Νίκος Βαρλάς / varlas@eurohoops.net
Αυτό το μπλογκ δεν θα μοιάζει με τα άλλα. Δεν γίνεται διαφορετικά. Είδα Live μόνο τα τελευταία πέντε λεπτά, γιατί ήμουν στην Θεσσαλονίκη για δουλειά, δεν έχω προλάβει να δω τον δεύτερο τελικό σε επανάληψη και θα ήμουν φάουλ αν έμπαινα σε διαδικασία ανάλυσης για μια αναμέτρηση που δεν την έχω παρακολουθήσει.
Ο ένας λόγος είναι αυτός. Ο άλλος, πως υπάρχουν φορές που τις μάχες της καρδιάς, τις κερδίζουν οι μεγάλες… ψυχές και φυσικά οι σπουδαίες προσωπικότητες. Αυτό έγινε την Κυριακή το βράδυ, στο ΟΑΚΑ.
Από μπασκετικής άποψης, το μόνο που μπορώ να υπέρτονισω, είναι πως ο κόουτς Σφαιρόπουλος αναγνώρισε τα λάθη του πρώτου αγώνα, “διάβασε” ξανά την σειρά και δεν προχώρησε σε απλές προσαρμογές. Τα άλλαξε όλα. Άφησε στην άκρη το αγαπημένο του χεντς άουτ, εμπιστεύτηκε τις αλλαγές στα σκριν, κάτι που υποστηρίζαμε πως έπρεπε να συμβεί και μετά τον πρώτο τελικό και έστησε και κάποιες σύνθετες άμυνες, που είχαν επιτυχία.
Ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ είχε 17 ασίστ στο ημίχρονο, τελείωσε με 29 (ρεκόρ στην ιστορία των τελικών των δύο αιωνίων) και στο ΟΑΚΑ έγραψε αρνητικό ρεκόρ με 12. Αυτό τα “φωνάζει” όλα. Με τις αλλαγές και τις σωστές περιστροφές μετά ελέγχεις τον ρυθμό, κόβεις την δημιουργία του αντιπάλου και αλλοιώνεις την καλή κυκλοφορία της μπάλας.
Το δεύτερο στοιχείο είναι πως ο Ολυμπιακός με +9 κατοχές, χρειάστηκε το μπάζερ μπίτερ του Σπανούλη για να φύγει αλώβητος από το ΟΑΚΑ και να ισοφαρίσει την σειρά. Το 2-0 από το 1-1 και ιδίως με τον τρόπο που συνέβη, έχει απόσταση όσο η γη από τη Σελήνη!
Οι κόκκινοι πήγαν να τιμωρηθούν γιατί ήταν άστοχοι στα τρίποντα (5/27) και να πετάξουν στα σκουπίδια τις τόσες πολλές περισσότερες κατοχές που προέκυψαν από την σχέση επιθετικών ριμπάουντ και λαθών των δύο ομάδων. Στους επόμενους τελικούς πρέπει να είναι πιο εύστοχος από την περιφέρεια, αν θέλει να πάρει το πρωτάθλημα.
Η συνταγή την Πέμπτη είναι πιστεύω παρόμοια. Εμπιστοσύνη στην άμυνα αλλαγών, γιατί ο Ολυμπιακός έχει ΠΟΛΛΟΥΣ παίκτες να την υποστηρίξουν, πολλούς περισσότερους από ότι τα χεντς άουτ. Ίδια επιμονή στα ριμπάουντ, μεγάλη συγκέντρωση και επειδή παίζει στην έδρα του, πρέπει να βάλει περισσότερα σουτ και να επιδιώξει να πάρει περισσότερους πόντους από τρανζίσιον καταστάσεις.
Ο κόουτς Πεδουλάκης φαίνεται πως έχει επιλέξει να μην στηριχτεί ιδιαίτερα στον Ραντούλιτσα για ευνόητους λόγους (αμυντική επιρρέπεια) και αν ο Ολυμπιακός συνεχίσει να αμύνεται με την ίδια τακτική, αναγκαστικά θα πάει στην λύση των ενός εναντίον ενός καταστάσεων. Ο Παππάς, ο Φελντέιν, ίσως ο Χέινς (αν παίξει) και ο Καλάθης αν η αντιμετώπιση είναι το ίδιο (κακώς) προκλητική πίσω από τα σκριν θα είναι τα αποκούμπια της επίθεσης των πρασίνων.
Το σίγουρο είναι πως αν τα φόργουορντ και οι ψηλοί κάνουν καλή δουλειά στην άμυνα αλλαγών και τα γκαρντ παλέψουν στα μις – ματς, τότε ο Παναθηναϊκός πάλι θα ζοριστεί στο κομμάτι της δημιουργίας. Βέβαια, περιμένω από τον Πεδουλάκη και τους συνεργάτες του να βάλουν 2-3 πράγματα στο παιχνίδι τους, ώστε από μέσα προς τα έξω να δημιουργήσουν ελεύθερα σουτ. Απλά χωρίς τον Ραντούλιτσα, δύσκολα κάποιος πράσινος θα κάνει τέτοια ζημιά από το ποστ, ώστε να αναγκάσει τον Ολυμπιακό να πάει σε βοήθειες…
Θα τα δούμε όλα την Πέμπτη και μετά θα τα καταγράψουμε και θα τα αναλύσουμε. Μακάρι να συνεχιστούν οι τελικοί με ανθρώπινες συνθήκες και συμπεριφορές από τον κόσμο στα γήπεδα.
Τα γύρω – γύρω πάντα θα υπάρχουν και όποιος χάνει, πάντα θα βρίσκει πράγματα για να λέει και να γκρινιάζει.
Το έκανε ο Παναθηναϊκός αυτή την φορά, γιατί έχασε. Το έχει κάνει πολλές φορές ο Ολυμπιακός στο παρελθόν. Κάποιες, παλιότερα μπορεί να είχε δίκιο, τα τελευταία χρόνια και οι κόκκινοι πολλάκις έχουν επιδοθεί σε δικαιολογίες και άλλοθι, μετά από παιχνίδια που τα έχασαν πάνω από όλα επειδή η ομάδα δεν ήταν αυτή που έπρεπε στο παρκέ.
Να ξέρετε, είτε έχεις δίκιο, είτε άδικο, ΜΕΣΑ σε σειρά αγώνων, ΔΕΝ υπάρχει χειρότερο πράγμα να το κάνεις αυτό. Αποπροσανατολίζεις τους ίδιους τους παίκτες σου και τους δίνεις άλλοθι, που ακόμα κι αν υπάρχει, έχει αποδειχτεί πως περισσότερο τους χαλάει το μυαλό, παρά τους πεισμώνει ή τους θέτει προ των ευθυνών τους.
Κάποιες σκέψεις και προς το τέλος κάποια συναισθήματα
ΥΓ1. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό που έζησα χθες στην Θεσσαλονίκη. Το πιο ιστορικό γήπεδο μπάσκετ στην Ελλάδα να έχει κατακλυστεί από οικογένειες, υγιή κόσμο, μεγάλους ανθρώπους, ζευγάρια, ακαδημίες, άτομα με κινητικά προβλήματα. Οι 6 χιλιάδες θέσεις δεν έφτασαν, ούτε τα σκαλοπάτια του Nick Galis Hall, ούτε οι χώροι στους οποίους πάρα πολύ κόσμος ήταν όρθιος. Υπάρχει ελπίδα τελικά. Μέσα στην εποχή της σαπίλας και της κρίσης των ηθικών αξιών, της κυριαρχίας των άρρωστων νοοτροπιών.
ΥΓ2. Είμαι περήφανος όχι για την επιτυχία του Event με τον Γιάννη και τον Θανάση, γιατί αυτό ήταν έργο Θεσσαλονίκης. Μόνο επειδή σε πείσμα των καιρών συνεχίζουμε να πιστεύουμε εδώ στο Eurohoops πως μπορούμε να παλέψουμε και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε επόμενες γενιές με σωστή κουλτούρα, νοοτροπία, ανθρώπινο και αθλητικό πολιτισμό. Χθες, ήταν μια μεγάλη κερδισμένη “μάχη” και η πιο τρανή απόδειξη πως όλα μπορούν να συμβούν, αρκεί να τα πιστεύεις!
ΥΓ3. Δεν έκανε φάουλ ο Ολυμπιακός με το +2 και πήγε να το πληρώσει πολύ, πολύ ακριβά. Οπως στο Μπάμπεργκ. Ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να αποδείξει με επιχειρήματα τι είναι το καλύτερο σε αυτές τις φάσεις, σχεδόν πάντα κρίνεται εκ του αποτελέσματος.
ΥΓ4. Ο Διαμαντίδης είχε 0/8 σουτ, πριν πάρει το κρίσιμο. Παρότι είχα δει το ποσοστό του, ήμουν σίγουρος ότι θα το βάλει. Πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου λένε και μετά το χούι του. Αυτό ισχύει με τον Διαμαντίδη. Στα 36 του, στα ύστατα αγωνιστικά λεπτά του, δεν θα μπορούσε να είναι και δεν είναι ο ίδιος παίκτης που ξέραμε. Η ηγετική του φυσιογνωμία, όμως, το χάρισμά του να βάζει μεγάλα σουτ, θα υφίσταται μέσα του και… αφότου σταματήσει!
ΥΓ5. Είναι τεράστιος παίκτης, όσοι αγαπάμε το μπάσκετ ξέρουμε πως θα είναι για πάντα μια από τις πιο εμβληματικές μορφές που έκαναν το σπορ ακόμα πιο μεγάλο, πιο μοναδικό και πιο περήφανο στην πατρίδα μας.
ΥΓ6. Θέλει να πάρει πρωτάθλημα στο κύκνειο άσμα του και ο Ολυμπιακός πρέπει να… αναγνωρίσει και να σεβαστεί την τεράστια επιθυμία που έχει, γιατί έτσι θα αυξήσει κατακόρυφα τις πιθανότητές του να μην του “κάνει το χατίρι”.
ΥΓ7. Για τον Σπανούλη, δεν έχω παρά να πω ότι λέω πάντα. Και στις στραβές του. Έχει σπρώξει βουνά, έχει αλλάξει την ιστορία του Ολυμπιακού, έχει αγαπήσει τον σύλλογο και τα νορμάλ Ολυμπιακά μυαλά πάντα θα τον ευγνωμονούν για αυτό. Το νούμερο 7 πρέπει να σταματήσει την καριέρα του με την κόκκινη φανέλα, το απαιτεί η ιστορία.
ΥΓ8. Πόσους σκέφτεστε που με το 0-1 στην πλάτη, με όσα έχει ακούσει για τις εμφανίσεις του σε αυτό το γήπεδο, ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ την τριποντάρα του Διαμαντίδη θα έπαιρνε και θα ΕΒΑΖΕ αυτό το σουτ;
ΥΓ9. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν γράφονται, γιατί αφορούν προσωπικά δεδομένα των αθλητών. Που πάνω από όλα είναι άνθρωποι. Είμαι σίγουρος, γιατί ξέρω πως σκέφτεται, ότι ο Βασίλης μετά το πρώτο ματς θα κατηγορούσε τον εαυτό του που δεν πήγε να πάρει την μπάλα και όχι τον Παπανικολάου.
ΥΓ10. Είχε αποφασίσει πιστεύω πριν καν ξεκινήσει το ματς, πως αν προκύψει τέτοια κατάσταση σε κάποιο τελικό, θα αναλάβει την ευθύνη ΟΤΙ κι αν γίνει. Αυτό ακριβώς έκανε. Γιατί, αυτός ο μουρλός δεν νοιάζεται για το τι λένε οι άλλοι.
ΥΓ11. Δεν μας ακούει… Μόνο πιστεύει!
ΥΓ12. Ο Σπανούλης, όμως, δεν “καιγόταν” να βάλει αυτό το σουτ για τον εαυτό του. Ήθελε πάνω από όλα να το βάλει για τον φίλο του και συνοδοιπόρο του με τον οποίο ο κόσμος ίσως δεν το γνωρίζει, αλλά έχουν μαγική σχέση, αλληλοσεβασμό και μεγάλο δέσιμο.
ΥΓ13. Κανείς δεν ξέρει τι περνούσε ο Πρίντεζης κάθε μέρα εδώ και μήνες. Το “θέατρο που έπαιζε”. Γιατί ο ίδιος, δεν επέτρεψε να το μάθουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου την σοκαρισμένη, έτοιμη να καταρρεύσει ψυχικά και σωματικά, φιγούρα του Γιώργου όταν αποχαιρετούσε τον πατέρα του, ούτε και το δάκρυ στα μάτια του Βασίλη.
ΥΓ14. Ο Σπανούλης το βίωσε αυτό στα 15 του. Έχασε τον πατέρα του όταν εκείνος ήταν μόλις 46 ετών, από την ίδια αρρώστια. Μερικές φορές οι άντρες δεν χρειάζεται να μιλάνε. Όλοι ξέρουν πόσο θέλει ο Γιώργος αυτό το πρωτάθλημα. Ακόμα και αν δεν του είπε τίποτα στα αποδυτήρια, είμαι σίγουρος ότι ο Σπανούλης “μίλησε” με τα μάτια του στον Πρίντεζη: Αυτό ήταν για σένα, φίλε.