Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
“Όλοι εκτιμάμε τον Αργύρη, είναι κομμάτι της ιστορίας μας. Μας έχει φέρει Πρωταθλάματα και Κύπελλα ως προπονητής. Είναι ‘στρατιώτης’ του συλλόγου, έχει υπάρξει και παίκτης μας. Επειδή τα λάθη ανθρώπινα και πρέπει να τα παραδεχόμαστε, ένα από τα λάθη που έχω κάνει από το 2012 και μετά ήταν όταν σταμάτησα τη συνεργασία μας μαζί του. Ο κ. Πεδουλάκης έπρεπε να είχε μείνει στην ομάδα. Έχει αποδείξει ότι είναι με μεγάλη διαφορά ο καλύτερος Έλληνας προπονητής. Το έχει δείξει σε όποια ομάδα έχει πάει, φέρνοντας αποτελέσματα μεγαλύτερα από αυτά που θα περίμενε κανείς με βάση το μπάτζετ”. Τάδε έφη Δημήτρης Γιαννακόπουλος στην τηλεόραση της COSMOTE αμέσως μετά την πρόσφατη (1/6) βράβευση του Αργύρη Πεδουλάκη από την ΚΑΕ Παναθηναϊκός ΟΑΚΑ στο περιθώριο της ημιτελικής φάσης στη Basket League με το Περιστέρι.
“Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ ανακοινώνει την έναρξη της συνεργασίας της με τον Αργύρη Πεδουλάκη. Ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας για τα επόμενα δύο χρόνια, επιστρέφοντας στην ομάδα με την οποία κατέκτησε ένα Πρωτάθλημα (2012-13) και δύο Κύπελλα Ελλάδος (2013, 2014)” τάδε έφη… ανακοίνωση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός στις 24/6/19.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι προπονητής του Παναθηναϊκού για τρίτη φορά και το Eurohoops θυμάται έργα κι ημέρες στις προηγούμενες θητείες:
Αργύρης Πεδουλάκης: Vol.1
Ήρθε: 2 Ιουλίου 2012
Έφυγε: 8 Μαρτίου 2014
Το καλοκαίρι του 2012 ήταν από τα πιο δύσκολα στη σύγχρονη κι όχι μόνο ιστορία του Παναθηναϊκού. Μετά από 13 χρόνια ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δε θα συνέχιζε στον πάγκο και το ερώτημα “μετά από τον Ζοτς ποιος;” ήταν από τα πιο σημαντικά που έχει κληθεί ποτέ να απαντήσει η διοίκηση. Ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν είχε παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο, είχε, όμως, την έγκριση του “Ζοτς” κάθε φορά που καλούνταν να τον αντιμετωπίσει εντός συνόρων. Η διοίκηση δε χρειαζόταν να ψάξει πολύ πιο μακριά.
Το δύσκολο για τον “Άρτζι” δεν ήταν μόνο πως ήταν ο διάδοχος του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ήταν και πώς έπρεπε να το κάνει με μία ομάδα με μόλις δύο παίκτες από την προηγούμενη ομάδα να έχουν παραμείνει στο ρόστερ. Όχι πως ο Δημήτρης Διαμαντίδης κι ο Κώστας Τσαρτσαρής ήταν όποιοι κι όποιοι, αλλά ήταν μόνο δύο. Κάποιες επιλογές του βγήκαν (Γιόνας Ματσιούλις), κάποιες χρειάστηκε να επιμείνει για αυτές κι εν τέλει να του βγουν (Στεφάν Λάσμε), κάποιες χρειάστηκε να τις διορθώσει στην πορεία (Τζέιμς Γκιστ αντί Άντι Πάνκο), κάποιες δε του βγήκαν καν (Μάρκους Μπανκς), αλλά στο σύνολό τους αποδείχθηκαν οι καλύτερες δυνατές για μία τέτοια μεταβατική περίοδο. Τα αποτελέσματα ήταν η καλύτερη απόδειξη.
Όλα δικά του στην Ελλάδα -σκούπα επί του Ολυμπιακού (0-3) στους Τελικούς της Basket League παρά το μειονέκτημα έδρας και κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος επίσης επί του “αιωνίου” αντιπάλου (81-78)- κι ηρωική έξοδος στην Ευρωλίγκα (3-2 από τη Μπαρτσελόνα στα playoffs).
Θέλοντας και μη, τα κριτήρια ήταν πιο αυστηρά την αμέσως επόμενη χρονιά, ιδίως στην Ευρωλίγκα, στην οποία ούτως ή άλλως τα πάντα κρίνονται διαφορετικά από ό,τι εντός συνόρων. Η κατάκτηση ακόμη ενός Κυπέλλου Ελλάδας (90-53 επί του Άρη) δεν ήταν αρκετή να αναπληρώσει το κενό που ένιωθαν πολλοί από τις μέτριες εμφανίσεις, θέαμα κι αποτελέσματα, στην Ευρωλίγκα και το παιχνίδι με την τότε Λαμποράλ Κούτσα (61-68) στο ΟΑΚΑ, η πέμπτη ήττα σε εννιά αγωνιστικές στο Top 16, ήταν το τελευταίο του στον πάγκο της ομάδας.
Ο Παναθηναϊκός συνέχισε υπό τις οδηγίες του Φραγκίσκου Αλβέρτη μέχρι τα playoffs στην Ευρωλίγκα (3-2 από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας) και την κατάκτηση της Basket League (3-2 επί του Ολυμπιακού).