Ο πιο πετυχημένος και δημοφιλής νέος παίκτης στο Τούρκικο μπάσκετ, ο Τσεντί Οσμάν ανήκει στην οικογένεια του Eurohoops. Εγκαινιάζει το επίσημο μπλογκ του, μέσω του οποίου θα διατηρήσει άμεσο δίαυλο επικοινωνίας με όλους τους φανς του και θα μοιράζεται με αυθεντικότητα τις εμπειρίες του, τις σκέψεις και τα συναίσθημά του. Τον καλωσορίζουμε με χαρά και είμαστε σίγουροι πως θα απολαύσετε τον παίκτη της εθνικής Τουρκίας και της Εφές Αναντολού, από το πρώτο κιόλας ποστ του!
Του Cedi Osman /Follow @cediosman
Λίγες ώρες πριν το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ και την πολύ δύσκολη αποστολή που έχουμε στην πρώτη φάση της διοργάνωσης, είμαι χαρούμενος και ανυπόμονος. Ξεπέρασα τον τραυματισμό μου και είμαι σε θέση να βοηθήσω την εθνική ομάδα. Αποδέχτηκα την πρόσκληση του Eurohoops και μέσω του επίσημου μπλογκ μου θα καταθέτω όσο πιο συχνά και αυθεντικά μπορώ τις σκέψεις μου για το μπάσκετ. Που είναι η ζωή μου!
Πως ξεκίνησαν όλα…
Θυμάμαι τον εαυτό μου από την παιδική ηλικία να έχω τόση πολλή ενέργεια, που ήταν δύσκολο να την εκτονώνω στην διάρκεια της ημέρας. Περπατούσα πάνω – κάτω μέσα στο σπίτι και συνεχώς ήμουν σε κίνηση. Τόσο ο πατέρας μου, όσο και η μητέρα μου έπαιζαν μπάσκετ και έτσι με έσπρωξαν με τον τρόπο τους προς αυτή την κατεύθυνση.
Η πρώτη καθημερινή επαφή μου με το μπάσκετ, ήταν σε ηλικία 5-6 ετών. Όταν έκανα το δωμάτιό μου γήπεδο. Το αγαπημένο μου χόμπι ήταν να σουτάρω όλη μέρα με στόχο να ευστοχώ, σε ένα κάδο. Αυτούς τους κλασικούς που έχουμε όλοι στο δωμάτιό μας, για να πετάμε πράγματα. Η μπάλα που είχα επινοήσει, ήταν οι κάλτσες μου! Τις έφτιαχνα σε σχήμα μπάλας και σούταρα με τις ώρες!
Τότε έβλεπα το άθλημα ως χόμπι. Ούτε καν είχα διανοηθεί πως κάποια μέρα θα γίνω επαγγελματίας και θα παίξω σε υψηλό επίπεδο. Ο αδελφός μου που είναι μεγαλύτερος από μένα έπαιζε ήδη μπάσκετ και έτσι όλα οδηγούσαν προς τα εκεί. Μου άρεσε, όμως, υπερβολικά. Μπορούσα να παίζω 5,10, ακόμα και 15 ώρες συνεχόμενα χωρίς καν να χρειάζεται να φάω. Όχι μόνο με παρέα, αλλά ακόμα και μόνος μου. Είχα την ανάγκη να βελτιώνομαι και να ανακαλύπτω νέα πράγματα που μπορώ να κάνω.
Η κοσμογονική αλλαγή
Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ σε ομάδα, στη Βοσνία. Όταν ήμουν 12 ετών, εμφανίστηκαν άνθρωποι της Εφές στο γήπεδο και είδαν εμένα και τον αδελφό μου Dzaner. Μας ζήτησαν να ταξιδέψουμε στην Κωνσταντινούπολη για 3 μέρες, με σκοπό να μας δοκιμάσουν. Δεχτήκαμε. Κανονίσαν κάποια παιχνίδια για να μας δούνε. Θυμάμαι ότι έπαιξα σε ένα ματς απέναντι στην Γαλατάσαραϊ και ήμουν καλός. Δεν ήξερα, όμως, τι σκέφτονται για μένα. Δεν μου είπαν κάτι. Επιστρέψαμε σπίτι και μας πληροφόρησαν πως μέσα στις επόμενες μέρες θα μας ενημερώσουν.
Πέρασαν 3 μέρες, μια εβδομάδα, τρεις εβδομάδες, ένας μήνας. Δεν θα ξεχάσω πως όταν πια έκλεισε μήνας που περιμέναμε, συζητούσαμε με τον αδελφό μου πως προφανώς δεν… περάσαμε το τεστ. Αλλά ήταν μια καλή εμπειρία και δεν πρέπει να μας πάρει από κάτω. Εκείνη την μέρα, λίγο πιο μετά, χτύπησε τηλέφωνο. Ήταν από την Εφές. Μας ζήτησαν να μετακομίσουμε οικογενειακώς από τη Βοσνία, στην Τουρκία. Ήμουν 12 χρονών. Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά, ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση και μια τεράστια αλλαγή για μένα και την οικογένειά μου.
Προσαρμογή – Δύσκολες στιγμές
Αποφασίσαμε να δεχτούμε την πρόταση του κλαμπ. Πριν καν το συνειδητοποιήσουμε βρεθήκαμε σε άλλη χώρα, σε μια τεράστια πόλη. Αφήσαμε το σπίτι μας, το σχολείο, τους φίλους μας, τα πάντα. Οι γονείς μου είχαν τις δουλειές τους και τις ζωές τους. Για αυτούς ήταν ακόμα πιο δύσκολη αυτή η μεγάλη αλλαγή. Ο πατέρας μου για αρκετό καιρό πήγαινε πίσω στη Βοσνία, επέστρεφε και μετά ξανά το ίδιο. Δεν γινόταν να αφήσει αμέσως τη δουλειά του.
Η περίοδος προσαρμογής δεν ήταν εύκολη. Εγώ εξασφάλισα αμέσως την άδεια να αγωνίζομαι και ξεκίνησα να παίζω στα τμήματα υποδομής της Εφές. Ο αδελφός μου δεν τα κατάφερε, γιατί είχε κλείσει τα 18 και η διαδικασία ήταν πολύ πιο πολύπλοκη. Ο καιρός περνούσε και δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής, έκανε μόνο προπονήσεις. Τον έβλεπα στενοχωρημένο. Είχε αλλάξει τα πάντα στη ζωή του, όπως όλοι μας και δεν είχε το δικαίωμα να παίζει.
Σε αντίθεση με μένα, που όταν ξεκίνησα δεν ήμουν ο καλύτερος παίκτης στην ομάδα και έπρεπε πέρα από το θέμα της προσαρμογής να ανταποκριθώ στον ανταγωνισμό. Τότε δεν με ήξερε κανείς. Ήμουν ένα παιδί που είχα έρθει από το εξωτερικό και πάλευα να κερδίσω μια θέση. Δεν ήταν όλα ρόδινα, στο μπάσκετ υπάρχει ανταγωνισμός. Το καταλάβαινα, ήταν νορμάλ, αλλά είναι αλήθεια πως περάσαμε δύσκολες στιγμές. Τόσο εγώ, όσο και οικογενειακά. Όταν ο μπαμπάς μου μετακόμισε μόνιμα και ήταν πια συνέχεια μαζί μας, τα πράγματα έγιναν καλύτερα.
Η ευθύνη σε ωριμάζει νωρίς
Στα 12 η ζωή μου άλλαξε ξαφνικά 100% και τότε συνειδητοποίησα λόγω των γεγονότων, πως το μπάσκετ θα γίνει επάγγελμα, θα είναι τα πάντα για μένα. Βρέθηκα σε μια κατάσταση που όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι μετακόμισαν και άφησαν πίσω τις ζωές που είχαν. Όπως εξελισσόντουσαν τα πράγματα, συνειδητοποιούσα ότι αυτό γινόταν για μένα και για να πάρω μια μεγάλη ευκαιρία στο μπάσκετ.
Κάτι που με γέμισε με αίσθημα ευθύνης και με ωρίμασε απότομα, από πολύ μικρό. Έπρεπε κάθε μέρα να δίνω τα πάντα. Έπρεπε πάση θυσία να τα καταφέρω. Όχι μόνο για μένα, αλλά για κάθε μέλος της οικογένειάς μου ξεχωριστά, που είχε βιώσει αυτή την αλλαγή.
Μέσα από αυτή την διαδικασία έμαθα να δουλεύω πολύ, να μην είμαι ποτέ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου, να γίνομαι καλύτερος. Τώρα εισπράττω σεβασμό και αποδοχή, αλλά αυτό δεν ήρθε εύκολα, ούτε έγινε από μόνο του. Έχω κερδίσει τουρνουά με τις εθνικές ομάδες στην Τουρκία, έχω γευτεί κάποιες επιτυχίες με την Εφές, ετοιμάζομαι για την 2η μεγάλη μου διοργάνωση με την Ανδρών. Νιώθω, όμως, ότι ακόμα δεν έχω πετύχει τίποτα και έχω πολύ μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό μου και την καριέρα μου. Νιώθω αυτό το συναίσθημα τόσο για όσα έχω μπροστά μου, αλλά και κάθε μέρα στη προπόνηση.
Μετάλλιο και Ολυμπιάδα
Τώρα το μυαλό βρίσκεται αποκλειστικά στο Ευρωμπάσκετ. Θα κάνουμε τα πάντα, για να κατακτήσουμε ένα μετάλλιο. Ο όμιλός μας είναι πολύ δύσκολος και πρέπει να πάμε βήμα – βήμα και να τερματίσουμε σίγουρα πιο ψηλά από την 4η θέση… Δεν θέλουμε να παίξουμε με την Γαλλία, μέσα στην έδρα τους, σε νοκ – άουτ παιχνίδι τόσο νωρίς.
Μια διάκριση είναι στο μυαλό όλων μας. Αν δεν τα καταφέρουμε, πρέπει πάση θυσία να είμαστε στις πρώτες 7 θέσεις. Για να έχουμε το δικαίωμα να παλέψουμε για την πρόκρισή μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο! Αν συνεχίσουμε να είμαστε σκληροί και προσηλωμένοι στην άμυνα, μπορούμε να κερδίσουμε οποιονδήποτε αντίπαλο.
Νιώθω καλά και ευτυχώς ξεπέρασα τον τραυματισμό στον αστράγαλο. Όταν χτύπησα, η σκέψη ότι μπορεί να χάσω την διοργάνωση πέρασε από το μυαλό μου και δεν ήθελα καν να το διανοηθώ! Όλα πήγαν καλά. Έχασα τόσα φιλικά, προπονήσεις… Έχω πάρα πολλή ενέργεια μέσα μου και ανυπομονώ να ξεκινήσουν οι αγώνες για να την βγάλω στο παρκέ με την εθνική!
Ραντεβού εδώ, σας ευχαριστώ!
Ένας από τους βασικούς λόγους που αποφάσισα να έχω επίσημο Blog, είναι για να υπάρχει ένας προσωπικός χώρος στο διαδίκτυο, που ο κόσμος που με αγαπάει και με παρακολουθεί, θα μπορεί να μαθαίνει για μένα.
Όλα τα τελευταία χρόνια ο κόσμος στην Τουρκία με έχει στηρίξει πάρα πολύ. Εισπράττω μεγάλο σεβασμό και αγάπη κι αυτό σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη για μένα και υποχρέωση να τους δικαιώσω και να τους ανταποδώσω τη χαρά που μου δίνουν. Το Blog είναι ένας τρόπος επικοινωνίας και σύνδεσης μαζί τους.
Για αυτό σκοπεύω να είμαι απόλυτα ειλικρινής απέναντι σε όλους τους ανθρώπους που με πιστεύουν και περιμένουν χαρές και συγκινήσεις από μένα. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω! Απολαύστε το μπλογκ, θα διαβάζω πάντα τα μηνύματά σας και θα παίρνω δύναμη και έξτρα ενέργεια από αυτά!
Cedi