρειάζεται εκείνοι να προσπαθούν να κάνουν αυτό που δεν το μπορεί ούτε ο “Θεός”.
Να κερδίσουν τον χρόνο.
Μετά έχουμε: Μάντζαρης (το βλέπω δύσκολο να μείνει, εκτός κι αν αυτό συμβεί με εντελώς διαφορετικές προϋποθέσεις), Ποκουσέφσκι (ταλεντάρα, θα φύγει γρήγορα για το ΝΒΑ), Παπανικολάου, Βεζένκοφ, Αγραβάνης (ένα χρόνο και βάλε χωρίς μπάσκετ), Μπόγρης.
Ακόμα και με Μάντζαρη μέσα στην εξίσωση (και χωρίς να μιλάμε για παιδιά από το εφηβικό, που θέλουν χρόνια να φτάσουν σε επίπεδο Ευρωλίγκας και… αν) μιλάμε για 7 Έλληνες με τον Σπανούλη να καλείται να μπει σε μια σεζόν μετά από πολύμηνη αποχή από τραυματισμό.
Και χωρίς ΚΑΝΕΝΑΣ πίσω από τους δύο “παλιούς” και θρύλους να έχει αποδείξει μπασκετικά πως μπορεί να αναλάβει ρόλο ηγέτη.
Οι άλλοι 5; Ο “Παπ” με τα καλά του, τα κακά του και την επιρρέπεια στο να εξαρτιέται υπερβολικά η απόδοσή του από την ψυχολογία του. Ο Μάντζαρης που δεν είμαι καν σίγουρος ότι θα μείνει. Ο Αγραβάνης που κοντεύουμε να τον ξεχάσουμε ως παίκτη.
Ο Βεζένκοφ που τον πιστεύω και έχει ποιότητα, αλλά θέλει εμπιστοσύνη, χρόνο και υπομονή. Ο Μπόγρης που μπορεί υπό προϋποθέσεις να είναι συμπληρωματικός και την εποχή που ο κόσμος… καίγεται, προκαλεί δημόσια και δίνει κίνητρο σε αντιπάλους από το πουθενά όταν αυτοί αναφέρονται στο NCCA.
Καταλαβαίνετε για ποιο κορμό μιλάμε; Ο Ολυμπιακός έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος και πλέον με ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ καλούς και έτοιμους διαθέσιμους αφού από το 2013 και μετά, έξι ολόκληρα χρόνια, δεν έχει γίνει καμία πραγματικά μεγάλη επένδυση ανανέωσης στο “ελληνικό αίμα”;
Αντε, πάμε και στους ξένους.
Μιλουτίνοφ. Μεγάλη μονάδα. Το πιθανότερο είναι να φύγει. Στρέλνιεκς. Μόνο με ένα θαύμα θα μείνει, είναι σχεδόν ξένο σώμα μετά την απόφασή του να παίξει τραυματίας στην εθνική και να τον χάσει ο Ολυμπιακός την εποχή που τον είχε ανάγκη… απελπισμένα.
Με το συμβόλαιό του να τελειώνει, με τον Μπλατ να του κάνει γυμνάσια για την λάθος συμπεριφορά του, με τον ίδιο να φαίνεται πως ήδη σκέφτεται που θα παίξει του χρόνου.
Γκος. Εχει συμβόλαιο. Μέτριος και ασταθής στην επίθεση αν μιλάμε για παίκτη με ηγετικό ρόλο σε τοπ ευρωπαϊκή ομάδα.
Πληγή στην άμυνα. Κακομαθημένος στη νοοτροπία. Εχει κάποια καλά στοιχεία αλλά θέλει πολλή δουλειά και πάρα πολύ χρόνο. Από όσα έχω δει δεν μπορώ να κατανοήσω πως υπάρχει η αίσθηση ότι αυτό το παιδί θα καθιερωθεί και θα κάνει καλή καριέρα στο ΝΒΑ. Χρειάζεται απίστευτη δουλειά.
Τουπάν. Έχει οψιόν τόσο ο παίκτης, όσο και η ομάδα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, πιστεύω ούτε ο ίδιος θέλει να μείνει, ούτε ο Ολυμπιακός καίγεται. Τον θεωρώ παίκτη που σε φυσιολογικές συνθήκες, σε μια ομάδα με ρόλους και ξεκάθαρες κατευθύνσεις, μπορεί να λειτουργήσει ως χρήσιμο εργαλείο.
Τίμα. Έχει συμβόλαιο την επόμενη σεζόν. Εδώ έπαιζε σπαστά δίλεπτα, στην Χίμκι από όταν πήγε σκοράρει όσο ο Σβεντ.
Λεντέι. Ένα τεσσάρι που ήρθε για πεντάρι. Πολύ προβληματικός στην άμυνα, λίγα πράγματα από αντίληψη παιχνιδιού, πολύ καλά στοιχεία στην επίθεση. Έχει επίσης συμβόλαιο. Ίσως σε ένα σχεδιασμό με χαμηλό μπάτζετ και με αυτόν να παίζει μόνο σε μια θέση, στο “4”, να χωράει.
Και ο Ουέμπερ. Δείχνει πως αν μείνει 2-3 χρόνια στην Ευρώπη, βρει προπονητή – δάσκαλο και συνειδητοποιήσει πως το μέλλον του είναι εκτός ΝΒΑ, μπορεί να εξελιχθεί σε πραγματικά σημαντική ομάδα. Όχι γιατί είναι πιθανό να επαναλαμβάνει συχνά τέτοιες εμφανίσεις στην επίθεση.
Κυρίως, επειδή είναι ο ορισμός του Two Way Player με επιρροή σε άμυνα και επίθεση και με χαρακτήρα που ταιριάζει γάντι στη ψυχοσύνθεση του Ολυμπιακού. Ένα τέτοιο τρελό έπρεπε να τον είχε πάρει πολύ νωρίτερα η ομάδα.
Αν μάθει να παίζει καλύτερα και το pnr και να πασάρει σε πρώτο χρόνο, κάτι που δεν κάνει σχεδόν ποτέ (κουσούρι NBDL μπάσκετ) τον θεωρώ επένδυση σε ομάδα με συγκεκριμένο ταβάνι στα οικονομικά. Έλα, όμως, που αυτός δεν έχει συμβόλαιο για του χρόνου!
Δεν θα σας πω ψέματα, με τις εμφανίσεις που κάνει το θεωρώ πιθανό να τον αρπάξει άλλη ομάδα. Ιδίως αν ο Ολυμπιακός συνεχίσει να κινείται με τους… δικούς του ρυθμούς.
Το κλείνω με την εξής παρατήρηση. Έχουμε καταλάβει πως χωρίς Μιλουτίνοφ, με ανάγκη για δύο ξένους στο 5, έναν στο 4 και έναν στο 3 δεν βγαίνουν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ποσοτικά τα κουκιά με τους ξένους αν ο Ολυμπιακός δεν υπογράψει τουλάχιστον δύο Έλληνες με προοπτική στη περιφέρεια;
Με τον ελληνικό κορμό ως έχει, πέρα από τα σημαντικά χρήματα που πρέπει να δοθούν ούτε καν αυτό θα φτάνει ποιοτικά (ίσως φτάνει για το σχεδιασμό Ελλήνων – ξένων ποσοτικά) αν δεν έρθει στα γκαρντ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ένας παικταράς. Μιλάμε για επίπεδο Ντιλέινι, Ουαναμέικερ, Μίλος, Ντε Κολό.
Και οι Eλληνες γκαρντ ποιοι θα είναι, πέρα από την βατή περίπτωση του Κόνιαρη; Ο Λαρεντζάκης έχει σοβαρό μπάι – άουτ στην ΑΕΚ.
Κανονικά η επανεκκίνηση για ΧΙΛΙΟΥΣ λόγους πρέπει να ξεκινήσει ΜΟΝΟ από τον Σλούκα. Αγωνιστικά, επικοινωνιακά, από πλευράς σχεδιασμού, προοπτικής, μέλλοντος.
Να φύγει ο Σλούκας από την νυν Φενέρ να έρθει στον νυν Ολυμπιακό για να κάνει τι;
Πως θα γίνουν αυτά στον Ολυμπιακό με τις νυν συνθήκες;
Ειλικρινά, ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ.
Δεν ξέρω αν η διοίκηση θα συνεχίσει έτσι μόνη ή με συμπαίκτη. Οι πληροφορίες λένε μόνη. Μπορεί να ανταποκριθεί;
Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον Μπλατ. Που έχει συμβόλαιο εγγυημένο από την πλευρά του αν θέλει να μείνει την επόμενη σεζόν…
Δεν ξέρω σε ποιες διοργανώσεις θα παίζει ο Ολυμπιακός του χρόνου.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΛΑΝΟ πίσω από το #mexritelous.
Δεν ξέρω τι ακριβώς θα κάνει στο παρκέ στα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός από εδώ και πέρα, όταν τελειώσει η Ευρώπη, που (θεωρητικά) τον κρατάει ακόμα σε εγρήγορση.
Τίποτα δεν ξέρω και τίποτα 100% σίγουρο, θετικό δεν έχω να μοιραστώ μαζί σας.
Για ένα μόνο είμαι σίγουρος. Ναι μεν καλύπτω το κενό λόγω της παθολογικής μου αγάπης για το μπάσκετ και επειδή γουστάρω να βλέπω όλες τις ομάδες και να ασχολούμαι συνολικά. Ναι μεν έχω βρει αποκούμπι στο Γιάνναρο.
Κάθομαι τα βράδια, βγάζω τα του Ολυμπιακού από το μυαλό μου, τον απολαμβάνω και εκτονώνομαι.
Η ομάδα, όμως, που με βοήθησε να πιστεύω στα φαινομενικά αδύνατα, να γίνω πιο δουλευταράς και πιο ονειροπόλος στη ζωή μου, η ομάδα που με επηρέασε να διαλέξω τον δικό μου δρόμο που ήταν ο πιο δύσκολος αλλά με έβγαλε σε ξέφωτο γιατί στηρίχτηκα μόνο στον εαυτό μου ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΙΑ ΕΔΩ.
Εχει πεθάνει.
Ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ, είπε εύστοχα κάποτε ο Τόμιτς. Έτσι είναι.
Ο Ολυμπιακός που ξέραμε, όμως, ως μοντέλο στην τελευταία δεκαετία έχει πεθάνει και το χειρότερο είναι πως ενώ εδώ είναι αθλητισμός και πάντα υπάρχει η ευκαιρία για το μέλλον και τον επόμενο κύκλο, κανείς δεν έχει ασχοληθεί με αυτό εδώ και καιρό.
Ποτέ δεν θα επιστρέψει πίσω ο ίδιος Ολυμπιακός που έσπρωχνε βουνά και λειτουργούσε ως πρότυπο πίστης και υπέρβασης για να μας επηρεάζει θετικά.
Μπορεί και πρέπει να γεννηθεί ένας καινούριος Ολυμπιακός, που θα έχει πλάνο, ταυτότητα, προοπτική και θα δώσει πίσω στον εαυτό του και στο κόσμο του δύο πολύ σημαντικά πράγματα.
Τα πιο σημαντικά. Το συναίσθημα της ανυπομονησίας για το επόμενο παιχνίδι. Και την ταύτιση πρώτα με τον εαυτό του και μετά με το κοινό του. Αυτό το κομμάτι του υγιούς κοινού, που στηρίζει έμπρακτα, αγαπάει και τώρα πονάει.
Όχι τους όπου φυσάει ο άνεμος των Social. Όταν ζεις εικονική ζωή, καταντάς και εικονικός οπαδός.
Πρέπει όλοι να αποδεχτούμε ότι ο παλιός Ολυμπιακός, όπως τον ξέραμε από το 2011 και μετά δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά πίσω.
Αυτός είναι ο ρόλος του κόσμου, των Μ.Μ.Ε. των παρατηρητών από κάθε μετερίζι.
Το πως θα ξεκινήσει η “κύηση” για ένα νέο Ολυμπιακό που θα σέβεται την ιστορία του, το μέγεθός του και το μέλλον του είναι αποκλειστικά έργο και υποχρέωση των Αγγελόπουλων.
Το χρέος τους είναι ιστορικό.
ΠΡΩΤΑ απέναντι στους εαυτούς τους και μετά απέναντι σε όλους τους άλλους.
Περιμένουμε.
ΥΓ1. Σήμερα δεν έχει πολλά υστερόγραφα. Δύο μόνο. Βασίλη, κράτα γερά. Πάρε το χρόνο σου. Απόλαυσε την οικογένειά σου. Για άλλον στη θέση σου, θα παρακαλούσα να βρει τη δύναμη να ανακοινώσει ότι σταματάει. Για σένα βάζω στοίχημα ότι θα επιστρέψεις και θα είσαι ικανός να καταλύσεις – πάλι – την λογική, αν ο Ολυμπιακός κάνει το χρέος του σε όλα τα επίπεδα.
ΥΓ2. Ακόμα να βγει ανακοίνωση που καταδικάζει το εμετικό πανό; Η άποψή μου είναι πάντα ίδια. Οι χούλιγκανς είναι όλοι ίδιοι. Ανεξαρτήτως χρώματος. Από τη στιγμή που ζούμε σε μια χώρα μπουρδέλο και δεν ελέγχονται, το μόνο που θέλω είναι να μην έχω καμία σχέση μαζί τους. Όποτε βλέπω ένα άρθρο με κάτι που έχει συμβεί, δεν μπαίνω καν να διαβάσω. Δεν θέλω καν να ξέρω. Νιώθω αποστροφή. Αν, πάντως, ήμουν φίλαθλος του Ολυμπιακού με διαρκείας και δεν έβλεπα καμία επίσημη αντίδραση για αυτό το πανό, θα το επέστρεφα πίσω και δεν θα αγόραζα ποτέ ξανά.
H ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ