Του Γιάννη Αβραμίδη
Όλοι οι μεγάλοι αθλητές στους αγώνες στίβου μεγάλων αποστάσεων, συχνά ζητούν στα μεγάλα Γκραν Πρι να υπάρχει ένας συνάδελφος τους, που να παίζει το ρόλο του “λαγού”. Να τρέχει την κούρσα στην αρχή, ώστε να διατηρούν έναν καλό ρυθμό και όταν χρειαστεί να φορτσάρουν να έχουν ήδη κάνει κάποιους γύρους σε καλό χρόνο.
Στην προκειμένη, ο… “λαγός” του Παναθηναϊκού -όσο και αν αυτό πολύ φοβάμαι ότι ηλιθιωδώς θα μεταφραστεί αλλιώς- είναι ο Ολυμπιακός.
Θα ήταν ίσως και κακό, ο Παναθηναϊκός με προετοιμασία με αρκετές ελλείψεις, λόγω διεθνών υποχρεώσεων ή και τραυματισμών και χωρίς τον προπονητή του στο μεγαλύτερο μέρος αυτής να είναι 100% έτοιμος αυτή την περίοδο. Ομολογώ ότι η εικόνα του στα πρώτα τέσσερα ματς είναι ενδεικτική κάποιων σημαντικών στοιχείων που θα χαρακτηρίσουν το παιχνίδι του, αλλά το σημαντικότερο είναι πως ο… “λαγός” του, τον έβαλε ήδη σε μία διαδικασία να ανεβάσει στροφές χωρίς να φτάσει το πικ του. Δεν θα μπορούσε άλλωστε.
Τα δύο ματς με τον Ολυμπιακό έδειξαν πως και οι δύο ομάδες είναι ανέτοιμες. Αν στο πρώτο αρκούσε ένα καλό πεντάλεπτο στην τελευταία περίοδο, στο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, ίσως ήμουν από τους λίγους που στο -15 έλεγα ότι αυτή η διαφορά θα κάνει κακό στους “ερυθρόλευκους” (μάρτυς μου ο δαιμόνιος πλέι μέικερ του Προμηθέα, Θ. Καραθανασόπουλος).
Ο Ολυμπιακός είχε την πίεση και αυτό φαινόταν στις αντιδράσεις του προπονητή του. Πρώτη φορά βλέπω τον πάντα ψύχραιμο Γιάννη Σφαιρόπουλο να συμπεριφέρεται έτσι ή να κάνει τέτοια αλόγιστα λάθη, όπως η επιλογή να βάλει δύο κρύους παίκτες (Στρόμπερι και Αθηναίου) στην τελευταία άμυνα του πρώτου ημιχρόνου. Βέβαια φέτος νιώθει τόσο έντονη την πίεση γιατί αυτή η ομάδα -που εμφανώς δεν παίζει σπουδαίο μπάσκετ ακόμα- είναι δικό του δημιούργημα και τραβάει τα ίδια με τον Γιώργο Μπαρτζώκα (σ.σ. άριστο στήσιμο της Κούμπαν απέναντι στον Παναθηναϊκό).
Για τον Παναθηναϊκό η απίστευτη ευστοχία του Ολυμπιακού στα τρίποντα ήταν το εφαλτήριο για να ξυπνήσει. Να καταλάβει ότι ο αγώνας -για να επανέλθουμε σε ορολογίες στίβου- έχει πάει σε ρυθμό που βολεύει άλλον και αυτός είναι εγκλωβισμένος στην εσωτερική ανάμεσα σε πιο αργους αθλητές.
Η ενέργεια στην άμυνα του με τον Φώτση και τον Γκιστ να καταπίνουν τους αντιπάλους τους στο δεύτερο δεκάλεπτο και το γεγονός ότι Κούζμιτς και κυρίως ο Ραντούλιτσα ξεκουράστηκαν στο come back του Παναθηναϊκού ήταν από τα κλειδιά της νίκης.
Ο πολύ κακός επιθετικά Καλάθης ήταν άψογος στην άμυνα πάνω στον Σπανούλη και οι διαφορετικές αντιμετωπίσεις πάνω στον αρχηγό του Ολυμπιακού (σκιά ο Καλάθης, ξεκάθαρο side ο Διαμαντίδης) στην αρχή μπέρδεψαν τους ψηλούς του τριφυλλιού αλλά στη συνέχεια έκαναν τους ερυθρολεύκους να στερούνται κίνησης και δημιουργίας.
Ενώ ο Παναθηναϊκός είχε ξοδέψει πολύ ενέργεια για να γυρίσει από το -15, ήταν αυτός που έτρεχε στο τρίτο δεκάλεπτο. Με μόλις 9 παίκτες στο rotation από τους οποίους κανείς δεν έπαιρνε πάνω του το σκοράρισμα. Όταν η μπάλα άρχισε να κολλάει στα χέρια των παικτών του Ολυμπιακού, φάνηκε ότι το φαβορί είχε αλλάξει.
Κάπου εδώ, επιστρέφουμε στην αρχή του κειμένου…
Τα τραγικά, παιδιαρώδη και μερικές φορές εκνευριστικά λάθη που έκαναν οι πράσινοι τόσο όταν περνούσαν μπροστά με ένα πόντο στο γ’ δεκάλεπτο, όσο και κυρίως μετά το +10 είναι το πιο σημαντικό από αυτό το παιχνίδι.
Αν ο Παναθηναϊκός δεν μείνει, επιμείνει, αναλύσει και διορθώσει όλες αυτές τις βιαστικές επιλογές, για τις οποίες μπορούμε να γράψουμε σελίδες ολόκληρες, τότε ο μεγάλος χαμένος από το παιχνίδι της Δευτέρας θα είναι ο ίδιος και όχι ο Ολυμπιακός.
Είναι διαφορετικό να πηδάνε τέσσερις παίκτες για ένα ριμπαουντ όπως έγινε στο δεύτερο δεκάλεπτο και να βγαίνει η μπάλα έξω και τελειώς άλλου είδους λάθος και ας μην καταγράφεται στο φύλλο της στατιστικής, να μην κάνει ο Παναθηναϊκός φάουλ για να σταματήσει τον αιφνιδιασμό ενώ δεν έχει συμπληρώσει ομαδικά και να “τρώει” έμμεσο τρίποντο και στις επόμενες δύο φάσεις να πηγαίνει σε απελπισμένα ένας εναντίον ενός που δεν οδηγούσαν πουθενά. Το πρώτο λάθος προέρχεται από πάθος, θέληση, ενέργεια. Το δεύτερο, από έλλειψη συγκέντρωσης και κακό εγωισμό.
Ο Παναθηναϊκός ενώ είχε την ευκαιρία να τελειώσει το παιχνίδι κάνοντας απλά τα βασικά (μπάλα στον Διαμαντίδη, συνεργασία με τον Ραντούλιτσα), μπήκε σε μία διαδικασία να κάνει βιαστικές επιθέσεις, φάουλ σε επιθετικά ριμπάουντ και στο τέλος, από το +10 να αγωνιά για το αν ο Φέλντεϊν θα βάλει τις βολές. Οι μεγάλες ομάδες, ή τουλάχιστον αυτές που θα γίνουν μεγάλες ομάδες, δεν αφήνουν ποτέ ένα δικό τους ματς να πάει εκεί.
Σημασία έχει πως ο “λαγός” του Παναθηναϊκού του έδειξε ξεκάθαρα στο ματς στο ΟΑΚΑ τον ρυθμό που πρέπει να τρέξει. Είναι το δεύτερο δεκάλεπτο του… Ήταν το πεντάλεπτο στο ΣΕΦ στην τέταρτη περίοδο. Αν δεν μπει ο Παναθηναϊκός στην διαδικασία να επενδύσει σε αυτό και να δουλέψει πάνω σε ότι άλλο έγινε πριν και μετά, τότε ίσως να χαθεί πίσω από κορμιά σε κάποιο εσωτερικό κουλουάρ…
Όπως επίσης και ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχει τον ρόλο του… “λαγού” για τον Ολυμπιακό. Εκεί όμως ίσως θα πρέπει να λύσουν και άλλα προβλήματα τα οποία δεν θα μας απασχολήσουν.
Στον φετικό Παναθηναϊκό, των πολλών επιλογών, που θα γίνουν περισσότερες όταν μπει στο παρκέ ο Παππάς, όταν επιστρέψει ο Μποχωρίδης τον οποίο μνημόνευσε ο Τζόρτζεβιτς ή όταν ο Χαραλαμπόπουλος κερδίσει χρόνο συμμετοχής, σίγουρα δεν θα περιμένουμε να δούμε σκορ με πολύ μεγάλες διαφορές. Από το καλοκαίρι και στην πρώτη ανάγνωση του Τζόρτζεβιτς το είχαμε πει, πως είναι ένας προπονητής που θέλει να κερδίσει με… μισό μηδέν και όχι να διαλύει τον αντίπαλο.
Η ομάδα θέλει πολύ δουλειά ακόμα και έχει τον χρόνο σύμμαχο… Ο “λαγός” αποσύρθηκε στα βιράζ και τώρα τρέχει μόνος του και ξέρει το πως θα κάνει την μεγάλη επίδοση.