Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Πέρασε και η… επίσκεψη του Ολυμπιακού στη Βαρκελώνη, ήρθε μια ακόμα ήττα από εκείνες που για τη φετινή ομάδα είναι εντελώς αναμενόμενες και έτσι ολοκληρώνεται αγωνιστικά το έτος 2019. Μια από τις πιο αποτυχημένες χρονιές των κόκκινων μέσα στο γήπεδο χωρίς παρουσία στα Playoffs της Ευρωλίγκας, η οποία σίγουρα θα μείνει στην ιστορία για το #mexritelous και την αποχώρηση από το ελληνικό πρωτάθλημα.
Η ηθική πλευρά του ζητήματος και οι λόγοι που ο Ολυμπιακός αισθάνθηκε ότι έτσι όφειλε να πράξει, έχουν ήδη αναλυθεί. Τα αποτελέσματα αυτής της συνειδητής απόφασης που οδήγησε την ομάδα στην Α2 δεν γίνεται να κριθούν τώρα.
Θα χρειαστεί να περάσει καιρός και όλα θα φανούν μακροπρόθεσμα υπό το πρίσμα του πως θα είναι ο Ολυμπιακός στο μέλλον και πως θα εξελιχθεί φυσικά η κατάσταση συνολικά στο ελληνικό μπάσκετ.
Αν μείνουμε στο παρόν, η πραγματικότητα… λέει πως ο Ολυμπιακός διαγράφει την χειρότερη πορεία του στην Ευρωλίγκα όλα τα τελευταία χρόνια, πως εξελίσσεται φέτος με βάση τα αποτελέσματα και τη βαθμολογία σε ομάδα τρίτης ταχύτητας της διοργάνωσης και πως μια μόλις στροφή πριν το τέλος του πρώτου γύρου έχει ρεκόρ 6-10 και βρίσκεται στην 12η θέση, ισόβαθμος με την αποκαμωμένη φέτος (και από τους τραυματισμούς) Μπασκόνια και την Μπάγερν.
Ενδεικτικό είναι, επίσης, πως ο πρώτος γύρος της πιο διευρυμένης Ευρωλίγκας στην ιστορία εκπνέει και ομάδες όπως η Βιλερμπάν, η Βαλένθια και ο Ερυθρός Αστέρας έχουν περισσότερες νίκες από τον Ολυμπιακό…
Αυτή είναι η κατάσταση και οφείλουμε να τη συνειδητοποιήσουμε και να την αξιολογήσουμε. Και η αλήθεια είναι πως δεν αποτελεί καν έκπληξη το γεγονός ότι η ομάδα βρίσκεται τέτοια εποχή σε αυτό το σημείο. Με τα δεδομένα τα οποία ξεκίνησε η σεζόν το ενδεχόμενο να βρεθεί ο Ολυμπιακός χωρίς στόχο τους πρώτους μήνες του 2020 ήταν και παραμένει πολύ πιθανό.
Η αυλαία του νέου έτους ανοίγει με την μάχη απέναντι στην Φενέρμπαχτσε (ρεκόρ… 5-11) που βρίσκεται σε απόλυτη αγωνιστική και… νευρική κρίση και σε μια πρωτόγνωρη για αυτούς κατάσταση, αν αναλογιστούμε πως μετά την πρώτη σεζόν του Ομπράντοβιτς στη Πόλη, η συγκεκριμένη ομάδα πάντα πρωταγωνιστούσε στη κορυφαία λίγκα.
Το καλό νέο για… αμφότερους εδώ που έχουν φτάσει, είναι πως κάποιος θα κερδίσει! Τώρα, για το διακύβευμα του αν ο Ολυμπιακός θα μπει στην τελική ευθεία της regular season αδιάφορος βαθμολογικά ή με κάποιες ελπίδες για την οκτάδα, νομίζω πως όλα θα έχουν φανεί μέχρι την 25η αγωνιστική ή και… νωρίτερα.
Ο Ολυμπιακός παίζει κατά σειρά με Φενέρ (εντός), Βαλένθια (εκτός), Άλμπα – Μπάγερν (εντός), Ζενίτ (εκτός), Μπασκόνια (εντός), Ζάλγκιρις (εκτός), ΤΣΣΚΑ και Βιλερμπάν (εντός). Δηλαδή, τις επόμενες 9 αγωνιστικές αντιμετωπίζει ομάδες εκτός οκτάδας και την ΤΣΣΚΑ που την κέρδισε στη Μόσχα, στον Πειραιά.
Μέχρι τις 20 Φλεβάρη θα έχουμε διαπιστώσει αν ο Ολυμπιακός θα διεκδικεί κάτι βαθμολογικά ως το τέλος της σεζόν ή αν από πλευράς στόχων θα έχει παραδώσει πνεύμα και “όπλα” πριν καν μπει ημερολογιακά η Άνοιξη και θα παίζει για να συμπληρώσει τις 34 αγωνιστικές και να πάει για…διακοπές στις 9 του Απρίλη.
Πόσο μεγάλη σημασία έχει; Οι περισσότεροι υποστηρίζουν πως ένα μέγεθος όπως ο Ολυμπιακός δεν νοείται να μην κυνηγάει στόχους και πως η προσπάθεια για πρόκριση στα Playoffs πρέπει να θεωρείται πολύ σημαντική.
Την δική μου άποψη την έχω καταθέσει αρκετές φορές. Κατανοώ το γόητρο, αλλά και την ουσία μιας παρουσίας στην οκτάδα, όμως, στο δικό μου μυαλό και κοιτάζοντας την μεγάλη εικόνα, ελάχιστα με απασχολεί.
Νιώθω ότι ο Ολυμπιακός φθίνει, έχει πέσει επίπεδο αγωνιστικά, διάγει μια περίοδο που ο κορμός του έχει τεράστια ανάγκη από ενίσχυση με ποιότητα και προοπτική και ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη υφίσταται για κάποιο ΟΡΑΜΑ.
Η νέα εποχή απαιτεί προπονητή αξίας με ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ και ΕΠΙΡΡΟΗ εντός και εκτός παρκέ, απαιτεί ανανέωση σε ΟΛΑ τα επίπεδα και πιστεύω πως οι συνθήκες ευνοούν, ώστε να ληφθούν και να δρομολογηθούν σημαντικές αποφάσεις από ΤΩΡΑ.
Η ομάδα πρέπει να ξαναβρεί τον δρόμο της. Μιλάμε για τον Ολυμπιακό που σχεδόν όλη τη δεκαετία που τώρα μας αφήνει σε έκανε να πιστεύεις πως ακόμα και τα αδύνατα είναι… δυνατά.
Πολύ δυνατό συναίσθημα, γιατί σε επηρεάζει θετικά ακόμα και στη ζωή και την καθημερινότητά σου.
Ο τωρινός Ολυμπιακός είναι μια άλλη ιστορία. Πάει στη Βαρκελώνη ή στη Μαδρίτη και ξέρεις από πριν ότι θα χάσει.
Κάποια καλά λεπτά μπάσκετ, μια θετική αντίδραση είναι το “ταβάνι” των προσδοκιών που έχουν πέσει κατακόρυφα.
Ολυμπιακός: “Έπιασε” τις 10 ήττες σε… χρόνο ρεκόρ!
Είναι ελάχιστες οι ομάδες στην Ευρωλίγκα απέναντι στις οποίες υπάρχει πια αίσθηση κυριαρχίας κι αυτή όχι με απόλυτη σιγουριά.
Ακόμα και οι καλές βραδιές, της υπέρβασης, όπως εκείνη στη Μόσχα, έγκεινται περισσότερο στο πλαίσιο μιας διοργάνωσης στην οποία όλοι μπορούν να χάσουν από όλους και αντιστρόφως, κάτι που αποδεικνύεται κάθε εβδομάδα, παρά σε εκείνο της δυναμικής του φετινού Ολυμπιακού.
Αυτή είναι η αλήθεια και η μεγαλύτερη διαφορά συγκριτικά με τον Ολυμπιακό που αγαπήσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Πλέον, δεν υπάρχει η αίσθηση της πίστης ακόμα και στο πιο δύσκολο, το πιο απίθανο. Κυριαρχεί η αίσθηση του συμβιβασμού με την πραγματικότητα.
Μιας ομάδας, που απλά υπάρχει στην Ευρωλίγκα και για την οποία μπορείς να ονειρεύεσαι μόνο αν είσαι αθεράπευτα ρομαντικός.
Περί Βαρκελώνης…
Ήταν δεδομένο πως ο συγκεκριμένος αγώνας εξαρτάται από τη Μπαρτσελόνα. Πέρα από τη νίκη, αυτό που είχαν στο μυαλό τους οι γηπεδούχοι ήταν να κάνουν διαχείριση δυνάμεων, αφού αυτό που τους “καίει” είναι η Κυριακάτικη αναμέτρηση με τον μεγάλο τους αντίπαλο την Ρεάλ, στο Ισπανικό πρωτάθλημα.
Είδαμε ροτέσιον 11 παικτών με κανέναν να μη παίζει πάνω από 30 λεπτά και μόνο ο Κλαβέρ που προέρχεται από τραυματισμό, προστατεύτηκε. Η Μπαρτσελόνα συνειδητοποίησε με τον τρόπο που κύλησε το δεύτερο δεκάλεπτο και έκλεισε το ημίχρονο (40-39) πως έπρεπε να ανεβάσει στροφές και επίπεδα ενέργειας.
Αυτό συνέβη. Έφτανε να το κάνει για ένα μόνο δεκάλεπτο, το τρίτο, η διαφορά εκτοξεύτηκε στο φράγμα των 20 πόντων και όλα είχαν κριθεί. Οι Καταλανοί αύξησαν την πίεση στην άμυνα, ο Ολυμπιακός έκανε επτά μαζεμένα λάθη, η Μπαρτσελόνα σκόραρε στο τρανζίσιον, έβαλε και τρίποντα με παίκτες που έτσι κι αλλιώς έχουν το μακρινό σουτ και από εκεί και πέρα η διαχείριση και το μεγάλο ροτέσιον συνεχίστηκαν ως το τυπικό τέλος της αναμέτρησης.
Ιδίως στο μπάσκετ, η έκβαση των αγώνων εξαρτάται πάντα από το πως θα εμφανιστεί ο δυνατός, ο πιο ποιοτικός της υπόθεσης. Αυτό ακριβώς έγινε στη Βαρκελώνη, αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ρεαλιστές. Όταν η Μπάρτσα θέλησε, πάτησε το γκάζι και με ευκολία εξασφάλισε διαφορά ασφαλείας. Ήταν για αυτούς μια νίκη εντός προγράμματος, τόσο βατή στο μυαλό τους, που εξ΄αρχής είχαν ως βασικό στόχο την διαχείριση δυνάμεων και παικτών, ώστε να πάνε στο “Ελ Κλάσικο” πλήρεις δυνάμεων.
Τρεις παίκτες του Πέσιτς έκαναν την διαφορά στη ροή του παιχνιδιού. Ο κορυφαίος σε διάρκεια, επιρρροή και σε νούμερα, Μίροτιτς. Ο Χάνγκα που ήταν μακράν ο πιο επιδραστικός αμυντικά και με τον τρόπο αυτό όχι μόνο σταμάτησε επιθέσεις του Ολυμπιακού, αλλά “γέννησε” και εύκολους πόντους για αυτόν και τους συμπαίκτες του στο ανοιχτό γήπεδο.
Και φυσικά, στο εκτελεστικό κομμάτι, σε κομβικά σημεία, ο Κούριτς. Που “χτύπησε” στο μοναδικό σημείο που η Μπάρτσα έμεινε πίσω στο σκορ, στα τελευταία λεπτά του πρώτου ημιχρόνου και… αποτελείωσε την δουλειά του και τον αντίπαλο με εύστοχες εκτελέσεις στο διάστημα που ο Ολυμπιακός έχασε την επαφή με το σκορ. Χρειάστηκε μόλις 9 σουτ για να βάλει 18 καταλυτικής σημασίας πόντους. Έτσι είναι οι σουτέρ. Η Μπαρτσελόνα έχει ένα σωρό ποιοτικούς παίκτες, σχεδόν πάντα κάποιοι θα βγαίνουν μπροστά.
Το δίκαιο είναι αυτό, να προσεγγίσουμε το ματς υπό το πρίσμα του δυνατού. Αυτός όριζε τον αγώνα και την έκβασή του και όταν ήταν χαλαρός και όταν έβαλε για λίγο το πόδι στο γκάζι.
Ολυμπιακός: Εκτός έδρας… ασθενής! (video)
Να το δούμε και από την πλευρά του… αδύναμου; Να το δούμε.
Ως ομάδα, δεν κέρδισε τίποτα ο Ολυμπιακός από την αναμέτρηση στο “Παλάου”. Για μια ακόμα φορά είχε καρά… “νεκρό” διάστημα, για μια ακόμα φορά ήταν απογοητευτικά επιρρεπής στο λάθος και αρκούσαν λίγα λεπτά για να πετάξει στα σκουπίδια ό,τι έχτισε στο δεύτερο δεκάλεπτο, όταν λειτούργησαν άρτια κάποια σχήματα του δεύτερου ροτέσιον του Κεμζούρα.
Η μεγαλύτερη “πληγή” πέρα από την έλλειψη ποιότητας για το τοπ επίπεδο, που είναι δεδομένη και δεν θα αλλάξει όσο κι αν το συζητάμε, τα γκαρντ.
Πάλι ήταν λες και έκαναν… ανταγωνισμό στα λάθη. Κάποια χωρίς καν πίεση. Είναι εντυπωσιακό πως τα περισσότερα γκαρντ του Ολυμπιακού έχουν τόσο… εύκολα το λάθος και τόσο… δύσκολα τη δημιουργία και η ερώτηση είναι απλή και κομματάκι πικρή.
Καθίστε και σκεφτείτε. Πόσες ομάδες στην Ευρωλίγκα, έχουν ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ γκαρντ από αυτά του Ολυμπιακού; Πόσες; Θα πω με… καλή διάθεση πως πέντε ομάδες μπορούν να μπουν σε αυτή τη συζήτηση. Η Μπάγερν, η Μπασκόνια, η Ζαλγκίρις, η Ζενίτ, άντε να προσθέσω και τη Βαλένθια, παρότι παίκτη σαν τον Λόιντ ο Ολυμπιακός δεν έχει.
Καθόλου τυχαίες οι βαθμολογικές τους θέσεις, πάνω – κάτω πάνε… ασορτί με τα γκαρντ τους.
Μπαίνουμε στο 2020 και ακόμα συζητάμε για τοπ κλας γκαρντ. Όπως ήταν ο Λο. Δύο χρόνια πρόλαβε να παίξει και να μείνει υγιής, δύο Ευρωλίγκες πήρε ο Ολυμπιακός.
Αν υφίστανται κάποια κέρδη, επί μέρους, αυτά εντοπίζονται σε ατομικό επίπεδο.
* Ο Ριντ. Ναι μεν δεν έχει μεγάλη ταχύτητα στα πόδια, στοιχείο MUST για τους dominant ψηλούς στο σύγχρονο μπάσκετ, αλλά είναι κανονικός σέντερ, διαθέτει μέγεθος, εκτόπισμα, όπως έδειξε στη Βαρκελώνη και αρκετά καλά τελειώματα όταν βρίσκει ρυθμό.
* Ο ξεχασμένος από τον Κεμζούρα τον τελευταίο καιρό, Ρούμπιτ. Από το καλοκαίρι έχουμε ξεκαθαρίσει πως σε επίπεδο Ευρωλίγκα στο “5” μειονεκτεί σε δύναμη, αθλητικότητα και ύψος απέναντι στους περισσότερους ψηλούς της λίγκας. Έχει, όμως, το σουτάκι από μέση απόσταση, κάποιες κινήσεις στο ποστ, ή με πρόσωπο στο καλάθι από τρίπλα, κάποιες φορές έχει καλές στιγμές αμυντικά, είτε μετά από αλλαγές, είτε (πιο σπάνια) στο ποστ.
* Για κάθε παίκτη, η μαγκιά του προπονητή είναι να παίρνει το 100% του και για να συμβεί αυτό απαιτείται ΣΤΑΘΕΡΟΣ ρόλος, που δεν σημαίνει απαραίτητα ικανοποιητικά λεπτά συμμετοχής. Σημαίνει κυρίως συγκεκριμένες αποστολές και να νιώθει ο παίκτης την εμπιστοσύνη του προπονητή του. Αυτό δεν το βλέπουμε με τον Ρούμπιτ.
* Για ένα ακόμα ματς ο Βεζένκοφ ήταν θετικός και τείνει να αποδείξει πως αξίζει θέση και εμπιστοσύνη για τον μελλοντικό κορμό. Αδυναμίες έχει και μάλιστα χτυπητές. Να τις δουλέψει και να αποφασιστεί ποια είναι η θέση που οριστικά του ταιριάζει, ώστε να… ενισχυθεί αυτό με την επιπλέον στοχευμένη δουλειά στο κορμί του.
* Εξαιρετικός στο δημιουργικό κομμάτι και στο πως συνέβαλε στο να κυκλοφορήσει γρήγορα και σωστά η μπάλα ήταν ο Ρότσεστι, κυρίως στο δεύτερο δεκάλεπτο. Το πρόβλημα; Είναι τόσο ευάλωτος στην άμυνα, που με την είσοδό του στο παρκέ αυτόματα καθίσταται στόχος της αντίπαλης επίθεσης και ακόμα και στη καλύτερή του μέρα, δύσκολα θα δημιουργήσει με ασίστ και δικό του σκορ περισσότερους πόντους από αυτούς που θα φάει.
* Δυστυχώς, τα λεφτά που είχε να διαθέσει ο Ολυμπιακός και η επιλογή του, τον οδήγησαν στο να υπογράψει ένα παίκτη που ναι μεν έχει ποιότητα ακόμα και σε αυτή την ηλικία, αλλά ΔΕΝ μπορεί να σταθεί για ώρα σε σχήμα μαζί με τον Σπανούλη κι αυτό αυτόματα περιορίζει πολύ το impact που μπορεί να έχει το… πέρασμα του Ρότσεστι από την ομάδα.
* Ο φετινός Ολυμπιακός δεν διαθέτει την… πολυτέλεια να έχει τον Πολ άποντο και σε ρόλο κομπάρσου όπως έγινε στη Βαρκελώνη. Μηδέν έγραψε το κοντέρ με 0/7 σουτ. Σε φάσμα 16 αγώνων, ήταν ο όγδοος που έμεινε κάτω από τους 10 πόντους. Πριν υπογράψει στον Ολυμπιακό γνωρίζαμε τι φταίει και η καριέρα του συγκεκριμένου παίκτη δεν έχει εκτιναχθεί προς τα πάνω, παρότι σίγουρα είναι ποιοτικός. Και επιβεβαιώνεται και φέτος. ΑΣΤΑΘΕΙΑ.
* Ο Σπανούλης όσο έπαιξε (12 λεπτά) δεν ήταν καλός. Ο Ρότσεστι λόγω άμυνας και φάουλ όντως δεν γινόταν να αντέξει περισσότερα από σχεδόν 22 λεπτά στο παρκέ. Ο Κόνιαρης ήταν, επίσης, κακός. Σύμφωνοι σε όλα. Δεν γίνεται, όμως, ρε παιδιά ο Τσέρι να παίζει τόσο πολύ με τέτοια εικόνα… Δεν μπορεί το παιδί σε αυτό το επίπεδο να έχει τέτοιο ρόλο. Άλλο Ολυμπιακός, άλλο Άλμπα, Τσεντεβίτα και Γκαζιάντεπ.
Λιγότερο… εκνευρίζει ο Baldwin, που θαρρώ, πως αν τύγχανε της ίδιας στήριξης και εμπιστοσύνης από τον Κεμζούρα, έχει υψηλότερο ταβάνι. Θα μου πείτε κι αυτός έχει… ταλέντο στα “ηλίθια” λάθη.
Τι να πω. Είπαμε. Μια από τις χειρότερες περιφέρειες στην Ευρώπη έχει ο Ολυμπιακός μετά – και – το καλοκαίρι που θεωρητικά κυνηγήθηκαν πολλά μεγάλα ονόματα κλάσης για αυτές τις θέσεις.
Θέλει υπομονή και γερό στομάχι η σεζόν. Θεωρώ τον εαυτό μου ρομαντικό, αλλά οφείλω να είμαι δίκαιος και ρεαλιστής, λόγω και της δουλειάς που κάνω.
Δεν μπορείς να ονειρευτείς, ούτε να ανυπομονείς με αυτό τον Ολυμπιακό.
Μακάρι η νέα δεκαετία να φέρει δίψα, όρεξη, τις προϋποθέσεις, ρόστερ και το… περιβάλλον για ένα Ολυμπιακό με καλύτερο μέλλον.
Πιο “ερωτεύσιμο”.
Το μόνο σίγουρο; Μαζί με την δεκαετία, κλείνει οριστικά ο πετυχημένος κύκλος που είχε διαγράψει αυτή η ομάδα.
Πέρα από την δεκαετία που αλλάζει, λοιπόν, ΠΡΕΠΕΙ να ΑΛΛΑΞΟΥΝ πολλά και στον Ολυμπιακό.
ΥΓ1: Αλήθεια τώρα, 2020; Απίστευτο… Νομίζω πως για την δικιά μου γενιά μετά το πέρας της πρώτης δεκαετίας του Millennium, χάθηκε η μπάλα σε ότι αφορά την διάσταση του χρόνου και πως αυτός… (κατρα)κυλάει! Είναι και τα πολλά χρόνια της κρίσης.’
ΥΓ2. Κανείς δεν μπορεί να κερδίσει το χρόνο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να του δίνουμε ΑΞΙΑ. Πως; Να τον ξοδεύουμε με τρόπο που μετράει, δίπλα σε ανθρώπους που αξίζουν. Ο Αριστοτέλης έλεγε: “Ζούμε με τα συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε τους χτύπους της καρδιάς”.
ΥΓ3. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, Carl Sandburg, είχε γράψει: “Ο χρόνος είναι το νόμισμα της ζωής σου. Είναι το μοναδικό νόμισμα που έχεις και μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις πώς θα το ξοδεύεις. Πρόσεχε μόνο μην αφήνεις άλλους ανθρώπους να το ξοδεύουν αυτοί για σένα”.
ΥΓ4. Σοφά συμπεράσματα, αμφότερα. Καλή χρονιά με υγεία, τύχη και αγάπη για όλους! Μακάρι τη νέα δεκαετία οι χαρές να κερδίσουν τις λύπες…