Του Νίκου Βαρλά/ info@eurohoops.net
Ο Ολυμπιακός κέρδισε την Ζαλγκίρις, πέτυχε το… αυτονόητο απέναντι στην χειρότερη ποιοτικά ομάδα του ομίλου με… τεράστια διαφορά από την επόμενη και πλέον πρέπει να αρχίσει να δουλεύει πνευματικά, σωματικά και φυσικά στο κομμάτι της τακτικής, τον μεγάλο αγώνα με την Ρεάλ.
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να κάνεις τις νίκες που έχεις ανάγκη σε τέτοιες περιστάσεις είναι να κοιτάζεις τον κάθε “τελικό” ξεχωριστά και το μυαλό να μην ταξιδεύει… μίλι πιο μακριά από τον αμέσως επόμενο στόχο.
Ο επόμενος… στόχος είναι η Ρεάλ, η ομάδα που στέρησε από τον Ολυμπιακό την Ευρωλίγκα, που τον κέρδισε με +12 στην πρώτη συνάντηση για το τοπ 16 στη Μαδρίτη και που μετά την ήττα στην Βαρκελώνη, δεν αισθάνεται… σίγουρη για την πρόκριση.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να νικήσει αυτή την Ρεάλ. Σε καμία περίπτωση δεν αρκεί, όμως, μια μέτρια εμφάνιση όπως αυτή που πραγματοποίησε απέναντι στην Ζαλγκίρις.
Μην αποπροσανατολιζόμαστε. Μέτρια ήταν και αυτή η εμφάνιση. Η ομάδα δεν σούταρε με καλά ποσοστά ούτε στα δίποντα ούτε στα τρίποντα (συνολικά 26/69 σουτ σε εντός έδρας ματς), ήταν κακή δημιουργικά σε μεγάλα διαστήματα και συνολικά δεν ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ, τόση όση θα χρειαστεί για να νικήσει κατά σειρά ομάδες όπως η Ρεάλ, η Χίμκι, η ΤΣΣΚΑ.
Ο Ολυμπιακός πρέπει να εμφανιστεί πολύ βελτιωμένος σε όλους τους τομείς και επιμένω στο κομμάτι της ταχύτητας, της ενέργειας και της περισσότερης φαντασίας ή αν προτιμάτε των περισσότερων επιλογών και τρόπων ανάπτυξης στο επιθετικό του παιχνίδι.
Μπορεί να το κάνει; Τώρα “όλα τα λεφτά” είναι η αναμέτρηση με την Ρεάλ, που έχει κι αυτή τα δικά της προβλήματα και ουκ ολίγες αδυναμίες που είναι εύκολο να τις “διαβάσει” και μετά θέμα… εκτέλεσης στο παρκέ, να τις “σημαδέψει” κανείς. Απλά, η Ρεάλ σε σχέση με την Ζαλγκίρις είναι 10 επίπεδα πάνω σε ταλέντο.
Ο αγώνας – “δυσκοίλιο ξεκίνημα”
Το πρώτο δεκάλεπτο ήταν ένα από τα καθιερωμένα άσχημα του Ολυμπιακού στο φετινό τοπ 16. Αστοχία, εμφατική έλλειψη δημιουργίας, αργό μπάσκετ στην επίθεση χωρίς φαντασία, ταχύτητα και κίνηση μακριά από την μπάλα.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου τελείωσαν την πρώτη περίοδο με 5/19 σουτ (5/16 δίποντα)και μόλις 1 ασίστ! Κάπως έτσι η Ζαλγκίρις βρέθηκε να προηγείται με 14-15, ενώ δεν έκανε τίποτα ιδιαίτερο στο γήπεδο, ήταν άστοχη (4/13 σουτ) και όσο έπαιζε ο Βουγιούκας, ήταν αργή και ευάλωτη αμυντικά και στο πικ εν ρολ.
Βελτίωση στην επίθεση μέσω… Παπ
Προϊόντος του χρόνου, η ομάδα επέδειξε κάποια βελτίωση στην επίθεση. Αρχικά, όταν πέρασαν στο παρκέ οι Χάκετ και Στρόμπερι, που αυτόματα έδωσαν πιο γρήγορο ρυθμό, ενέργεια και σπιρτάδα. Ο Χάκετ έβαλε 5 πόντους με ένα τρίποντο, ακριβώς το ίδιο έκανε και ο Στρόμπερι, ενώ κάποια εύκολα τελειώματα είχε κοντά στο καλάθι και ο Μιλουτίνοφ. Ο Σέρβος άργησε σε αρκετές φάσεις, κέρδισε βολές και τέλος πάντων κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσίαση, κυρίως γιατί τον έψαχναν οι συμπαίκτες του.
Στη συνέχεια, η διαφορά στην επίθεση προήλθε από την όρεξη και την ενέργεια του Κώστα Παπανικολάου, που όσο παίρνει χρόνο συμμετοχής, αργά αλλά σταθερά ανεβάζει την απόδοσή του και γίνεται όλο και πιο σημαντικός και χρήσιμος για το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Ο “Παπ” την ώρα που στην άμυνα ήταν πολύ συνεπής με σκληράδα και αποφασιστικότητα στο χαμηλό ποστ απέναντι στα φόργουορντ της Ζαλγκίρις, σκόραρε 9 πόντους στο δεύτερο δεκάλεπτο.
Η παραγωγικότητά του ήταν αποτέλεσμα του ότι δεν έμενε στάσιμος, έκανε κινήσεις χωρίς την μπάλα, έδινε επιλογές στους συμπαίκτες του κι έτσι χάρισε στον Ολυμπιακό μια επιθετική διάσταση πιο πριν δεν την διέθετε.
Ο Ολυμπιακός σκόραρε +10 πόντους σε αυτή την περίοδο συγκριτικά με την πρώτη, η Ζαλγκίρις πέτυχε τους ίδιους πόντους (15) και με επί μέρους σκορ 25-15, έχτισε μια διαφορά 9 πόντων στο ημίχρονο (39-30).
Παρέμενε άστοχος με 13/32 σουτ, αλλά τουλάχιστον “έγραψε” 7 ασίστ και είχε περισσότερη ενεργητικότητα στον τρόπο που αγωνιζόταν. Από τρανζίσιον, λίγα πράγματα, ως συνήθως φέτος στην Ευρωλίγκα.
Η Ζαλγκίρις στηρίζει κατά πολύ την παραγωγικότητά της στην επίθεση σε πόντους από το χαμηλό ποστ όχι μόνο από το “5”, αλλά από τα φόργουορντ και με αυτό τον τρόπο είχε κάνει την ζημιά στο Κάουνας. Αυτή την φορά ο Ολυμπιακός ήταν ξεκάθαρα προετοιμασμένος και δεν είναι τυχαίο πως μετά τα πρώτα 20 λεπτά, οι Λιθουανοί είχαν μόλις 2/6 σουτ μέσα από την ρακέτα. Αντίθετα, οι κόκκινοι είχαν πάρει +14 πόντους με 9/18 σουτ μέσα στο ζωγραφιστό.
Η Ζαλγκίρις είχε συνολικά 6/24 σουτ, 10 λάθη και -2 κατοχές στο πρώτο ημίχρονο. Άπαξ και ο Ολυμπιακός ήταν συγκεντρωμένος στην άμυνα και προσαρμόστηκε στο προβλέψιμο και χωρίς πολύ ταλέντο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του Γιασικεβίτσιους, τα πράγματα ήταν προδιαγεγραμμένα.
Ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε και τον… τρόπο που θα το έκανε, θα τον επέβαλε η συμπεριφορά και η αποτελεσματικότητά του στην επίθεση. Τον Πρίντεζη δεν τον ανέφερα καθόλου, γιατί η σταθερότητά του έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα φέτος, που τι να γράψεις;
Όλοι ξέρουμε πως θα προσφέρει, όλοι γνωρίζουμε πως θα σκοράρει συστηματικά με καλά ποσοστά και με τους ποιοτικούς δείκτες του στην επίθεση να μην… πέφτουν ποτέ!
“Λύθηκε” κι έκανε τα…βασικά
Ο Ολυμπιακός χωρίς να δυσκολευτεί ιδιαίτερα και χωρίς να παίξει μπάσκετ υψηλού επιπέδου ή έστω πιο γρήγορου ρυθμού, “άνοιξε” την ψαλίδα της διαφοράς. Ο βασικότερος λόγος; Συνέχιζε να προστατεύει την ρακέτα του, δεν έδινε στην Ζαλγκίρις το μοναδικό πράγμα το οποίο μπορεί να κάνει αρκετά καλά και παράλληλα οι φιλοξενούμενοι δεν μπορούσε να βάλουν… τρίποντο.
Ήταν λογικό και επόμενο, λοιπόν, παρότι ο Ολυμπιακός στη τρίτη περίοδο έπεσε σε παραγωγικότητα και από τους 25 πόντους, έβαλε 19, να αυξήσει την απόσταση και να πάρει διαφορά ασφαλείας. Με το καλημέρα πήγε στο +15 (47-32) και δύο λεπτά πριν το τέλος του δεκαλέπτου, έφτασε ως το +19 (56-37). Για να κλείσει η περίοδος στο 58-41 με τον Ολυμπιακό να κερδίζει 19-11 στο επί μέρους σκορ.
Διαδικαστικού χαρακτήρα το τέλος
Μέσα στο ΣΕΦ και με την διαφορά να έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, η Ζαλγκίρις δεν είναι ομάδα που θα μπορούσε να απειλήσει τον Ολυμπιακό. Σε καμία περίπτωση. Βασικά, με το ρόστερ που έχει η συγκεκριμένη ομάδα, κανονικά δεν έπρεπε όχι να κερδίσει, αλλά ούτε να απειλήσει τους ερυθρόλευκους στο Κάουνας.
Απλά τους πέτυχε σε τραγικό βράδυ και το εκμεταλλεύτηκε. Έγινε η ζημιά εκεί, γιατί ο Ολυμπιακός το επέτρεψε και ήταν πολύ κατώτερος των περιστάσεων. Με τον τρόπο που έχασε με κατεβασμένα τα χέρια η ομάδα στο Κάουνας, κέρδισε εύκολα στο ΣΕΦ. Έκλεισε το παιχνίδι τους με κοψίματα στο χαμηλό ποστ και τους χτυπούσε σε όλη την διάρκεια του αγώνα στον Πειραιά με το ίδιο “νόμισμα”.
Από τη στιγμή που συνέβη αυτό και η Ζαλγκίρις σούταρε με 2/14 τρίποντα, όλα ήταν πολύ εύκολα για τον Ολυμπιακό, που δεν είχε πρόβλημα ούτε απέναντι στις άμυνες ζώνης. Στο τελευταίο δεκάλεπτο οι κόκκινοι έχασαν με επί μέρους σκορ 16-18, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει.
Περί… ατόμων!
Το πιο σημαντικό ατομικό κέρδος από το παιχνίδι με την Ζαλγκίρις είναι η εμφάνιση του Κώστα Παπανικολάου. Όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ, ξέρουν πως ένας παίκτης που ουσιαστικά έκλεισε ένα χρόνο χωρίς επίσημα ματς στα πόδια του, δεν γίνεται να βρει ρυθμό και να εκραγεί από την μια στιγμή στην άλλη.
Χρειάζεται λεπτά συμμετοχής, πολλούς αγώνες στα πόδια του και σιγά – σιγά θα βρει τον καλό του εαυτό. Αυτό συμβαίνει τώρα με τον Κώστα. Χρειάστηκε λιγότερο χρόνο από όσο έπαιξε στο Μπάμπεργκ, για να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα κι αυτό είναι πολύ θετικό.
Έχασε μόλις μια άμυνα, ήταν πολύ συγκεντρωμένος και αποτελεσματικός στο να προστατεύσει το λόου ποστ και να προσέχει τα κοψίματα των παικτών της Ζαλγκίρις που ανέλαβε και στην επίθεση σκόραρε 11 πόντους με 4/6 σουτ. Η άνοδος του Παπανικολάου μπορεί να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο, πόσο μάλλον αν ο Λοτζέσκι συνεχίσει να είναι εκτός ή αργήσει να βρει ρυθμό όταν επιστρέψει.
Ο Χάντερ κάνει μπαμ ότι είναι κουρασμένος… Φαίνεται κυρίως στα τελειώματά του και στα τρεξίματά του. Είναι απόλυτα λογικό, όταν όπως αποδεικνύεται στη πράξη, είναι ο μοναδικός σέντερ μιας ομάδας που όλη τη σεζόν παίζει Hedge Out και οι απαιτήσεις τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά (με τα σκριν και τα βυθίσματα στη ρακέτα) είναι πάρα πολλές σε ενεργειακό επίπεδο.
Αυτό είναι σοβαρό θέμα, γιατί αν ο Χάντερ με την Ρεάλ δεν έχει ενέργεια, τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Νομίζω πως ο Ολυμπιακός και συγκεκριμένα ο κόουτς Σφαιρόπουλος, πρέπει να σκεφτεί σοβαρά και τις άμυνες με αλλαγές στα σκριν, γιατί στο ρόστερ υπάρχουν πλέον πολλοί παίκτες (Στρόμπερι, Χάκετ, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Πρίντεζης) που μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό το στιλ άμυνας, ακόμα και στο ποστ, απέναντι σε πιο ψηλούς αντιπάλους, αλλά και απέναντι σε γκαρντ στην περίμετρο.
Ο Μιλουτίνοφ ναι μεν σκόραρε 9 πόντους, αλλά με 1/4 δίποντα και η ευκολία με την οποία αστοχεί σε λει απ σε φάσεις που έχει το πλεονέκτημα, θυμίζει τον Κούζμιτς του Παναθηναϊκού. Το παιδί προσπαθεί αλλά είναι ψηλός παλαιάς κοπής και ταιριάζει σε συγκεκριμένα ματς απέναντι σε συγκεκριμένους αντιπάλους.
Ο Μάντζαρης πάλι ήταν σχετικά άτολμος στην επίθεση. Πήρε 3 σουτ σε 22 λεπτά και έβαλε το ένα. Τουλάχιστον, είχε πιο γρήγορες αντιδράσεις στην άμυνα, ήταν καλύτερος δημιουργικά και πρέπει να καταλάβει ότι ο Ολυμπιακός στα επόμενα ματς τον χρειάζεται πιο αποφασισμένο και πιο αποτελεσματικό.
Ο Χάκετ έχει αποδείξει ότι μπορεί και αξίζει να παίζει περισσότερο. Εκμεταλλεύεται κάθε δευτερόλεπτο συμμετοχής, βγάζει ενέργεια, είναι σταθερά καλός στην άμυνα και μου αρέσει το γεγονός ότι δεν διστάζει στην επίθεση και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ανεξάρτητα με το αν είναι εύστοχος ή όχι.
Ο Χακίμ Γουόρικ έπαιξε 6 λεπτά και δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο. Συμπληρωματικός θα είναι ο ρόλος του έτσι κι αλλιώς, αλλά ο Ολυμπιακός στο κομμάτι των ψηλών συνεχίζει να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και… ψάχνει απενγνωσμένα λύσεις πέραν του Χάντερ. Θα τις δώσει ο Αμερικανός; Θα παίξει επιτέλους κάποια λεπτά μπάσκετ προκοπής ο Αγραβάνης;
Δεν ξέρω αν θα βρεθεί λύση, αλλά το θέμα είναι SOS έχει ήδη στοιχίσει πολύ και στους επόμενους ευρωπαϊκούς “τελικούς” ο Σφαιρόπουλος καλείται να βρει λύσεις εκ των έσω να καλύψει τη γύμνια στο “5” και το γεγονός ότι μοναδικό καθαρόαιμο τεσσάρι παραμένει ο Πρίντεζης, παρά τις αλχημείες που κρατάνε μια ολόκληρη σεζόν.
Για τον Πρίντεζη δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, είναι παίκτης τοπ επιπέδου και για λόγους γνωστούς και άγνωστους, αξίζει όλα τα Credit του κόσμου.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να κάνει το 3/3; Οι εμφανίσεις του ως τώρα, έχουν δείξει πως είναι πολύ δύσκολο και φαίνεται πως ούτε με την Ρεάλ πρέπει να ποντάρουμε στον Λοτζέσκι.
Που έτσι όπως είναι χτισμένη η ομάδα αποτελεί το απόλυτο βαρόμετρο στην επίθεση, άρα συνιστά και τεράστια απώλεια, που τσαλακώνει το έτσι κι αλλιώς μέτριο επιθετικό πρόσωπο και προφίλ του Ολυμπιακού.
Το καλό είναι πως όλοι μέσα στην ομάδα ακόμα το πιστεύουν. Και το πιστεύουν ακράδαντα. Μένει να αποδείξουν και στην πράξη, πως αυτή η ομάδα παραμένει ο πιο… απέθαντος βρικόλακας της σύγχρονης Ευρωλίγκας.
Ιδού η Ρεάλ, ιδού και το… πήδημα. Αν ναι, μετά θα ισχύσει το ίδιο με Χίμκι στη Μόσχα και ΤΣΣΚΑ στο ΣΕΦ. Κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, κάθε νίκη μια “καινούρια ζωή” που θα δημιουργεί μια νέα ευκαιρία για το επόμενο.
Η μεγάλη πρόκληση είναι ακόμα εδώ, για τον Ολυμπιακό.
ΥΓ1. Είναι απίστευτο πραγματικά πως μετά από τόσες γκέλες και τόσες ήττες, ουσιαστικά η κατάσταση παραμένει ακόμα στα χέρια του Ολυμπιακού. Τα σενάρια είναι πάμπολλα. Ισχύει, όμως, το εξής. Με 3/3, ακόμα και με απλή νίκη απέναντι στην Ρεάλ και χωρίς να καλυφθεί το -12, έτσι όπως είναι το πρόγραμμα, σε όλους τους συνδυασμούς των ισοβαθμιών, ο Ολυμπιακός προκρίνεται!
ΥΓ2. Ο μοναδικός τρόπος να μείνει έξω σε οποιοδήποτε σενάριο ισοβαθμίας με 8 νίκες, είναι να κερδίσει η Μπάμπεργκ και τα 3 ματς που απομένουν, την στιγμή που θα χάσει και τα τρια παιχνίδια της η Λαμποράλ. Το δεύτερο υπάρχει ένα ενδεχόμενο να γίνει, το να νικήσει η εξαιρετική και αξιοσέβαστη ομάδα του Ζήση και του Τρινκιέρι όλες τις αναμετρήσεις με τέτοιο πρόγραμμα, είναι πάρα, πάρα πολύ δύσκολο.
ΥΓ3. Στα δικά μου μάτια μετά τα όσα έχουν συμβεί, μοιάζει εξωπραγματικό το γεγονός ότι ουσιαστικά ο Ολυμπιακός ακόμα κρατάει την τύχη στα χέρια του και δεν εξαρτάται από τους άλλους. Είναι σαν να εξακολουθεί να… αγαπάει ο “Θεός της Ευρωλίγκας” αυτή την ομάδα και να της γνέφει για την αντεπίθεση. Επίσης, είναι κάτι που το ξέρουν οι παίκτες και τους… φτιάχνει.
ΥΓ4. Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, ο κανόνας που ισχύει στο τοπ 16 των 14 αγωνιστικών, όπως τον σκεφτόμασταν με τον κόουτς Μπαρτζώκα το 2012-3, την πρώτη σεζόν της εφαρμογής του. Φέτος, είναι το τελευταίο… Αν αξίζεις, θα προκριθείς. Αν δεν τα καταφέρεις, σημαίνει ότι δεν άξιζες. Ε, το να έχει ο Ολυμπιακός την πολυτέλεια μετά από τέτοια πορεία και τόσες ήττες να μπει στα πλέι οφ χωρίς καν να χρειάζεται κάποιον δύσκολο συνδυασμό αποτελεσμάτων, ακριβώς αυτό σημαίνει. Μπορείς; Κάντο! Δεν μπορείς ούτε τώρα; Δικαίως πας σπίτι σου, του χρόνου πάλι με… υγεία.
ΥΓ5. Είναι πολύ ωραίες οι δηλώσεις που έκανε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο για τον Βασίλη Σπανούλη και στα υπόλοιπα μέσα της Ελλάδας πέρασαν στα ψιλά (γιατί άραγε;). Όποιος δεν τις έχει δει, μπορεί να τις διαβάσει εδώ.
ΥΓ6. Συγχαρητήρια στον Παναθηναϊκό για την πορεία που έχει κάνει μετά το κακό ξεκίνημα στο τοπ 16. Προσωπικά, θέλω το ελληνικό μπάσκετ να παραμένει ψηλά με κάθε τρόπο και πρέπει να αναγνωρίσουμε στους πράσινους πως είχαν πολλές αδυναμίες, προσέθεσαν τρεις παίκτες στο ρόστερ τους – πράγμα ασυνήθιστο – βελτιώθηκαν και παίζουν πλέον σε πιο υψηλό επίπεδο. Οι τελικοί θα είναι συναρπαστικοί και δύσκολοι, ανεξαρτήτως του ποιος θα έχει το πλεονέκτημα έδρας.
ΥΓ7. Επίσης, ο Διαμαντίδης αξίζει με το παραπάνω αυτό που βιώνει στην διάρκεια της φετινής σεζόν. Όσο και να τον ζαλίζουν, άπαξ και το έχει αποφασίσει και το έχει δηλώσει, θα σταματήσει. Δεν αλλάζει με τίποτα αυτή η απόφαση. Όσοι τον γνωρίζουν έστω και λίγο, είναι σίγουροι. Εννοείται πως το ίδιο αξίζει να ζήσει κάποια στιγμή και ο Σπανούλης στον Ολυμπιακό. Μιλάμε για δύο τεράστιους παίκτες, αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά που δεν αφορά την αξία τους, αλλά τον… ιστορικό του μέλλοντος.
ΥΓ8. Ο Μήτσος επέκτεινε με την τρομερά πληθωρική και ηγετική παρουσία του την ιστορία και τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού και αποτελεί το πρότυπο του απόλυτου συμπαίκτη και παίκτη ομάδας. Ο Βασίλης, πήρε μια απόφαση με μεγάλο βαθμό δυσκολίας και ρίσκου και άλλαξε την ιστορία όχι μόνο του Ολυμπιακού, αλλά και ολόκληρου του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αυτός αποτελεί το πρότυπο του παίκτη που αν τον έχεις στη πλευρά σου μπορείς να κατακτήσεις την κορυφή, ακόμα κι αν αλλάζεις συνεχώς τα γύρω κομμάτια του παζλ, ακόμα κι αν εκείνα δεν είναι δα και τα πιο ποιοτικά.
