Toυ Γιάννη Αβραμίδη
Το ταξίδι στο Καρπενήσι (ή παλαιότερα στο Ζλάτιμπορ) πάντα σηματοδοτούσε την αρχή της σεζόν για τον Παναθηναϊκό. Αν υπάρχουν κεφάλαια ανοικτά ακόμα αυτό το ξέρει καλύτερα ο προπονητής του τριφυλλιού και το τεχνικό του τιμ, αλλά από ότι φαίνεται ο Παναθηναϊκός έχει ένα από τα πληρέστερα και πιο ιντριγκαδόρικα ρόστερ των τελευταίων ετών.
Σημασία έχει βέβαια να δούμε και τι μπάσκετ θα παίξει, γιατί παρόμοια ήταν η κατάσταση και την πρώτη χρονιά του Αργύρη Πεδουλάκη, αλλά μπάσκετ που θέλαμε δεν είδαμε. Κάτι που δεν σημαίνει πως για να πανηγυρίσεις τίτλους πρέπει να βλέπεις και μπάσκετ αξιώσεων.
Ο Παναθηναϊκός έχει νέα πρόσωπα, έχει επιστροφές, έχει ελληνικό στοιχείο, έχει μικρούς που θες να τους δεις στο παρκέ, έχει παίκτες που μπορούν να προσφέρουν θέαμα, έχει παίκτες που μπορούν να κλειδώσουν κάποιον αντίπαλο στα αποδυτήρια και το μόνο που δεν έχει είναι πολύ χρόνο για να δέσει όλο αυτό το σύνολο.
Συνηθισμένα θα μου πείτε τα βουνά στα χιόνια. Ο Παναθηναϊκός κάθε χρόνο έχει το θέμα με τους διεθνείς όπως και κάθε άλλη μεγάλη ομάδα, απλά τώρα θα λείπει και ο προπονητής. Αν δεν υπήρχε η παρουσία του Μίνιτς θα σας έλεγα πως αυτό είναι θεματάκι, αλλά ο στενός συνεργάτης του Τζόρτζεβιτς είναι ακόμα μία μεγάλη μεταγραφή για τους πράσινους αυτό το καλοκαίρι. Μία μεταγραφή που δεν ανακοινώθηκε ουσιαστικά.
Γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, γνώστης του τι σημαίνει Παναθηναϊκός και ποιοι είναι οι παίκτες του. Από εδώ και πέρα, τα ευχολόγια δίνουν θέση στην δουλειά.
Ο Παναθηναϊκός γέμισε το ρόστερ του με τον Φελντέιν, μιας και το κενό έλεω τραυματισμού Παππά καλύφθηκε με έναν παίκτη που μπορεί να δημιουργήσει, μπορεί να σκοράρει με τρίπλα από μακριά (δεν είναι σποτ σουτερ) και μπορεί να ανταποκριθεί και στον ρόλο του ρολίστα.
Εξάλλου, αυτό το ότι ένας παίκτης θα παίξει 10 λεπτά και θα ξενερώσει, σε μία σεζόν με 70 κοντά παιχνίδια δεν ισχύει. Το αν θα παίξει σε ένα παιχνίδι της Euroleague 10′ ή και καθόλου δεν μπορεί να χαλάσει έναν παίκτη αν υπάρχει αυτή η καταραμένη σωστή διαχείριση.
Ξέρετε αυτό που λέμε, πως στους αγώνες της Α1 θα μπορούν κάποιοι παίκτες να ξεκουραστούν. Το πρωτάθλημα της Α1 εξάλλου θα έχει δυνατά τεστ για τους πράσινους, μιας που ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και κυρίως ο Άρης είναι σε πολύ καλό επίπεδο και μπορούν να κοντράρουν τους αιώνιους. Δεν λέω να πάρουν πρωτάθλημα, αλλά ανεβάζουν λίγο το επίπεδο κάτι που θα κάνει καλό στον Παναθηναϊκό, μιας και θα πρέπει να διατηρεί σε αγωνιστικό ρυθμό και τους 12 παίκτες του.
Τι περιμένουμε να δούμε από τον Παναθηναϊκό εν κατακλείδι φέτος; Αρχικά μία ομάδα που να δίνει έμφαση και στις δύο πλευρές της ρακέτας. Το πρόβλημα που είπαν πολλοί ότι θα υπάρχει στην αντιμετώπιση των πικ εν ρολ λύνεται με την παρουσία του Γκιστ σαν σέντερ (σ.σ. άλλη μία ουσιαστική μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό), αν και όποιος έχει δει φιλικό της Σερβίας, θα καταλάβει ότι ο Ραντούλιτσα βάζει εξαιρετικά το κορμί του και καμία ομάδα δεν “χτυπάει” τους Σέρβους εκεί.
Θαρρώ ότι δεν θα δούμε τρελό θέαμα και πολύ μεγάλα σκορ γιατί σαν λάτρης της Σέρβικης φιλοσοφίας, ο Τζόρτζεβιτς είναι του “νικάω και με μισό πόντο, αλλά νικάω”. Αυτό σημαίνει τακτική, αυτό σημαίνει αυστηρή πρσήλωση στο πλάνο, αυτό σημαίνει μάχη για κάθε μπάλα σε κάθε φάση… Σε άμυνα και σε επίθεση.
Δεν ξέρω αν διακρίνεται ο ενθουσιασμός που συνδέει τον υποφαινόμενο, αλλά αυτός ο Παναθηναϊκός είναι φυσικό να σε γεμίσει με αισιοδοξία ότι η περσινή χρονιά των μυικών τραυματισμών και των δεκάδων ερωτήσεων για το τι μπάσκετ παίζει η ομάδα, έφυγε ανεπιστρεπτή. Στο καλό και να μην μας γράφει!
ΥΓ. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η Εθνική μας ομάδα και ο εκάστοτε ομοσπονδιακός τεχνικός κάνουν την ίδια κίνηση… Κόβουν τον Γιάνκοβιτς. Αρχικά συγχαρητήρια σε αυτό το παιδί που αν και ξέρει ότι θα κοπεί, πάει, παλεύει και κυνηγάει κάθε φάση για να αρπάξει την ευκαιρία, την στιγμή που πολλοί άλλοι, στο παρελθόν, έκαναν τους τραυματίες ή δεν εμφανιζόντουσαν ποτέ. Ύστερα ο Φώτης Κατσικάρης ξέρει καλύτερα από όλους μας την ομάδα του και αυτός αποφασίζει. Δική του επιλογή είναι να έχει 12 παίκτες στο ρόστερ που θέλουν να παίζουν και να έχουν επαφή με την μπάλα (πλην του Καϊμακόγλου που μπορεί να κάνει όλες τις άλλες βρώμικες δουλειές χωρίς να πει κουβέντα) και να μην κόψει τον Μάντζαρη που θα είναι το τέταρτο πλέι μέικερ (Καλάθης, Σπανούλης, Σλούκας μην πω και Ζήσης) και έναν εκ των Περπέρογλου και Παπανικολάου που είναι ακριβώς στην ίδια θέση και έρχονται από μία εξαιρετικά μέτρια χρονια και να κόψει τους Γιάνκοβιτς και Αγραβάνη που θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε βοηθητικό ρόλο χωρίς να έχουν απαιτήσεις και σε περισσότερες από μία θέσεις. Αυτός έχει το μαχαίρι, αυτός και το καρπούζι, οπότε εμείς ευχόμαστε το ρίσκο που πήρε να του βγει γιατί η Εθνική είναι πολλά χρόνια χωρίς διάκριση και αυτό δεν το αξίζει το ελληνικό μπάσκετ.