Του Γιώργου Ορφανάκη/info@eurohoops.net
O Black Mamba έχει περάσει πολλά στην καριέρα του! Έχει γνωρίσει την απόλυτη καταξίωση, έχει πανηγυρίσει πέντε πρωταθλήματα, έχει δει τους τραυματισμούς να διακόπτουν προσωρινά τη μαγική πορεία του.
Καμία στιγμή ωστόσο δεν είναι τόσο δύσκολη όσο αυτή που συνειδητοποιείς πως το τέλος της διαδρομής έφτασε. Που λες “ως εδώ ήταν…”. Αυτή η στιγμή έφτασε για τον Κόμπι…
Διαβάστε το γράμμα στο The Players’ Tribune και βουρκώστε ελεύθερα:
Αγαπημένο μου μπάσκετ,
Από τη μέρα εκείνη που ξεκίνησα να παίζω με τις κάλτσες του πατέρα μου
και φανταζόμουν πως σουτάρω
και ευστοχώ σε νικητήρια καλάθια
στο Great Western Forum
κατάλαβα μόνο ένα πράγμα:
ότι σε ερωτεύτηκα
Μία αγάπη τόσο βαθιά για την οποία τα έδωσα όλα –
από το μυαλό και το σώμα μου
μέχρι το πνεύμα και την ψυχή μου
Ως ένα παιδί 6 ετών
βαθιά ερωτευμένο μαζί σου
ποτέ δεν είδα το τέλος του τούνελ
Το μόνο που είδα ήταν ο εαυτός μου
να τρέχει έξω από αυτό
Και έτσι έτρεξα.
Έτρεξα σε κάθε γήπεδο
μετά από κάθε χαμένη μπάλα για σένα,
ζήτησες να παλέψω
και εγώ σου έδωσα την καρδιά μου
γιατί σήμαινες τόσα πολλά…
Αγωνίστηκα με ιδρώτα και πόνο
όχι επειδή με καλούσε η πρόκληση
αλλά επειδή ΕΣΥ με καλούσες.
έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ
γιατί έτσι πρέπει να γίνεται
όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις τόσο ζωντανός
όσο με έκανες να νιώθω.
Χάρισες σε ένα παιδί 6 χρονών το όνειρο του να είναι “λιμνάνθρωπος”
και θα σε αγαπώ πάντα για αυτό.
Αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω για πολύ ακόμα.
Αυτή τη σεζόν τελειώνουν όλα όσα είχα να δώσω.
Η καρδιά μου αντέχει το σφυροκόπημα
Το μυαλό μου αντέχει τη φθορά
Αλλά το σώμα μου γνωρίζει πως ήρθε η στιγμή να αποχαιρετίσω.
Και το δέχομαι.
Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις.
Θέλω απλά να ξέρεις
Έτσι ώστε να απολαύσουμε κάθε στιγμή που μας απομένει.
Όμορφη ή άσχημη.
Ότι δώσαμε ο ένας στον άλλο
όλα όσα είχαμε.
Και οι δύο γνωρίζουμε, ανεξαρτήτως τι θα κάνω μετά
πως θα είμαι πάντα αυτό το παιδί
με τις κάλτσες στο χέρι
τον κουβά στη γωνία
5″ στο ρολόι
η μπάλα στα χέρια μου
5 … 4 … 3 … 2 … 1
Θα σε αγαπώ για πάντα,
Κόμπι