Του Νίκου Βαρλά / varlas@eurohoops.net
Ξεκίνησα να γράφω μπλογκ το πρωί. Με κάπως… επιθετική διάθεση για την εικόνα του Ολυμπιακού όλο το τελευταίο διάστημα. Για την οποία φέρουν όλοι ευθύνες. Τόσο ο κόουτς Σφαιρόπουλος, όσο και οι παίκτες.
Μετά έμαθα για τον Ντανιέλ Χάκετ που με έχει “φτιάξει” τον τελευταίο καιρό και χαλάστηκα όσο δεν πάει. Άλλαξε όλη η διάθεσή μου και η προσέγγιση που ήθελα να κάνω στην κατάσταση που βιώνει αυτή την εποχή η ομάδα.
Σε εκείνο το δόλιο ματς με την Εφές, πάνω που σκεφτόμουν σε τι πυρηνικό όπλο πάει να εξελιχθεί ο Πάτρικ Γιανγκ με την ταχύτητα που βελτιωνόταν σε όλους τους τομείς, έγινε το… κρακ. Στενοχωρήθηκα, άδειασα, κάποια στιγμή, όπως όλοι συμφιλιώθηκα με την πραγματικότητα.
Αν και πάντα, ακόμα και τώρα συχνά σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα με τον θηρίο όρθιο στο γήπεδο. Ε, τώρα που έβλεπα τον Χάκετ και επιβεβαίωνα την αίσθηση που είχα από το καλοκαίρι, πως αυτός ο παίκτης μπορεί να “δέσει” απόλυτα με τον Ολυμπιακό και το περιβάλλον του, να και το δεύτερο κρακ.
Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, όλοι χαιρόμαστε που ο Χάκετ τραυματίστηκε, αλλά δεν έπαθε τη χειρότερη δυνατή ζημιά και θα τον έχει σχετικά σύντομα πίσω η ομάδα!
Μερικές φορές αντιδράω όταν διαβάζω: Αυτά μόνο στον Ολυμπιακό γίνονται. Άλλες φορές, φτάνω πια στο σημείο να το σκεφτώ. Δεν ήθελα να δεχτώ ότι (και) ο Ντανιέλ υπέστη ρήξη χιαστών. Περιμέναμε τα επίσημα αποτελέσματα της μαγνητικής και ευτυχώς δεν χρειάστηκε να μπούμε – και σε αυτή – την διαδικασία.
Πρέπει να μιλήσουμε για μπάσκετ, οφείλουμε να δούμε τι συνέβη στην Μαδρίτη, τι γίνεται συνολικά στον Ολυμπιακό τον τελευταίο καιρό και μετά να πάμε ακόμα παρακάτω. Να σκεφτούμε αν η κατάσταση μπορεί να αντιστραφεί.
Δεν γεμίζει μάτι και ψυχές
Πρέπει να παραδεχτούμε για αρχή πως αυτή την περίοδο η ομάδα δεν γεμίζει το μάτι μπασκετικά και επίσης δεν προκαλεί εκείνο το συναίσθημα ενθουσιασμού και συναισθηματικής σύνδεσης που τόσες και τόσες φορές έχει προσφέρει την τελευταία πενταετία. Κάτι δεν πάει καλά και αυτό είναι ξεκάθαρο για όποιον καταλαβαίνει από μπάσκετ.
Στην άμυνα, που είναι το σήμα κατατεθέν της, η προσπάθεια συνεχίζει να υφίσταται, αλλά η αποτελεσματικότητα έχει πέσει επίπεδο. Η έλλειψη ενέργειας στο “4” και στο “5”, η υπερφόρτωση στη περιφέρεια που μπερδεύει τους ρόλους και τους χρόνους συμμετοχής και το κάπως περίεργο ροτέισον του κόουτς Σφαιρόπουλου, παίζουν τον ρόλο τους σε αυτό.
Για μένα, ο πιο σημαντικός λόγος ΜΑΖΙ με το ενεργειακό πρόβλημα πλέον στους ψηλούς, είναι το εξής. Το μπάσκετ όσο πάει στην ταχύτητα, όσο η άμυνα και η επίθεση είναι τόσο αλληλένδετες και αποτελούν δύο καταστάσεις, δύο “κουμπιά” που πατιούνται και αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα, δημιουργεί ολοένα και περισσότερο την εξής κατάσταση.
Αν στην μια από τις δύο άκρες του παρκέ είσαι πολύ καλός, αυτό θα ευεργετήσει και την άλλη. Δηλαδή, αν στην άμυνα σταθερά πετάς φωτιές και πνίγεις τους αντιπάλους σου, αυτόματα αυξάνονται πολύ οι πιθανότητες να είσαι καλός στην επίθεση. Τόσο γιατί θα βρεις καταστάσεις στο ανοιχτό γήπεδο και συνολικά ρυθμό στο παιχνίδι σου, όσο και επειδή η αυτοπεποίθηση της άμυνας που δεν νικιέται, περνάει ενσυνείδητα και πνευματικά στην επιθετική λειτουργία.
Το έχουμε δει να συμβαίνει αρκετές φορές τις εποχές που ο Ολυμπιακός αποδίδει “δολοφονική” άμυνα.
Η επίθεση… εγκαταλείπει την άμυνα
Υπάρχει φυσικά και η άλλη όψη του νομίσματος. Όταν στην επίθεση είσαι κακός σταθερα, μοιραία θα επηρεαστεί και η άμυνά σου. Μπορείς να διορθώσεις πολλά με την άμυνα, ιδίως απέναντι σε ομάδες που δεν διαθέτουν πολύ ταλέντο στην επίθεση.
Όταν, όμως, έχεις να κάνεις με αντιπάλους που διαθέτουν περισσότερο ατομικό ταλέντο από σένα στην επίθεση και εσύ ελπίζεις – σχεδόν – τα πάντα από την άμυνα, θα χάσεις. Και θα ξαναχάσεις.
Το είχα καταγράψει πρώτη φορά μετά την ήττα του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ και την απώλεια πολύ μεγάλης διαφοράς, το λέω και τώρα και το πιστεύω. Η ομάδα είναι τόσο κακή, προβλέψιμη και “δυσκοίλια” στην επίθεση, που αυτό μοιραία κάποια στιγμή μεταφέρεται και “χτυπάει” και την άμυνά της, που τώρα τελευταία μοιάζει και είναι πιο ευάλωτη.
Οι τραυματισμοί, οι αλλαγές και το μπέρδεμα που έχει δημιουργηθεί στο ροτέισον, σε συνδυασμό με τον βαθμό δυσκολίας του ομίλου στην Ευρωλίγκα δημιουργούν μια πολύ επικίνδυνη συνισταμένη για τον Ολυμπιακό και τον έχουν βάλει πια για τα καλά με τη πλάτη στο τοίχο.
Το κακό της υπόθεσης; Ομάδες όπως την ΤΣΣΚΑ, την Μπαρτσελόνα στη Βαρκελώνη, αλλά και την Χίμκι, δεν θα μπορέσεις να τις κερδίσεις αν η επίθεση συνεχίσει να αποτελεί τόσο μεγάλη πληγή. Γιατί έχουν πολύ ταλέντο. Μπορείς να περιορίσεις κάποια από τα στοιχεία τους, αλλά όχι όλα. Εδώ, μιλάμε για όμιλο – πόλεμο. Με την άμυνα μόνο, ποιος έχει κερδίσει πόλεμο; Κανείς.
Χρειάζεται και επίθεση και αυτή την εποχή ο Ολυμπιακός είναι σε χαμηλό επίπεδο στο κομμάτι αυτό, κακά τα ψέματα. Τόσο χαμηλό, που εκτός από τους αντιπάλους, την άμυνα των κόκκινων την… πιέζει αφόρητα και η δικιά τους επιθετική αδυναμία.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να περιορίσει την Μπάμπεργκ που έχασε εύκολα στη Μόσχα τόσο από την Χίμκι, όσο και από την ΤΣΣΚΑ.
Δεν είναι τυχαίο πως η ομάδα έβαλε – αν είναι δυνατόν… – μόλις 55 πόντους απέναντι σε μια ομάδα του βεληνεκούς που – δεν- έχει η Ζαλγκίρις.
Κάτι που κανείς δεν θα σκεφτεί και πιθανώς κανείς δεν θα γράψει; Οι 72 πόντοι απέναντι στην Ρεάλ, είναι ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΚΗ ΕΠΙΔΟΣΗ. Για δύο απλούστατους λόγους.
Πρώτον, στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός έβαλε 24 πόντους (στο 30′ είχε σκοράρει μόλις 48). Από αυτούς τους 24, τους 17 τους έβαλε στα τελευταία 4,5 λεπτά.
Πρώτα η Ρεάλ πήγε την διαφορά στους 19 πόντους (74-55) και αφού χαλάρωσε και ήταν ανύπαρκτη στο αμυντικό της τρανζίσιον (ένα πρόβλημα που το έχει πάντα και της στοίχισε και στην εντός έδρας ήττα από την Μπάρτσα την προηγούμενη εβδομάδα) βρήκε ευκαιρία ο Ολυμπιακός και αύξησε λίγο το σκορ του. Στην πραγματικότητα, αν το ματς παρέμενε πιο κλειστό, θα είχε βάλει με το ζόρι γύρω στους 65.
Ξέρετε ποια ήταν η χειρότερη άμυνα του τοπ 16 μέχρι τώρα; Η Ρεάλ! Που δεχόταν σχεδόν 87 πόντους ανά ματς μέσο όρο. Ε, από τον Ολυμπιακό έφαγε 15 λιγότερους, ενώ στα τελευταία 5 λεπτά έπαιζε “σβηστή”. Η αλήθεια είναι αυτή και αν δεν την κοιτάξουμε κατάματα, οι πιθανότητες για να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο μειώνονται δραματικά.
Αντίθετα, ο Ολυμπιακός που είχε την καλύτερη άμυνα με μέσο όρο παθητικού 70 πόντους, δέχτηκε 84. Κάτι αρκετά φυσιολογικό, αφού η “βασίλισσα” σκοράρει πολύ, έπαιζε στην έδρα της και διαθέτει παίκτες που μπορούν να βάλουν πολύ δύσκολα σουτ. Όπως και έγινε με τους Γιουλ και Ροντρίγκεθ.
Παραθέτω όλα αυτά τα νούμερα, για να επιχειρηματολογήσω σε αυτό που λέω. Είναι τόσο κακός ο Ολυμπιακός στην επίθεση, που ιδίως σε αυτό τον όμιλο, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει αν δεν βελτιωθεί εντυπωσιακά. Η άμυνα δεν θα του φτάσει κι αυτό αποδεικνύεται με τον πιο σκληρό τρόπο, με 3 συνεχόμενες ήττες, οι δύο από ομάδες που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου δεν θα διεκδικήσουν πρόκριση στα πλέι οφ.
Τρεις σερί ήττες είχε υποστεί ο Ολυμπιακός το 2011 στην σειρά των πλέι οφ με την Σιένα. Τέσσερις συνεχόμενες, επί εποχής Μπαρτζώκα στο τοπ 16 της σεζόν 2013-14. Μόνο που τότε, προκρίθηκε με μειονέκτημα έδρας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχε μπροστά του τον Γολγοθά που τώρα τον περιμένει.
Χίμκι μέσα, ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα, Μπαρτσελόνα στη Βαρκελώνη…
Λίγο περισσότερη ανάλυση για το ματς
Πάμε για ένα Flashback του αγώνα στη Μαδρίτη. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να ελέγξει σε ένα βαθμό την Ρεάλ επιθετικά, βρήκε επιτέλους Instant Score με το που έσκασε στο παρκέ ο Λοτζέσκι μετά από τόσο καιρό εκτός και κατάφερε να προηγηθεί με 17-19 στο πρώτο δεκάλεπτο.
Το πρώτο κακό σημάδι, όμως, είχε διαφανεί. Φαινόταν πως δεν θα πάρει πολλά στην διάρκεια του ματς από τα πικ εν ρολ. Η άμυνα στον Σπανούλη, όπως και πέρυσι στον τελικό ήταν υποδειγματική (έκλειναν υποδειγματικά τον κεντρικό διάδρομο και του έδιναν επιλογή είτε για δύσκολη εκτέλεση από τρίπλα, είτε για μια γρήγορη και απλή πάσα προκειμένου η μπάλα να πάει στους υπόλοιπους) και στις ελάχιστες καθαρές φάσεις που βγήκαν μετά από πικ εν ρολ, τα τελειώματα του Μιλουτίνοφ ήταν επιεικώς άτσαλα.
Αυτό σήμαινε, πως για να μείνει ο Ολυμπιακός μέσα στο ματς ως το τέλος, χωρίς απειλή στο ποστ και από πικ εν ρολ, έπρεπε να βάλει πολλά, μα πάρα πολλά περιφερειακά σουτ. Σίγουρα περισσότερα από την Ρεάλ. Ε, δύσκολο με βάση τα ατομικά χαρακτηριστικά των δύο ομάδων. Έγινε το φυσιολογικό και οι γηπεδούχοι είναι εκείνοι που τα έβαλαν όσο προχωρούσε το ματς. Γιατί, διαθέτουν παίκτες με μεγαλύτερη ατομική ικανότητα στο σουτ.
Στη δεύτερη περίοδο η Ρεάλ από τους 17 πόντους παραγωγικότητας, πήγε στους 24. Με τον Κάρολ να σκοράρει τρία τρίποντα και τους Ρέγιες και Αγιόν να τελειώνουν το ημίχρονο με 15 πόντους παρέα.
Τι συνέβη στη δεύτερη περίοδο; Η Ρεάλ τιμωρούσε συστηματικά τον Ολυμπιακό σχεδόν σε κάθε φάση που επέλεγε αλλαγή στα σκριν. Έβρισκε το μις – ματς, η μπάλα πήγαινε χαμηλά και οι ψηλοί τελείωναν τις φάσεις. Όταν οι κόκκινοι πήγαιναν να ντουμπλάρουν για να αποφύγουν το καλάθι από το ζωγραφιστό, η μπάλα έβγαινε από μέσα προς τα έξω και με 1-2 πάσες, βλέπαμε ελεύθερο σουτ τριών πόντων.
Δημιουργία από μέσα προς τα έξω. Τεράστια υπόθεση, που ο Ολυμπιακός την ψιλό – αγνοεί, έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει γιατί την βλέπουμε πολύ σπάνια. Μόνο ο Πρίντεζης μπορεί να το κάνει αυτό σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, αλλά όχι στη κατάσταση που βρίσκεται τώρα.
Το 41-35 του ημιχρόνου και το -6 δεν ήταν πρόβλημα. Αντίθετα, μεγάλο πρόβλημα ήταν η εικόνα του αγώνα στην δεύτερη περίοδο. Γιατί, διαφαινόταν πως η διαφορά μπορεί να ανοίξει μέσα σε λίγα λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο, όπερ και εγένετο.
Δύο σερί τρίποντα από τον Σέρχιο και ένα από τον Γιουλ, πήγαν την διαφορά στο +14 (54-40) πριν προλάβει να καταλάβει ο Ολυμπιακός τι τον βρήκε. Αυτοί οι δύο παίκτες έχουν την ικανότητα να βάζουν τόσο δύσκολα σουτ, δεν είναι κάτι που το βλέπουμε σπάνια.
Το σκορ άνοιξε, ο Ολυμπιακός για να ακολουθήσει έπρεπε να αυξήσει κι αυτός την επιθετική παραγωγικότητά του; Μπορούσε; Όχι.
Το τρίτο δεκάλεπτο έκλεισε στο 63-48, ο Ολυμπιακός προσπάθησε να στήσει μια μικρή αντεπίθεση όχι με σούπερ δομημένες επιθέσεις, αλλά με επιθετικές ατομικές εξάρσεις και μείωσε σε 63-52.
Εκεί, έχασε 3 σερί επιθέσεις (δύο ο Πρίντεζης και μια ο Όντομ), ο Σέρχιο Γιουλ (που είναι εκπληκτικός και στην ατομική άμυνα και την πίεση πάνω στη μπάλα πέραν όλων των άλλων) πήρε το όπλο του και πολύ γρήγορα η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Με τον Ισπανό γκαρντ να οδηγεί τους πρωταθλητές Ευρώπης ως το +19 (74-55) με το ένα σουτ να είναι πιο δύσκολο σε εκτέλεση από το άλλο. Ευτυχώς η Ρεάλ χαλάρωσε και ο Ολυμπιακός μάζεψε κάπως την διαφορά.
Σε αυτό τον όμιλο όλα θα παίξουν ρόλο στο τέλος. Ακόμα κι ένας πόντος. Τα 11/22 τρίποντα της ομάδας του Λάσο έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε ένα παιχνίδι που οι αντίπαλοι είχαν τις ίδιες κατοχές και σχεδόν ίδια νούμερα σε ασίστ και λάθη.
Η Ρεάλ είχε επίσης 20/45 δίποντα, ενώ ο Ολυμπιακός 16/39 και 9/25 δίποντα. Αυτοί οι δείκτες δείχνουν ξεκάθαρα πως το ματς κρίθηκε στο περισσότερο ταλέντο που έχει η Ρεάλ επιθετικά.
Ο Γιουλ τελείωσε τον αγώνα με 18 πόντους, 7 ασίστ και τρομερή άμυνα στον Σπανούλη, Αγιόν και Ρέγιες είχαν 22 από κοινού και γενικά η Ρεάλ κέρδισε πολύ πιο εύκολα, από ότι στα περισσότερα εντός έδρας ευρωπαϊκά της ματς ως τώρα.
Η Ρεάλ στην Μαδρίτη έχει “φάει” 99 πόντους από την Μπάγερν, 85 από την Χίμκι, 79 από την Μπάμπεργκ, 86 από την Ζαλγκίρις και από τον Ολυμπιακό 72, με τους τελευταίους 17 να μπαίνουν όταν το αποτέλεσμα είχε κριθεί…
Τι μπορούμε να πούμε για την επίθεση του Ολυμπιακού σε ατομικό επίπεδο; Γιατί σε ομαδικό, δυστυχώς, δεν μπορούμε…
Ο Χάκετ ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει η ομάδα. Ο μόνος που απειλούσε από κοντά και μακριά, που είχε επιθετικότητα και ταχύτητα. Ο Χάντερ έβαλε 14, αλλά οι μισοί ήταν στο τέλος. Ο Ματ που θα βοηθήσει πάρα πολύ με την επιστροφή του πέτυχε 9 σε 15 λεπτά και ο Παπαπέτρου που έκανε αρκετά καλό ματς (περιμένουμε περισσότερα) είχε 12.
Ο Πρίντεζης 5 και ο Σπανούλης μόλις ένα πόντο, χωρίς καλάθι εντός παιδιάς. Οι δύο πιο σημαντικοί παίκτες της ομάδας γενικά και ειδικά στην επίθεση, σκόραραν μαζί 6 πόντους με 2/14 σουτ.
Ο Γιώργος δεν είναι σε καλή κατάσταση. Το βλέπουμε όλοι. Αυτό, όμως, έπρεπε να το περιμένει ο Ολυμπιακός, έτσι όπως δόμησε, πιο σωστά ρίσκαρε, με τον προγραμματισμό που έγινε το καλοκαίρι στην θέση “4”.
Ο ίδιος ο προπονητής έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στον Αγραβάνη (ανεξάρτητα με τον τραυματισμό και την απουσία στην Ισπανία), δεν βάζει ποτέ τον Τσαϊρέλη που έμεινε θεωρητικά για αυτό τον λόγο (για να παίζει στο “4”) και αυτό έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο να έχει “σκάσει” ο Πρίντεζης σε ακατάλληλο τάιμινγκ, αλλά να αναγκάζεται στην άμυνα πολλές φορές να μαρκάρει και πολύ ισχυρούς και επικίνδυνους επιθετικά αντιπάλους.
Απλά επειδή εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχει κάποιος από τους άλλους να κάνει έστω αυτή την δουλειά.
Ο Σπανούλης ως τώρα δεν κάνει συνολικά καλή σεζόν, τα παιχνίδια που έχει παίξει σύμφωνα με τον πραγματικό του εαυτό είναι λιγότερα από τα μη παραγωγικά και προσωπικά, η μοναδική απαίτηση που έχω στα κακά του βράδια, είναι να πασάρει γρήγορα την μπάλα, μπας και με καλή κυκλοφορία βγουν και… μπουν ελεύθερα σουτ από άλλους.
Όταν δεν το κάνει αυτό, είναι λάθος του και πρέπει να μάθει να το διαχειρίζεται. Θέλω να ρωτήσω, όμως, κάτι όλους όσους υποστηρίζουν πως εκβιάζει προσπάθειες, το παίρνει εγωιστικά και κτλ, κτλ.
Στη Μαδρίτη έκανε 6 σουτ στα 23 λεπτά που έπαιξε. Τα τέσσερα από αυτά στην αρχή του αγώνα, αφού πρώτα έβγαλε 3 καλάθια πάρε – βάλε στον Μιλουτίνοφ και ο Σέρβος αστοχούσε.
Πόσα λιγότερα σουτ να έπαιρνε από 6; Έχετε προσέξει πόσες φορές σε κάθε παιχνίδι ο Σπανούλης πασάρει την μπάλα με το που γίνεται η παγίδα πάνω του και η μπάλα επιστρέφει ξανά και ξανά και ξανά σε αυτόν;
Εννοείται πως περιμένουμε από τον Σπανούλη να κάνει μεγάλα παιχνίδια από εδώ και πέρα. Πολύ απλά, αν αυτό δεν συμβεί, ο Ολυμπιακός θα αποκλειστεί από τα πλέι οφ για πρώτη φορά μετά από 10 διαδοχικές παρουσίες.
Να κρίνουμε, όμως, έχοντας υπόψη μας όλο το κάδρο.
Ο Σπανούλης δεν είναι αποτελεσματικός εκτελεστικά σε πολλές αναμετρήσεις, αλλά όλοι οι υπόλοιποι τον ψάχνουν απεγνωσμένα ξανά και ξανά ακόμα και σε φάσεις που το ρήγμα έχει δημιουργηθεί εξαιτίας του – επειδή η άμυνα είναι προσαρμοσμένη πάνω του – και αντί να το εκμεταλλευτούν διστάζουν και του γυρίζουν την μπάλα πίσω λες και είναι μπαλάκι του πινγκ – πονγκ. Για αυτό, δεν ευθύνεται ο Σπανούλης.
Το ματς της χρονιάς
Τα πράγματα είναι απλά, κύριοι και κυρίες. Αν ο Ολυμπιακός νικήσει την Χίμκι στο ΣΕΦ την επόμενη εβδομάδα, ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΧΡΟΝΟ και ΜΕΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ.
Ακόμα κι αν χάσει από ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα, θα απομένουν 6 παιχνίδια και θα έχει ρεκόρ 3-5. Ο Παπανικολάου θα είναι πάλι εδώ, ο Λοτζέσκι θα έχει βρει ρυθμό, ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης πιστεύω πως θα έχουν συνέλθει.
Ο Ολυμπιακός σε ένα μήνα από τώρα – για τότε μιλάμε – θα μπορεί να είναι σε μια κατάσταση, στην οποία θα καταφέρει να πετύχει διαδοχικές νίκες και να πηδήξει τις τελευταίες αγωνιστικές, πάνω στο καράβι των πλέι οφ!
Πιθανότατα αν φτάσει ως εκεί, θα χρειαστεί μια ΜΕΓΑΛΗ εκτός έδρας νίκη, στη Μόσχα απέναντι στη Χίμκι. Αν τότε είναι καλά, σε ένα do or die παιχνίδι, μπορεί να το κάνει.
Αρκεί τώρα, στην εποχή της ανασφάλειας, τις μαυρίλας, που τρώει τη μια μπουνιά μετά την άλλη, να κατορθώσει να μείνει ζωντανός. Το ματς με την Χίμκι, είναι το ορόσημο της φετινής σεζόν. Αν νικήσει, παραμένει στο κόλπο και μετά μπορεί να… αγριέψει ξανά.
Αν χάσει και από την Χίμκι στον Πειραιά, μετά πρέπει να πάει… τραίνο ως το τέλος και απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους, αλλά και με τα προβλήματα που υπάρχουν, είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Το Turning Point, μπορεί να αποβεί, ο αγώνας με την Χίμκι στο ΣΕΦ. Η ομάδα, προπονητές και παίκτες, ο κόσμος πρέπει να λειτουργήσουν συσπειρωτικά και αυτή η μάχη να δοθεί στο σωστό περιβάλλον. Αν κερδηθεί, υπάρχει φως στο ξέφωτο…
ΦΩΣ ΘΑ ΜΠΕΙ, ΜΟΝΟ ΑΝ…
Όταν είσαι στο σκοτάδι, το φως δεν θα βρεθεί από μόνο του. Πρέπει κάτι να κάνεις κι εσύ. Δεν είναι η ώρα να μπούμε σε λεπτομέρειες και να θίξουμε πράγματα λιγότερο γνωστά, ή εντελώς άγνωστα.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει:
Α) Να βρει τρόπο να αποφορτίσει τον εαυτό του από το άγχος και την πίεση, να πάρει γενναίες αποφάσεις, να ΜΙΚΡΥΝΕΙ το ροτέισον και να “θυσιάσει” όποιον και ό,τι χρειαστεί. ΔΕΝ γίνεται αλλιώς. Οι ξεκάθαροι ρόλοι, η χημεία και ο ρυθμός πρέπει να… επιστρέψουν ΑΜΕΣΑ.
Β) Το ροτέισον να γίνει πιο συμπαγές και σταθερό και οι αλλαγές μέσα στα παιχνίδια που πλέον όλα θα είναι “τελικοί” να γίνονται υπό αυτό το πρίσμα και με στόχο οι αποδεδειγμένα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ παίκτες να βρούνε ρυθμό και να βγούνε μπροστά. Αυτοί που τους ακολουθούν και έρχονται από πίσω, να έχουν επίσης ξεκάθαρους ρόλους, ώστε η ομάδα να γίνει πάλι συμπαγής με πιο σκληρές και σταθερές δομές.
Γ) Ίσως το σημαντικότερο. Να υπάρχει ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Του κόουτς απέναντι σε ΟΛΟΥΣ τους παίκτες με τους οποίους θα αποφασίσει να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα στα επόμενα 9 παιχνίδια του ομίλου. Επίσης, να υπάρξει ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ και από την πλευρά των παικτών, προς τον προπονητή τους. Αν υπάρχει κάποια διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο παιχνιδιού, αυτό ΠΡΕΠΕΙ να συζητιέται, να βγάζουν όλοι από μέσα τους αυτό που σκέφτονται και μετά να προχωράνε ενωμένοι. ΟΛΟΙ το ΕΓΩ κάτω από την ομάδα. Κι αυτό έχει αξία, τώρα στα ΔΥΣΚΟΛΑ.
Δ) Αυτογνωσία, αυτοκριτική, συσπείρωση, και ο καθένας συνειδητά να νιώθει μέσα του πως του ΑΝΑΛΟΓΕΙ μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό που συμβαίνει τώρα, από αυτή που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχει. Αυτό λέγεται μεγαλοσύνη και αποτελεί τεράστια σύμμαχο σε κάθε προσπάθεια ανατροπής και αντεπίθεσης…
Ο Ολυμπιακός θα έχει ήδη αποκλειστεί από την πρώτη στιγμή που θα το πιστέψει ο ίδιος, οι πρωταγωνιστές του, οι στρατιώτες του…
Θα μοιραστώ κάτι προσωπικό μαζί σας. Από το 2004 και μετά που η ζωή μου άλλαξε άρδην προς το χειρότερο, προς το πιο… δύσκολο, παλεύω όσο μπορώ κάθε μέρα.
Από το 2012 και μετά η ικανότητά μου στο να… πιστεύω και να μην τα παρατάω, παρότι μου περνάει κάποιες φορές από το μυαλό και η αντοχή μου στο να μάχομαι έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός και τα μαθήματα που έχει δώσει τα τελευταία χρόνια, έχουν παίξει μεγάλο ρόλο σε αυτό, μαζί και με κάτι που είχε συμβεί πριν από τον τελικό στην Πόλη.
Πως να δεχτείς, λοιπόν, πως θα τα παρατήσει η ίδια ομάδα που σε έχει κάνει να αλλάξεις στάση ζωής και να γίνεις πιο ανθεκτικός και πιο μαχητής στη ζωή σου;
Είναι το τελευταίο πράγμα που περιμένω να συμβεί στο κόσμο.
ΥΓ1. Με τον Χάκετ συνέβη ακριβώς το αντίστροφο από ότι στη περίπτωση του Γιανγκ. Με το θεριό όλοι είχαν ανακουφιστεί και τελικά ήρθε η πολύ κακή είδηση. Με τον Ντανιέλ όλοι περίμεναν το χειρότερο και μετά ήρθε η μεγάλη ανακούφιση!
ΥΓ2. Δεν αναλύω πιο συγκεκριμένα πράγματα για το ροτέισον και τι πρέπει να συμβεί τώρα που μπαίνει ο ΠΑΠ και επέστρεψε ο Ματ. Θα χρειαστεί να δούμε λίγους αγώνες ακόμα, για να καταλήξουμε σε οριστικά συμπεράσματα. ΑΡΚΕΙ να κερδίσει ο Ολυμπιακός την Χίμκι και μαζί χρόνο και ψυχολογία για να… προλάβει να αντιδράσει.
ΥΓ3. Καλώς ή κακώς, ο Ολυμπιακός έχει 3 κλασικά τριάρια (Λοτζέσκι, Παπανικολάου, Παπαπέτρου) και έναν παίκτη που αποδίδει τα μέγιστα κυρίως σε αυτή την θέση (Στρόμπερι). Δεν ξέρω τι και πως, αλλά πρέπει να βρεθεί λύση. Για να μείνει η ομάδα μέσα στους στόχους της, αλλά και για να μην πληγούν οι δύο Έλληνες παίκτες και το… ταβάνι που έχουν και είναι υψηλό, στη φυσική τους θέση. Αν φέτος δεν γίνεται, αλλιώς, του χρόνου; ΌΛΟΙ έχουν συμβόλαιο και για την επόμενη σεζόν.
ΥΓ4. Μόνο ως χαριτωμένο χιούμορ μπορεί να εκλάβει κανείς ενδεχόμενη απόφαση του Ολυμπιακού να μην πάρει αθλητικό (πικ εν ρολ παίκτη) σέντερ. Εντάξει, έχουμε ανάγκη από χιούμορ αυτές τις ώρες, αλλά αν κόψουμε την πλάκα, να πούμε ότι ΔΕΝ βγαίνει με τίποτα. Το βλέπουν και οι “τυφλοί”. Συμπέρασμα; Θα πάρει. Ποτέ οι Αγγελόπουλοι δεν άφησαν την ομάδα ακάλυπτη σε ανάγκες που δημιουργήθηκαν μέσα στη σεζόν. Δεν θα το κάνουν ούτε τώρα.
ΥΓ5. Περαστικά στον Κώστα Σλούκα. Από τον Νοέμβρη, ως και χθες που έπαθε ακόμα μεγαλύτερη ζημιά, έχει χάσει το μέτρημα στους τραυματισμούς.
ΥΓ6. Για παιδιά που έχουν δώσει χαρές, πάντα θα ενδιαφέρομαι και θα θέλω το καλό τους, να είναι χαρούμενοι μπασκετικά, αλλά και στη ζωή τους. Πόσο μάλλον για αυτούς που είναι ακόμα στον Ολυμπιακό. Αν αποτύχουν, πρέπει να κριθούν αυστηρά. Οφείλω, είμαι υποχρεωμένος να τους κάνω κριτική, γιατί είναι μέρος της δουλειάς και η σωστή κριτική, μας κάνει όλους μας καλύτερους. Να τους γυρίσω την πλάτη; Ποτέ. Έτσι, πιστεύω, πρέπει να σκέφτεται και ο κόσμος που αγαπάει την ομάδα.
ΥΓ7. RIP, Black