Του Aρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Η συζήτηση μαζί του είχε τεράστιο ενδιαφέρον και δεν περιορίστηκε μόνο στο θέμα της Ευρωλίγκας με την ισπανική λίγκα, αλλά επεκτάθηκε σε πολλά ζητήματα. Μέχρι και τον αδικοχαμένο αδελφό του, Φερνάντο Μαρτίν, αλλά και φυσικά το μέλλον του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Διαβάστε τη, έχει μεγάλο ενδιαφέρον…
– Πώς ήταν η διαμονή σας στην Αμβέρσα;
“Πολύ καλή. Είμαι χαρούμενος γιατί έχουμε ισπανικές ομάδες στις βασικές ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στο Φάιναλ Φορ του BCL αγωνίστηκε η Τενερίφη που δουλεύει πολύ καλά για την ολοκλήρωση του έργου της με τη συμμετοχή σε ακόμα έναν τελικό του Champions League. Διοργάνωση που εκτιμώ πάρα πολύ και θα ήθελα να ευχαριστήσω για την πρόσκληση σε αυτή τη μεγάλη εκδήλωση καθώς είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για το μπάσκετ και να απολαύσουμε μια υπέροχη ατμόσφαιρα σε ένα εντυπωσιακό γήπεδο”.
– Δεν σας κρύβω ότι πάντα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι προσωπικό… Πόσο πολύ σας λείπει ο αδελφός σας και αν το γεγονός ότι τελικά ασχοληθήκατε διοικητικά με το μπάσκετ, είναι κάτι που θα ήθελε ο Φερνάντο αν ήταν στη ζωή…
“Φαντάσου ότι τον επόμενο Δεκέμβριο θα έχουν περάσει ακριβώς 30 χρόνια από την απώλειά του. Όμως, για εμένα είναι σαν χθες. Είναι πολύ δύσκολο για μένα. Ακόμα. Αφού πέρασαν τα πρώτα χρόνια του θανάτου του, που μας επηρέασαν πολύ, όλες οι αναμνήσεις που έχουμε για τον Φερνάντο είναι καλές. Όσον αφορά στο δεύτερο ερώτημά σου, δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν τέτοιο είδους ανθρώπου που αποχωρώντας από το μπάσκετ, δεν θα σκεφτόταν με τίποτα να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Θα έκανε και άλλα πράγματα. Όπως και εγώ άλλωστε. Έχω εργαστεί στα οικονομικά για περισσότερα από 10 χρόνια, στη συνέχεια επέστρεψα στην Ρεάλ Μαδρίτης ως τζένεραλ μάνατζερ και αργότερα δούλευα στις εταιρείες μου και τα πρότζεκτς μου για πολύ καιρό. Τώρα είμαι πίσω επειδή σκέφτηκα ότι υπάρχει δυνατότητα βελτίωσης του μπάσκετ στην Ισπανία από την πλευρά της ACB. Μου έδωσαν την ευκαιρία να το κάνω και έπρεπε να το προσπαθήσω”.
“ΤΟ ΜΠΆΣΚΕΤ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ”
– Ποια είναι η κύρια προτεραιότητά σας ως Πρόεδρος της ACB;
“Δεν γνωρίζουμε πως να κατανοήσουμε τις νέες γενιές. Τα νέα παιδιά, τα 18χρονα, βλέπουν το μπάσκετ διαφορετικά. Χρησιμοποιούν διάφορες οθόνες στη ζωή τους. Γι ‘αυτό και το NBA πουλάει το μπάσκετ όπως ακριβώς το κάνει. Αλλά αν μιλήσουμε και για το ποδόσφαιρο, είναι το ίδιο ακριβώς. Το μπάσκετ είναι ένα προϊόν που πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες συνήθειες. Δεν είναι εύκολο, γιατί μπορείτε να υπάρξει κάποια στιγμή σπουδαίος ανταγωνισμός, με την παρουσία εξαιρετικών παίκτες και ίσως πιστέψουμε ότι αυτό είναι αρκετό. Αλλά δεν είναι. Δεν έχουμε καταφέρει να φτάσουμε στους νέους. Αυτό που συμβαίνει στο γήπεδο είναι σημαντικό, αλλά δεν κάνουμε το σωστό για να προσφέρουμε στους χορηγούς το προϊόν που θέλουν. Αυτή τη στιγμή ζούμε σε έναν πολιτισμό που έχει εντελώς διαφορετικές συνήθειες συγκριτικά με αυτό που συνέβαινε πριν από 25 χρόνια. Πρέπει να έρθουμε στο παρόν. Το κοινό μας δεν θέλει λογότυπα με κεφαλαία γράμματα πια. Θέλει εικόνες και αυτές θα του δώσουμε”.
– Αυτός είναι ο δρόμος πιστεύετε;
“Ναι, πρέπει να είσαι πιο ελκυστικός στους χορηγούς οι οποίοι έχουν ανάγκη να προβληθούν σε όλη την Ευρώπη. Γι ‘αυτό εργαζόμαστε κάθε μέρα. Για να αλλάξουμε τη γλώσσα και την εικόνα της ACB. Στο κοινό κάτω των 35 ετών, έχουμε ελάχιστη διείσδυση και πρέπει να προσεγγίσουμε αυτό το κοινό. Εργαζόμαστε για να φτάσουμε σε αυτό το έδαφος, στο δικό τους έδαφος, έτσι ώστε τα δικά μας ενδιαφέροντα να συμπίπτουν με αυτά των νέων, γιατί μόνοι τους, δεν πρόκειται να έρθουν στο μπάσκετ. Το μπάσκετ πρέπει να φτάσει σε αυτούς. Εμείς βρισκόμαστε στη μέση και για αυτό προσπαθούμε να βρούμε ευφάνταστες λύσεις προκειμένου να τα καταφέρουμε. Για παράδειγμα, εργαζόμαστε με τα Πανεπιστήμια για να τα κάνουμε συμμέτοχους στον αθλητισμό μας. Με προγράμματα υποτροφιών, οπτικοακουστικά και διάφορα…
“Οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι πιο σημαντικοί από τα έργα”
– Αναφέρεστε και στη μείωση του αριθμού των καλών νεαρών παικτών που φεύγουν στις Ηνωμένες Πολιτείες;
“Όχι ακριβώς. Δεν θέλουμε να ανταγωνιστούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή ζούμε σε διαφορετικές πραγματικότητες. Στο Βέλγιο δεν θα ξοδέψουν 80 ευρώ όταν πάνε στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι μπάσκετ. Το μέσο κόστος στην Premier League δεν φτάνει στις 0,90 λίρες ανά παιχνίδι σε έξοδα πλέον της αγοράς του εισιτηρίου για την είσοδο στο γήπεδο. Στην Ισπανία οι άνθρωποι κουβαλούν το σάντουιτς από το σπίτι τους στο ποδόσφαιρο. Ένας θεατής μπερδεύεται όταν δεν ξέρει σε ποια διοργάνωση παίζει η ομάδα του και σταματάει να πηγαίνει. Πολλές φορές τα διαρθρωτικά προβλήματα γεννιούνται και αναπτύσσονται λόγω προσωπικών σχέσεων και οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι πιο σημαντικοί από τα έργα που πρέπει να γίνουν”.
– Ως πρόεδρος της Ισπανικής λίγκας, το καλεντάρι σίγουρα σας απασχολεί. Ποια είναι η γνώμη σας για την Ευρωλίγκα και τους χειρισμούς του Τζόρντι Μπερτομέου στο θέμα που έχει προκύψει με το καλεντάρι; Θα βρείτε λύσεις από κοινού πιστεύετε;
“Προασπίζεται τα συμφέροντα της Ευρωλίγκας, όχι το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Θέλει να έχει ισχυρό ανταγωνισμό στη διοργάνωσή του και συμφωνώ με αυτό. Το ερώτημα είναι, αν οι δικές του επιθυμίες επηρεάζουν το δικό μας πρωτάθλημα, τη δική μας χώρα, το δικό μας τομέα. Η απάντηση είναι ναι! Μας επηρεάζει. Αν σταματήσουμε να είμαστε κι εμείς ελκυστικοί, θα έχουμε πολύ σημαντικό πρόβλημα”.
– Στην Ισπανία η Μανρέσα, η Βαλένθια, η Μάλαγα, οποιοσδήποτε μπορεί να παίξει στην Ευρωλίγκα αν κατακτήσει το πρωτάθλημα (με εξαίρεση φέτος που η Βαλένθια πήρε το Eurocup), αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Όποιος κι αν κατακτήσει τον τίτλο, δεν έχει δικαίωμα να παίξει στην Ευρωλίγκα.
“Κάνετε μία ανάλυση που αφορά σε δύο καρέ της ταινίας, αλλά πρέπει να δείτε ολόκληρη την ταινία. Η FIBA έκανε κάτι παρόμοιο εδώ και πολύ καιρό. Οι κανόνες ενός εγχώριου πρωταθλήματος μπορούν να τεθούν από την Ελλάδα για να καταστήσουν τον ανταγωνισμό πιο ισορροπημένο ή ελκυστικότερο. Αλλά τα προβλήματα μιας ιδιωτικής εταιρείας όπως η Ευρωλίγκα όπου αποφασίζουν μόνο τους ποιος παίζει ή όχι είναι κάτι που επηρεάζει άμεσα όλα τα πρωταθλήματα. Φανταστείτε ότι αν η Μάλαγα κερδίσει τον πρωτάθλημα αυτή τη σεζόν δεν θα μπορεί να παίξει στην Ευρωλίγκα. Θα αντιμετωπίσουμε την ίδια κατάσταση όπως εσείς στην Ελλάδα. Θα δουλέψουμε! Όχι όμως, μιλώντας για την Ευρωλίγκα, αλλά δημιουργώντας κάτι σταθερό, δικό μας. Έχω κουραστεί να κλαίω. Θέλω να συμμετέχω σε ένα πρόγραμμα συνοχής. Με δύναμη και συμμαχίες με ανθρώπους που μπορούν να λάβουν αποφάσεις”.
Η ΣΩΣΤΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΈΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΈΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΚΆΠΟΙΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ
– Μιλήσατε πριν για τους νέους παίκτες. Για τη διεισδυτικότητα που δεν υπάρχει σε νέες ηλικίες. Μας πως μπορεί να συμβεί αυτό, όταν, για παράδειγμα στην Ελλάδα, ένας νέος, Έλληνας παίκτης, αν θέλει να φτάσει μία μέρα στην Ευρωλίγκα, έχει μόλις 12 θέσεις; (6 στον Παναθηναϊκό και 6 στον Ολυμπιακό)…
“Στην Ισπανία αυτό θα ήταν ένα ερώτημα που θα μπορούσατε να το μοιραστείτε με τον πρόεδρο της ισπανικής ομοσπονδίας. Όταν είχαμε το πολύ δύο ξένους παίκτες ανά ομάδα, δεν κερδίσαμε ποτέ και τίποτα! Και προσωπικά το ξέρω πολύ καλά! Ήμουν εκεί ως παίκτης. Όταν ανοίξαμε τις άδειες για τους παίκτες, αρχίσαμε να κατακτούμε πολλούς τίτλους. Δεν υπάρχει η τέλεια φόρμουλα. Για παράδειγμα, η Ρεάλ Μαδρίτης συνειδητοποίησε ότι χρειάζεται ισπανική ραχοκοκαλιά με αποτέλεσμα να ζουν εκεί μια χρυσή εποχή πλέον και με μεγάλη αναγνώριση από τους οπαδούς τους. Στη Βιτόρια, η Μπασκόνια δεν σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο. Στην περίπτωση του Έλληνα παίκτη τώρα: Η αγορά είναι ανοιχτή για αυτόν σε όλη την Ευρώπη. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Δεν μου αρέσουν τα σύνορα και οι περιορισμοί, όμως όντως ανησυχώ για το γεγονός ότι υπάρχουν λίγοι Ισπανοί παίκτες στις ομάδες μας και δουλεύουμε πολύ σε αυτό”.
– Υπάρχει κάποιος κατάλληλος τρόπος για να φτάσετε πιο κοντά στο φίλαθλο;
“Τα νέα παιδιά, αυτό που τους ενδιαφέρει πια δεν είναι να δουν το παιχνίδι, αλλά να φτάσουν σε ένα νέο τύπο προϊόντος. Τα πρωταθλήματα και οι διοργανώσεις είναι σημαντικά, ωστόσο οι άνθρωποι θέλουν πραγματικές εμπειρίες. Στην ACB προσπαθούμε να δώσουμε δύναμη στους χαρακτήρες του πρωταθλήματος μας και γι’αυτό πρέπει να δημιουργήσουμε ιστορίες που θα τις “πουλήσουμε” στον κόσμο για να προσεγγίσουμε τους νέους ανθρώπους. Δείχνοντας φροντίδα στους ίδιους τους παίκτες μας και αφήνοντας τους νέους να τους γνωρίσουν και να αισθανθούν ότι είναι κοντά τους. Όχι μόνο για να γνωρίσουν τον παίκτη, αλλά και για να πλησιάσουν το χαρακτήρα. Θέλουμε ήρωες που οι νέοι θα μπορούν να τους αγγίξουν σε όλα τα επίπεδα”.
– Είναι πιο προσιτό να ονειρεύεται κάποιος να είναι Stephen Curry παρά LeBron James…
“Στην ACB θέλουμε να είμαστε προϊόν κανονικών ανθρώπων. Ανθρώπων του δρόμου και της διπλανής πόρτας. Η επικοινωνία αλλάζει πολύ γρήγορα: όλα είναι οπτικοακουστικά πια. Χρειάζονται ιστορίες και πρέπει να τις διηγηθούμε με τις κατάλληλες μορφές ώστε να μπορούν να επιλέξουν εκείνες που τους ενδιαφέρουν περισσότερο”.
– Τι θα συμβεί στο καλεντάρι της επόμενης σεζόν μετά την επέκταση του EuroLeague;
“Το καλεντάρι είναι το καλεντάρι και το έτος έχει 365 ημέρες. Θα παίξουμε τα πλέι-οφς και σε περίπτωση που υπάρχει μια ισπανική ομάδα στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας, το 2020, θα είναι κακό για όλους. Για την ACB, αλλά και για την EuroLeague. Και κυρίως, για τους φιλάθλους. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα! Επιπλέον, έχουμε ένα Προολυμπιακό τουρνουά στις 12 Ιουνίου. Πότε θα τελειώσουμε; Το πρόβλημα είναι ότι αν η EuroLeague αυξήσει τις αγωνιστικές της, αντιστοίχως πρέπει κι εμείς πρέπει να παίξουμε τα πλέι-οφ κι αν σταματήσουμε για το Final Four, θα είναι ένα πολύ κακό σενάριο. Προσωπικά είμαι ανοιχτός να μιλήσω για λύσεις”.
– Πώς βλέπετε το μέλλον των ευρωπαϊκών διοργανώσεων;
“Προσωπικά στο μέλλον βλέπω μόνο δύο διοργανώσεις στην Ευρώπη. Όχι τέσσερις. Υπάρχει ένας κορεσμός και πρέπει να βγούμε από τα κλειστά πρωταθλήματα. Επαναλαμβάνω, δεν είμαστε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εδώ είναι Ευρώπη. Εδώ το φαινόμενο “wow” είναι πολύ σημαντικό. Είναι τρελό να μπερδευτεί ο φίλαθλος, να κορεστεί. Ο φίλαθλος της Μπαρτσελόνα στο ποδόσφαιρο κάνει πάρτι αν έρθει μια μέρα η Μάντσεστερ να παίξει στη Βαρκελώνη. Αν έρχεται κάθε μέρα, χάνει την αξία του το γεγονός. Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα με πολύ σημασία στο χαρακτήρα της εντοπιότητας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν ομάδες που μεγαλώνουν όπως η Βαλένθια ή η Τενερίφη, η οποία είναι ένα παράδειγμα επειδή δεν έχει το παραμικρό χρέος. Η υπερηφάνεια που προκαλεί η εντοπιότητα και η παραμονή στην ίδια θέση με τους μεγάλους είναι αυτό που κρατάει το ποδόσφαιρο. Χρειαζόμαστε έναν Άγιαξ! Και η ερώτησή μου είναι: Έχασε την αξία του το Τσάμπιονς Λιγκ επειδή ο Άγιαξ έφτασε εκεί που έφτασε; Όλοι είναι ευχαριστημένοι. Αφήστε τους να απολαύσουν ένα χρόνο. Τουλάχιστον ένα χρόνο Στο επίπεδο των φιλάθλων δεν είναι καταστροφή”.
“Η δουλειά μας είναι να κάνουμε την ACB ένα ελκυστικό και κερδοφόρο για τις 18 ομάδες. Επιστροφή στους νέους”.
– Φοβάστε ότι οι μεγάλοι σύλλογοι στην Ισπανία θα εγκαταλείψουν μία ημέρα την ACB;
“Δεν έχω την αίσθηση ότι θέλει κάποιος να εγκαταλείψει την ACB. Δεν χρειάζεται να ανησυχώ για αυτό. Η δουλειά μας είναι να καταστήσουμε το πρωτάθλημα μας άμεσα αρκετά ελκυστικό για τους 18 που συμμετέχουν σε αυτό, όχι μόνο τους μεγάλους. Μέχρι σήμερα, πολλές ομάδες της LEB Oro προσπαθούν σκληρά για να είναι εδώ, μαζί μας, στην ACB και αυτό είναι πολύ καλό. Πρέπει όμως να ξέρουμε πώς να φτιάξουμε ταλέντα. Δεχόμαστε έντονη κριτική, αλλά και στη LEB Oro υπάρχουν ομάδες με πολύ μεγάλο αριθμό ξένων παικτών. Και στη LEB Plata δεν μπορούν να υπάρχουν τόσο λίγοι Ισπανοί παίκτες.
Μιλάμε επίσης για την ηλικία των παικτών αυτών. Αλλά το όνειρο είναι ότι το μπάσκετ μιλά ξανά στο δρόμο όπως συνέβαινε παλιά και ότι τα παιδιά αναγνωρίζουν τα είδωλα τους. Δεν είναι μόνο ο Γκασόλ ή ο Παπαλουκάς αυτοί που πρέπει πάντα να εμφανίζονται για να συμβεί αυτό. Όταν ήμουν εγώ παίκτης υπήρχαν αθλητές, όχι αστέρια, που ήταν δημοφιλείς και ένιωθαν την αγάπη του κόσμου”.
– Τι ονειρεύεστε ως πρόεδρος της ACB;
“Να υπάρχουν 18 ομάδες που αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται από εμάς και ταυτόχρονα να βλέπουν ότι δημιουργείται ένα οικοσύστημα για όλους, που τους αφήνει το δικαίωμα να κάνουν τον κλάδο να μεγαλώνει, ώστε να μπορεί να παράγει ακόμα περισσότερα. Το όνειρό μας είναι να δημιουργήσουμε μια πιο σταθερή και ισορροπημένη ACB στην οποία ο καθένας μπορεί να επιλέξει ελεύθερα να νικήσει και να δημιουργήσει μια σταθερή επιχείρηση. Και πάνω απ’όλα θέλουμε τα παιδιά των 16 ή 17 ετών να βάζουν τις εμφανίσεις της Βαλένθια ή της Μαδρίτης και να αισθάνονται το μπάσκετ χάρη στις ιστορίες που έχουν να διηγούνται από τα ταξίδια τους με τις ομάδες. Όπως ήταν το μπάσκετ που βίωσα εγώ όταν ήμουν παίκτης”.