Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Για πολλά χρόνια το να μπαίνω στη διαδικασία να γράψω ένα άρθρο για τον μπασκετικό Ολυμπιακό, ήταν από τα αγαπημένα μου πράγματα. Μου ανέβαζε την διάθεση, μου έδινε έμπνευση να σκεφτώ πολυδιάστατα και εις βάθος, μου δημιουργούσε την ανάγκη να προσδίδω ακόμα και κοινωνικές ή καθημερινές προεκτάσεις χρησιμοποιώντας τον μπασκετικό Ολυμπιακό ως παράδειγμα για την ζωή μας.
Γιατί αυτό; Διότι για αρκετά διαδοχικά χρόνια αυτή η ομάδα που ήταν και παρέα χωρίς να έχει τα μεγαλύτερα μπάτζετ, δίχως να απολαμβάνει τις καλύτερες συνθήκες και προϋποθέσεις συγκριτικά με άλλα μεγαθήρια, πάντα έβρισκε τον τρόπο να σε “ανεβάζει” να σου θυμίζει ότι ΟΛΑ είναι πιθανά, να σου δείχνει στη πράξη πως ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάς και ΠΑΝΤΑ υπάρχει λόγος να παλεύεις.
Όχι μόνο στους θριάμβους της, όπως το back2back. Ακόμα και με τον τρόπο που έπεφτε, δηλαδή έχανε. Όπως η σειρά με την Ρεάλ το 2014, όπως οι δύο χαμένοι τελικοί στις πορείες το 2015 και το 2017. Σου έμενε η πίκρα ότι άγγιζε το νέκταρ ξανά, αλλά παρέμενε διψασμένη, όμως, ήξερες ότι για να φτάσει ως εκεί πετύχαινε τη μια υπέρβαση πίσω από την άλλη, με επικές, εκτός μπασκετικής λογικής, βραδιές και νίκες.
Και τώρα τι; Για μια ακόμα φορά πέρασαν δύο ώρες που ζοριζόμουν και πίεζα τον εαυτό μου να γράψει κάτι, παρότι δεν έχω την παραμικρή διάθεση, κίνητρο και έμπνευση. Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες, να γράφω για τον Ολυμπιακό, έχει εξελιχθεί σε καταναγκαστική υποχρέωση, μια αίσθηση αγγαρείας στην οποία επαγγελματικά πρέπει να υποβάλλω τον εαυτό μου.
Ολυμπιακός: Η “φτωχή” επίθεση φέρνει… ήττα!
Αυτή είναι η δική μου αλήθεια, η οποία νομίζω τα λέει όλα. Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ και να μην γράψω τίποτα περισσότερο.
Η ομάδα που μου έδωσε τόσα μαθήματα σε χαλεπούς καιρούς πως ΠΟΤΕ δεν πρέπει να τα παρατάς και πως πρακτικά ΟΛΑ είναι πιθανά, τώρα που μιλάμε και επικοινωνούμε, έχει εξελιχθεί να το πω επιεικώς και να μη χρησιμοποιήσω άλλο ρήμα, σε μια ομάδα που για μια φορά την εβδομάδα ΠΕΡΙΠΛΑΝΙΕΤΑΙ στα ευρωπαϊκά γήπεδα ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ.
Να συνειδητοποιήσουμε που έχουμε φτάσει. Έχει έρθει η ώρα. Ο Ολυμπιακός που καταργούσε ξανά και ξανά τη μπασκετική λογική, που δημιουργούσε νευρικότητα και ανασφάλεια στους αντιπάλους του κι ας είχαν παικταράδες, οι “motherfuckers” της Ευρώπης που ποτέ δεν πρέπει να ξεγράφεις όπως εύστοχα μου είχε πει εκλεκτός Ισπανός συνάδελφος στην διάρκεια της σειράς των Playoffs με τη Μπάρτσα το 2015, είναι σήμερα ένας αντίπαλος δίπλα στον οποίο σχεδόν όλες οι ομάδες της Ευρωλίγκας έχουν βάλει το τσεκάκι “νίκη εντός προγράμματος”.
Είναι μια ομάδα, επαναλαμβάνω, που μέχρι σήμερα όχι απλά στέκεται εντελώς ανεπαρκής ποιοτικά για το επίπεδο της φετινής Ευρωλίγκας, αλλά μοιάζει ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΣΤΟΧΟ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ.
Και πιστέψτε με, τόσο στη ζωή, όσο και στο μπάσκετ δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από δαύτο. Στη ζωή μπορεί να σε οδηγήσει σε βαριά κατάθλιψη, στο μπάσκετ στην εικόνα και τη “γλώσσα του σώματος” που βιώνουμε σε τούτο τον εντελώς αλλοιωμένο με καρατομημένο DNA, Ολυμπιακό.
Περί μπάσκετ…
Ακόμα και η ανάλυση που πάντα γινόταν εδώ, με στόχο να εμβαθύνουμε λίγο και να καταλάβει όσο πιο πολύς κόσμος γίνεται πέντε πράγματα, στη παρούσα φάση έχει απολέσει το νόημά της. Νιώθω πως επαναλαμβάνομαι και δεν μου αρέσει.
Πόσες φορές να φωνάξεις και να γράψεις πως ο φετινός Ολυμπιακός είναι ο πιο κακοστημένος και πιο… παρανοϊκά δομημένος που έχουμε δει;
Πως ενώ είχε έξι μήνες μπροστά του να φτιάξει κάτι νοικοκυρεμένο και υγιές αγωνιστικά για να δώσει και στον εαυτό του και στο κόσμο του λόγο ύπαρξης και ανυπομονησίας μετά το #mexritelous και την εθελούσια έξοδο από το ελληνικό πρωτάθλημα, δημιούργησε ένα… πράγμα που ούτε ο χειρότερος αντίπαλός του δεν θα δομούσε για λογαριασμό του ως άλλος “Δούρειος Ίππος”;
Τελείωσε η σεζόν με κάτι τρύπες… τεράστιες στο “1” και στο “5” που παραμένουν τα θεμέλια και οι βάσεις μια ομάδας και οι παίκτες που ήρθαν για αυτές τις θέσεις ήταν λες και κάποιος…. τρόλαρε. Με επανάληψη εντελώς άσκοπης υπερφόρτωσης στα φόργουορντ και μοιραία συνέπεια παίκτες να “κουτουλάνε” μεταξύ τους, αρμονικό ροτέσιον να μη βρίσκεται ποτέ και για να αποδώσει ένας παίκτης καλά, αυτό να σημαίνει πως κάποιος άλλος ή περισσότεροι θα κολυμπάνε στα ρηχά.
Με παίκτες να έρχονται και να βαφτίζονται πεντάρια ενώ είναι τεσσάρια, με άλλους που βρίσκονται ξεκάθαρα σε φθίνουσα πορεία να υπογράφουν για να “κάψουν” ήδη υπάρχοντες στο ρόστερ, με τον ελληνικό κορμό να δέχεται το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο και τους “σωματοφύλακες” της μεγάλης ομάδας της οποίας ο κύκλος κλείνει άσχημα, να ζουν ένα μπασκετικό θρίλερ.
Πως αλλιώς να το πεις όταν ο Σπανούλης οδεύοντας στα 38 δεν έχει στο πλάι του κανένα δημιουργό και σκόρερ κλάσης δίπλα του, ενώ στο Back2back είχε τουλάχιστον δύο και ήταν σχεδόν δέκα χρόνια νεότερος; Πως αλλιώς να το θέσεις όταν ο Πρίντεζης έχει φτάσει στο σημείο για δεύτερη σερί χρονιά να επιστρέφει στο παρκέ για τη “βρώμικη δουλειά” γιατί κανείς δεν μπορεί να παίξει στοιχειώδη άμυνα, επειδή την άμυνα του Ρούμπιτ τη “καταπίνουν” οι αντίπαλοι και ο Κουζμίνσκας μπαίνει στο γήπεδο για να αποφύγει τις επαφές και να σουτάρει τριποντάκια;
Ολυμπιακός: Έκτη σεζόν με τουλάχιστον 3 ήττες σε 4 αγωνιστικές
Το βασικό και εύκολο στην εξαγωγή του συμπέρασμα είναι το εξής: Ο Κεμζούρα που ήταν άμεσος συνεργάτης του Μπλατ δεν έχει αφήσει το παραμικρό σε φιλοσοφία και συστήματα (ωραίο και αυτό…) ίδιο από τον μέχρι πρότινος προϊστάμενό του στο πάγκο. Μα το παραμικρό, λέμε.
Το αποτέλεσμα, όμως, είναι πάνω – κάτω το ίδιο. Γιατί; Είναι απλό. ΌΤΑΝ ΥΣΤΕΡΕΙΣ ξεκάθαρα ΠΟΙΟΤΙΚΑ, δεν σώνεσαι με τίποτα και η μπασκετική αλήθεια δεν θα κουκουλωθεί, θα βγει ξανά και ξανά στον αφρό για να σε τιμωρήσει.
Το ινδιάνικο μπάσκετ του Μπλατ δεν θα πήγαινε πουθενά τον Ολυμπιακό με τους παίκτες που επέλεξε. Για την ακρίβεια, θα τον έστελνε σούμπιτο στον πάτο της βαθμολογίας. Τώρα ο Λιθουανός προσπαθεί να σετάρει ένα μπάσκετ πιο ορθολογιστικό και νοικοκυρεμένο που μοιάζει πολύ περισσότερο με το στιλ μπάσκετ που είχε ο Ολυμπιακός τόσα χρόνια επί εποχής Σπανούλη, αλλά η ΈLΛΕΙΨΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ οδηγεί μαθηματικά στον ίδιο δρόμο.
Τα χαρακτηριστικά της ήττας στη Βιτόρια
Ήττες με κάθε τρόπο, πάντα ανάλογα με τα χαρακτηριστικά και τα πλεονεκτήματα του εκάστοτε αντιπάλου. Στη Βιτόρια η Μπασκόνια χωρίς να παίξει τίποτα τρομερό διέλυσε τον Ολυμπιακό στα ριμπάουντ (+20 με 20 επιθετικά, αν είναι δυνατόν!) άρα και σε οτιδήποτε αφορά κατοχές και ρυθμό και χρειαζόταν 1-2 λεπτά κάθε φορά που ο Ολυμπιακός αντιδρούσε (κατά κανόνα με εύστοχα τρίποντα) για να επαναφέρει την τάξη και την δική της διαφορά σε ασφαλή επίπεδα.
Ο “Τόκο” και ο τρομερά μακρύς Φολ έκαναν πάρτι και χρειάστηκαν κάποια μικρά ξεσπάσματα από Βιλντόζα, Χένρι και Στάουσκας σε διαφορετικά χρονικά σημεία της αναμέτρησης, για να νικήσει η Μπασκόνια και εύκολα.
Δεν είναι τυχαίο πως κάθε φορά που ο Ολυμπιακός έβαζε διαδοχικά σουτ και έμοιαζε να μπαίνει στη διεκδίκηση του ματς οι γηπεδούχοι με χαρακτηριστική ευκολία αντιδρούσαν και ανέβαζαν την διαφορά, ούτε είναι τυχαίο και απαραίτητα… θετικό πως παρότι αυτή την φορά ο Τσέρι και ο Πολ έδειξαν πράγματα και προσέφεραν, ο Ολυμπιακός ως ομαδική λειτουργία και συνοχή ήταν λίγος.
Είναι ξεκάθαρα θέμα ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ. Μέσα στη ποιότητα συμπεριλαμβάνω και την εμπειρία και το μπασκετικό IQ. Εχω μια διαφορετική εκδοχή για το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε… οικτρά τα φάουλ που είχε να δώσει, κάτι που σωστά τονίστηκε από πολλούς.
Δεν ήταν θέμα διάθεσης και μαχητικότητας. Ήταν θέμα εμπειρίας, αντίληψης και μπασκετικής ευφυίας. Δυστυχώς.
Όταν υπολείπεσαι τόσο πολύ σε ποιότητα και συνοχή, λόγω του τραγικού τρόπου που χτίστηκε το φετινό ρόστερ, σε κάθε ήττα θα βγαίνουν στην επιφάνεια και διαφορετικά πράγματα ως ελλείψεις και αδυναμίες που σου στοιχίζουν.
Ποια ήταν κατ΄εμέ η μεγαλύτερη αποτυχία του Ολυμπιακού μπασκετικά στη Μπασκόνια; Πέρα από την διάλυση στον τομέα των ριμπάουντ.
Εκτέθηκε στο ένας εναντίον ενός. Πολύ… Αμέτρητες χαμένες προσωπικές μονομαχίες, δεκάδες θλιβερές άμυνες, δεκάδες πεταμένες στα σκουπίδια κατοχές κι ας μην έγιναν πολλά λάθη. Οταν δεν… διανοείσαι καν να δημιουργήσεις και να προκαλέσεις ρήγματα, δεν θα κάνεις και λάθη.
Πάμε παρακάτω…
Από βαθμολογικής άποψης, που προσωπικά δεν με ενδιαφέρει γιατί είναι το δέντρο σε ένα δάσος που το αντιλαμβάνομαι ως καμένο και ακόμα δεν έχω καμία ένδειξη δημόσια ή ιδιωτική για σχέδιο… αναδάσωσης, ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα θαύμα για να μη χάσει στη Μόσχα και μετά να βρει τρόπο να κερδίσει τη Μακάμπι στο ΣΕΦ για να μην πέσει σε ρεκόρ 1-5.
Νομίζω πως μέχρι την 10η αγωνιστική θα έχει διαφανεί σε πρώτη φάση αν αυτή η ομάδα υφίσταται ενδεχόμενο να μείνει στη διεκδίκηση της οκτάδας με ρεαλιστικές πιθανότητες όσο προχωράει η σεζόν.
Γιατί μετά την… ηρωική έξοδο στη Μόσχα, ο Ολυμπιακός έχει Μακάμπι, Εφές και Ζαλγκίρις στο ΣΕΦ (τρία διαδοχικά εντός) και μετά καπάκια εκτός Μπάγερν στο Μόναχο και Άλμπα στο Βερολίνο.
Όταν το πρόγραμμα σου δίνει τρία ματς σερί στο σπίτι σου και μετά δύο διαδοχικά εκτός απέναντι σε ομάδες που πρέπει να τις νικήσεις αν θες να κρατήσεις βαθμολογική επαφή και… ορίζοντα με την οκτάδα, θεωρητικά το βλέπεις ως μια πεντάδα αναμετρήσεων – ευκαιρίας αναρρίχησης.
Θεωρητικά, πάντα. Πρακτικά και αν το δούμε ψυχρά μπασκετικά ο νυν Ολυμπιακός και μέχρι να δούμε αν και κατά πόσο θα ρολάρει με τις δύο πρώτες προσθήκες, ΔΕΝ έχει στο τσεπάκι του καμία απολύτως νίκη στην Ευρωλίγκα, πριν την πετύχει μέσα στο παρκέ. Ναι, εκεί φτάσαμε.
Δύο κινήσεις χαμηλού ρίσκου – Οι αποχωρήσεις
Ο Ολυμπιακός καθυστερημένα με βάση τη μπασκετική λογική και όσα έβγαζαν… μάτια από τα φιλικά κιόλας, αλλά πιο έγκαιρα από ότι έχει πράξει άλλες φορές μεσούσης της σεζόν όταν χρειαζόταν ενίσχυση, υπέγραψε τους πρώτους δύο παίκτες.
Ολυμπιακός: Οι 8 προηγούμενοι “ψηλοί” που… έψαξε και βρήκε στα μέσα μιας σεζόν (πίνακες)
Τον Ριντ και τον Ρότσεστι. Για να κρίνουμε με σιγουριά, πρέπει αμφότερους να τους δούμε στο γήπεδο όχι μια φορά, αλλά αρκετές. Ο ένας προέρχεται από τραυματισμό και απραξία 9 μηνών, ο άλλος από το δεύτερο σε δυναμικότητα πρωτάθλημα της Κίνας και σε αρκετά προχωρημένη πια μπασκετική ηλικία.
Παρόλα αυτά, το ρίσκο σε αυτές τις δύο προσθήκες είναι σχεδόν μηδαμινό. Γιατί; Πρώτον, γιατί ο Ριντ έρχεται να αντικαταστήσει τον… κανέναν! Σε ότι αφορά τα μπασκετικά χαρακτηριστικά. Ο Ολυμπιακός και ο Μπλατ για δεύτερο διαδοχικό καλοκαίρι έκριναν σκόπιμο να μην πάρουν κανένα σέντερ δίπλα και πίσω από τον Μιλουτίνοφ.
Ο Ριντ σε ότι κατάσταση κι αν βρίσκεται, είναι κανονικό πεντάρι και ότι έχει πετύχει ως τώρα στη καριέρα του που δεν εξελίχθηκε όπως την περίμενε για λόγους εντός και εκτός παρκέ, το πέτυχε με συστάσεις για συνεπή αμυντικά χαρακτηριστικά.
Ο Ολυμπιακός έχει… δραματική ανάγκη από stopper στο “5”, ένα ψηλό που θα συμμαζέψει κάποια από τα… εντελώς ασυμμάζευτα στο θέμα της προστασίας του καλαθιού. Ο Ριντ τέτοιους ρόλους είχε πάντα. Οπότε όπως και να έχει, κάπως θα βοηθήσει, κάτι θα δώσει. Δε γνωρίζουμε πόσο μπορεί να μεταστρέψει την εικόνα της ομάδας κυρίως αμυντικά, αλλά ρίσκο στη περίπτωσή του δεν υπάρχει μπασκετικά.
Ουίλι Ριντ: Ένα “θηρίο” που αναζήτα το… κλουβί! (videos)
Τα ίδια ισχύουν και για τον Ρότσεστι. Γιατί, μιλάμε για κανονικό γκαρντ! Βλέπει το καλάθι, ξέρει τα βασικά, έχει τρίπλα, έχει πάσα, όταν αγωνίζεται με ρυθμό και αυτοπεποίθηση είναι και πολύ ικανός σκόρερ και σουτέρ όχι μόνο θέσης, αλλά και από τρίπλα. Ξέρει μπάσκετ, αποδεδειγμένα.
Δεν είχε ποτέ αθλητικότητα, πόσο μάλλον τώρα στα 34, θα είναι δύσκολο να δούμε για πολλή ώρα στο παρκέ σχήματα με αυτόν και τον Σπανούλη για ευνόητους αμυντικούς λόγους, αλλά τι να συζητάμε; Η σύγκριση αφορά τον Ρότσεστι και τον Μπόλντγουιν.
Ο τύπος σε 4 ματς έχει βάλει τρία καλάθια όλα κι όλα με 4 ασίστ και 7 λάθη συνολικά! Είναι απίστευτο, δεν κοιτάζει καν το καλάθι. Αρα ποιο το ρίσκο; Χειρότερος από τον προκάτοχό του ΔΕΝ γίνεται να είναι ο Ρότσεστι ακόμα και αν τον βάλουν να παίξει με “δεμένα” μάτια.
Στη περίοδο που βρισκόμαστε η αγορά για ομάδες με τις οικονομικές δυνατότητες του Ολυμπιακού παρέχει ελάχιστες εναλλακτικές. Το θέμα δεν είναι αν θα βρεις ακριβώς αυτό που έχεις ανάγκη. Δεν μπορείς. Το ζήτημα είναι να φέρεις κάτι καλύτερο από αυτό που διαθέτεις για ποιοτική αναβάθμιση και στο δίπολο Μπόλντγουιν – Ρότσεστι με τα χάλια που παρουσιάζει ο πρώτος, το στοίχημα είναι κερδισμένο εν τη γενέσει του.
Ίσα – ίσα, αν ο Ρότσεστι είναι σε ικανοποιητική κατάσταση σε αθλητικό επίπεδο, θα ανεβάσει επίπεδο την πολύ χαμηλού επιπέδου ποιοτικά και ποσοτικά δημιουργία του Ολυμπιακού και μπορεί να βοηθήσει παίκτες ετερόφωτους με έφεση στο σουτ όπως ο Πολ και ο Πάντερ να είναι καλύτεροι και πιο αποτελεσματικοί.
Τέιλορ Ρότσεστι: “Ένεση” εμπειρίας και ποιότητας με υπαρκτά… ερωτηματικά! (videos)
Στα δικά μου μάτια
Ως κατακλείδα του άρθρου και με ανακούφιση που κατάφερα να το ξεκινήσω και το τελειώνω, αρνούμαι να προσηλωθώ σε αγωνιστικούς στόχους την φετινή σεζόν. Αν μπορούν να γίνουν βήματα προς τα μπρος, να τα δούμε και να τα κρίνουμε ένα – ένα.
Θέλω πρώτα από όλα να δω κάποια στιγμή στο γήπεδο μια κανονική ομάδα μπάσκετ. Με ρόλους, χημεία, συνοχή, διάθεση, που να ευχαριστιέται τους αγώνες, να αποπνέει υγεία, να μην καταρρακώνει το πρεστίζ του συλλόγου κι αυτό που με τόσο μόχθο και εκατομμύρια χτίστηκε ξανά από την αρχή μέσα σε μια δεκαπενταετία επί εποχής Αγγελόπουλων.
Μια ομάδα που θα ξαναβρεί λόγο ύπαρξης και μάχης στο παρκέ. Γιατί, ΔΕΝ αντέχω να βλέπω άλλο μια ομάδα να μην ξέρει καν για ποιο λόγο και στόχο αγωνίζεται και όταν αυτό συμβαίνει με το που ξεκινάει η σεζόν, είναι κάτι που μπορεί να σε οδηγήσει είτε στη… τρέλα, είτε στην άρνηση να συνεχίσεις να ασχολείσαι. Μέχρι να ξαναδείς φως.
Με απλά λόγια, να φύγει η αρρώστια και να επανέλθουν δείγματα υγείας. Επίσης, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΘ να ονομάζεται αυτή η σεζόν μεταβατική, μπασκετικά.
Μεταβατική από τι σε τι; Δηλαδή αυτός ο Ολυμπιακός που συμμετέχει σε μια διοργάνωση που ΔΕΝ μπορεί να διεκδικήσει ακόμα και να μπει στην οκτάδα και τα Playoffs (κάτι πάρα πολύ δύσκολο που στη παρούσα φάση δεν το αξίζει καν αυτή η ομάδα) χτίζει κάτι για το μέλλον;
Δουλεύει πάνω σε κάποιο πλάνο για το μέλλον με παίκτες που μπορούν να αποβούν οι ηνίοχοι μιας νέας εποχής και ενός καινούριου κύκλου; Ούτε για πλάκα, σοβαροί και ειλικρινείς να είμαστε.
Το ότι ένας “χρυσός κύκλος” έχει ήδη κλείσει, απλά δεν το συνειδητοποιούμε γιατί βλέπουμε ακόμα στο παρκέ τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη, δεν είναι καν πρόβλημα. Είναι νομοτέλεια, απόλυτα αποδεκτή από τους νόμους της ζωής και του αθλητισμού.
Το “έγκλημα”, το κρίμα και το μεγάλο γαμώτο είναι πως ένας ιστορικός κύκλος κλείνει σε περιβάλλον απαξίωσης, με ομάδες ούτε καν… μιας καλής χρήσης και με κανένα ευδιάκριτο πλάνο και όραμα για το άμεσο ή έστω μακροπρόθεσμο μέλλον.
Αυτό το εισπράττουμε όλοι. Δεν κρύβεται. Και φαίνεται πεντακάθαρα μέσα στο γήπεδο.
Οι Αγγελόπουλοι πήραν τον Ολυμπιακό σε άθλια κατάσταση. Με προσωπικό χρόνο και μεγάλο προσωπικό κόστος, μας χάρισαν μια δεκαετία με ήρωες και κατορθώματα επικά που θα τα θυμόμαστε για πάντα. Όποιος επενδυτής μπαίνει στο μπάσκετ, γνωρίζει καλά πως θα πετάξει πολλά χρήματα.
Ουδείς δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να τους εγκαλέσει για τα χρήματα που βάζουν ή δεν βάζουν. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια.
Από την άλλη, για αυτή την εικόνα απαξίωσης, εσωστρέφειας, ανασφάλειας χωρίς τίποτα σήμερα που μιλάμε να προδικάζει για άμεσα καλύτερο μέλλον, έχουν την απόλυτη ευθύνη. Κι αυτό αλήθεια είναι.
Όχι απέναντι σε μένα, σε σένα που διαβάζεις, στους αφοριστές – λογιστές των social media ή απέναντι σε ανθρώπους που έχουν άποψη για όλα χωρίς να έχουν ιδέα του αντικειμένου και των καταστάσεων ή χωρίς να έχουν πατήσει ποτέ στο γήπεδο.
Έχουν την απόλυτη ευθύνη απέναντι στους εαυτούς τους πάνω και πρώτα από όλα.
Και απέναντι στην ιστορία που όπως ο χρόνος ποτέ δεν σταματάει, συνεχίζει και τώρα καταγράφει πως ο Ολυμπιακός τους απαξιώνεται μέρα με τη μέρα και το πιο τρομακτικό είναι πως σήμερα το μέλλον και τα αμέσως επόμενα χρόνια σε τίποτα δεν διαφαίνονται λιγότερο απαξιωτικά.
Θέλει εγωισμούς στην άκρη, ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ και εξωστρέφεια. Τα πρώτα δύο δεν υπήρχαν ούτε στα χρυσά χρόνια. Μακάρι να προκύψουν από εδώ και πέρα.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ.
ΥΓ1. Ο Baldwin είναι μέρες αποφασισμένο να φύγει. Μένει να ολοκληρωθεί το deal της αποζημίωσης.
ΥΓ2. H μπασκετική λογική υπαγορεύει πως με την έλευση του Ριντ και για να αποσυμφορηθεί το ρόστερ και να έχουν χρόνο και χώρο κάποιοι παίκτες να αποδώσουν τα μέγιστα, πρέπει να φύγει ένας εκ των Ρούμπιτ η Κουζμίνσκας. Αν πάνε καλά οι διαπραγματεύσεις για τις διακοπές των συμβολαίων και εξοικονομηθούν χρήματα, μπορεί να γίνει κι άλλη προσθήκη ή προσθήκες.
ΥΓ3. Ο Ολυμπιακός είναι σαν να έχει βγάλει ήδη ανακοίνωση που λέει: Αποτύχαμε οικτρά στον σχεδιασμό. Όταν διώχνεις ουσιαστικά τον προπονητή σου μετά από ένα επίσημο ματς και έχεις κάνει δύο προσθήκες την 4η αγωνιστική ενώ συνεχίζεις να ψάχνεσαι, είναι σαν να παραδέχεσαι ξεκάθαρα πως απέτυχες παταγωδώς το καλοκαίρι. Επαναλαμβάνω ότι μιλάμε για μεταγραφική περίοδο 6 ΜΗΝΩΝ και αυτό είναι κάτι που δεν χωνεύεται, ούτε δικαιολογείται. Με τίποτα.
ΥΓ4. Τεράστια απώλεια για την ΤΣΣΚΑ ο τραυματισμός του Κλάιμπερν. Είναι παίκτης του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι μοναδικά στο ρόστερ και πολύ δύσκολα καλύπτονται ή βρίσκονται αυτή την εποχή στην αγορά, ακόμα και από την ΤΣΣΚΑ. Καλύ δύναμη και αποκατάσταση στο παλικάρι.
ΥΓ5. Μανούλα, τις καλύτερες ευχές που μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος, στις δίνω με όλη μου την καρδιά. Η μάχη σου συνεχίζεται και έχει κρατήσει ήδη 18 μήνες. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει αν και το ζω κάθε μέρα πως αντί να σου δίνουμε δύναμη εμείς, δίνεις εσύ σε μας με την ψυχολογία σου, τις πράξεις σου και τον τρόπο που το διαχειρίζεσαι. Τεράστιο μάθημα ζωής. Πολύ περήφανος για σένα.
Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΓΙΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗΝ!