Του Νίκου Βαρλά/ info@eurohoops.net
Αφού ζητήσω συγγνώμη για το γεγονός ότι δεν έγραψα μπλογκ μετά τον αγώνα με την Λαμποράλ, λόγω της πολύς κακής κατάστασης της υγείας μου (πολύ βαριά ίωση μετά την επιστροφή μου από τις ΗΠΑ) πάμε απευθείας στο “ψητό”, γιατί μιλάμε για ένα από τα πιο στενόχωρα και σοκαριστικά βράδια από τότε που η ιστορία άλλαξε και ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη έγινε σπουδαίο μέγεθος και μια από τις πιο πετυχημένες ομάδες όλα τα τελευταία χρόνια.
Η ήττα από την Μπάμπεργκ καθιστά τον αποκλεισμό από τα πλέι οφ μετά από 10 χρόνια το πλέον πιθανό σενάριο και παρότι η ομάδα έχασε δικό της παιχνίδι, αυτή είναι η μισή, πιο… συναισθηματική αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως ο Ολυμπιακός παρότι έπαιζε “τελικό” ήταν ανίκανος να καθαρίσει ένα ματς στο οποίο είχε το πάνω χέρι, γιατί πολύ απλά στερείται ποιότητας και σύγχρονης, ολοκληρωμένης μπασκετικής δομής όλο αυτό τον καιρό, με την απαιτούμενη πληρότητα σε όλες τις θέσεις.
Ο τρόπος που αντέδρασε δε ο Ολυμπιακός και η απόφασή του να μην κάνει φάουλ, απέναντι σε μια ομάδα που σκόραρε μόνο με τρίποντα σε όλες τις προηγούμενες κατοχές θύμισε το άσμα… “Δωσ’ μου να πιω το δηλητήριο”. Για να μην πάω σε μια ακόμα πιο λαϊκή έκφραση που χρησιμοποιούμε όταν κάποιος προκαλεί την τύχη του.
Το παιχνίδι
Ο Ολυμπιακός από την αρχή του αγώνα είχε πάθος και ένταση στον τρόπο που έπαιζε, αλλά δεν διέθετε την συνολική ποιότητα σε άμυνα και επίθεση, για να μπορέσει να ελέγξει απόλυτα την αναμέτρηση, να επιβάλλει τον ρυθμό του και να χτίσει μεγάλες διαφορές.
Κάτι λογικό αν αναλογιστούμε πως οι κόκκινοι έχουν πολύ καιρό να αποδώσουν ολοκληρωτικό μπάσκετ και στην αντίπερα όχθη, έπαιζαν σε μια έδρα, από όπου έχουν περάσει μόνο δύο ομάδες φέτος. Η ΤΣΣΚΑ και η Ρεάλ, με πολύ μεγάλη δυσκολία.
Το πρώτο ημίχρονο δεν είχε δύσκολα πράγματα να κατανοήσει κανείς στο κομμάτι της τακτικής. Στην άμυνα ο Ολυμπιακός προσπαθούσε, αλλά πολλές φορές αδυνατούσε να… ακολουθήσει τις πολύ καλές συνεργασίες της Μπάμπεργκ και την γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας που δημιουργούσε ρήγματα τόσο κοντά στο καλάθι, όσο και ανοιχτά περιφερειακά σουτ.
Στην επίθεση, για μια ακόμα φορά ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει ήταν το δίπολο Πρίντεζης + κάποιες σωστές πικ εν ρολ συνεργασίες με δημιουργό τον Σπανούλη και αποδέκτη της μπάλας στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τον Οθέλο Χάντερ.
Στο πρώτο δεκάλεπτο που ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 19-21, την ζημιά την έκανε ο Στάιγκερ με 9 πόντους και 3/4 τρίποντα. Στην δεύτερη περίοδο η ομάδα του Τρινκιέρι έκανε μεγάλη ζημιά στους κόκκινους “χτυπώντας” μέσα στο ζωγραφιστό. Έβρισκε τρόπους με τριγωνάκια, με καλές πάσες, με κίνηση χωρίς την μπάλα να “απενεργοποιεί” την άμυνα του Ολυμπιακού και να παίρνει σκορ από εύκολα καλάθια μέσα από τη ρακέτα.
Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 22-30 στο 12′ και η Μπάμπεργκ απάντησε γρήγορα με ένα σερί 12-4, ισοφαρίζοντας σε 34-34. Για να προηγηθεί τελικά μετά τα πρώτα 20 λεπτά, με 38-37 και επί μέρους σκορ 19-16.
Ήττα στο ζωγραφιστό
Ραντόσεβιτς (11 πόντους) και Στάιγκερ (9) είχαν βάλει τους 20 από τους 37 πόντους των γηπεδούχων. Ο Πρίντεζης είχε σκοράρει 15, ο Χάντερ 9, αλλά με αρκετά χαμένα λει απ και ο Σπανούλης είχε 7 ασίστ.
Ο Ολυμπιακός πέταξε τις +7 κατοχές που είναι πολλές για ένα ημίχρονο, στα… σκουπίδια. Γιατί; Επειδή σούταρε με 9/24 δίποντα και μέσα στο ζωγραφιστό μόλις με 5/15, ενώ η Μπάμπεργκ είχε 11/16 δίποντα και μέσα στη ρακέτα είχε αστοχήσει μόλις σε ένα σουτ (6/7)…
Δεύτερο ημίχρονο
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε πολύ δυναμικά στην επανάληψη, γνωρίζοντας πως πρόκειται για το πιο σημαντικό ημίχρονο της φετινής του σεζόν ως το επόμενο… Με τον Πρίντεζη να αποτελεί μόνιμη απειλή, την ομάδα να βγάζει επιτέλους μια φάση στο τρανζίσιον με τον Παπανικολάου και τους γηπεδούχους να είναι πολύ άστοχοι στο τρίτο δεκάλεπτο (ξεκίνησαν με 1/9 σουτ, πολλά από αυτά ελεύθερα), η διαφορά όπως και στο πρώτο ημίχρονο πήγε στο +8 (41-49) 4 λεπτά πριν το τέλος της περιόδου.
Αυτή την φορά, για ευνόητους λόγους ο Ολυμπιακός έπρεπε να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά το προβάδισμα που είχε χτίσει. Κάτι που δεν έκανε.
Με βολές του Σπανούλη για πρώτη φορά η διαφορά έγινε διψήφια (43-53) στο 28′. Ο Ολυμπιακός, όμως, δεν πρόσεξε, είχε κακές αμυντικές περιστροφές στις επόμενες αμυντικές κατοχές του και η Μπάμπεργκ με δύο τρίποντα από Στρέλνιεκς και Μέλι, πολύ γρήγορα μείωσε στους 4 πόντους (49-53). Τελικά, το δεκάλεπτο έκλεισε με τον Ολυμπιακό μπροστά 51-56, με τρίποντο του Ιωάννη Παπαπέτρου στην εκπνοή.
Τέταρτο δεκάλεπτο
Μέχρι να φτάσουμε στα εφιαλτικά τελευταία δευτερόλεπτα, ο αγώνας συνέχισε να κυλάει στο ίδιο μοτίβο. Ο Ολυμπιακός είχε το προβάδισμα, αλλά δεν “σκότωνε” την Μπάμπεργκ, γιατί με τον τρόπο που έπαιζε φαινόταν σαν να μην μπορεί, να μην διαθέτει την ποιότητα και τις λύσεις να καθαρίσει την υπόθεση νίκη και να ξεμπερδεύει.
Τακτικά, υπήρχε μια τεράστια αλλαγή, σε σχέση με τα δεδομένα του πρώτου ημιχρόνου. Ο Ολυμπιακός είχε θωρακίσει πολύ καλύτερα την άμυνά του στο χαμηλό ποστ, δεν επέτρεπε στη Μπάμπεργκ να σκοράρει εύκολα κοντά στο καλάθι και για να το πετύχει αυτό, πολλές φορές χρησιμοποιούσε βοήθειες από την δυνατή πλευρά, από τον παίκτη που ήταν κοντά στη μπάλα.
Τελικά, αυτή η κατάσταση γύρισε στο… απόλυτο μπούμερανγκ. Οι γηπεδούχοι βρήκαν περισσότερους χώρους να εκτελέσουν από μακριά και κάνοντας συνεχώς το ίδιο πράγμα (ένα σκριν μακριά από την μπάλα, συνήθως από περιφερειακό, για να απελευθερωθούν οι σουτέρ από τις γωνίες και τα L μετά από αντίθετες κινήσεις) έμεναν ζωντανοί με τρίποντα.
Ο Ολυμπιακός φάνηκε πως μπορούσε να τελειώσει τη δουλειά με το τρίποντο του Σπανούλη στο 38′ (63-69). Όχι. Εκεί ήταν το σημείο που η τύχη ευνόησε τον αντίπαλο, με το τυχερό τρίποντο του Τάις με ταμπλό στο 1.15” (66-69).
Οι κόκκινοι πήγαν στο +5 με καλάθι του Παπανικολάου, αλλά ο Ζήσης με νέο τρίποντο (69-71) στα 42” τα άφησε όλα… ορθάνοιχτα. Ο Σπανούλης αστόχησε, ο Μάντζαρης έδωσε το 4ο ομαδικό φάουλ και εκεί φτάσαμε στο οριακό σημείο που κρίθηκαν τα πάντα.
Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να κάνει φάουλ, να μεταθέσει ΟΛΟ το βάρος στον παίκτη που θα εκτελούσε τις βολές και ΑΝ η Μπάμπεργκ ευστοχούσε και στις δύο, θα είχε την τελευταία κατοχή νίκης, με την παράταση και όχι την ΗΤΤΑ – ΜΙΣΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ να είναι το χειρότερο σενάριο.
Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να μην κάνει φάουλ, αλλά ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΞΕΙ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ απολύτως άμυνα.
Ο Γουαναμέικερ πέρασε αδιανότητα εύκολα τον Μάντζαρη (δεν έκανε καν σκριν εκεί ο Ζήσης για να γίνει αυτή η αλλαγή στα μαρκαρίσματα), ο Παπανικολάου πήγε πάνω του και ο Αμερικανός είχε ξεκάθαρο οπτικό πεδίο, για να περάσει την μπάλα στην αντίθετη πλευρά, εκεί που περίμενε ο Στρέλνιεκς στην αδύναμη πλευρά της άμυνας. Ο Σπανούλης “έφαγε” το σκριν του Τάις, καθυστέρησε πολύ να πάει πάνω στον Λετονό που τα έχει ψωμοτύρι αυτά τα σουτ και το κακό έγινε.
Πλέον, ο Ολυμπιακός είχε 4.6” δευτερόλεπτα να αλλάξει την – καταδικασμένη – μοίρα του. Μόνο που η Μπάμπεργκ είχε μόλις 2 ομαδικά φάουλ μετά από 9 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα μάχης στο τελευταίο δεκάλεπτο. Με αποτέλεσμα να έχει την ευχέρεια να δώσει δύο άμεσα φάουλ και να κατεβάσει το χρονόμετρο στα 3,2 δευτερόλεπτα.
Ο Ολυμπιακός επέλεξε να παίξει πάλι το ίδιο πράγμα, να βγει ο Σπανούλης πολύ μακριά από το τρίποντο, για να πάρει την μπάλα. Κάτι που βοήθησε την Γερμανική άμυνα να προσαρμοστεί χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χτύπησε η μπάλα στα πόδια, πήγε προς την αντίθετη πλευρά της άμυνας των ερυθρολεύκων και όλα τελείωσαν…
Ένα ακόμα αδικαιολόγητο κατά την ταπεινή μου άποψη λάθος που τελικά το πλήρωσε πολύ ακριβά ο Ολυμπιακός, είναι πως σε όλα τα τελευταία λεπτά ΟΥΤΕ ΚΑΝ που ασχολήθηκε να δώσει μπάλες στον ασταμάτητο Πρίντεζη στο χαμηλό ποστ.
Όλο το ματς πήγε στο 5 εναντίον 5, η ομάδα ήταν ανύπαρκτη στο τρανζίσιον – δεν είναι η πρώτη φορά – και παρόλα αυτά, δεν έστησε Plays για να πάει η μπάλα στον υπαρχηγό και με 1-2 φάσεις να κλειδώσει την νίκη και να μείνει ολοζώντανη η υπόθεση πρόκριση στα πλέι οφ.
Ο Ολυμπιακός μόλις είχε ηττηθεί δεύτερη φορά από την Μπάμπεργκ και πλέον ακόμα και μόνο με νίκες να πορευτεί μέχρι το τέλος, κανείς δεν μπορεί να του εγγυηθεί πως θα προκριθεί.
Αντίθετα, το πιο πιθανό σενάριο είναι να αποκλειστεί ο Ολυμπιακός. Κακά τα ψέματα, αν απομονώσουμε τραυματισμούς, άστοχους μεταγραφικούς χειρισμούς και διάφορα άλλα πράγματα που έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο, σε αυτό τον όμιλο και με βάση τα όσα έχουμε δει τις 10 αγωνιστικές, ο Ολυμπιακός δεν αξίζει να προκριθεί.
Να κοιτάξουμε το συνολικό κάδρο…
Θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να έχει λίγη περισσότερη τύχη απόψε και να πήγαινε σε ρεκόρ 5-5. Γνωρίζοντας πως έχει μπροστά του την νίκη επί της Ζαλγκίρις και δύο εβδομάδες ουσιαστικά για να περιμένει και τον Λοτζέσκι υγιή και να προετοιμαστεί για τον αγώνα με την Ρεάλ. Καλύτερο μπάσκετ με όσα μας έχει δείξεις ως τώρα δεν θα… μπορούσε να έχει παίξει, γιατί δεν το έχει κάνει όλο αυτό τον καιρό.
Για μένα, αυτό είναι και το πιο σημαντικό πρόβλημα, αυτό είναι ένα γεγονός που πολύς κόσμος είτε το κρύβει τεχνηέντως (;) επηρεασμένος συναισθηματικά, είτε δεν θέλει και δεν μπορεί να το δει.
Το μπάσκετ που έχει αποδώσει φέτος ο Ολυμπιακός δεν συγκινεί, δεν προκαλεί έντονα συναισθήματα, δεν θέλγει, προσωπικά, παραδέχομαι πως έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να το βαριέται.
Γιατί, κινείται και αντίθετα προς το… ρεύμα και προς τα εκεί που πάει γενικά το άθλημα ως κατεύθυνση. Ποτέ δεν θα διαβάσετε από μένα πως η άμυνα είναι περιττή και δεν πρέπει οι μεγάλες ομάδες να ξεκινάνε από αυτή.
Το μπάσκετ, όμως, είναι και επίθεση και κερδίζει αυτός που βάζει τους περισσότερους πόντους. Ο Ολυμπιακός φέτος δεν είναι τόσο καλός αμυντικά όσο θα ήθελε ή όσο…νομίζει πως είναι και στην επίθεση, δυστυχώς, είναι από προβλέψιμος και μέτριος ως αποκρουστικός πολλές φορές.
Παιχνίδι με πλάτη και απειλή από το ποστ, αποκλειστικά ο Πρίντεζης και τέλος. Τρανζίσιον; Τίποτα, μηδέν. Μιλάω για Ευρωλίγκα, όχι για το ελληνικό πρωτάθλημα. Το κριτήριο είναι η μεγάλη πίστα, όχι τα παιχνίδια με μικρομεσαίες ομάδες της Α1.
Το έχω αναφέρει κι άλλες φορές και είναι κάτι που με “πονάει” και μου προκαλεί λύπη. Γιατί, ο Ολυμπιακός με τον ίδιο κορμό – εντάξει, λέμε τώρα, ό,τι έχει μείνει πια από τον κορμό του Back to Back – ήταν από τις καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκας στο τρανζίσιον και τις ενδιάμεσες επιθέσεις και αργά, αλλά σταθερά, έχει εξελιχθεί σε μια από τις χειρότερες στο τοπ επίπεδο, είναι αγνώριστος πραγματικά.
Για να μείνει το σετ παιχνίδι, το 5 εναντίον 5, που όπως έχω γράψει πολλάκις φέτος και μετά από νίκες, είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΤΡΙΟΣ και υπερβολικά προβλέψιμος. Ένα πικ εν ρολ κεντρικό, μόνο ο Χάντερ αποδέκτης με βυθίσματα στο “5” και τέλος.
Εντάξει μέσα σε όλα όσα έχουν γίνει, η απουσία του Λοτζέσκι από τόσα κρίσιμα ματς, επίσης έχει στοιχίσει ακριβά. Είναι ο μοναδικός παίκτης που μπορεί να δώσει Instant Score με συνέπεια, να ανοίξει την επίθεση και τις αποστάσεις να καταστήσει τον Ολυμπιακό κάπως πιο… γλυκό, λιγότερο “άσχημο” στην επίθεση.
Στον επαγγελματικό αθλητισμό, όμως, μετράει το αποτέλεσμα. Το οποίο λέει ως τώρα αποτυχία και ανάγκη για ένα “θαύμα” πλέον, προκειμένου να μην αποκλειστεί ο Ολυμπιακός από τα πλέι οφ, για πρώτη φορά μετά το 2005.
Για να είμαστε και απόλυτα δίκαιοι, το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός είχε κάνει πολύ καλύτερο σχεδιασμό και λιγότερα λάθη, σε σχέση με τον Παναθηναϊκό. Το πιο “χοντρό” που ο Σφαιρόπουλος το έχει παραδεχτεί ξεκάθαρα με την διαχείριση που κάνει πλέον, είναι να υπολογίζει τον Αγραβάνη ως δεύτερο τεσσάρι.
Το πλήγμα με τον Γιανγκ ήταν τιτάνιο, αλλά ουδείς μπορεί να κατηγορηθεί για αυτό. Οι πράσινοι με τις κινήσεις που έκαναν, πρόλαβαν να διορθώσουν αρκετές ανορθογραφίες, βρέθηκαν και σε πιο… “ανθρώπινο” όμιλο και τώρα μετράνε 5 σερί νίκες.
Ο Ολυμπιακός αντίθετα, ενώ ο καιρός περνούσε, σφύριζε… αδιάφορα ή αν προτιμάτε με… σιγουριά και τουπέ που δεν βοήθησε ποτέ κανέναν (άλλο αν μερικές φορές η στάση αυτή εκλαμβάνεται εκ των έσω ως επιτυχία εκ των αποτελεσμάτων), έμεινε πίσω και όταν συνειδητοποίησε πόσο ζόρικη είναι η κατάσταση, έτρεξε, αλλά μάλλον δεν πρόφτασε.
Τα λάθη είναι για να γίνονται, αρκεί να διορθώνονται. Κάποιες νοοτροπίες, επίσης, είναι πολύ σημαντικό για το μέλλον να διαφοροποιηθούν και αυτό θα συμβεί αν υπάρξει αυτογνωσία και ανάληψη των πραγματικών ευθυνών που αναλογούν στον καθένα.
Προς το παρόν, το τοπ-16 και ο συγκεκριμένος όμιλος, αποδεικνύονται αργό βασανιστήριο για τον Ολυμπιακό. Είναι αυτό που λέμε… “δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο, θα ναι το γκρουπ ένα μαρτύριο”.
Μπορεί ο Ολυμπιακός με ρεκόρ 4-6 να προκριθεί με 4 σερί νίκες και ρεκόρ 8-6 στο τέλος; Στο μπάσκετ, όπως και στη ζωή τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Έχουμε μάθει να κρίνουμε ενστικτωδώς πολλές φορές με βάση τα όσα έχει πετύχει η ομάδα στο πρόσφατο παρελθόν. Ο συγκεκριμένος Ολυμπιακός δείχνει πως ούτε μπορεί, ούτε αξίζει. Με αυτό που βγάζει στο παρκέ, με την εμφάνιση που είδαμε και στον “τελικό” απέναντι σε ένα μέγεθος όπως η Μπάμπεργκ. Που ναι μεν δεν παύει να είναι η πιο ποιοτική Γερμανική ομάδα που έχουμε δει στην Ευρωλίγκα, αλλά όπως είπε σωστά ο Ζήσης σε τέτοιας φύσεως αναμετρήσεις, απριόρι έχει μειονέκτημα απέναντι στον Ολυμπιακό.
Τουλάχιστον, αν είναι να πέσει, να το κάνει με το κεφάλι πιο ψηλά και επιτέλους με λίγο πιο όμορφο μπάσκετ.
ΥΓ1. Για κάποια πράγματα, όσο και να ψάχνεις δεν βρίσκεις δικαιολογίες… Ο Ολυμπιακός έχασε σε ένα παιχνίδι με χαρακτήρα ζωής ή θανάτου, στο οποίο είχε +12 κατοχές!!! Τώρα αυτό τι σημαίνει, ότι ήταν τραγικός στην επίθεση και δεν το εκμεταλλεύτηκε, ή ότι η άμυνα της Μπάμπεργκ σε παθητικό ανά κατοχή ήταν πολύ πιο αποτελεσματική από την… περίφημη και πολυδιαφημισμένη του Ολυμπιακού; Εγώ λέω και τα δύο…
ΥΓ2. Όλοι στέκονται πολύ στο φάουλ που δεν έγινε και είναι λογικό. Προσωπικά, απέναντι σε μια ομάδα που έβαζε ΜΟΝΟ τρίποντα σε όλες τις τελευταίες επιθέσεις της και έχει τόσο δουλεμένα συστήματα για να βγάζει ελεύθερα σουτ, φάουλ θα έκανα. Πάνω από όλα για να διαγράψω το σενάριο ήττας στην κανονική περίοδο και να μεταφέρω την πίεση στον αντίπαλο. Οκ, δεν έγινε φάουλ. Οι αντιδράσεις του Ολυμπιακού, όμως, είναι άθλιες σε αρκετές ακόμα κρίσιμες φάσεις στα καθοριστικά λεπτά. Έφαγε 16 πόντους στο τελευταίο τετράλεπτο, έτσι…
ΥΓ3. Ρωτάω ξανά.Πως γίνεται σε καμία κρίσιμη επίθεση η μπάλα να μην ακουμπήσει στα χέρια του Πρίντεζη στο ποστ; Υπάρχει κάποια λογική σε αυτό; Είναι δυνατόν ο Χάντερ να πάρει περισσότερες προσπάθειες από τον Πρίντεζη;
ΥΓ4. Πάλι κάποιοι έχουν βγει παγανιά να κατασπαράξουν τον Σπανούλη. Να το συζητήσουμε. Για την τελευταία επίθεση; Είδατε γενικά τον Ολυμπιακό να παίζει κάτι στην επίθεση σωστό όταν ήταν εκτός ο αρχηγός; Για την τελευταία άμυνα; 12 τρίποντα έφαγε ο Ολυμπιακός, 4 στα τελευταία 90 δευτερόλεπτα. Ένα να μην έμπαινε θα είχε νικήσει η ομάδα. Για όλα ο Σπανούλης φταίει δηλαδή; 15 πόντους, 9 ασίστ, 4 ριμπάουντ και 2 λάθη είχε. Έβαλε και 2 καλάθια από τα κρίσιμα στο τέλος. Έλεος με την ανθρωποφαγία. Κριτική ναι, αλλά για όσους αφορίζετε ή βρίζετε τον Σπανούλη μετά από κάθε ήττα, τι να πω, αλλάξτε ομάδα αφού δεν σας αρέσει ή κάντε υπομονή μέχρι να φύγει. Με τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα έτσι κι αλλιώς δεν θα αργήσει να φτάσει αυτή η στιγμή. Στο συγκεκριμένο ματς ήταν από τους καλύτερους και τα έδωσε όλα. Συνολικά, κατ’εμέ είναι ο Έλληνας αθλητής με την μεγαλύτερη προσφορά στο σύλλογο, μακράν και πριν τον κρίνω ξέρω πως πρέπει να σκέφτομαι διπλά.
ΥΓ5. Ο Μάντζαρης έπαιξε 22:30 λεπτά και είχε 0 πόντους και 0 ασίστ με 1 σουτ. Μπορεί να περνάει φάση, αλλά μετά από τόσα χρόνια στο υψηλό επίπεδο, έχω περισσότερες απαιτήσεις από τον Βαγγέλη. Στο σύγχρονο μπάσκετ επιβάλλεται να απειλείς.
ΥΓ6. Όντομ, Αθηναίου και Παπαπέτρου έπαιξαν όλοι μαζί συνολικά κάτι δευτερόλεπτα παραπάνω από 22 λεπτά.
ΥΓ7. Όσο κι αν πονάει η αποτυχία, όταν έρθει, πρέπει να γίνεται αποδεκτή και πάνω σε αυτή να χτίζεται κάτι καλύτερο για το μέλλον με γνώμονα την σωστή αξιολόγηση της κατάστασης και των αιτιών. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός ιδίως στην Ευρωλίγκα, δικαιούται να αποτύχει. Με βάση το μπάτζετ και το υλικό του, έχει κάνει πολλές υπερβάσεις τα τελευταία χρόνια. Βέβαια καλό θα είναι στη συνέχεια ο πήχης να είναι πιο χαμηλά και όχι να ακούμε ότι στόχος είναι το φάιναλ φορ, αφού λογικότατα, λόγω κρίσης, το μπάτζετ είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με άλλες τοπ ομάδες.
ΥΓ8. Στην Ελλάδα; Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο τίτλος είναι αναγκαίος. Από το πρωτάθλημα του 2012 και μετά που ο Ολυμπιακός διαφαινόταν πως επιτέλους έχει μεγάλο πλεονέκτημα για να οικοδομήσει την δική του εποχή εγχώριας κυριαρχίας, έχουν διεκδικηθεί ως τώρα 7 τίτλοι και ο Παναθηναϊκός τον έχει στο 6-1. Απώλεια του πρωταθλήματος, θα καταστήσει την σεζόν “μαύρη τρύπα” και θα αποδείξει πως το περσινό σουίπ απέναντι σε έναν υπερβολικά αποδυναμωμένο Παναθηναϊκό, ήταν απλά μια “φωτοβολίδα” στο… σκοτάδι των αποτυχιών απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο.