Γράφει από το Βερολίνο ο Νίκος Βαρλάς / varlas@eurohoops.net
Είναι πολλές οι φορές τα τελευταία χρόνια που έχω νιώσει θαυμασμό βλέποντας ένα Έλληνα παίκτη να αποδίδει “αυτοκρατορικό” μπάσκετ σε παιχνίδια που κρίνεται και γράφεται η ιστορία.
Όταν προσεγγίζεις τα πάντα από το πρίσμα του μπάσκετ και μόνο, μπορείς να καταλάβεις πότε ένας παίκτης κάνει υπερβάσεις, πότε ξεπερνάει πάνω στο παρκέ ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό συνδυάζοντας μπασκετική κλάση και χαρακτήρα από ατσάλι.
Ο Μπουρούσης πάντα ήταν ένας ιδιαίτερος ψηλός με πολλά μπασκετικά προσόντα. Έχει αποδείξει όπου κι αν αγωνίστηκε, στον Ολυμπιακό, στο Μιλάνο, στην Ρεάλ, πως είναι από εκείνους τους παίκτες που μπορούν να βγουν μπροστά και να κάνουν την διαφορά.
Η φετινή σεζόν του, όμως, τον βάζει αυτόματα σε μια άλλη διάσταση. Το μπάσκετ που έχει αποδώσει ως ο ηγέτης μιας ομάδας που συγκλόνισε στην φετινή Ευρωλίγκα και κέρδισε πολλούς θαυμαστές εκτός των συνόρων της Βασκονίας, είναι ολοκληρωτικό.
Για μένα, αν κάποιος συνυπολογίσει όλα μα όλα τα κριτήρια για το στάτους των ομάδων στην φετινή Ευρωλίγκα και το τι κατάφεραν, ο Γιάννης άξιζε 100% τον τίτλο του MVP. Γιατί, πολυτιμότερος παίκτης μιας λίγκας για μια ολόκληρη σεζόν πρέπει να θεωρείται εκείνος που πήγε την ομάδα του όσο πιο μακριά γινόταν ως “καπετάνιος” στο παρκέ, χωρίς να διαθέτει γύρω του το ταλέντο, την εμπειρία, την ποιότητα, χωρίς να έχει από πίσω του ένα μεγάλο κλαμπ με δύναμη και μεγάλο μπάτζετ.
Τα επιφωνήματα που διάνθιζαν την ατμόσφαιρα στην αρένα του Βερολίνου μετά από ενέργειες του Γιάννη, όχι μόνο από τους οπαδούς της Λαμποράλ, αλλά και από τους χιλιάδες Τούρκους υποστηρικτές της Φενέρμπαχτσε (κάποιες φορές επιφωνήματα θαυμασμού, κάποιες άλλες στα όρια του δέους), τα Vibes της εξέδρας ήταν μια ακόμα απόδειξη πως η φετινή σεζόν ανέβασε τον Γιάννη Μπουρούση τουλάχιστον ένα επίπεδο πιο πάνω και πλέον ξεκάθαρα ανήκει στο κλειστό κλαμπ των κορυφαίων σέντερ στην σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας.
Όταν κρίθηκε ο ημιτελικός, την ώρα που εκτελούσε βολές, οι οπαδοί της Φενέρ φώναζαν ειρωνικά MVP, MVP απευθυνόμενοι στον κόσμο της Λαμποράλ στις εξέδρες. Ακόμα κι αυτό, πως την ώρα της ανακούφισης και του θριάμβου οι Τούρκοι αυθόρμητα ασχολήθηκαν με τον Έλληνα παίκτη, δείχνει το πόσο τον… σεβάστηκαν, το πόσο επικίνδυνος αντίπαλος ένιωσαν και αποδείχτηκε πως ήταν, στον δρόμο για την πραγμάτωση του δικού τους ονείρου.
Δεν είναι τυχαίο πως σε αυτή την ηλικία και κυρίως υπό αυτές τις προϋποθέσεις ο Μπουρούσης χάρισε στον εαυτό του και στην μπασκετική Ευρώπη μια τέτοια σεζόν. Μια ομάδα που ήταν στα αλήθεια ικανή ακόμα και να σηκώσει από το… πουθενά τον ευρωπαϊκό τίτλο (αν αναλογιστούμε τα δεδομένα στην αρχή της σεζόν) και ένας ηγέτης.
Ο ηγέτης της. Που μετά από τουλάχιστον δέκα χρόνια φλέρταρε με το να αλλάξει τους νόμους που διέπουν την Ευρωλίγκα! Τι εννοώ; Σκεφτείτε όλα τα προηγούμενα φάιναλ φορ, όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Ποιοι ήταν οι MVP στα φάιναλ φορ; Και ποιοι ήταν οι πολυτιμότεροι παίκτες σε μια ολόκληρη σεζόν; Από το 2001 που θεσπίστηκε η νέα Ευρωλίγκα μέχρι και σήμερα ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΕΝΤΕΡ δεν έχει πάρει κανένα από τα δύο βραβεία! Ο τελευταίος ξεκάθαρος κυρίαρχος ψηλός – ηγέτης στα φάιναλ φορ ήταν ο Άρβιντας Σαμπόνις το 1995, έστω αν ο Ρέμπρατσα πήρε το MVP το 2000 στην Θεσσαλονίκη, στην τελευταία διοργάνωση που τελούσε υπό την αιγίδα της ΦΙΜΠΑ.
Ζούμε την εποχή που οι γκαρντ, οι κοντοί έχουν στήσει “δικτατορία” στο παγκόσμιο μπάσκετ! Στο ΝΒΑ, στην Ευρώπη, παντού. Ε, ο Μπουρούσης θα μπορούσε άνετα και δίκαια να είναι ο πρώτος πίβοτ MVP μιας ολόκληρης σεζόν, θα ήταν 100% ο MVP του φάιναλ φορ αν η Λαμποράλ ολοκλήρωνε το θαύμα.
Ο Γιάννης στην εποχή που το σπορ “καταδυναστεύεται” από τα γκαρντ, έκανε τεράστιο θόρυβο, πέτυχε πράγματα σχεδόν ακατόρθωτα και πάλεψε στα ίσια για να γίνει ο πρώτος σέντερ που θα κερδίσει όχι απλά τον τίτλο, αλλά την “άνιση” μάχη με τους κοντούς. Τεράστιο Respect αξίζει για αυτό…
Με τα αν ιστορία δεν γράφεται, αλλά πόσο μακριά έφτασε στα αλήθεια η Κάχα από τον τελικό; Και ποιος θα μπορούσε να την ξεγράψει από τον τίτλο, αν βρισκόταν τώρα εκεί;
Ο Μπουρούσης έφτασε ως εδώ και έπαιξε τέτοιο μπάσκετ, πάνω από όλα γιατί αγωνίζεται στο εξωτερικό. Γιατί δεν ασχολείται με το γύρω – γύρω, δεν υπάρχουν πολλές καθημερινές αφορμές για να “χαλάει” το μυαλό του. Έχει ωριμάσει, έχει γίνει πατέρας δύο παιδιών και όλα αυτά μαζί δημιούργησαν το μείγμα του καλύτερου Γιάννη που έχουμε δει ποτέ.
Η κορυφαία σεζόν της καριέρας του και μια από τις πιο κυρίαρχες σε διάρκεια και επιρροή που έχουμε δει ποτέ από ψηλό στην σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας γεννήθηκε μετά το μοναδικό καλοκαίρι που ήταν Free Agent και έφτασε Σεπτέμβρης για να δεχτεί μια μικρή οικονομική πρόταση από ομάδα Ευρωλίγκας, την οποία και υπέγραψε.
Το μέλλον; Σίγουρα θα έχει πρόταση ανανέωσης από την Λαμποράλ, θεωρώ δεδομένο πως θα θα προκύψουν και προτάσεις από μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Δεν είναι απίθανο με την “ξηρασία” που υπάρχει στους ψηλούς, να βρει και ευκαιρία να παίξει στο ΝΒΑ. Έχουν κάνει την διαδρομή και παίκτες μεγαλύτεροι από τον Μπουρούση σε ηλικία!
Πάρα πολύ πιθανό, είναι, επίσης για πρώτη φορά μετά την φυγή του από την Ελλάδα το καλοκαίρι του 2011 με τρόπο επίπονο, τοξικό και σίγουρα πολύ ψυχοφθόρο για τον ίδιο, να ανοίξουν οι πόρτες και μέσα από αυτές να… εμφανιστούν όχι πρόταση, αλλά προτάσεις!
Ο ίδιος λέει πως δεν θέλει να γυρίσει στην Ελλάδα. Όσοι ξέρουν καλά τον Γιάννη, γνωρίζουν, όμως, πως αποφασίζει γρήγορα και αυθόρμητα. Το δικό του καλοκαίρι, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Μόνο που αυτή την φορά δεν θα διαρκέσει πολύ.