Tου Άρη Μπάρκα/ info@eurohoops.net
Μπορεί άραγε η Ευρωλίγκα να γίνει μία “πραγματική” λίγκα, παρότι επεκτείνεται πανευρωπαϊκά και επαφίεται σε διαφορετικούς νόμους και φορολογικά καθεστώτα ανάλογα με τη χώρα; Μπορεί η εξέλιξη της λίγκας να βελτιώσει τις συνθήκες για όλους τους παίκτες και τους προπονητές;
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της Ευρωλίγκας και της Ένωσης προπονητών. Το Eurohoops μίλησε με τον γενικό διευθυντή της Ένωσης, Γκόραν Σάσιτς, για τις αλλαγές και τι μπορεί να να σημαίνουν για τος προπονητές στο κοντινό μέλλον…
– Είναι η Ένωση προπονητών της Ευρωλίγκας σύμφωνη με τις προτάσεις που αποδέχτηκαν τα κλαμπ;
“Νομίζω πως έγινε ένα γιγαντιαίο βήμα προς την κατάλληλη κατεύθυνση. Οπότε ναι, υπό αυτήν την έννοια είμαστε χαρούμενοι. Είναι ένα πρώτο βήμα, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά να δουλέψουμε. Τουλάχιστον υπάρχει μία συνολική αναγνώριση πως πρέπει να δουλέψουμε ομαδικά για να βελτιώσουμε το σπορ”.
– Τι επακολουθεί για τους προπονητές; Τι άλλο μπορούν να φέρουν στο τραπέζι σε θεμελιώδες επίπεδο;
“Οι προπονητές έχουν πολλά να προσφέρουν στην μπασκετική κοινότητα. Όχι μόνο να βελτιώσουν το παιχνίδι, αλλά και να προσελκύσουν περισσότερα μέλη στην οικογένεια των φιλάθλων. Έχουμε ένα πλάνο που πηγαίνει ακόμα μακρύτερα από τη συλλογική σύμβαση που ζητάμε. Ένα από τα μειονεκτήματα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με 10 διαφορετικών χωρών νομοθεσίες. Οπότε κάτι που λειτουργεί σωστά στην Ελλάδα, μπορεί να μην ισχύει στο Ισραήλ και τη Γερμανία. Πρέπει να εξισώσουμε τα συμβόλαια ώστε να συγκρίνουμε μήλα με μήλα και όχι μήλα με πορτοκάλια”.
– Μπορείτε να γίνετε πιο σαφής για τη φύση της συμφωνίας; Τι θα αλλάξει στο επίπεδο των συμβολαίων και των πληρωμών;
“Όλες οι αλλαγές που ζητάμε θα αποφέρουν μελλοντικά οφέλη στους προπονητές. Θέλουμε να εξασφαλίσουμε πως οι προπονητές θα πληρώνονται στην ώρα τους. Αλλά όλα έχουν να κάνουν με εγγυήσεις μελλοντικής βάσης σε ένα διευρυμένο επίπεδο. Να καταλάβουμε πως ως υπάλληλοι σε μία εταιρία θα πρέπει να πληρώνονται όλοι κανονικά. Όλοι έχουν δικαιώματα, υποχρεώσεις, ευθύνες. Όλα τα μέλη μας είναι ενήμερα για τις δικές τους υποχρεώσεις, οπότε απαιτούμε το ίδιο. Είναι μία κατάσταση “δίνω-παίρνω”.