Του Γιάννη Αβραμίδη
Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος δεν είναι μάγος και με έναν παίκτη μόνο να αποδίδει στο 100% (ίσως και παραπάνω) ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να κερδίσει τον Ολυμπιακό όσες φορές και αν παίζουν.
Πλην του Λουκά Μαυροκεφαλίδη που κάνει όργια στους φετινούς τελικούς αποδεικνύοντας ότι είναι ο καλύτερος ψηλός αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, οι υπόλοιποι στο κρίσιμο δεύτερο παιχνίδι, πήραν απουσία. Άντε να πούμε ότι και ο Νέλσον προσπάθησε, μόνο που τα χαμένα λέι απ του στην αρχή και τα λάθη του στο τέταρτο δεκάλεπτο, ήταν κομβικά.
Δεν ξέρω αν είναι σκόπιμο να κρίνει κανείς έναν έναν τους παίκτες και να φτάσει στο δίλημμα: «Δεν μπορούν ή δεν θέλουν;». Η στατιστική που δεν κάνει λάθη λέει το πολύ απλό… Παναθηναϊκός 69 πόντοι, Μαυροκεφαλίδης 28. Παναθηναϊκός χωρίς Μαυροκεφαλίδης 11/33 σουτ, Μαυροκεφαλίδης 12/17. Και εντάξει απουσίες υπάρχουν και φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού. Κυρίως αυτή του Γκιστ που θα έδινε άλλη ενέργεια και πολύ περισσότερες λύσεις.
Την ώρα που ο Πρίντεζης, ο Σλούκας, ο εξαιρετικός Ντάρντεν έδιναν λύσεις ακόμα και όταν ο Σπανούλης είχε σιγήσει ο Παναθηναϊκός δεν είχε κανέναν να τον τραβήξει στην επίθεση ή να παίξει με περισσότερη αυτοθυσία στην άμυνα. Την ώρα που ο Αγραβάνης, ο 11ος παίκτης του Ολυμπιακού, έμπαινε στο παρκέ, σκόραρε, έπαιζε τις άμυνες του και έκανε τα φάουλ που χρειαζόταν, ο Παναθηναϊκός είχε παίκτες με 4λεπτη και 5λεπτη παρουσία (εξαιρέσει του Χαραλαμπόπουλου) που δεν ήξερες αν μπήκαν στο παιχνίδι ή όχι.
Αυτό με τον Μόργκαν έχει γίνει πλέον εκνευριστικό. Δεν είναι καν αστείο και ο Αμερικανός θα πρέπει να μάθει τα βασικά. Για τον Παναθηναϊκό μάλλον συγκαταλέγεται στους χειρότερους ξένους της ιστορίας του, όσο καλό παιδί και αν μπορεί να είναι. Τον βλέπεις πάντως να αγωνίζεται και εκνευρίζεσαι όχι με αυτόν… αλλά με τον Γκιστ. Ξέρετε τον λόγο φαντάζομαι.
Όπως και να έχει, θα πρέπει να δούμε το τι έγινε και στο ΟΑΚΑ μετά το ΣΕΦ ψύχραιμα. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ελπίζει καν αν δεν κάνει κάτι τρελό. Αν δεν πάει σε πολύ γρήγορο ρυθμό, αν δεν ρισκάρει με παγίδες, αν δεν πιέσει ψηλά, αν δεν σημαδέψει παίκτες. Σε σετ παιχνίδι δεν έχει τύχη. Και δεν έχει τύχη γιατί πολύ απλά οι παίκτες του δεν έχουν δείξει ότι μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια και να κερδίσουν στο ένας εναντίον ενός τους αντιπάλους τους.
Σαν σε ριπλέι
Όσες άμυνες και αν δοκιμάζει ο Σωτήρης Μανωλόπουλος που του χρεώνω μόνο την εμμονή στον Μόργκαν, όσα τρικ στην επίθεση και να έχει φτιάξει, η σειρά αν δεν βρει κάτι διαφορετικό θα τελειώσει την Τετάρτη. ΕΚΤΟΣ και αν ξαφνικά όποιος μπαίνει στο παρκέ καταλάβει πως με 30% στα σουτ, λάθη στην άμυνα, μηδέν πίεση και πολλά χαμένα ριμπάουντ δεν μπορεί να κερδίσει και αλλάξει εικόνα.
Ειδάλλως πάμε ολοταχώς στο 3-0 και μάλιστα σε παιχνίδι που θα μοιάζει σε αυτό του ΣΕΦ ή σε αυτό του ΟΑΚΑ.
Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω είχε διαφορές στην αρχή του από ότι αυτό στο ΣΕΦ. Κυρίως στο ότι ο Ολυμπιακός προσπάθησε να σημαδέψει τους ψηλούς του Παναθηναϊκού, περνώντας την μπάλα κοντά στο καλάθι. Το να φθείρει με φάουλ τους Μαυροκεφαλίδη και Φώτση δεν έγινε, αλλά από την άλλη ο Πριντεζης πέτυχε τον σκοπό του. Αυτό χάλασε και τον καλό αμυντικό προσανατολισμό του Παναθηναϊκού, που είχε καταφέρει να περιορίσει αισθητά τόσο με τον Νέλσον όσο και με τις βοήθειες πάνω του, τον Σπανούλη.
Αυτό είχε σαν συνέπεια να μεγαλώσει η διαφορά, με τον Παναθηναϊκό να είναι στο -7 και να έχει χάσει έξι λέι απ, με τους Νέλσον, Διαμαντίδη και Μαυροκεφαλίδη που τουλάχιστον έχει την δικαιολογία ότι τα έχασε με φόλοου.
Με τον Διαμαντίδη να είναι εκτός ρυθμού και τον Γιάνκοβιτς που είχε ενέργεια να χρεώνεται με τρία φάουλ και να κάθεται στον πάγκο η λύση θα έπρεπε να έρθει από αλλού. Όταν ο Σλότερ βρήκε τρόπο να σκοράρει η διαφορά όχι μόνο μειώθηκε αλλά και με τρίποντο του Χαραλαμπόπουλου, ο Παναθηναϊκός πέρασε μπροστά.
Κύριε Μόργκαν από δω ο Σπανούλης
Τι είχε αλλάξει; Απλά ο Παναθηναϊκός έβρισκε λύσεις, ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να ποστάρει και οι περιφερειακοί του δεν έβρισκαν διαδρόμους. Οι πράσινοι ήταν καλύτεροι επιθετικά και αυτό διόρθωνε και τα λίγα λάθη που έκαναν στην άμυνα, όμως σε δύο φάσεις ο Μόργκαν που για μία ακόμα φορά ήταν ο αδύναμος κρίκος του τριφυλλιού έκανε λάθος επιλογές και ο Σπανούλης τιμώρησε τον ίδιο και την ομάδα του.
Είναι αδιανόητο ο Σπανούλης να μένει μόνος του στην γωνία και ο αμυντικός που είναι πιο κοντά του να μένει κολλημένος πάνω στον ψηλό στα 6μ.. Όπως είναι θέμα συγκέντρωσης και αντίληψης πως όταν μπαίνεις μέσα για να βγάλεις μία άμυνα και ο περιφερειακός κρατάει την μπάλα μακριά από την ρακέτα, θα πρέπει να έχεις ένα χέρι ψηλά και να μην είσαι μακριά του. Πολύ δε μάλλον όταν αυτός ο περιφερειακός είναι ο Σπανούλης…
Ο Μόργκαν βέβαια δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Με άποντο τον Φώτση, τον Διαμαντίδη να σκοράρει μόνο με βολές, τον Σλότερ να έχει μόνο ένα καλό πεντάλεπτο και τον Γιάνκοβιτς στον πάγκο, οι πράσινοι θα έπρεπε να βρουν λύση στην επίθεση και να μειώσουν και άλλο τα λάθη τους στην άμυνα.
Μαυροκεφαλίδης vs All
Το ένα μέρος έγινε… Στο άλλο όμως, πέρα από τους δέκα πόντους του Μαυροκεφαλίδη στην τρίτη περίοδο, μόνο ο Νέλσον σκόραρε εντός πεδιάς, την ώρα που ο Ντάρντεν ήταν ο από- μηχανής θεός για τους φιλοξενούμενους, που δεν έβρισκαν εύκολα διαδρόμους. Και όταν ο Μαυροκεφαλίδης κάθισε στον πάγκο για να πάρει ανάσες τα πράγματα έγιναν δύσκολα τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα.
Στο κρίσιμο τέταρτο δεκάλεπτο, εκεί όπου παίζονται όλα για όλα, ο Παναθηναϊκός είχε δεχτεί 11 πόντους σχεδόν… αμαρκάριστους μέσα σε 3’. Ένα καταστροφικό τρίλεπτο, με τον Ολυμπιακό να χάνει την πρώτη του επίθεση στο 4’30’’ και τους πράσινους να είναι αναγκασμένοι να μαζέψουν εκ νέου μία διαφορά που άγγιζε τους δέκα πόντους. Τα περιθώρια είχαν στενέψει αρκετά και όσο και αν ο Μαυροκεφαλίδης έκανε ότι ήθελε όποιον ψηλό έβρισκε μπροστά του, αν δεν «σιγοντάριζαν» άλλοι το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Βάλτε την κούραση, βάλτε τα λάθη λόγω και απειρίας προσθέστε και την αστοχία όλων των άλλων πλην του Έλληνα σέντερ και θα φτάσετε στο τελικό σκορ.
Ο Παναθηναϊκός δεν τελείωσε την σειρά και πρέπει να πάει στο ΣΕΦ να παλέψει όσο και αν όλα είναι εναντίον του. Ακόμα και αν φέτος ηττηθεί με το ντροπιαστικό 3-0, με το οποίο έχει και αυτός κερδίσει ουκ ολίγες φορές τον αιώνιο αντίπαλο του.
Στο μπάσκετ αν δεν μηδενίσεις… δύσκολα ξαναρχίζεις και ο Παναθηναϊκός πλέον ξέρει πως με ξένους ημίμετρα, προπονητές μακριά από την Παναθηναϊκή πραγματικότητα και τόσο μικρό rotation δεν μπορεί να φτιάξει τίποτα.
ΥΓ. Καλό ταξίδι ρε Κωστάκη. Πόσο… Loca ήταν αυτό που έκανες;