Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Κώστας Παπανικολάου στα 25 του χρόνια συγκαταλέγεται ήδη στους πιο πετυχημένους Έλληνες παίκτες όλων των εποχών. Έχει κατακτήσει τίτλους στην Ελλάδα, έχει πάρει πρωτάθλημα στην Ισπανία, στέφθηκε Back2back πρωταθλητής Ευρώπης με πρωταγωνιστικό ρόλο στον Ολυμπιακό και με συγκλονιστική παρουσία στο φάιναλ φορ του 2012.
Πριν καν ξεκινήσει η επαγγελματική του καριέρα στο τοπ συλλογικό επίπεδο, είχε σαρώσει τα πάντα με τις μικρές εθνικές, ως ηγετικό στέλεχος στη “χρυσή” παρέα της γενιάς του ’90. Μαζί με αυτά και μια σεζόν στο ΝΒΑ. Που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Με σταθερό ρόλο και χρόνο συμμετοχής, στο rotation μιας από τις κορυφαίες ομάδες της Δύσης.
Μια καριέρα σαν παραμύθι. Μόνο που το παραμύθι στη πορεία είχε και… Δράκο. Το τελευταίο εξάμηνο από την περσινή άνοιξη ως και την προηγούμενη εβδομάδα – όταν υπέγραψε στους Ντένβερ Νάγκετς και επέστρεψε στο ΝΒΑ – όλες οι στενοχώριες, όλες οι κακοτοπιές ήρθαν μαζεμένες.
Η μια πίσω από την άλλη. Σαν ένα απρόσμενο ντόμινο αρνητικών εξελίξεων. Λες και κάποιος τον είχε “μουντζώσει”! Πέρασε πολύ απότομα και αρκετά απρόσμενα από το ένα (επαγγελματικό) άκρο, αυτό της ονειρικής σε όλα τα επίπεδα εκκίνησής του ως ρούκι στο ΝΒΑ, στο άλλο. Σε εκείνο του παίκτη που έχασε τον ρόλο του στο Χιούστον, έγινε ανταλλαγή και “κόπηκε” από το Ντένβερ την χειρότερη χρονικά περίοδο. Ακόμα και στην εθνική, δεν είχε τον ρόλο των προηγούμενων διοργανώσεων και έπαιξε ελάχιστα στο Ευρωμπάσκετ. Έμεινε χωρίς ομάδα σε ένα τάιμινγκ που ήταν λόγω δεδομένων και συγκυριών ανίσχυρος διαπραγματευτικά όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά ακόμα και στην Ευρώπη.
Γιατί; Όταν έγινε Free Agent όλες οι τοπ ευρωπαϊκές ομάδες είχαν καλύψει τις ανάγκες τους για τους βασικούς παίκτες, όπως είχαν διαθέσει και το σύνολο του μπάτζετ τους. Ήταν μια δοκιμασία για την οποία πιθανώς δεν ήταν προετοιμασμένος. Την διαχειρίστηκε με τον δικό του τρόπο, αυτόν που είχε από… μικρός! Δούλεψε, έκανε υπομονή, πίστεψε και η νέα ευκαιρία ήρθε.
Η ζωή είναι το πιο απρόβλεπτο “παιχνίδι”. Το Ντένβερ, η ομάδα που άθελά της τον… έριξε στα σχοινιά στα τέλη του Σεπτέμβρη, είναι εκείνη που του έδωσε αυτό που περίμενε! Ένα ακόμα “λαχνό” στην γη της μπασκετικής επαγγελίας, το ΝΒΑ. Θα τα καταφέρει; Θα καθιερωθεί; Θα ψάχνει πάλι για ομάδα σε δύο μήνες;
Κανείς δεν ξέρει. Ούτε φυσικά και ο ίδιος. Ο Κώστας Παπανικολάου μιλάει αποκλειστικά στο Eurohoops. Για πρώτη φορά μετά από όσα συνέβησαν. Με σπάνια ειλικρίνεια παραδέχεται πως δίνει μάχη με τον εαυτό του και μόνο. Μια μάχη καθαρά προσωπική. Πέρασε μια ζόρικη περίοδο, αλλά ο στόχος παραμένει ίδιος. Να ξεπεράσει τα όριά του. Απαντάει για το θέμα του Ολυμπιακού και δίνει τον ορισμό του χειρότερου χαρακτηριστικού που έχουν οι Έλληνες! Όλοι το ξέρουμε…
-Κώστα, από τα μέσα της περσινής σεζόν μέχρι και την υπογραφή σου στο Ντένβερ πριν λίγες μέρες, τίποτα δεν σου πήγε καλά. Οι τραυματισμοί, σε συνδυασμό με τις ανταλλαγές που έγιναν, άλλαξαν τα δεδομένα και έχασες το ρόλο σου στο Χιούστον. Μετά προέκυψε η ανταλλαγή στους Νάγκετς, η αποδέσμευσή σου στα τέλη του Σεπτέμβρη και ένα περίεργο καλοκαίρι με την εθνική ομάδα για σένα. Όλο αυτό το διάστημα μαζί με τις μέρες που ήσουν Free Agent και περίμενες ήταν η πιο δύσκολη και περίεργη περίοδος στην καριέρα σου;
“Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για μένα, από πολλές απόψεις. Συνέβησαν πάρα πολλά πράγματα μαζεμένα, όπως τα ανέφερες κι εσύ. Δεν είχα ζήσει ανάλογη κατάσταση ξανά στην καριέρα μου. Όταν το περνάς πρώτη φορά, επειδή δεν γνωρίζεις πως πρέπει να αντιμετωπίσεις την όλη κατάσταση, δεν είναι το πιο ευχάριστο και εύκολο πράγμα. Δεν γίνεται, όμως, πάντα όλα να είναι ρόδινα. Δόξα το Θεό, μέχρι τώρα στη καριέρα μου όλα έχουν πάει καλά. Στον επαγγελματικό αθλητισμό, θα υπάρξουν και καταστάσεις όπως αυτή που βίωσα. Είχα κοντά μου ανθρώπους που με αγαπάνε. Με βοήθησαν, με στήριξαν και ήταν εκεί για μένα, για να το ξεπεράσω πιο ανώδυνα. Ήταν δύσκολα… Όλο αυτό με έκανε πιο δυνατό. Είδα κάποια πράγματα, έμαθα από τις καταστάσεις που δημιουργήθηκαν και νομίζω πως η διαδικασία που έζησα, θα με κάνει πιο δυνατό και έτοιμο για το μέλλον”.
-Έχεις μπροστά σου δύο μήνες, μέχρι να έρθει η στιγμή της απόφασης για τους Νάγκετς. Αν θα σε διατηρήσουν στο ρόστερ και θα ενεργοποιηθεί το συμβόλαιο που έχεις ως το καλοκαίρι του 2017, κάτι που σημαίνει πως θα παραμείνεις στο Ντένβερ και το ΝΒΑ τουλάχιστον μέχρι το τέλος της σεζόν. Δεν είναι πολύς χρόνος για ένα αθλητή που έχει μείνει τόσο καιρό εκτός αγώνων. Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα σου ως τώρα;
“Είναι μια μεγάλη πρόκληση. Οι καλύτεροι παίκτες στην ιστορία του μπάσκετ όλοι ξέρουμε πως είναι εκείνοι που πάντα αποδείκνυαν ότι είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν σε οποιαδήποτε πρόκληση προέκυπτε μπροστά τους. Δεν ξέρω αν είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα μου μέχρι τώρα, αλλά σίγουρα θέλω να παλέψω και να διεκδικήσω αυτό που μου αναλογεί. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το καταφέρω, παρά μέσα από τη σκληρή δουλειά. Το Ντένβερ μου δίνει μια ευκαιρία να επανέλθω στο επίπεδο που ήμουν πριν και πρέπει να σταθώ στα πόδια μου ξανά.
Έχω κάνει μια πολύ καλή προετοιμασία στη Θεσσαλονίκη με τον προπονητή που δούλευα εκεί, τον Δημήτρη τον Κυριακού. Τον ευχαριστώ, κιόλας, δημόσια που με βοήθησε σε αυτό το κομμάτι. Όπως και με τον γυμναστή, τον Γιώργο τον Βίτκα. Δουλεύαμε ένα ασκησιολόγιο πάνω σε πρόγραμμα του Κώστα Χατζηχρήστου. Οφείλω να ευχαριστήσω και τη ΧΑΝΘ που μου έδινε το γήπεδο για να κάνω προπόνηση, όπως και το Αρσάκειο Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, που μου παραχωρούσε το γήπεδο τα απογεύματα.
Με βοήθησαν πολύ αυτοί οι άνθρωποι. Κάναμε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, μετρήσεις, τεστ και την δουλειά που χρειαζόταν, για να μπορέσει το κορμί μου να είναι στη καλύτερη δυνατή φυσική κατάσταση. Σίγουρα ο αγωνιστικός ρυθμός είναι ένας μεγάλος παράγοντας σε όλα αυτά. Μέσα από τα παιχνίδια, ελπίζω ότι θα τον βρω.
Δεν σου κρύβω πως παρότι είμαι λίγες μέρες στο Ντένβερ, όλα τα παιδιά με έχουν αγκαλιάσει και μου μιλάνε πολύ. Υπάρχει πολύ καλό κλίμα και όλο αυτό με βοηθάει να προσαρμόζομαι πιο εύκολα. Επίσης, οι Νάγκετς έχουν πολλούς βετεράνους, που είναι σημαντικό. Γιατί, ξέρουν πως είναι να ενσωματώνεσαι σε μια ομάδα όταν ήδη έχει ξεκινήσει η σεζόν. Χρειάζομαι πολλή δουλειά, για να φτάσω στο επίπεδο που εγώ θέλω να βρίσκομαι”.
-Υπάρχει μυστικό για να καθιερωθεί ένας Ευρωπαίος στο ΝΒΑ πιστεύεις; Πέρα από την αγωνιστική αξία και την δουλειά, παράγοντες όπως το τάιμινγκ, οι συγκυρίες, ο προπονητής, ο GΜ μπορούν να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στο αν θα στεριώσει ένας παίκτης σε μια ομάδα ή όχι;
“Ναι, όλα αυτά παίζουν ρόλο. Το ίδιο ισχύει και στην Ευρώπη, όμως. Η χημεία, ο τρόπος που σε χρησιμοποιούν, τα πάντα μετράνε. Στο πως θα ενταχθείς και πως θα μπορέσεις να ριζώσεις σε μια ομάδα. Τώρα, όμως, πρέπει να επικεντρωθώ στο παρόν. Στο πως θα καταφέρω να βοηθήσω την ομάδα και μετά τον εαυτό μου. Ο καλύτερος τρόπος είναι να κάνω στο γήπεδο τα απλά πράγματα, αυτά που ξέρω, όσα μου τα ζητάει η ομάδα και ο προπονητής μου. Έτσι μπαίνεις στο ρυθμό, το πνεύμα και το πλάνο της ομάδας”…
-Η αλήθεια είναι πως οι Έλληνες παίκτες – προϊόντα του ελληνικού μπάσκετ, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, δεν είχαν καθόλου ισχυρή παράδοση στο ΝΒΑ. Ούτε καλή φήμη. Πιστεύεις ότι μπορεί να αλλάξει αυτό στο μέλλον με προσπάθειες σαν την δική σου, αλλά και με όσα κάνει τώρα και πιθανώς θα πετύχει στο μέλλον ο Γιάννης Αντετοκούνμπο;
“Πιστεύω πως αυτό που μετράει πιο πολύ από όλα, είναι να το θέλεις. Έχεις δίκιο, υπάρχει στην Αμερική μια προκατάληψη πάνω σε αυτό. Μια φήμη πως οι Έλληνες δεν παλεύουν για να μείνουν στο ΝΒΑ. Είναι και στο χαρακτήρα, τα θέλω και τις προτεραιότητες του κάθε παίκτη. Θα μου ήταν πολύ εύκολο όταν έγινα Waive από το Ντένβερ, να αποφασίσω να βρω ομάδα στην Ευρώπη χωρίς να περιμένω. Δεν ήταν, όμως, αυτό που επιθυμούσα. Έχω πει και σε άλλες συνεντεύξεις και σε σένα πολλές φορές, πως ο στόχος μου δεν ήταν να έρθω ένα χρόνο στο ΝΒΑ, να δω πως είναι και να γυρίσω πίσω στην Ευρώπη.
Θέλω να παλέψω για ό,τι μου αναλογεί εδώ και να καταφέρω το καλύτερο δυνατό. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Έφτασα ως εδώ με την αξία μου. Δεν μου χάρισε κανείς τίποτα. Είναι πρόκληση να παλέψω για τον Κώστα. Να δω που μπορώ να φτάσω. Αν είναι δυνατόν, να ξεπεράσω τα όριά μου. Δεν το κάνω για να αποδείξω σε ανθρώπους που δεν με πιστεύουν πως μπορώ να τα καταφέρω. Ποτέ δεν έχω προσπαθήσει στην καριέρα μου, για να αποδείξω κάτι στους άλλους. Αυτή που δίνω τώρα είναι μια καθαρά δική μου, προσωπική μάχη. Θέλω να κάνω την δουλειά μου και να μην ασχολούμαι με τη δουλειά των άλλων ή με το τι λέει κάποιος άλλος για μένα και για τον οποιοδήποτε. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το μπάσκετ”.
-Είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή σκέφτηκες σοβαρά να συνεχίσεις την καριέρα σου στην Ευρώπη; Ισχύει πως αν γυρνούσες η πρώτη σου επιλογή – προτεραιότητα ήταν ο Ολυμπιακός και αυτή ήταν η ομάδα που ήθελες να κάνεις νέο ξεκίνημα; Αν ναι, τι συνέβη και δεν προχώρησε αυτή η υπόθεση; Είδα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και αγάπη από το κόσμο του Ολυμπιακού, για αυτό ρωτάω. Μήπως υπάρχει κάποια απάντηση για το κόσμο που σε ήθελε πίσω και το έδειξε με τις αντιδράσεις του.
“Η επιστροφή μου στην Ευρώπη ήταν μια επιλογή που άρχισα να εξετάζω μαζί με τους συνεργάτες μου το τελευταίο χρονικό διάστημα, με δεδομένο ότι ποτέ δεν ξέρεις πως μπορούν να έρθουν τα πράγματα. Για τον Ολυμπιακό που ρωτάς, οι σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ εμένα, των προέδρων και των ανθρώπων της ομάδας, είναι πάρα πολύ καλές. Είναι γνωστό αυτό. Η αλήθεια είναι πως έλαβα από το κόσμο πάρα πολλά μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτές τις μέρες. Που μου έδειχναν αυτό που λες. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ για την αγάπη και για όλα τα όμορφα που εισέπραξα. Είναι σημαντικό. Απλά, δεν θέλω να πω περισσότερα για το συγκεκριμένο θέμα. Πιστεύω πως δεν είναι σωστό να μπούμε σε λεπτομέρειες. Τώρα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Άνοιξε μια νέα σελίδα και αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που με απασχολεί πλέον”.
-Οι εμπειρίες που έχεις βιώσει στο μπάσκετ από την εποχή που κερδίζατε τα μετάλλια με τις μικρές εθνικές ως και τώρα σε έχουν ωριμάσει και εξελίξει ως άνθρωπο; Ο πιο πολύς κόσμος που σε βλέπει στο παρκέ και δεν σε γνωρίζει έξω από αυτό, έχει την εικόνα ενός παίκτη για τον οποίο το Α και το Ω είναι η ψυχολογία. Αντίθετα, όσοι σε ξέρουν ως χαρακτήρα, ζούνε ένα άνθρωπο πολύ κοντρολαρισμένο και σκεπτόμενο.
“Οσο ζούμε και η ζωή μας προχωρά, μαθαίνουμε νέα πράγματα. Κάθε κατάσταση που βιώνουμε καλή ή κακή, μας βοηθάει να ανακαλύπτουμε και κάτι καινούριο. Ισχύει με μένα ότι και με όλο το κόσμο. Οι καταστάσεις που έχω ζήσει αυτά τα χρόνια στο μπάσκετ, με βοήθησαν να διαμορφώσω τον χαρακτήρα που έχω σήμερα. Να μάθω να ξεχωρίζω κάποιες αξίες, να βλέπω καθαρά τα πράγματα και να πράττω αναλόγως. Όσον αφορά το τι πιστεύει ο κόσμος για μένα, κανείς δεν μπορεί να ξέρει για τον άλλο, τι πραγματικά είναι. Θεωρίες πάντα υπάρχουν πολλές. Κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό μας, από μας τους ίδιους.
Το να λες λόγια για τους άλλους χωρίς να γνωρίζεις την πραγματικότητα, είναι το πιο εύκολο πράγμα που υπάρχει σε αυτή τη ζωή! Το πιο δύσκολο κομμάτι και συνάμα το πιο σωστό είναι να κάθεσαι να σκέφτεσαι και να κάνεις την αυτοκριτική σου. Αυτό είναι ίσως το χειρότερο χαρακτηριστικό που έχουμε ως Έλληνες. Κοιτάμε να κρίνουμε πάντα τους άλλους, χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία να κρίνουμε πρώτα τους εαυτούς μας και τι κάνουμε εμείς στην δική μας ζωή. Έτσι έχω καταλάβει τα τελευταία χρόνια και ουσιαστικά προσπαθώ να ζω με αυτό τον κανόνα. Να κρίνω πάντα πρώτο και πιο αυστηρά, τον εαυτό μου. Όταν θέλω να μιλήσω για άλλους ανθρώπους, προσπαθώ να μπαίνω στην θέση τους, να τους νιώθω και μετά να σκέφτομαι τι θα έκανα στη θέση τους και πως θα αντιδρούσα”.