Από τον Αντώνη Στρογγυλάκη/ info@eurohoops.net
Υπάρχουν λογιών – λογιών επιστροφές παικτών σε ομάδες που έχουν ήδη αγωνιστεί και υπάρχουν περιπτώσεις σαν…. αυτή του Κώστα Παπανικολάου. Με το νέο του συμβόλαιο στον Ολυμπιακό, ο διεθνής σμολ φοργουορντ δεν κάνει τίποτε λιγότερο από το να γυρίσει σπίτι του. Στο μέρος που εξελίχθηκε ραγδαία τόσο σαν άνθρωπος, όσο και σαν μπασκετμπολίστας, κατακτώντας την κορυφή της Ευρώπης με το ιστορικό “back to back” των σεζόν 2012/2013. Θα ξαναμπει στα αποδυτήρια που άκουγε τον Ντούσαν Ίβκοβιτς να του φώναζει πως δεν πρέπει φοβάται να σουτάρει και θα ξαναπατήσει το παρκέ όπου έκλαψε από χαρά μετά από κατακτήσεις τίτλων και προκρίσεις σε Final Four. Θα βρει πάλι τους “παλιόφιλους” Σπανούλη, Πρίντεζη, Μάντζαρη, για να συμπληρώσουν ένα καρέ παικτών που έχει ταυτιστεί με τις επικές επιτυχίες της σύγχρονης ιστορίας του Ολυμπιακού.
Το Eurohoops κάνει μια αναδρομή στις πλέον χαρακτηριστικές, μαγικές, θα λέγαμε, στιγμές του Κώστα Παπανικολάου με τους ερυθρολεύκους. Επιλέξαμε τα συγκεκριμένα παιχνίδια με βάση τη σημασία που είχαν για τον Ολυμπιακό, αλλά κυρίως, με τον ρόλο του Παπανικολάου σε αυτά. Το ματς που ακολουθούν δεν στιγματίστηκαν απλά από την εκάστοτε απόδοση του 25χρονου παίκτη, αλλά αποτελούν σημεία – σταθμούς για την καριέρα του, την πρόοδο και την εξέλιξη του. Με κάθε ένα από αυτά, άλλωστε, ο Παπανικολαου προσέθετε όλο και περισσότερες λέξεις στις σελίδες της Ευρωλίγκας στις δικές του χρυσές σελίδες που έχει γράψει στη βίβλο της Ευρωλίγκας.
1. Το πρώτο “μπαμ”
Το καλοκαίρι του 2010, ο Ολυμπιακός αποφάσισε τη λύση της συνεργασίας με τον Τζος Τσίλντρες για δυο λόγους. Πρώτον, για να ξεφορτωθεί το πανάκριβο συμβόλαιου του Αμερικανού παίκτη, και, δεύτερον, για να εμπιστευθεί την μεγάλη επένδυση για το μέλλον που είχει γίνει στο λιμάνι και άκουγε στο όνομα “Κώστας Παπανικολάου”. Ο 20χρονος, τότε, Παπανικολάου προοριζόταν για βασικός σμολ φοργουορντ στην πεντάδα του Ολυμπιακού με αυξημένο χρόνο συμμετοχής, αρμοδιότητες, αλλά, προπάντως, μεγάλες ευθύνες. Αυτό ήταν το σχέδιο τόσο της ομάδας, όσο και του τότε προπονητή των ερυθρολεύκων, Ντούσαν Ίβκοβιτς. Πολλοί ήλπιζαν πως ο παίκτης σύντομα θα ανταποκριθεί στην εμπιστοσύνη που το κλαμπ έδειχνε στο πρόσωπό του. Άλλοι, που ίσως ήξεραν κάτι παραπάνω, δεν τολμούσαν να ομολογήσουν αυτό που προέβλεπαν: Πως σύντομα το όνομα του παίκτη θα γίνει “τραγούδι” στα χείλη των οπαδών του Ολυμπιακου.
Και αυτό δεν άργησε να συμβεί. Ήταν το τρίτο παιχνίδι της κανονικής σεζόν της Ευρωλίγκας, απέναντι στην Ουνικάχα Μάλαγα, όταν όλα τα φώτα έπεσαν πάνω στον Παπανικολάου. Ένα παιχνίδι σημαντικό, που κουβαλούσε το “πρέπει” της νίκης. Τόσο λόγω της κακής εμφάνισης και ήττας, που είχε προηγηθεί από τη Μπάμπεργκ, στη Γερμανία, όσο και του ότι επρόκειτο για έναν αγώνα εντός έδρας. Βέβαια, τώρα, 5 χρόνια μετά το συγκεκριμένο παιχνίδι μνημονεύεται για έναν και μόνο λόγο που επισκιάζει τα πάντα: Ήταν το “breakthrough game” για τον Παπανικολάου στην Ευρωλίγκα.
Μην κοιτάς το τελικό σκορ σκεπτόμενος “Εντάξει ρε φίλε, 30 πόντους το πήραμε το ματς, άσε μας τώρα”. Αυτό που μεταμόρφωσε μια πιθανή δύσκολη μάχη, σε περίπατο ήταν το παιχνίδι του “Παπ”. Το φανταστικό του πρώτο ημίχρονο και το τρίποντο με το οποίο νίκησε το μπάζερ κατά τη λήξη του πρώτου 20λέπτου, έδωσε στην ομάδα του ένα μεγάλο προβάδισμα από νωρίς, το οποίο ήταν αρκετό για να αφήσει πίσω τη Μάλαγα. Η ομάδα του Ρενέσες δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ματς, παρά τις… τίμιες προσπάθειες της, ενώ ο Παπανικολάου τελείωσε το παιχνίδι με 17 πόντους και 6 ριμπάουντ. Φυσικά, αυτό ήταν απλά η αρχή….
2. Ηγέτης
Ποιος περίμενε πως ο Ολυμπιακός θα ολοκληρώσει τη σεζόν 2011-2012 στην Ευρωλίγκα σαν πρωταθλητής Ευρώπης; Ουδείς. Για την ακρίβεια, λίγοι θεωρούσαν τους ερυθρόλευκους σαν μια ομάδα που ανήκε στα πλεηοφ, αφού την είχαν βαφτίσει σαν “αουτσάιντερ” από το Τοπ 16. Και είχαν τους λόγους τους, μιας και ο Ολυμπιακός βρισκόταν στο ίδιο γκρουπ με το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, την παντοδύναμη ΤΣΣΚΑ, την Εφές ενός πανάκριβου ρόστερ, ανώτερου σε σχέση με περασμένες σεζόν, τη Γαλατάσαραι η οποία πάντα ήταν ικανή για ζημιές. Ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες, ο Ολυμπιακός θεωρούνταν καταδικασμένος να κουνήσει μαντήλι στην Ευρωλίγκα από νωρίς.
Η έναρξη του Τοπ 16 δεν ήταν και η ιδανικότερη. Μια ήττα από την ΤΣΣΚΑ, εντός έδρας, και τη Γαλατάσαραι στην Κωνσταντινούπολη μετά από παράταση. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να κερδίσει, σχετικά άνετα, προς το τέλος, την Εφές στο ΣΕΦ, αλλά παρά το μεγάλο εύρος της τελικής διαφοράς, η συγκεκριμένη νίκη μπορεί να ήταν μάταιη, αν δεν συνδυαζόταν με θετικό αποτέλεσμα και στην Τουρκία. Στο ματς της 8 Φεβρουαρίου του 2012, ο Κώστας Παπανικολάου είχε ένα ραντεβού με την ιστορία όσον αφορά την αναβάθμιση του ρόλου του στον Ολυμπιακού.
Οι ερυθρόλευκοι ξεκίνησαν το ματς αρκετά καλά, μα ο αρχηγός τους, Βασιλης Σπανούλης, αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα απέναντι στην δυνατή άμυνα του Τάρενς Κίνσει. Η Εφές είχε καλύψει τα νώτα της, όσον αφορά την εξουδετέρωση του πιο επικίνδυνου παίκτη του αντίπαλού της. Όμως μάλλον ήταν ανυποψίαστη όσον αφορά τη ζημιά που θα της έκανε ο ο Παπανικολάου.
“Παίξε ένας εναντίον ενός. Μπές μέσα, παίξτον στα πόδια, προσπέρασε τον, γίνε επιθετικός”, του έλεγε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Και αυτό ακριβώς έκανε ο νεαρός σμολ φοργουορντ. Εκμεταλλευόμενος την υπεροχή του στα αθλητικά προσόντα απέναντι στους παίκτες που τον μάρκαραν, κινούμενος εξαιρετικά χωρίς τη μπάλα με σκοπό να λάβει την πάσα στην κατάλλη στιγμή και στο ιδανικό σημείο από τους συμπαίκτες του, αποσυμπίεζοντας τους παράλληλα, και κάνοντας τον πρώην “Λιμνάνθρωπο” Σάσα Βούγιαστις να φαίνεται… άγαλμα σε καταστάσεις απομόνωσης, ο Παπανικολάου έγινε ηγέτης εκείνο το βράδυ.
Με μια απόδοση τόσο ουσιαστική (16 πόντοι, 6 ριμπάουντ), όσο και θεαματική (εξέχαστη η ταπα πάνω στον Βούγιασιτς στον αιφνιδιασμό), ο Παπανικολάου έφερε την ομάδα του μια μια ανάσα πριν τα πλέηοφ.
3. Η κυριαρχία
“Ο Ολυμπιακός δεν έχει να χάσει τίποτα. Θεωρητικά δεν θα έπρεπε να είναι εδώ σύμφωνα με πολλούς. Είναι, όμως, εδώ και θα κάνει το παιχνίδι του”.
Ο θρυλικός κόουτς Νταν Πέτερσον είχε κάνει αυτή την προφητική δήλωση λίγο πριν το φάιναλ φορ του 2012. Κανείς, όμως, δεν περίμενε τον τρόπο με τον οποίο η προφητεία θα γινόταν αληθινή. Σε μια μάχη ανάμεσα στο απόλυτο αουτσάιντερ, τον Ολυμπιακό, κόντρα στο απόλυτο φαβορί, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, με φόντο το τρόπαιο. Όλες οι πιθανότητες ήταν εναντίον των Ερυθρολεύκων και υπέρ της “Αρκούδσας”, αλλά ο Κώστας Παπανικολάου και ο Ολυμπιακός είχαν δείξει σε αμέτρητες άλλες περιπτώσεις ότι ήταν έτοιμοι για κάθε πρόκληση. Ο Παπανικολάου έκανε το καλύτερο ματς της καριέρας του μέχρι τότε και μάλιστα στο πιο κρίσιμο παιχνίδι που θα μπορούσε!
Αν δούμε τις ατομικές ευθύνες των παικτών του Ολυμπιακού στο συγκεκριμένο ματς, ο Παπανικολάου ήταν αυτός που είχε το πλέον βαρύ φορτίο, αφού ήταν άμεσος αντίπαλος με τον Αντρέι Κιριλένκο. Ο “ΑΚ 47” είχε επιστρέψει λόγω του λοκ άουτ στην Ευρώπη, αποφάσισε, όμως, να μείνει στην ΤΣΣΚΑ μέχρι τέλους με στόχο να κατακτήσει την Ευρωλίγκα. Η πορεία του μαζί με την ΤΣΣΚΑ μέχρι τον τελικό ήταν περίπου περίπατος, το βραβείο του MVP το είχε πάρει… σπίτι του πριν καν την σχετική ψηφοφορία, όπως και του αμυντικού της χρονιάς. Ήταν μακράν ο πλέον κυρίαρχος παίκτης που είχε εμφανιστεί στη διοργάνωση τα τελευταία χρόνια. Οι δυο τους είχαν βρεθεί ξανά αντιμέτωποι στο παρελθόν, αλλά σε έναν τελικό τα πάντα είναι διαφορετικά…
Η αδιανόητα “επικίνδυνη αποστολή” του Παπανικολάου ήταν απλά η αφορμή για να δείξει ότι το ταλέντο του δεν έχει όρια, όπως διαπίστωσε πρώτος από όλους ο… ίδιος ο Κιριλένκο. Από την έναρξη του τελικού ο Ρώσος κατάλαβε ότι χρειαζόταν κάτι πολύ περισσότερο από την απλή παρουσία του, για να “τρομάξει” ο θρασύς Έλληνας πιτσιρικάς. Ουδόλως νοιαζόταν ο Παπανικολάου για το ποιον είχε μπροστά τους. Ατρόμητος σε κάθε του κίνηση, δεν δίστασε να σουτάρει, να τον παίξει ένας εναντίον ενός και αυτόματα μετατράπηκε σε έναν από τους καλύτερους παίκτες του Ολυμπιακού στο παρκέ. Ακόμα και έτσι ο Ολυμπιακός ήταν πίσω στο σκορ με 19 πόντους στην τρίτη περίοδο.
Στην ιστορική ανατροπή των Πειραιωτών, ο Παπανικολάου απέδειξε από τι ήταν φτιαγμένος: Το σπάνιο υλικό που κάνει τους παίκτες όχι απλά καλούς, αλλά σπουδαίους. Όντας το ίδιο αποτελεσματικός σε άμυνα και επίθεση, ο παίκτης του Ολυμπιακού έμοιαζε φτιαγμένος από γρανίτη. Δεν μπορούσε να τον σπάσει κανείς. Έβγαλε εκτός ρυθμού την επίθεση της ΤΣΣΚΑ, έβαλε όλα τα μεγάλα σουτ, κατέβαζε ριμπάουντ και ήταν απόλυτα ψύχραιμος στις βολές. Πριν το “ΣΟΥΤ” του Πρίντεζη, η κραυγή του σε κάθε χαμένη βολή του Σισκάουσκας ακουγόταν σε όλο το γήπεδο. Κανείς άλλος δεν πίστευε στην ανατροπή όσο αυτός….
Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν δίκαια ο MVP του φάιναλ φορ, αν σκεφτεί κανείς και τα δύο ματς, αλλά δεν υπάρχει καμία συζήτηση για το ποιος ήταν ο καλύτερος απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Ο Κώστας Παπανικολάου τελείωσε το ματς με 18 πόντους, 5/5 σουτ και 5 ριμπάουντ. “Είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής μου”, είπε λίγο αργότερα. Ήταν η βραδιά που το άστρο του άρχισε να λάμπει πιο έντονα από κάθε άλλο στον μπασκετικό γαλαξία πάνω από την Ευρώπη. Την ίδια στιγμή, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, δημοσιογράφοι, μάνατζερ, προπονητές αλλά ίσως και απλοί μπασκετόφιλοι αναρωτιόντουσαν: “Ποιός είναι ο μικρός που έφαγε ζωντανό τον Κιριλένκο;”
4. Ο σκοπευτής
Η σεζόν 2012-13 δεν είχε ξεκινήσει ιδανικά για τον Ολυμπιακό. Μετά από μια εντός έδρας ήττα – έκπληξη από την Ζαλγκίρις Κάουνας, οι πρωταθλητές βρίσκονταν στο 2-2 στον όμιλο τους, αλλά κυρίως δεν έπειθαν με το μπάσκετ που απέδιδαν. Ο κόουτς Γιώργος Μπαρτζώκας περίμενε από τον Ολυμπιακό να αντιδράσει και αυτό συνέβη εκτός έδρας κόντρα στο Μιλάνο.
Ο Παπανικολάου όχι μόνο βοήθησε τον Ολυμπιακό να κερδίσει με άνεση το ματς, αλλά ξεκίνησε να δείχνει δείγματα από την μελλοντική του εξέλιξη σε έναν από τους καλύτερους σουτέρ της Ευρωλίγκας τη συγκεκριμένη σεζόν, στην οποία κέρδισε και το βραβείο του “ανερχόμενου αστέρα”. Ο “Παπ” είχε 17 πόντους με 5/6 τρίποντα, όντας ο ιδανικός σκοπευτής υπό τις οδηγίες του στρατηγού Βασίλη Σπανούλη.
Ήταν απλά ένα ματς της κανονικής σεζόν, όμως η απόδοση του δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ο Ολυμπιακός πήρε μια πολύτιμη νίκη που ήταν η αρχή για ένα σερί επιτυχιών και ο Παπανικολάου απέδειξε ότι μπορεί να αποτελέσει την κοφτερή αιχμή του δόρατος από το τρίποντο, στα συστήματα και το μπάσκετ που ήθελε να παίξει ο Μπαρτζώκας. Ένας “φονιάς”, εκτός όλων των άλλων, που περίμενε ακροβολισμένος, έτοιμος πάντα να τιμωρήσει από την αδύνατη πλευρά, ένα σταθερό σημείο επιθετικής αναφοράς. Και επιπλέον μια λύση που δεν περίμεναν, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, οι αντίπαλοι…