Της Στέλλας Ταμβάκη
Μια εύστοχη και ποικιλοτρόπως αποδοτική επίθεση. Μια γενναία, αποστομωτική, ευφυέστατη άμυνα. Μια χημεία που καθορίζει και ορίζει τις ομάδες. Αυτά και πολλά επιμέρους, επέδειξαν οι Ουόριορς, μέσα σε μια πορεία 67 νικών, για να οδηγηθούν στα πλέι οφ με πλεονέκτημα, αλλά πολύ περισσότερο μετά από αυτήν. Γιατί η Δυτική περιφέρεια έχει σαφώς πιο δύσκολους σκοπέλους για να ξεπεράσεις, αλλά η ένταση, οι απαιτήσεις –ψυχολογικές και αγωνιστικές- και η συγκέντρωση που προϋποθέτουν οι τελικοί, όταν δεν έχεις και την ανάλογη εμπειρία, είναι μια… πολύ ειδική ιστορία.
Με λόγο KAI ως το τέλος “Επαναστάτες”
Και αντισυμβατικοί. Με εκπλήξεις. Πώς κερδίζεις μία ομάδα, όταν βγάζει “Λίρες 100” από το σακούλι της; Οι Ουόριορς, όμως, έκαναν τα αυτονόητα, ωστόσο, όταν ο λόγος για το κορυφαίο επίπεδο, τα αυτονόητα (ξαφνικά) δεν είναι και τόσο αυτονόητα.
Εκμεταλλεύτηκαν την υγεία-αντοχή τους. Την αγωνιστική, αλλά κυρίως την πνευματική. Την τελευταία δεν την είχαν από την αρχή και το αξιοθαύμαστο είναι ότι τη βρήκαν ενώ όλοι περίμεναν ότι ερχόταν η ημερομηνία λήξης.
Εκμεταλλεύτηκαν την έλλειψη υγείας του Κλίβελαντ που έχασε τους δύο από τους τρεις καλύτερους παίκτες του αλλά και την έλλειψη (έξτρα) λύσεων που οφείλει μια ομάδα να έχει όταν θέλει κάτι παραπάνω, ήτοι, όταν αγωνίζεται σε τελικούς ΝΒΑ.
Εκμεταλλεύτηκαν τον αποπροσανατολισμό των Kαβς, που ξεκινούσαν από τον Λεμπρόν, συνέχιζαν να “ψάχνουν” τον Λεμπρόν και κατέληγαν στον Λεμπρόν. Και αυτός δεν ήταν απλά και μόνο αγωνιστικός αποπροσανατολισμός, ήταν εξίσου και ψυχολογικός.
Α, είπαν και ψέματα και αυτό δεν πρέπει να υποτιμάται στο ελάχιστο, αλλά συγχωρείται, ακόμη κι αν ο Κερ δεν ζητούσε συγγνώμη.
Εκμεταλλεύτηκαν τις ιδέες που είχε μέλος του τεχνικού τους επιτελείου, γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Είδαμε τον προπονητή τους να απονείμει τα εύσημα και τον Ιγκουοντάλα να δικαιώνει άπαντες με την επαναφορά του στο βασικό σχήμα. Η εξοντωτική άμυνά του στο game 4 (στους 20 πόντους ο Τζέιμς) σήμανε και την αντεπίθεση των “πολεμιστών”, με τον ίδιο να παραμένει και σε σταθερό επιθετικό του ρυθμό μέχρι το τέλος.
Οι παίκτες του Γκόλντεν Στέιτ ολοκλήρωσαν τους τελικούς με 4-2, φόρεσαν άξια το πολυπόθητο δαχτυλίδι, αλλά το σπουδαίο είναι ότι ΔΕΝ το έκαναν με μια κατά συρροή επίδειξη τρίποντων, όπως αναμενόταν ή όπως “απειλούσαν” όλη τη σεζόν ότι θα κάνουν. Το ακόμα πιο σπουδαίο ήταν ότι ΔΕΝ άρχιζαν και τελείωναν στον καλύτερό τους παίκτη. Άρχιζαν και τελείωναν ΜΕ τον καλύτερό τους παίκτη, τον Στέφεν Κάρι!
Γιατί όλα Γίνονται, όπως πρέπει να Είναι!
Οι Ουόριορς έζησαν ένα παραμύθι φέτος, που τους έφερε στην κορυφή μετά από 40 χρόνια “λειψυδρίας”. Μόχθησαν για ένα “πραγματικό” όνειρο όλοι μαζί. Και όλοι μαζί βγήκαν μπροστά ως οφείλει μία ομάδα να κάνει.
Το μαγικό που πέτυχαν οι “πολεμιστές” για να μπορούν αυτονόητα να. Λειτουργούν… όλοι για όλους, δεν είχε συντελεστεί στους τελικούς, αλλά εξαρχής της σεζόν και ήταν απλά ένα μικρό δείγμα του Πώς θα λειτουργήσει αυτή η ομάδα…Ομαδικά.
Η προθυμία και η άνευ όρων αποδοχή του Αντρέ Ιγκουοντάλα να κάτσει στον πάγκο μετά από 10 χρόνια καριέρας στο ΝΒΑ ως βασικός, για να βρει θέση στην πεντάδα ο Χάρισον Μπαρνς. Αυτό είναι χαρακτηριστικό και ενδεικτικό της μη εγωιστικής στάσης και συμπεριφοράς που χρειάζεται ένα σύνολο για να πάρει πρωτάθλημα. Σε αυτό το σύνολο κανένας παίκτης δεν έβγαινε μπροστά, με οιονδήποτε τρόπο, από τον συμπαίκτη του.
Iggy’s Game. Warriors Game.
Ο “Ιggy” ανέλαβε τον πλέον δύσκολο ρόλο και τον έφερε εις πέρας. Να περιορίσει την ορατότητα του Λεμπρόν με ό,τι και όσα αυτό συνεπάγεται. Ακόμη και με μέσο όρο 36 πόντων ο “King” χρειάστηκε 196 σουτ για να φτάσει αυτό το νούμερο. Εντός πεδιάς σούταρε κάτω από το 30%. Υπέπεσε σε 21 λάθη στη σειρά και τα 13 τα έκανε όταν είχε τον Ιγκουοντάλα απέναντί του.
Επιθετικά ήταν καθοριστικός, καθώς η αυξημένη αυτοπεποίθηση που προσφέρει η άμυνα, μεταφράζεται σε πόντους. Ο Μπλατ -λογικά- μπλόκαρε τα σουτ του Κάρι και του Τόμπσον και αποφάσισε να προκαλέσει τον Αντρέ, τον Χάρισον, τον Ντρέιμοντ. Ο “Iggy” έχει και αυτό το χάρισμα και το απέδειξε, ό,τι κι αν σκεφτόταν… και όπως είπε σκεφτόταν πολλά, αλλά στο τέλος: “Εγώ έπαιξα απλά το παιχνίδι μου. Αν το νιώσεις εκτελείς εσύ. Αν νιώσεις πως μπορείς να δημιουργήσεις έναν τρόπο για να εκτελέσει κάποιος άλλος, δημιούργησε έναν τρόπο για κάποιον άλλο”.
Κανονικά η ομάδα που έχει στη σύνθεσή της τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, θα κέρδιζε και τον τίτλο, αλλά οι Ουόριορς έβαλαν πολλή… από την στόφα τους, για να αλλάξει αυτή η “κοινή” γνώμη. Κάποιοι βέβαια, τους είχαν προλάβει και μάλλον τους έδειξαν τον δρόμο. Πέρυσι τα “Σπιρούνια” με τον “ορισμό του μπάσκετ” παιχνίδι τους, κέρδισαν κατά κράτος την ομάδα του Λεμπρόν. Φέτος ήρθαν οι “πολεμιστές” να το συνεχίσουν.
Ούτε ο Ιγκουοντάλα, ούτε και ο Κάρι μπόρεσαν να φτάσουν την παραγωγικότητα του Λεμπρόν στη σειρά, με τον σταρ του Κλίβελαντ να έχει ένα μέσο όρο 36 πόντων, 13 ριμπάουντ και 9 ασίστ.
Εν τέλει, αυτό λίγη σημασία έχει, καθώς ο Τζέιμς μπορεί να είχε και να έχει την αυτοπεποίθηση του καλύτερου παίκτη στον κόσμο, όπως χαρακτήρισε ο ίδιος τον εαυτό του, αλλά δεν είχε τα υπόλοιπα… και απαραίτητα.
Έλειπε η ενδεδειγμένη και απαραίτητη υποστήριξη από το σύνολο, έλειπε η γνωστή του ενέργεια, έλειπε η αντοχή για να κερδίσει τον τρίτο του τίτλο. Κι αν ακόμη τα είχε όλα αυτά, τα δικά του μόνο, δεν αρκούσαν.
Ο Στιβ Κερ δήλωσε πως ομάδες όπως τον Μαϊάμι και τον Σαν Αντόνιο δικαιώνουν με πολλούς τρόπους το στυλ του Μάικ Ντ’ Αντόνι και ποιός να διαφωνήσει με έναν πρωταθλητή που ήθελε η αντίπαλη ομάδα να είναι πλήρης και το είπε μετά το τέλος του τελικού στον Μπλατ.
Όπως έκανε και κάποιες διευκρινίσεις που κατα τον ίδιο δεν διευκρινίζονται από όλους:¨Όλοι επιδιώκουν να αναφέρονται στο πόσα τρίποντα επιχειρήσαμε. Είμαστε η Νο 1 αμυντική ομάδα στη λίγκα και αυτό είναι που κερδίζει.” για να εξηγήσει πως “Πρέπει να είσαι ικανός να σκοράρεις με κάποιον τρόπο, αλλά πρέπει να είσαι και καλός αμυντικά. Πρέπει να είσαι σπουδαίος αμυντικά για να κερδίσεις έναν τίτλο και για κάποιον λόγο αυτό έχει προσπεραστεί φέτος. Αλλά ο συνδυασμός επίθεσης και άμυνας είναι αυτό που μετράει”.
Οι Ουόριορς τα έκαναν όλα φέτος και τα έκαναν καθολικά και αντισυμβατικά. Με έναν μικρόσωμο σουτέρ και έναν ρούκι προπονητή που μπορεί να έχει υπάρξει μέλος της πλέον θρυλικής ομάδας κατακτώντας 6 πρωταθλήματα, αλλά δεν περίμενε να πάρει το φετινό δαχτυλίδι σπίτι του.
Δηλαδή το φανταζόταν, αλλά δεν το περίμενε.