Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Μερικές φορές τα γεγονότα είναι τόσο… τρανταχτά που τα πολλά λόγια, έστω κι αν η εκφορά του λόγου γίνεται στα ελληνικά, τη πιο πλούσια γλώσσα του πλανήτη, δεν μπορούν να προσθέσουν το παραμικρό στην παντοδυναμία της εικόνας.
Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας την πιο άπειρη ομάδα της διοργάνωσης, εκείνη με το μικρότερο από τα 18 μπάτζετ και το λιγότερο ποιοτικό. Απέναντι, λοιπόν, στο φαβορί για την… 18η θέση το μπάσκετ που παρουσίασε η ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ ήταν τόσο οικτρό που την έκανε να μοιάζει με μέτρια ομάδα επιπέδου Eurocup.
Είναι σπάνιο στην Ευρωλίγκα να δεις μια ομάδα να παίζει τόσο άσχημα, να μην έχει την παραμικρή χημεία και τους παίκτες να αδυνατούν να επικοινωνήσουν σε άμυνα και επίθεση, έστω στα πολύ βασικά. Βάθος άμυνας ανύπαρκτο, περιστροφές θλιβερές, πίεση στη μπάλα ούτε καν υποτυπώδης.
Στην επίθεση με εξαίρεση τα πρώτα 4-5 λεπτά που οι κόκκινοι δούλεψαν πάνω σε κάποια μις – ματς και βρήκαν σκορ, σκέτος αχταρμάς. Πάλι μηδέν επικοινωνία, κάκιστες αποστάσεις, ένας εναντίον ενός ανεκδιήγητα, ενέργειες αλάνας και μια συνολική εικόνα που πληγώνει το πρεστίζ που με τόσο κόπο, μόχθο και επενδύσεις γιγαντώθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια επί εποχής αδελφών Αγγελόπουλων.
Χωρίς καμία υπερβολή, βλέποντας τα 35 λεπτά μπάσκετ του Ολυμπιακού στη Λυών, αν σου έλεγαν πως τους παίκτες τους μάζεψαν το μεσημέρι πριν τον αγώνα και τους πέταξαν μέσα στο παρκέ για να παίξουν, μπορεί και να το πίστευες.
Ολυμπιακός: Οι αξέχαστες και… αναπάντεχες συντριβές στην Ευρωλίγκα! (videos)
Μπασκετική ανάλυση μπορείς να κάνεις με Focus σε αδυναμίες και ελλείψεις, όταν σε ένα τρόπο παιχνιδιού υφίσταται αρχή, μέση και τέλος. Συγγνώμη, αλλά σε αυτό το απαράδεκτο συνονθύλευμα χωρίς καμία εμφανή φιλοσοφία, χωρίς ευδιάκριτους ρόλους και με το “καλημέρα” ένα ροτέσιον που για να το “διαβάσεις” πρέπει να διαθέτεις μυαλό παρανοϊκό – τουλάχιστον εγώ αδυνατώ, το παραδέχομαι – η μπασκετική εμβάθυνση απαγορεύεται.
Τι να αναλύσεις; Σε αυτή την εμφάνιση δεν μπορούσες να διακρίνεις κανένα κανόνα παιχνιδιού, καμία συνέπεια, την παραμικρή ομαδική συνοχή. Ο Προμηθέας πιστεύω την Βιλερμπάν την παίζει στα ίσια, ο Ολυμπιακός την έκανε να φαίνεται Ρεάλ. Από εκεί και πέρα ποιο το νόημα να προσπαθήσεις να αναλύσεις τα ανεξήγητα;
Ευτυχώς, την προσέγγισή μου στο προφίλ του φετινού Ολυμπιακού που χτίστηκε καταλύοντας ξανά κάθε μπασκετική λογική χωρίς ποιοτικά γκαρντ, χωρίς πεντάρια πλην Μιλουτίνοφ, με υπερφόρτωση στο 2-3-4, με πολλούς παίκτες που “κουτουλάνε” με παρόμοια χαρακτηριστικά την έγραψα πριν 6 μέρες και αισθάνομαι καλά που το έκανα ΠΡΙΝ το πρώτο επίσημο παιχνίδι της σεζόν.
Ολυμπιακός Blog: Ενοχλεί που δεν ξέρουμε προς τα που… πέφτει η αυγή
Σε μια διαδρομή 34 αγωνιστικών, στατιστικά και νομοτελειακά, θα έρθουν και κάποιες καλές βραδιές, κάποιες μεγάλες νίκες, κάποιες αναλαμπές. Η μεγάλη εικόνα, όμως, δεν θα αλλάξει. Η συγκεκριμένη ομάδα με τον ακαταλαβίστικο τρόπο που δομήθηκε και με τις καραχρατές ελλείψεις που έχει ποιοτικά, είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Πρέπει να γίνουν σοβαρές αλλαγές και να προστεθούν παίκτες… άλλης αξίας για να μιλήσουμε σε διαφορετική βάση. Πως να το πιστέψεις αυτό, όμως και να αισιοδοξείς για κάτι τέτοιο, όταν ο Ολυμπιακός από τον Απρίλη είχε χρόνο να χτίσει κάτι πιο υγιές μπασκετικά και με 6 ολόκληρους μήνες μπροστά του έφτιαξε μια κακόγουστη μπασκετικά βαβέλ;
Έχω γράψει πολλάκις πως η αυτογνωσία και στο μπάσκετ είναι λύτρωση και απαρχή βελτίωσης και ελπίδας. Για να αλλάξεις, πρέπει να μπορείς να αντιληφθείς τι είσαι. Επί χρόνια με τρομάζει η διαπίστωση πως οι πρόεδροι του Ολυμπιακού έχουν μια δική τους οπτική για την πραγματικότητα, που πεισματικά δεν αλλάζει όσα και να είναι τα ερεθίσματα περί του… αντιθέτου.
Τώρα, με τρομάζει η άνεση με την οποία ο Μπλατ μιλάει και αναλύει τον Ολυμπιακό που δημιούργησε, γιατί όταν τον ακούω, νιώθω πως μιλάει για κάποιο άλλο ρόστερ και όχι για αυτό που βλέπω. Τρόμαξα με τις δηλώσεις του μετά την 25αρα απέναντι στη ΤΣΣΚΑ, το ίδιο ένιωσα και όταν περάσαμε δέκα λεπτά και κάναμε μια συνέντευξη παρέα.
Ναι, το μπάτζετ είναι περιορισμένο. Όπως ήταν και το 2016-7, που ο Ολυμπιακός έπαιξε τελικό. Εδώ, όμως, γεννιέται και μια πρωτόγνωρη διάσταση.
Το ρόστερ είναι πολύ – πολύ χειρότερο ως ποιότητα και προοπτική από το υπάρχον μπάτζετ.
Όταν δεν έχεις πολλά χρήματα σε σχέση και εξάρτηση με την φοβερή ανταγωνιστικότητα της φετινής Ευρωλίγκας και παράλληλα με τις επιλογές σου δημιουργείς ένα παζλ πολύ κατώτερο των χρημάτων που διαθέτεις, τότε οι συνέπειες είναι αυτές που είδαμε.
Μια εικόνα μπασκετική διάλυσης και κατακρεουργημένης ψυχολογίας στο πρώτο μόλις παιχνίδι της σεζόν, απέναντι στην πιο άπειρη και χειρότερη ποιοτικά ομάδα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μην υπάρχει ξεκάθαρο κίνητρο στον αθλητισμό, όπως, στη ζωή και ο Ολυμπιακός τώρα σε αυτή τη “παγίδα” έχει πέσει.
Να γράψω λίγα πράγματα, προκειμένου να εξηγήσω γιατί θεωρώ πολύ δύσκολο να έχουμε θετική… ανατροπή δεδομένων μέσα στη σεζόν.
Ολυμπιακός: “Μαύρη” βραδιά και αρνητικό ιστορικό ρεκόρ στην Ευρωλίγκα! (video)
Η αισιoδοξία για αυτή την ομάδα, μοιάζει με έλλειψη ρεαλισμού
Οι επαγγελματικές ομάδες αποτελούνται από ένα τρίπτυχο. Διοίκηση, προπονητής, παίκτες. Θεωρώ πως κανένας από τους τρεις πόλους δεν μπορεί να τραβήξει τους άλλους δύο προς τα πάνω.
Καμία πτυχή του τρίπτυχου δεν μπορεί στη παρούσα φάση να ηγηθεί για να συσπειρώσει σε διάρκεια χρόνου και τελικά να βελτιώσει τις συνθήκες και το περιβάλλον μέσα στο οποίο δουλεύει η ομάδα. Σε αυτή την αρνητική διαπίστωση έρχεται να “δέσει” μια ακόμα που καθιστά τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
Όπως έγραψα στο τελευταίο Blog μου, η σεζόν που μόλις άρχισε με συμμετοχή μόνο στην Ευρωλίγκα, μοιάζει με ταξίδι ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ.
Δεν υπάρχει κανένας αντικειμενικός – ρεαλιστικός στόχος που μπορεί να ενώσει και να εμπνεύσει, δεν υπάρχει κανένας τίτλος που μπορεί να διεκδικηθεί, το χειρότερο κατ’ εμέ, δεν υφίσταται καμία προοπτική μέσα από την οποία όταν τελειώσει η σεζόν να έχει χτιστεί κάτι καλό με θέα το μέλλον.
Κι αυτό είναι το χειρότερο και το πιο βασανιστικό.
Διοίκηση
Συνεχίζει μετά από τόσους μήνες να μην δίνει κανένα στίγμα, να μην επικοινωνεί με τον κόσμο μετά το #mexritelous και υπό αυτές τις συνθήκες δεν διαφαίνεται σήμερα κάποιο ξεκάθαρο όραμα και πλάνο για την συνέχεια της ομάδας μετά από τη μεταβατική περίοδο που διανύουμε, αν όντως είναι σωστό να την χαρακτηρίσουμε έτσι…
Εννοείται πως οι Αγγελόπουλοι είναι οι παράγοντες με την μεγαλύτερη προσφορά και με τα περισσότερα ξοδευμένα χρήματα στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού. Αυτό είναι ήδη ιστορία και ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Από εδώ και πέρα, όμως, τι γίνεται;
Η ζωή προχωράει, τα πράγματα εξελίσσονται και ο δικός τους Ολυμπιακός μοιάζει να έχει περιέλθει σε τέλμα. Να έχει βαλτώσει. Κι αυτό δεν συμβαίνει στο τέλος μια σεζόν. Ισχύει πριν καν ξεκινήσει!
Το χειρότερο από όλα; Η ομάδα συνεχίζει να είναι ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ κι αυτό είναι όχι 99%, αλλά 100% δικιά τους ευθύνη.
Δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να φύγουν, εκτός κι αν οι ίδιοι κρίνουν ότι για δικούς τους λόγους δεν μπορούν να προσφέρουν πια. Προσωπικά, θα ήθελα να τους δω να μένουν, να επιμένουν, να πετυχαίνουν ξανά και να παραμείνουν στο τιμόνι για δεκαετίες. Αυτό απαιτεί, όμως, αλλαγές που πρέπει να ξεκινήσουν πρώτα και πάνω από όλα από τους ίδιους και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα σε ζητήματα ύψιστης σημασίας και σημαντικότητας.
Προπονητής
Ο κόουτς Μπλατ με οσα κάνει εδώ και καιρό μοιάζει να… τρολάρει. Όμως, αποκλείεται να τρολάρει. Επιλέγει παίκτες και πιστεύει σε πράγματα που κανένας δεν μπορεί να αντιληφθεί, στα οποία σχεδόν κανένας δεν μπορεί να πιστέψει και να υποστηρίξει. Ούτε οι παίκτες του. Ξέρει να λέει ωραία λόγια, να κάνει τρίπλες σε ερωτήσεις που είναι to the point, να μιλάει για Λαμποργκίνι που δεν μπορεί να αγοράσει, άρα… πάει, όπως δήλωσε, σε κάτι διαφορετικό.
Μόνο που αυτό που έχτισε σε ένα καλοκαίρι τεράστιας διάρκειας και άπλετου χρόνου να διορθώσει τα κακώς κείμενα με πιο ορθολογιστικές και εύστοχες μπασκετικές επιλογές, μόνο ο ίδιος γνωρίζει τι ακριβώς είναι και πως μπορεί να εξελιχθεί στη καλύτερη εκδοχή του.
Μιας και έβαλε τα αυτοκίνητα στην εξίσωση, εμένα μου φαίνεται σαν να προσπαθεί να τρέξει στο δρόμο ταχείας κυκλοφορίας της Ευρωλίγκας δίπλα σε πυραυλοκίνητα αγωνιστικά, με ψηλοτάκουνα και δεμένα χέρια. Μην πω δεμένα μάτια. Μακάρι να δικαιωθεί και να αποδειχτεί πως εκείνος χτίζει κάτι που εμείς αδυνατούμε να αντιληφθούμε. Το βλέπω χλωμό.
Για να μην μπούμε σε ανάλυση πως επί της εποχής του μέσα σε 15 μήνες έχει γίνει αφαίμαξη του όποιου ελληνικού κορμού διέθετε ο Ολυμπιακός όταν υπέγραψε.
Παίκτες
Τα έχουμε ήδη γράψει. Αποκαρδιωτικές οργανωτικές ικανότητες στα γκαρντ (πάλι με το “καλημέρα” ο Σπανούλης να αναγκάζεται να κατεβάζει τη μπάλα, ντροπή…) ένα πεντάρι, ένα ακόμα βαφτισμένο τεσσάρι για πεντάρι και ένα κολεγιόπαιδο χωρίς αθλητικές ικανότητες.
Επιλογές ξένων τρομερά αμφιλεγόμενες, που σίγουρα “καίνε” τον Βεζένκοφ και ίσως ο επόμενος να είναι ο Παπανικολάου. Με τον Κόνιαρη εκτός για να παίζει ο Τσέρι. Με ποιο κέρδος για το παρόν και το μέλλον; Με κανένα, απολύτως, κέρδος ούτε για το παρόν και σίγουρα ούτε για το μέλλον.
Μια σεζόν που μοιάζει τελειωμένη και βασανιστήριο διαρκείας, πριν καλά – καλά ξεκινήσει. Αν οι πρόεδροι συνεχίσουν στο δρόμο της απάθειας και ο Μπλατ σε εκείνον της μπασκετικής ανισορροπίας, αυτή η χρονιά ελλοχεύει κίνδυνος να εξελιχθεί σε ιστορικό φιάσκο ολκής με σοβαρές πληγές στο κορμί του Ολυμπιακού και στη σχέση του με τον κόσμο του.
Τι να πεις για τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη; Κουράγιο παιδιά. Από τη στιγμή που επιλέξατε να μείνετε σε αυτή τη κατάσταση και αυτό είναι απόλυτα δεκτό, ίσως και όμορφο συναισθηματικά και ηθικά, είτε έχετε αποφασίσει να πιείτε το πικρό ποτήρι ως το τέλος, είτε κάπου πιστέψατε κι εσείς σε παραμύθια χωρίς Δράκους.
Ο,τι και να γίνει, σας αγαπάμε και δεν ξεχνάμε!
ΥΓ1: Όλη η προσέγγιση και η κριτική για τη φετινή σεζόν θα ήταν εντελώς διαφορετική αν γνωρίζαμε ότι υπάρχει κάποιο συγκεριμένο πλάνο, ένα όραμα, κάποιοι έστω μακροπρόθεσμοι στόχοι, για τους οποίους η σεζόν που μόλις ξεκίνησε θα μπορούσε να λάβει τη ταμπέλα της “θυσίας”. Η έστω αν βλέπαμε μια ομάδα με χαμηλό ταβάνι και χωρίς στόχους για το παρόν, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι όμορφο στο μέλλον, ικανό να κάνει το κόσμο να ταυτιστεί. Μέχρι στιγμής ζούμε μια παρατεταμένη εποχή εσωστρέφειας, που ακολούθησε τις υποσχέσεις για ομάδα που θα κάνει περήφανο τον κόσμο μετά την απόφαση του #mexritelous και έτσι το μόνο που τώρα βλέπουμε είναι ανακολουθία λόγων και πράξεων και μια σεζόν – εγχειρίδιο μπασκετικής… ματαιότητας.
ΥΓ2. Αξίζει να δείτε την πρεμιέρα του Eurohoops Show. Επιστρέψαμε μετά από 5 μήνες και ήδη σε λίγες ώρες την έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 80 χιλιάδες άνθρωποι.