Του Νίκου Βαρλά / varlas@eurohoops.net
Υπάρχουν δύο προσεγγίσεις για το ντέρμπι που είδαμε. Μόνο αποτέλεσμα και μόνο… μπάσκετ. Σε ό,τι αφορά τον στόχο, ο Ολυμπιακός τον πέτυχε ολοκληρωτικά. Νίκησε τον Παναθηναϊκό, υπερκάλυψε την διαφορά του αγώνα στο ΟΑΚΑ, πήρε το πάνω χέρι στην υπόθεση πλεονέκτημα έδρας και συνάμα έλαβε μια “ένεση ηθικού” που την χρειαζόταν μετά τις δύο σερί ήττες στην Ευρωλίγκα και κυρίως την αποκαρδιωτική εμφάνιση – φάντασμα στο Κάουνας.
Στο μπάσκετ; Ο Ολυμπιακός έκανε ένα ονειρικό πρώτο ημίχρονο, μια απαράδεκτη τρίτη περίοδο και ένα τελευταίο δεκάλεπτο, στο οποίο απλά διατήρησε τα κεκτημένα. Η άμυνα της ομάδας του Σφαιρόπουλου κατά την γνώμη μου δεν έπιασε το μάξιμουμ της απόδοσης και εμβέλειας που έχουμε δει σε άλλα φετινά ματς.
Θεωρώ πως ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε σκοράρει πολύ περισσότερο στο πρώτο ημίχρονο αν δεν έχανε αρκετά ελεύθερα σουτ, αλλά και πολλά λει απ σε φάσεις που οι παίκτες του είχαν το πλεονέκτημα. Αυτό το στοιχείο σε συνδυασμό με τα 7/14 τρίποντα του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο συνετέλεσαν στο να ανοίξει πολύ και γρήγορα η ψαλίδα της διαφοράς.
Στο δεύτερο ημίχρονο που οι κόκκινοι σούταραν με 4/15 από το τρίποντο και οι πράσινοι ανέβασαν αισθητά το ποσοστό τους έξω από τα 6μ.75 – ιδίως στο τρίτο δεκάλεπτο – τα κόζια άλλαξαν και οι φιλοξενούμενοι νίκησαν με επί μέρους σκορ 27-37.
Εννοείται πως η επικράτηση του Ολυμπιακού ήταν ξεκάθαρη, απλά αυτό που θέλω να πω είναι πως η εμφάνισή του και στοιχεία του παιχνιδιού που θα κρίνουν την πορεία του ως το τέλος της σεζόν στα μεγάλα ματς, δεν ήταν σε τόσο υψηλούς δείκτες όσο η… διαφορά των 30 πόντων που δημιουργήθηκε.
Το να σουτάρει περισσότερα τρίποντα (29) από δίποντα (27) ο Ολυμπιακός, δεν είναι κάτι που πρέπει να κρατήσει για τη συνέχεια. Η σχέση ασίστ – λαθών ήταν σε μέτρια επίπεδα (14-12), τα ριμπάουντ λιγότερα από ότι του αντιπάλου και ακόμα και στις κατοχές που είναι ισχυρό σημείο των πρωταθλητών, η μπίλια έκατσε μόλις στο +1.
Για μια ακόμα φορά, διαφάνηκε, ποια είναι τα πλεονεκτήματα στα οποία πρέπει να ποντάρει ο Ολυμπιακός, ποιο το στιλ του παιχνιδιού που πρέπει να κυνηγήσει… Κάτι με το οποίο θα ολοκληρώσω το άρθρο μετά την ανάλυση του ντέρμπι…
Ο αγώνας
Όλα εξελίχθηκαν κάτι παραπάνω από… ιδανικά για τον Ολυμπιακό στη πρώτη περίοδο. Μετά από ένα “μουδιασμενο” πρώτο τρίλεπτο, έβαλε 25 πόντους σε 7 λεπτά και στο τέλος της πρώτης περιόδου προηγήθηκε με +18 πόντους (27-9)! Πως έγινε, όμως, αυτό;
Ο ένας λόγος για να είμαι ειλικρινής, είναι πως οι πράσινοι έχασαν 3-4 ελεύθερα σουτ και άλλα τόσα λει απ μετά από σωστές επιθέσεις στο ποστ και στοχευμένα μις – ματς. Έφτιαχαν τις προϋποθέσεις, αλλά τα τελειώματά τους δεν ήταν καλά. Ο δεύτερος λόγος; Με το που μπήκε ο Ραντούλιτσα, οι κόκκινοι έκαναν πάρτι. Τον σημάδευαν στα πόδια και οι αντιδράσεις του Σέρβου σέντερ ήταν πραγματικά πολύ αργές. Δεν μπορούσε να μαρκάρει κανέναν, αφήστε που έχασε και αρκετά αμυντικά ριμπάουντ.
Ο Ολυμπιακός βρήκε ρυθμό, ο Σπανούλης έκανε πολύ “ζεστό” πρώτο δεκάλεπτο με 10 πόντους, αλλά το… έναυσμα το έδωσε ο Στρόμπερι με καταπληκτικές άμυνες και 7 πόντους στην επίθεση. Στο διάστημα αυτό πολύ καλός ήταν και ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, απέναντι στον συμπατριώτη του, στη μάχη των “Δεινοσαύρων”. Ε, βάλτε στην εξίσωση πως ο Παναθηναϊκός τελείωσε με 4/16 σουτ την πρώτη περίοδο και έχετε την πλήρη εικόνα για το πως εκτοξεύτηκε η διαφορά στους 18.
Επιμονή χωρίς ουσία και… κατηφόρα
Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς επέμεινε στον Ραντούλιτσα που είχε βάλει ως τότε 6 πόντους (τους μοναδικούς εντός παιδιάς των πρασίνων μετά το δεύτερο λεπτό) αλλά στην άλλη πλευρά είχε “φάει” πολλούς, πολλούς περισσότερους. Ο Ολυμπιακός σούταρε με ψυχολογία και αυτοπεποίθηση, βλέποντας πως το παιχνίδι του βγαίνει. Ένα ακόμα τρίποντο από τον Στρόμπερι και ένα δίποντο από τον Όντομ, έφεραν τους ερυθρόλευκους στους 23 πόντους διαφοράς (34-11). Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να ξεκινήσει από την άμυνα, αν ήθελε να συμμαζέψει κάπως την κατάσταση έγκαιρα.
Οι πράσινοι φαινόταν να έχουν και ψυχολογικό πρόβλημα έτσι όπως κυλούσε το ντέρμπι. Η διαφορά στο 15′ έφτασε τους +26 πόντους (39-13). Με ένα εκπληκτικό τρίποντο του Αθηναίου (με προσποίηση πάνω στην άμυνα του Διαμαντίδη), οι κόκκινοι έφτασαν στο σημείο να σουτάρουν με 6/10 τρίποντα και η διαφορά ανέβηκε ως τους 28 πόντους (44-16). Ο Βασίλης Σπανούλης ένιωθε καλά, είχε βρει τα πατήματά του από πολύ νωρίς μεσα στο ματς και με τρίποντο από τα 8 μέτρα στο τρανζίσιον “έγραψε” το 49-19, με το ΣΕΦ να είναι στο… πόδι. Ο Παναθηναϊκός με τρίποντο του Φελντέιν “έσπασε” το ρόδι έξω από τα 6μ.75 μετά από 8 αποτυχημένες προσπάθειες και στην αμέσως επόμενη κατοχή ακολούθησε νέο τρίποντο από τον Αντώνη Φώτση. Ακόμα κι έτσι, το πρώτο ημίχρονο ήταν πραγματικά ιδανικό για την ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου, που πήγε στα αποδυτήρια με κληρονομιά +24 πόντων (53-29).
Στα πρώτα δύο ντέρμπι της σεζόν που ο Ολυμπιακός ηττήθηκε είχε σκοράρει 64 και 69 πόντους. Αυτή την φορά, σε ένα ημίχρονο έβαλε 53! Οι γηπεδούχοι σουτάραν με 64% δίποντο, 50% τρίποντο και 83% στις βολές. Τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός σούταρε με 47% από το δίποντο και με 20% από το τρίποντο.
Γρήγορη και άμεση αντίδραση ΠΑΟ
Ο Δημήτρης Διαμαντίδης με το “καλημέρα” στην επανάληψη έβαλε δύο συνεχόμενα τρίποντα (4 σερί εύστοχα για τους πράσινους), ο Φελντέιν τελείωσε μια φάση στον αιφνιδιασμό και η διαφορά έπεσε στους 16 πόντους (53-37) πολύ νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο. Από το 18′ και το 49-19 ως το 22,5′, ο Παναθηναϊκός κατέφερε να “τρέξει” σερί 18-4 και να καλύψει πολύ γρήγορα την μισή ουσιαστικά απόσταση.
Η ψυχολογία σε τέτοια ματς, όπως και οι ισορροπίες είναι στοιχεία εύθραστα. Ήταν το σημείο που θα διαφαινόταν, προς τα που θα πήγαινε το ντέρμπι. Θα το “καθάριζε” εύκολα ο Ολυμπιακός μαζί με τον στόχο του +5 ή θα έκανε την ολοκληρωτική ανατροπή – επιστροφή ο Παναθηναϊκός; Όχι τυχαία, όσο ήταν εκτός παρκέ ο Ραντούλιτσα, η άμυνα της ομάδας του Τζόρτζεβιτς ήταν σαφώς πιο αποτελεσματική.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε πια το εύκολο ρήγμα στην επίθεση, έκανε αρκετά λάθη, δεν πήγαινε με υπομονή την μπάλα στο ποστ και ξαφνικά άρχισε να χάνει διαδοχικές βολές. Με τον Παναθηναϊκό να σκοράρει πιο συχνά, μειωνόταν αυτόματα και οι προϋποθέσεις για σκορ στο ανοιχτό γήπεδο. Οι φιλοξενούμενοι πήγαν στο -12 (59-47), αλλά έχασαν τον Σάσα Πάβλοβιτς, που αποβλήθηκε με 5 φάουλ. Ήταν απλό, τουλάχιστον στην θεωρία, αυτό που έπρεπε να κάνει ο Ολυμπιακός, για να μην πετάξει στα σκουπίδια όλο το (τεράστιο) πλεονέκτημα που είχε χτίσει στο πρώτο ημίχρονο.
Να συγκεντρωθεί ξανά στην άμυνα, να αλλοιώσει κατοχές του αντιπάλου του και να ΤΡΕΞΕΙ στο ανοιχτό γήπεδο. Μόνο έτσι, μεταμορφώνεται στην επίθεση και μετά βρίσκει ρυθμό και σκορ και σε πέντε εναντίον 5 καταστάσεις. Μέχρι το τέλος της τρίτης περιόδου δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά και οι αποφάσεις του στην επίθεση ήταν η μια χειρότερη από την άλλη. Με χειρότερο χαρακτηριστικό από όλα την στατικότητα και την απουσία κάθε κίνησης μακριά από την μπάλα. Ένα δευτερόλεπτο πριν την εκπνοή της τρίτης περιόδου, ο Παναθηναϊκός είχε επί μέρους σκορ 10-25! Ένα υπό πίεση εύστοχο τρίποντο του Παπαπέτρου από ατα 9 μέτρα, διαμόρφωσε το 66-54.
Σε απλά ελληνικά ο Ολυμπιακός επέτρεψε το +30 να γίνει +9 σε 12 λεπτά. Με τον Παναθηναϊκό στα σχοινιά, στην έδρα του, με την ψυχολογία και τον ρυθμό δικό του στα… κόκκινα, κατόρθωσε να χάσει με 21 πόντους σε 12 λεπτά μπάσκετ. Αντικειμενικά και παρά την δεδομένη αξία του αντιπάλου που λέγεται Παναθηναϊκός, αυτό ήταν απαράδεκτο.
“Αποφάσισε” ο Χάκετ
Πλέον, όλα μπορούσαν να συμβούν στην τέταρτη και καθοριστική περίοδο. Ο Παναθηναϊκός “έπαιξε” πάλι το χαρτί του Ραντούλιτσα και στα πρώτα τρία λεπτά δεν του βγήκε. Έχασε δύο φάσεις στην επίθεση, δέχτηκε δύο τάπες από τον Μιλουτίνοφ – στη μια πρόλαβε να επιστρέψει μετά από καλό χεντς άουτ πάνω στον Διαμαντίδη – και εκεί φάνηκε να γεννιέται νέα ευκαιρία για τον Ολυμπιακό να βρει σκορ σε τρανζίσιον καταστάσεις, κάτι που το είχε απόλυτη ανάγκη.
Ο Φελντέιν με δύο προσωπικά περάσματα – καλάθια πήγε πάλι τον Παναθηναϊκό στο -9. Ήταν το πιο κομβικό σημείο στην αναμέτρηση. Αν οι επόμενες 2-3 κατοχές κυλούσαν υπέρ των φιλοξενούμενων και η διαφορά έπεφτε στους 4-5 πόντους, όλα μα όλα τα σενάρια ήταν ανοιχτά, ήταν πιθανά. Εκεί, αποφάσισε ο Ντανιέλ Χάκετ! Με δύο διαδοχικά τρίποντα! Που επανέφεραν την διαφορά στους 15 πόντους (74-59). Ο τύπος έκανε τρομερή δουλειά, σταθερά, σε άμυνα και επίθεση. Όπως κρίθηκε και κατέληξε το ντέρμπι, ήταν ο πολυτιμότερος και ο πιο καθοριστικός παίκτης. Μαζί με τον αρχηγό που έκανε πολύ μεστό παιχνίδι και τους Στρόμπερι και Μιλουτίνοφ.
Η αποβολή του με 5 φάουλ στο 37′ (76-65) ήταν κακό νέο για τον Ολυμπιακό. Πλέον, οι άλλοι έπρεπε να τελειώσουν την δουλειά, αλλά λίγο πιο πριν ο Παναθηναϊκός είχε χάσει τον Διαμαντίδη με διάστρεμμα. Μαζί έχασε και την… κατεύθυνση στο επιθετικό του παιχνίδι και έτσι η κατάσταση έγινε μη αναστρέψιμη.
Ο Ολυμπιακός, στην αντίπερα όχθη, αντί να ποντάρει στην άμυνα και τις στοχευμένες επιθέσεις, στις πρώτες τρεις κατοχές άνευ… Χάκετ στο παρκέ, το μόνο που σκεφτόταν ήταν να… παίξει με το χρονόμετρο και να ροκανίσει τα δευτερόλεπτα. Ε, 9 στις 10 όταν μπαίνεις σε αυτή την διαδικασία, δεν καταφέρνεις ούτε να σουτάρεις. Αυτό έγινε με δύο… δοκάρια από Χάντερ και Παπαπέτρου.
Δεν απειλήθηκε, καθόλου, όμως ο στόχος του +5, γιατί ο Παναθηναϊκός πήρε ελάχιστα από τις τελευταίες επιθέσεις του και γενικά όσο το ματς πλησίαζε προς το τέλος του, ο μόνος παίκτης που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων επιθετικά, ήταν ο Φελντέιν. Εξαιρετικός σε ένα ακόμα ματς, από τις μεταγραφικές κινήσεις που έχουν βγει στον Παναθηναϊκό.
Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα, που…
Συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει πριν την ανάλυση – περιγραφή του αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Για μια ακόμα φορά αποδείχτηκε πως ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα φτιαγμένη και δομημένη να παίζει άμυνα και να ΤΡΕΧΕΙ. Να πηγαίνει ΓΡΗΓΟΡΑ στην επίθεση.
Δεν μιλάω μόνο για τις καθαρές τρανζίσιον καταστάσεις και το ανοιχτό γήπεδο. Μιλάω και για το ΣΕΤ παιχνίδι στο 5 Vs 5. Ο Ολυμπιακός όταν προσπαθεί να παίζει πιο επιθετικά και γρήγορα, να τα κάνει όλα με μεγαλύτερη ταχύτητα στην επίθεση, αυτόματα γίνεται πολύ επικίνδυνος και πιο αποτελεσματικός.
Όπως θα έχετε παρατηρήσει, όταν βρει κάποιο σκορ με αιφνιδιασμούς μετά από καλές άμυνες και παράλληλα βρει και ρυθμό, ξαφνικά αρχίζουν να μπαίνουν τα μακρινά σουτ, αρχίζουν να βγαίνουν συνεργασίες αρμονικές και όμορφα πράγματα στην επίθεση. Ο Ολυμπιακός στην επίθεσή του πρέπει να αποκτήσει… εμμονή σε δύο απλά πράγματα.
1) Τρανζίσιον μετά από καλές άμυνες. 2) Να προσπαθεί να εκτελεί όλα τα Plays του ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ και στο 5 εναντίον 5. Με ενδιάμεσου χρόνου κατοχές, με πιο γρήγορες κινήσεις και μεταφορά της μπάλας (και με λιγότερη τρίπλα) με περισσότερη κίνηση μακριά από αυτή. Δεν αναφέρομαι σε άναρχο ή χωρίς πλάνο μπάσκετ. Απλά ό,τι επιχειρεί, ακόμα και τις ποστ επιθέσεις, να το κάνει με περισσότερη ταχύτητα και χωρίς να χρειαστεί να ξοδεύει τα 24”.
Όταν λειτουργεί έτσι, συνήθως κάτι καλό συμβαίνει. Όταν ξεκινάει ο Ολυμπιακός να παίζει αργά στην επίθεση, τότε στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν… βλέπεται. Δεν είναι σε υψηλό επίπεδο η ομάδα σε αυτό το στιλ. Πρέπει να το αναγνωρίσει, να λειτουργήσει με αυτογνωσία και να επιμείνει περισσότερο στο κομμάτι της ταχύτητας στην επίθεση.
Είναι η φύση της τέτοια. Καθίστε και δείτε τα τελευταία 15 λεπτά του τελικού στην Πόλη και τον τελικό στο Λονδίνο μετά το πρώτο δεκάλεπτο. Θα συνειδητοποιήσετε πως όλα έγιναν διαφορετικά και πολύ πιο… αποτελεσματικά στην επίθεση, όταν ο Ολυμπιακός άρχισε να πασάρει περισσότερο, να μεταφέρει την μπάλα πιο γρήγορα και να αυξάνει το ποσοστό των κατοχών στις οποίες εκτελεί στα 8-12 δευτερόλεπτα. Ακόμα και για τα ΚΑΛΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ στον χαμένο τελικό της Μαδρίτης, που η ομάδα πέρασε μπροστά, το ΙΔΙΟ ΙΣΧΥΕΙ.
Πάντα μια νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό είναι σημαντική. Αν ο Ολυμπιακός πήγαινε στη Μαδρίτη με 4-0, θα μπορούσε να τη χαρεί και περισσότερο. Τώρα, απλά δεν τον…. παίρνει. Πρέπει να χαλαρώσει απόψε το βράδυ η ομάδα και να απολαύσει το συναίσθημα της ικανοποίησης και από το πρωί της Τρίτης, να έχει ΞΕΧΑΣΕΙ το τι συνέβη στο ντέρμπι.
Δύο μέρες προετοιμασίας και καπάκι ταξίδι για το μεγάλο παιχνίδι με την Ρεάλ την Πέμπτη. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσει και αξίζει να… θυμάται ο Ολυμπιακός είναι το κάκιστο κομμάτι από το 18′ ως το 30′ του ντέρμπι. Με ένα αντίστοιχο, δεν θα γλιτώσει στην Ισπανία.
Όπως ήρθαν τα πράγματα, πιστεύω θα χρειαστεί μια πραγματικά μεγάλη εκτός έδρας νίκη. Μαδρίτη, Μόσχα ή Βαρκελώνη; Μπασκετικά, ίσως πιο βατό είναι να συμβεί απέναντι στην ασταθή – ιδίως αμυντικά – πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Εξαρτάται, από το ποιος Ολυμπιακός θα εμφανιστεί στο παρκέ…
ΥΓ1. Ο Χάκετ και ο Στρόμπερι αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά πως κανείς δεν πρέπει να βιάζεται, για να κρίνει. Ιδίως με παίκτες που στη πραγματικότητα δεν τους γνωρίζει, δεν τους έχει παρακολουθήσει σε διάρκεια χρόνου… Το σπουδαίο δεν είναι ότι πλέον βγάζουν τον αληθινό εαυτό τους στο παρκέ, αλλά πως έχουν μπολιαστεί ήδη με τα αποδυτήρια και τους άγραφους νόμους που τα διέπουν.
ΥΓ2. Πολύ θετική εμφάνιση από τον Μιλουτίνοφ. Πιστεύω, όμως, πως τον βοήθησε η έλλειψη ταχύτητας του Ραντούλιτσα. Η δική μου άποψη είναι πως η σεζόν – τουλάχιστον στην Ευρωλίγκα – θα είναι σκέτο θαύμα να βγει χωρίς ακόμα ένα αθλητικό πεντάρι με έμφαση στο πικ εν ρολ παιχνίδι, πρώτα αμυντικά και μετά επιθετικά.
ΥΓ3. Τώρα που μπαίνουν στο ροτέισον ο Λοτζέσκι – στην Ευρωλίγκα – και ο Παπανικολάου (πρώτα Α1, σε ένα μήνα Ευρωλίγκα) δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι χρειάζεται ο Όντομ. Ακόμα κι αν ναι, κάποιος πιθανώς πρέπει να “θυσιαστεί” στην περιφέρεια, για να αποφορτιστεί η κατάσταση και να μην κινδυνεύσει άμεσα η χημεία. Το ότι ο Αμερικανός έπαιξε τρία λεπτά και ο Αθηναίου 13, κάτι μπορεί να σημαίνει.
ΥΓ4. Όταν ο Σπανούλης ξεσπάει στην επίθεση, αυτόματα αλλάζει επίπεδο το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Πρώτος σκόρερ, πρώτος σε τελικές πάσες, έβγαλε φάσεις στην άμυνα, που δείχνουν την θέλησή του και την αποφασιστικότητά του. Κριτική πρέπει να του γίνεται για αυτό που αποδίδει ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΙΑ στο γήπεδο, δεν το συζητάμε αυτό. Αφορισμοί ή απαξίωση, όμως, για τον παίκτη που άλλαξε την ιστορία της ομάδας, δεν χωράνε στο μυαλό κανενός υγιούς οπαδού του Ολυμπιακού. Κι αυτό πρέπει να το θυμόμαστε στις κακές βραδιές του, όχι μετά από εμφανίσεις όπως αυτή στο ντέρμπι.
ΥΓ5. Το μεγαλύτερο λάθος του Τζόρτζεβιτς είναι πως έστησε ομάδα με την πλάτη γυρισμένη στις νέες απαιτήσεις που έχουν δημιουργηθεί στο σύγχρονο μπάσκετ. Δεν γίνεται να μην έχεις ένα τουλάχιστον αθλητικό σέντερ στο ρόστερ σου. Ο Κούζμιτς προσπαθεί στην άμυνα, αλλά δεν έχει την απαιτούμενη τεχνική και αυτοπεποίθηση στην επίθεση. Ο Ραντούλιτσα έχει εξαιρετικά τελειώματα, αλλά στην άμυνα είναι πραγματικά μεγάλη πληγή. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον ρυθμό ή να κυριαρχήσεις στην άμυνα, με τον συγκεκριμένο παίκτη στο παρκέ, είναι πολύ δύσκολο να τον “κρύψεις”.
ΥΓ6. Για μένα ο Παναθηναϊκός θέλει ένα ακόμα πραγματικά καλό περιφερειακό και πάση θυσία ένα αθλητικό σέντερ, που μπορεί να διαφοροποιήσει τα δεδομένα στο ρόστερ του. Γιατί, ακόμα κι αν παίζει ο Γκιστ 30 λεπτά στο “5”, για να καλυφθεί αυτή η μεγάλη τρύπα, θα δημιουργηθούν άλλα προβλήματα.
ΥΓ7. Στο γήπεδο που έχασε ο Ολυμπιακός την ευκαιρία να “γεννήσει” μια ιστορία που θα έμοιαζε με…. μύθο, έχει την Πέμπτη την ευκαιρία να αντιστρέψει τα δυσχερή δεδομένα που ο ίδιος δημιούργησε. Τα τελευταία χρόνια πάντα βρίσκει ένα… τρόπο να φέρνει τούμπα την κατάσταση στην Ευρωλίγκα. Τώρα, το εγχείρημα έχει ακόμα μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Είναι όμορφο ερώτημα το που μπορεί να φτάσει το… μέταλλο του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα! Οι απαντήσεις θα έρθουν σύντομα. Μέσα στις επόμενες εβδομάδες, με απαρχή την μάχη στη Μαδρίτη.
ΥΓ8. Welcome home, Pap.