Του Γιάννη Αβραμίδη
Αρχικά οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η ενδεχόμενη πέμπτη θέση στο Eurobasket δεν είναι επιτυχία. Με βάση την εικόνα του πρώτου γύρου αλλά κυρίως το ταλέντο και την ποιότητα που διαθέτει στο ρόστερ της αυτή η ομάδα, κάθε τι άλλο πέρα από το βάθρο είναι αποτυχία.
Δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε. Είναι η πρώτη φορά δε που μετά από μία ήττα ο καθένας φαίνεται να κάθεται και να αναγνωρίζει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί και να μην έχουμε φανφάρες και καταστροφολογία.
Ούτε η διαιτησία μας έφταιξε, ούτε άτυχοι ήμασταν ούτε και η αστοχία. Πολλοί θα μείνουν στις βολές που χάσαμε, μόνο που στα τελευταία λεπτά η παρόμοια αστοχία των Ισπανών από την γραμμή της φιλανθρωπίας, ήταν αυτή που μας έβαλε στο κόλπο.
Όχι όμως μόνο αυτή. Ήταν και η πίεση σε όλο το γήπεδο που ανάγκασε τους Ισπανούς σε τέσσερα λάθη. Τους άγχωσε, τους έβγαλε από το αργό τέμπο τους που ξεκινούσε με πέρασμα στο μισό χωρίς άγχος και κατέληγε πάντα σε ένα κεντρικό πικ εν ρολ με επιλογές στην πάσα.
Όταν πιέσαμε, κλέψαμε, τρέξαμε και όντως κάναμε και λάθη αλλά δείξαμε πως ίσως όλο αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα. Η Εθνική μας έχασε δίκαια γιατί δεν διέγνωσε πως για να κερδίσεις αυτή την Ισπανία, έπρεπε να παίξεις σαν… Ισπανία. Γρήγορα και επιθετικά σε άμυνα και επίθεση.
Αυτό το έκανε πολύ λίγα διαστήματα. Φάνηκε ότι είμαστε τελείως στον ρυθμό τους, όταν σκοράραμε μόνο στο τέλος του χρόνου με τραβηγμένα τρίποντα στο δεύτερο δεκάλεπτο. Δεν κάναμε τίποτα για να αλλάξει αυτό, παρά μόνο στο τέλος. Κάτι που συνηθίζει να κάνει η Εθνική, αλλά γύρισε μία ένα ματς, γύρισε δύο… ε δεν είναι κάθε μέρα του Άι Γιάννη.
Μιλώντας για Γιάννη, ο Αντετοκούμπο ήταν τόσο καλός που μάλλον παγίδεψε και τον προπονητή του. Το σχήμα με τρεις κοντούς ταιριάζει στην Εθνική και δίνει δημιουργία από τρεις παίκτες, μαζί με σκοράρισμα και πίεση στην μπάλα. Δεν το ‘χαμε με την Ισπανία.
Την Ισπανία που έστησε εξαιρετικά ο Σέρτζιο Σκαριόλο. Γνωρίζοντας ότι οι λύσεις που έχει στα χέρια του είναι περιορισμένες, προστάτευσε τους παίκτες του από την φθορά των φάουλ αλλά κυρίως της κούρασης. Η αλλαγή του Γκασόλ στο 29’ και η παραμονή του στον πάγκο για έξι αγωνιστικά λεπτά, στην ουσία ήταν σχεδόν μία… ανάπαυλα ημιχρόνου.
Τα συνεχόμενα φάουλ στο 31’ και ο αργός ρυθμός με τις πολλές διακοπές βοήθησε τον Ισπανό σούπερ σταρ να κάτσει στον πάγκο για πολύ περισσότερο πραγματικό (και όχι αγωνιστικό) χρόνο.
Φαινόταν όμως ότι η Ισπανία κουραζόταν. Αλλά την ώρα που ο Κλαβέρ έπαιρνε τα επιθετικά ριμπάουντ, ο Γιάννης Μπουρούσης που προοριζόταν για να τελειώσει το παιχνίδι έκανε ένα ανόητο πέμπτο φάουλ.
Τα περί rotation δεν τα ασπάζομαι. Η Ισπανία έπαιξε με οκτώ παίκτες, η Εθνική με επτά. Σίγουρα η μικρή παρουσία του Σλούκα ξάφνιασε, αλλά από την αρχή του τουρνουά είχε τονιστεί πως αφού ο Ζήσης ήταν στην αποστολή, αυτός θα ήταν η πρώτη επιλογή από τον πάγκο και με την Ισπανία, όπως είπαμε και παραπάνω, ο Φώτης Κατσικάρης εγκλωβίστηκε από το καλό παιχνίδι του Αντετοκούμπο.
Υποδείξεις και σκέψεις για το τι θα γινόταν αν έπαιζε τεσσάρι ο τελευταίος μπορούμε να κάνουμε μόνο και εφόσον πούμε ότι ο Πρίντεζης ήταν κακός… Αλλά δεν ήταν.
Σίγουρα περιμένεις από τον Σπανούλη περισσότερα από τα 4/14 σουτ αλλά από την άλλη είχες τον Ρούντι Φερνάντεζ να μένει στο μηδέν. Το θέμα ήταν ο ρυθμός και σε ένα ματς που κρίνεται εν τέλει στο καλάθι, οι λεπτομέρειες, όπως τα πολλά λάθη στο πρώτο ημίχρονο, τα αρκετά χαμένα ριμπάουντ στο δεύτερο, τα γρήγορα τέσσερα φάουλ στο τέταρτο δεκάλεπτο είναι στοιχεία που δείχνουν ποιος θα είναι ο νικητής.
Ο Σκαριόλο ήξερε και ξέρει ότι η ομάδα του δεν μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα. Ακόμα και ο ίδιος αγχώθηκε όταν η διαφορά πήγε στον πόντο, που πήρε τάιμ άουτ 4’’ πριν το τέλος ενώ θα μπορούσε με ένα γρήγορο άουτ, το φάουλ να γινόταν πολύ πιο χαμηλά από τα 3’’ που έγινε με την επαναφορά από το κέντρο.
Η Εθνική μας έβγαλε σε όλους ένα… παράπονο. Τελείωσε το ματς και έλεγες «Κρίμα». Δεν έβριζες όπως επί Τρινκιέρι, δεν ήσουν τσαντισμένος όπως πέρυσι μετά το κάζο της Σερβίας. Έλεγες «Κρίμα» γιατί το ξέρεις ότι υπάρχει ελπίδα… Μία εποχή φεύγει, μία άλλη έρχεται στο παγκόσμιο μπάσκετ και ίσως αυτό να το δούμε και φέτος στον τελικό με την παρουσία των «παλαιών» Γαλλίας ή Ισπανίας και των νέων… Ιταλίας ή Σερβίας. Η Ελλάδα θα είναι μέσα σε αυτή τη νέα εποχή…