Του Νίκου Βαρλά/ info@eurohoops.net
Ήταν ένας “τελικός”, ένα παιχνίδι στο οποίο ο Ολυμπιακός κλήθηκε να δείξει χαρακτήρα, να κάνει την πρώτη του πραγματικά μεγάλη νίκη μακριά από το ΣΕΦ και να αποδείξει πως παρά τα όσα είχαν συμβεί ως τώρα στην διαδρομή των 12 αγωνιστικών στο τοπ 16, αξίζει – και φέτος – την πρόκριση.
Στον αθλητισμό, όπως και στη ζωή γενικότερα, πρέπει να παραδεχόμαστε ομάδες, πρόσωπα και καταστάσεις και να κρίνουμε νηφάλια. Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε, ο Ολυμπιακός κατέρρευσε μετά το πρώτο δεκάλεπτο.
Γνώριζε όπως ξέρει όλη η Ευρώπη τα ισχυρά σημεία της Χίμκι, είχε ως στόχο να περιορίσει την περιφέρειά της, τους χαρισματικούς σκόρερ και σουτέρ της, αλλά απέτυχε παταγωδώς.
Έχασε την επαφή με το σκορ προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου και η Χίμκι επάξια, με το ταλέντο και το σπαθί της, τον διέλυσε στον δεύτερο ημίχρονο. Ουσιαστικά, δεν έγινε καν αγώνας στην επανάληψη, διαδικαστικό χαρακτήρα είχε, για να μην το πούμε και πιο… πικρά, διασκεδαστικό για τους νικητές, βασανιστικό για τους κόκκινους.
Μια ήττα με αυτό το τρόπο, κατά κράτος, δεν αφήνει περιθώρια για αν και ίσως, σου “φωνάζει” να δεις την αλήθεια κατάματα. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε όχι να νικήσει, αλλά ούτε καν να παλέψει.
Σε αυτό το ματς δεν έπεσε μαχόμενος, δεν έπεσε όρθιος. Σε αυτό τον “τελικό” αποσυντέθηκε αγωνιστικά, αποδείχτηκε πανεύκολη λεία στα νύχια μιας ομάδας που διαθέτει σούπερ μπασκετικό υλικό, αλλά δεν έχει ούτε την εμπειρία, ούτε την φανέλα του Ολυμπιακού.
Είναι το πρώτο παιχνίδι από την άνοιξη του 2012 κι έπειτα, που άλλαξε η ευρωπαϊκή ιστορία του κλαμπ, είτε νοκ – άουτ, είτε τόσο κρίσιμο με Do Or Die χαρακτήρα, που ο… χαρακτήρας που είχαμε (καλό)μαθει, δεν επαληθεύτηκε ως πραγματικότητα, αλλά έγινε “φάντασμα”.
Αυτά συμβαίνουν στον αθλητισμό και πρέπει να τα αποδεχόμαστε. Ο Ολυμπιακός ήταν κάτι περισσότερο από κατώτερος της περίστασης, κάποιες στιγμές στο δεύτερο ημίχρονο πιστεύω ότι σε αρκετό κόσμο που τον αγαπάει προκάλεσε στενοχώρια και θλίψη, αλλά οι μεγάλες ομάδες πρέπει να μάθουν να αποδέχονται όχι μόνο της ήττες, αλλά και τα στραπάτσα.
Το ίδιο ισχύει και με τον κόσμο τους. Η κριτική μετά από τέτοια εμφάνιση δεν χρειάζεται απλά, επιβάλλεται. Τόσο στον κόουτς Σφαιρόπουλο, όσο και στους παίκτες.
Φυσικά και στην διοίκηση. Γιατί, ατυχίες υπήρξαν πολλές (με κορυφαία που άλλαξε τα δεδομένα της σεζόν εκείνη του Γιανγκ και αμέσως επόμενη σε σημαντικότητα του Λοτζέσκι), όπως και λάθη. Που κατά κανόνα από το 2012 και μετά, προκύπτουν πάντα με αιτία την λανθασμένη νοοτροπία και αντίληψη των πραγμάτων.
Άλλο η κριτική, όμως, άλλο ο ο μηδενισμός, ο αφορισμός, η “ανθρωποφαγία”, η αρρωστημένη νοοτροπία. Το να αποθεώνεις μονίμως στις μεγάλες στιγμές και να “ρουφάς αίμα” στάζοντας χολή στις πολύ δύσκολες στιγμές δεν είναι μαγκιά.
Θρασυδειλία είναι. Κι αυτή, είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή για τον Ολυμπιακό.
Ο αγώνας
Ο Ολυμπιακός, όπως και όλες οι ομάδες που πάνε να παίξουν με την Χίμκι στη Ρωσία, ήξερε πως πρέπει να ξεκινήσει με την αναγκαιότητα να πετύχει τους δύο πιο βασικούς στόχους. Να ελέγξει τον ρυθμό και τις κατοχές και να παίξει αποτελεσματική περιφερειακή άμυνα σε μια ομάδα που παράγει την συντριπτική πλειοψηφία των πόντων της από τα χαρισματικά γκαρντ που διαθέτει.
Δεν κατάφερε τίποτα από τα δύο και βρέθηκε να χάνει με 12 πόντους στο ημίχρονο (48-36), με το τέμπο και το σκορ να ευνοούν 100% τους γηπεδούχους. Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το πρώτο και το δεύτερο δεκάλεπτο; Ενώ σε αμφότερα η ομάδα του Ιβάνοβιτς είχε τον έλεγχο του ρυθμού στα χέρια της ΕΞΑΙΤΙΑΣ των επιθετικών ριμπάουντ, στο ξεκίνημα έχασε κάποια μακρινά σουτ, ενώ στη δεύτερη περίοδο έβαζε το ένα τρίποντο πίσω από το άλλο.
Κάθε ένα και μια… μπουνιά, που “ζάλιζε” την ισορροπία της άμυνας του Ολυμπιακού, τον έβγαζε εκτός στόχων τακτικής και πείραζε το μυαλό του.
Ο Αλεξέι Σβεντ έκανε την τεράστια ζημιά σε αυτό το διάστημα. Έβαλε 4 τρίποντα στο δεύτερο δεκάλεπτο και ολοκλήρωσε το ημίχρονο με 17 πόντους και 5/7 συνολικά. Το κακό, βέβαια, είχε ξεκινήσει από πολύ πιο πριν και η ρίζα του ήταν τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ των κόκκινων.
Είναι χαρακτηριστικό πως με το σκορ στο 35-31, τα επιθετικά ριμπάουντ ήταν 10-2 και η Χίμκι είχε +7 κατοχές, γιατί ο Ολυμπιακός είχε ένα λιγότερο λάθος. Γενικά, τα λάθη δεν διαδραμάτισαν ρόλο στο πρώτο ημίχρονο, αφού οι αντίπαλοι είχαν μόνο από δύο.
Ο Ολυμπιακός είχε αποτύχει οικτρά στους στόχους της περιφερειακής άμυνας. Όσο η Χίμκι δεν έκανε σερί εύστοχων σουτ και ο ίδιος έβρισκε λύσεις στην επίθεση, ήταν κοντά και μάλιστα κατάφερε να περάσει δύο φορές μπροστά, την δεύτερη με +2, μετά από καλάθι και φάουλ του Παπαπέτρου.
Δεν βγήκε το “γνωστό σχήμα”
Αμέσως μετά ήρθε ο… “τυφώνας Σβεντ” και έστησε τον Ολυμπιακό στον τοίχο. Στα προηγούμενα κρίσιμα παιχνίδια, είχε αποδώσει το σχήμα με το δεύτερο ροτέισον, που στο άρθρο – ανάλυση πριν το ματς, είχα πει ότι θα είναι τεράστιο κλειδί.
Οι Χάκετ, Όντομ, Στρόμπερι μαζί με Παπαπέτρου και Ουόρικ απέτυχαν στην άμυνα και σε εκείνο το σημείο είναι που η ομάδα της Μόσχας έβαλε 5 σερί τρίποντα, 4 με τον Σβεντ και ένα με τον Χόνεϊκατ και πήρε διαφορές μέχρι και 14 πόντους, γρήγορα και εύκολα. Χωρίς καν να χρειαστεί να σπαταλήσει πολλή ενέργεια.
Η άμυνα του Ολυμπιακού πολύ εύκολα έχανε ισορροπία και… θέσεις. Αρχικά αυτό το φαινόμενο παρατηρήθηκε μετά από χαμένα αμυντικά ριμπάουντ και δυστυχώς στη συνέχεια επεκτάθηκε και σε 5 εναντίον 5 άμυνες. Οι κόκκινοι δεν είχαν καλή επικοινωνία, δεν αντιδρούσαν στις κινήσεις των παικτών της Χίμκι και το ένα ελεύθερο (και εύστοχο) σουτ, διαδεχόταν το… επόμενο.
Με αυτά και με αυτά, η Χίμκι έκλεισε το πρώτο ημίχρονο με 9/18 τρίποντα και αυτό το στοιχείο δημιούργησε όλη την διαφορά. Στα δίποντα είχαμε σχετική ισορροπία (10/21 η Χίμκι, 10/18 ο Ολυμπιακός) που τελείωσε το ημίχρονο με 11 αμυντικά ριμπάουντ, όσα ακριβώς επιθετικά είχε μαζέψει ο αντίπαλος.
Έτσι δουλειά δεν γινόταν… Η ομάδα είχε ένα ημίχρονο να αντιστρέψει την κατάσταση και να μείνει ζωντανή. Μόνο η αποστολή είχε γίνει πολύ πιο δύσκολη, από το -12 (48-36) και με την Χίμκι να έχει βρει αυτοπεποίθηση, ρυθμό και ψυχολογία.
Ακόμα χειρότερα
Ο Ολυμπιακός μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο με ακόμα χειρότερη εικόνα και αγωνιστική συμπεριφορά. Με το “καλημέρα” έχασε πάλι αμυντικό ριμπάουντ, στην επίθεση έβρισκε μόνο σίδερο και στην άμυνα έφαγε 3 φορές το ίδιο καλάθι με ένα πικ εν ρολ της Χίμκι να “ανοίγει” την άμυνα και καταλήγει σε πανεύκολο λει απ του Όγκουστιν.
Η διαφορά εκτινάχθηκε στους 18 πόντους (54-36) στο 22′ και το ερώτημα ήταν αν θα υπάρξει αντίδραση. Μια τεχνική ποινή του Ντράγκιτς μετά από διαμαρτυρία έφερε 3 βολές από τον Μάντζαρη, στην επόμενη κατοχή έβαλε δύο ο Σπανούλης και ο Ολυμπιακός προσπάθησε να… ξεκινήσει από κάπου (54-42).
Η Χίμκι είχε πληρωμένη απάντηση. Προσωπικές ενέργειες και τρίποντα από Κόπονεν, Μόνια και Χόνεϊκατ ανέβασαν την διαφορά στους 20 πόντους (67-47) και αυτό έμοιαζε και ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Τρία λεπτά πριν το τέλος της τρίτης περιόδου.
Σε εκείνο το σημείο, η Χίμκι σούταρε με 12/23 (ποσοστό 52%) και είχε βάλει ένα τρίποντο λιγότερο, από τα δίποντα (12/26) του Ολυμπιακού, αλλά με καλύτερο ποσοστό!
Απίστευτο…
Η διαφορά στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου ολοένα και ανέβαινε για να καταλήξει στους 26 πόντους (76-50) με τους Χίμκι να τα βάζει όλα από παντού, χωρίς να χρειάζεται καν να είναι στο παρκέ ο Σβεντ.
Στον ρυθμό που είχε βρει και στο σκορ που είχε παράξει μετά από 30 λεπτά, ευθυνόταν τόσο το ατόφιο επιθετικό ταλέντο που έχει μαζέψει στο ρόστερ της, όσο και η κατά κράτος ήττα του Ολυμπιακού σε κάθε κατάσταση άμυνας, προσωπική ή ομαδική.
Η διαφορά πήγε στους 30 (82-50) με τον Κόπονεν να έχει πάρει την σκυτάλη από τον Σβεντ με το “καλημέρα” στο τελευταίο δεκάλεπτο και όλα είχαν τελειώσει. Αυτό το ματς, δεν γυρνούσε ποτέ, ο Ολυμπιακός όσο κι αν ήθελε δεν μπορούσε.
Ούτε από πλευράς αγωνιστικής ποιότητας, ούτε από κουράγια και ψυχολογία. Λέει πολλά πως η διαφορά έφτασε τους 36 πόντους (94-58) τρία λεπτά πριν το τέλος. Για το μέγεθος της ήττας, της κατάρρευσης, της αγωνιστικής και πνευματικής αδυναμίας που στιγμάτισαν αυτή την εμφάνιση. Το μόνο δεδομένο που προστέθηκε είναι πως μετά τον Σβεντ, ο Όγκουστιν και ο Κόπονεν, έκαναν κι αυτοί το κομμάτι τους… Τα ποσοστά της Χίμκι όχι μόνο στα τρίποντα, αλλά και στα δίποντα ήταν… συντριπτικά πιο υψηλά.
Η πολυδιαφημισμένη άμυνα του Ολυμπιακού εκτέθηκε και δεν είναι η πρώτη φορά. Απλά απέναντι στη Χίμκι έγινε αρνητικό ρεκόρ στο παθητικό των πόντων στην ιστορία της ομάδας του τοπ 16.
Και τώρα τι;
Όπως συμβαίνει ακόμα και μετά τις μεγαλύτερες καταστροφές, τις πιο εμφατικές λύπες, η ζωή συνεχίζεται. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Δύο εβδομάδες τώρα, όλοι δίψαγαν για σενάρια και απαιτούσαν να τα ξέρουν όλα. Με το που τελείωσε η συντριβή, πάλι όλοι ψάχνουν αν υπάρχει σενάριο πρόκρισης με 7 νίκες μετά το -32 με την Χίμκι.
Στο μπάσκετ, το πιο σημαντικό σενάριο, είναι αυτό που γίνεται πραγματικότητα μέσα στο γήπεδο.
Οι μεγάλες ομάδες, οφείλουν να κοιτάζουν πάνω από όλα τον εαυτό τους. Αυτό προσπάθησε να κάνει και ο Ολυμπιακός, απλά την πιο κρίσιμη στιγμή, η εμφάνιση ήταν… δραματική.
Ο Ολυμπιακός για πολλούς λόγους, δεν είναι η ομάδα που ξέραμε, σε αυτό το τοπ 16. Έχει εκλάμψεις, αλλά απέχει απόσταση… σοβαρή. Δεν παύει, όμως, να είναι μέγεθος. Η αξία του ηττημένου δίνει πάντα δόξα στο νικητή.
Πρέπει, λοιπόν, να βγάλουμε το καπέλο στην Χίμκι γιατί σε ένα τόσο κρίσιμο ματς, πέρασε… πάνω από τον Ολυμπιακό.
Ο Ολυμπιακός απέτυχε και αυτό που “πονάει” περισσότερο για μια ομάδα που 10 ολόκληρα χρόνια είναι στα Playoffs και τα τελευταία 5 έχει παίξει 3 τελικούς και έχει πάρει δύο τίτλους, είναι ο τρόπος.
Τώρα θέλει αυτογνωσία, αυτοκριτική, ενότητα, συσπείρωση και ανασυγκρότηση.
Μετά από βραδιές όπως αυτή το πιο σημαντικό, που καθορίζει και το ΜΕΛΛΟΝ μιας ομάδας, είναι κανείς να μην ψάξει πως θα ρίξει την ευθύνη στο διπλανό του. Πρέπει ο καθένας να ασχοληθεί πάνω από όλα με το τι δεν έκανε ο ίδιος καλά.
Ισχύει για όλη την πυραμίδα του οικοδομήματος που λέγεται ο Ολυμπιακός.
Ο προπονητής, οι παίκτες και η διοίκηση. Από την οποία αρχίζουν και τελειώνουν όλα.
Ο Ολυμπιακός είναι αλήθεια πως ποτέ δεν τελειώνει.
Το μόνο που τελείωσε στη Μόσχα, είναι ο τετραετής κύκλος μιας ομάδας που μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις έδειχνε είτε άτρωτη, είτε “έφτυνες αίμα” να την κερδίσεις.
ΥΓ1. Πέρα από αδυναμίες στην εμφάνιση, στο… ταλέντο, στην τακτική, στη Μόσχα φάνηκε να υπάρχει πρόβλημα και στην ενέργεια. Απασχολούσε αυτό την ομάδα μετά το ματς με τον Άρη, αλλά η ζημιά έγινε γιατί και οι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο και δεν έχουν τραβήξει μεγάλο κουπί, δεν έδωσαν κάτι.
ΥΓ2. Από την στιγμή που έγινε αυτό και οι Σπανούλης και Πρίντεζης ούτε ενέργεια είχαν, ούτε εύστοχοι ήταν, ο Ολυμπιακός ήταν μοιραίο να… βυθιστεί. Ο Γιώργος τώρα θα μείνει εκτός δράσης, μήπως συνέλθει από την πελματιαία.
ΥΓ3. Αν κάνουμε ένα Flashback για όλα όσα έδωσε ο Όντομ στο τοπ 16 και για όλα όσα επηρεάστηκαν με την παρουσία του στο ροτέισον (πέρα από το αφανισμό του πιο εύστοχου παίκτη στα τρίποντα στη κανονική περίοδο, Αθηναίου και το… μυαλό κάποιων παικτών) μάλλον η συγκεκριμένη μεταγραφή δεν προσέφερε πολλά.
ΥΓ4. Πολλοί λένε πως η πρόκριση δεν χάθηκε στη Μόσχα, αλλά στις δύο ήττες από την Μπάμπεργκ και σε εκείνη την τραγελαφική εμφάνιση στο Κάουνας. Μπορείς να το πεις κι έτσι. Προσωπικά, θεωρώ πως σε μια διαδρομή 14 αγωνιστικών, ο καθένας παίρνει στο τέλος αυτό που του αξίζει. Όλα παίζουν ρόλο (τραυματισμοί, κακές βραδιές) αλλά μιλάμε για αυτό που τελικά δείχνουν όλες οι ομάδες στο παρκέ σε μια διαδρομή μηνών.
ΥΓ5. Όλα όσα έχουν συμβεί ως τώρα, τα έχουμε κρίνει και τα έχουμε αναλύσει. Συνολικό ταμείο θα γίνει στο τέλος και πλέον το πρωτάθλημα θα κρίνει πάρα πολλά σε όλα τα επίπεδα. Όχι μόνο για το ταμείο, αλλά και στο τι ομάδα θα δούμε την επόμενη σεζόν και με πόσες αλλαγές στο ρόστερ…