Νίκος Βαρλάς / varlas@eurohoops.net
Πάει κι αυτό το ματς… Ζούμε ίσως τους πιο περίεργους τελικούς των τελευταίων ετών, με τις έδρες να μην μοιάζουν ικανές να δώσουν ώθηση στους γηπεδούχους, παρά μόνο… άγχος και υπερβολική πίεση!
Ο Παναθηναϊκός για 35 λεπτά ήταν πολύ καλύτερος. Φαινόταν να ξέρει τι ζητάει μέσα στο γήπεδο, παρουσίασε πολλές περισσότερες στοχευμένες επιθέσεις και πολλές φορές ένιωθες πως ο Αργύρης Πεδουλάκης βγάζει από τη… μύγα ξύγκι.
Είχε δουλέψει τις δικές του προσαρμογές στην άμυνα του Ολυμπιακού που διαφοροποιήθηκε στο ματς του ΟΑΚΑ (από χεντς άουτ, πήγε σε αλλαγές και μαζί σε κάποιες σύνθετες αντιμετωπίσεις στις περιστροφές, ανάλογα με το ποιος αντίπαλος έχει την μπάλα) και κατάφερε όχι μόνο να να ανοίξει το γήπεδο με καλή κυκλοφορία, αλλά να πάρει και πράγματα, πληγώνοντας τον Ολυμπιακό, από παίκτες που λίγοι το περίμεναν.
Ο Παπαγιάννης ήταν ο καλύτερος παίκτης των πράσινων στο “5”, ο Χαραλαμπόπουλος είχε κάποιες εντυπωσιακές φάσεις και μόνο από αυτά τα δύο παιδιά που μέχρι πρότινος δεν έπαιζαν ποτέ στα ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός πήρε 17 πόντους.
Από την άλλη, ο Ολυμπιακός μέχρι το 35′ δεν ήταν αγχωμένος. Η σωστή λέξη είναι πως είδαμε μια ομάδα σε πανικό. Είναι απίστευτο να βλέπεις τέτοια εικόνα μετά από μπρέικ στο ΟΑΚΑ και μάλιστα με μπάζερ μπίτερ στο τελευταίο δευτερόλεπτο.
Το ίδιο πράγμα είχε συμβεί και μετά το μπρέικ και το 2-1 στην σειρά των τελικών του 2014, στο ΣΕΦ. Μου φαίνεται πως ο Ολυμπιακός τελικά έχει χειρότερη ψυχολογία στην έδρα του απέναντι στον Παναθηναϊκό όταν προέρχεται από νίκη μέσα στο ΟΑΚΑ, παρά όταν χάνει!
Η ουσία για το παιχνίδι
Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Ο Ολυμπιακός νίκησε, επειδή είχε τον Σπανούλη, είδε τον Παπαπέτρου να συμμετέχει σε 2-3 φάσεις κλειδιά και παράλληλα επειδή ο Παναθηναϊκός με το σκορ στο 59-66 (στο 34′) έχασε δύο λει απ και 4 συνεχόμενες βολές με τον Διαμαντίδη και τον Γκιστ.
Αν σε αυτό το σημείο ο Παναθηναϊκός είχε ανοίξει κι άλλο την διαφορά, δεν νομίζω πως οι γηπεδούχοι θα είχαν καταφέρει να ορθώσουν ανάστημα. Το φοβερό της υπόθεσης είναι πως οι πράσινοι έχασαν 4 σερί πολύ σημαντικές βολές, ενώ μέχρι τότε είχαν 15/15!
Ένα κλέψιμο του Παπαπέτρου και ένα δικό του τρίποντο άλλαξαν την αύρα και έδωσαν ξανά σφυγμό στον Ολυμπιακό. Μετά ήρθε ο Σπανούλης και στα τρία τελευταία λεπτά έβαλε 11 πόντους, έκρινε την αναμέτρηση και “καθάρισε”.
Κανείς δεν χάνει, ούτε κερδίζει μόνος του στο μπάσκετ. Η αλήθεια είναι, όμως, πως ο Βασίλης την ώρα της κρίσης δεν ήταν απλά καθοριστικός, επέβαλε το νόμο του και το 2-1 με το “έτσι θέλω”. Η ανατροπή της σειράς από 1-0 σε 1-2, έχει την υπογραφή του και με τα δύο χέρια.
Αποδείχτηκε ξανά πως η τακτική, η πνευματική και αγωνιστική προετοιμασία καθορίζουν την εξέλιξη, την εικόνα, το μοτίβο των αγώνων. Όταν, όμως, μιλάμε για τέτοιου είδους παιχνίδια, όταν πλησιάζει η ώρα που τα πάντα κρίνονται, οι προσωπικότητες είναι εκείνες που γράφουν την ιστορία.
Και ο Σπανούλης είναι πολύ μεγάλη προσωπικότητα. Για μια ακόμα φορά, σε μεγάλο ματς, βγήκε μπροστά και έκανε ό,τι ελάχιστοι παίκτες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ μπορούν να κάνουν ξανά και ξανά.
Ο Παναθηναϊκός στο κομμάτι της τακτικής και των στόχων του μέσα στην αναμέτρηση, αλλά και στο πως δούλεψε για να τους πετύχει, ήταν ξεκάθαρα καλύτερος από τον Ολυμπιακό.
Οι κόκκινοι είτε δεν ήταν τόσο έτοιμοι στο κομμάτι της τακτικής, είτε το άγχος, που όσο περνούσε η ώρα μεταλλάχθηκε σε πανικό ήταν τόσο μεγάλο που τους χάλασε “το μυαλό” και τα σχέδια.
Σκέψεις για ροτέισον και στοιχεία που μετράνε
Επαναλήφθηκε το φαινόμενο να βλέπουμε αρκετά ψηλό σκορ, χωρίς πολλές ασίστ. Δεν είναι τυχαίο. Σκεφτείτε πως στο πρώτο ημίχρονο το σκορ ήταν 41-44 και καμία ομάδα δεν είχε πάνω από 6 ασίστ! Ο Παναθηναϊκός τελείωσε με 9 και ο Ολυμπιακός με 11.
Αυτό συμβαίνει γιατί αμφότερες οι ομάδες στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα πόνταραν στις αλλαγές μετά τα σκριν κι αυτό κόβει την δημιουργία και ωθεί τις επιθέσεις, είτε να καταλήγουν σε ένας εναντίον ενός από το χαμηλό ποστ (στα υψομετρικά μις – ματς που δημιουργούνται), είτε να παίζουν 1 Vs 1 τα γκαρντ ξεκινώντας απέναντι στους αντίπαλους ψηλούς έξω από το τρίποντο. Είτε πηγαίνουν σε δική τους φάση μέχρι μέσα, είτε εκτελούν για 3, ασίστ δεν… “γράφεται”!
Ο Ολυμπιακός είχε 6 παραπάνω κατοχές από τον αντίπαλό του, διαφορά που δημιουργήθηκε στο δεύτερο ημίχρονο, από τα επιθετικά ριμπάουντ και από τα λάθη του Παναθηναϊκού.
Μέχρι να… εμφανιστεί ο αρχηγός των πρωταθλητών και να “σκεπάσει τα πάντα” με την θέλησή του να κερδίσει, ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου μακράν ήταν ο Νίκ Καλάθης. Μέχρι τώρα έχει φανεί πως οι πράσινοι χρειάζονται τουλάχιστον δύο γκαρντ να κάνουν μεγάλες εμφανίσεις. Αυτή την φορά ήταν ο Καλάθης και ο Φελντέιν.
Αυτοί οι δύο, το καλό ξεκίνημα του Διαμαντίδη που δεν είχε ανάλογη συνέχεια, οι δύο μικροί και ο Φώτσης στο πρώτο ημίχρονο. Ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη είναι ΑΛΛΗ ΟΜΑΔΑ ως στιλ μπάσκετ, τρόπο προσέγγισης στο παιχνίδι και ΠΡΟΣΩΠΑ, σε σχέση με εκείνη του Σάσα Τζόρτζεβιτς.
Ο Ραντούλιτσα παίζει ελάχιστα (83 δευτερόλεπτα στον τρίτο τελικό!), ο Ουίλιαμς που όταν ήρθε στον Παναθηναϊκό έκανε την διαφορά και πολύ… θόρυβο έχει “εξαφανιστεί” ουσιαστικά από το ροτέισον, το ίδιο και ο Χέινς. Ακόμα και ο Βινς Χάντερ που ξεκινάει, δεν τυγχάνει της εμπιστοσύνης του προπονητή του. Ο “Άρτζι” έχει αποφασίσει να παλέψει για το πρωτάθλημα με τους Έλληνες, τον Φελντέιν και τον Γκιστ.
Ένα μεγάλο πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό; Ο Γκιστ τον τελευταίο καιρό με εξαίρεση τον πρώτο τελικό, δεν είναι ως τώρα ο παίκτης που έκρινε πολλά πράγματα σε πολλά από τα προηγούμενα ντέρμπι, δεν είναι μεγάλο κλειδί, όπως τον έχουμε συνηθίσει από την πρώτη στιγμή που ντύθηκε στα πράσινα μετά την ανταλλαγή με τον Πάνκο. Σίγουρα στον Παναθηναϊκό περιμένουν πολλά περισσότερο από αυτόν.
Ο Ολυμπιακός; Ξεκάθαρα τα πράγματα… Δεν είχε άμεσο παιχνίδι στο χαμηλό ποστ χωρίς τον Πρίντεζη, δεν είχε δημιουργία ούτε από τα γκαρντ, ούτε από μέσα προς τα έξω και για αυτό τον λόγο σε όλη την διάρκεια του τρίτου τελικού αγκομαχούσε επιθετικά και είχε πολύ μεγάλο πρόβλημα, ξέχωρα από τις αδυναμίες στην άμυνα.
Απλά, έβαλε 18 πόντους στα τελευταία πέντε λεπτά και από το κομβικό 59-66, με σερί 18-6, ανέτρεψε την κατάσταση και βγήκε μπροστά στην σειρά. Έχει πάρα πολλά να διορθώσει, χρειάζεται αυτογνωσία.
Πρέπει να συνειδητοποιήσει πως στα 120 λεπτά μπάσκετ ως τώρα, δεν είναι η καλύτερη ομάδα στο παρκέ, αλλά η πιο τυχερή. Σε μια σειρά με ισορροπία και εκπλήξεις, που όλα κρίνονται στις λεπτομέρειες και στις προσωπικότητες.
Πόσο μάλλον τώρα, που ο Πρίντεζης φαίνεται να προδίδεται από το πέλμα του. Ο τύπος παίζει τραυματίας πολλούς μήνες. Και παίζει πολύ, με υπερφορτωμένο ρόλο, συν τον προσωπικό “Γολγοθά” από τα Χριστούγεννα και μετά, που κορυφώθηκε τον τελευταίο μήνα.
Μπορεί ο Ολυμπιακός χωρίς τον Πρίντεζη; Αλλάζουν τα δεδομένα και πρέπει να διαφοροποιήσει τον τρόπο που θα παίξει.
Θα χρειαστεί μεγαλύτερη ταχύτητα, πιο πολλά σχήματα καμικάζι και περισσότερη ώρα στο παρκέ για παίκτες όπως ο Χάκετ και ο Στρόμπερι. Ο Χάκετ έπαιξε 23 ε; Λίγα ήταν.
Η ομάδα χρειάζεται διεμβολιστές στην επίθεση, έχει ανάγκη το 1 εναντίον 1 και την δημιουργία ρηγμάτων και φάσεων. Δεν υπάρχει καλύτερο γκαρντ στον Ολυμπιακό για αυτές τις δουλειές, πως να το κάνουμε;
Είναι τυχαίο πως στις δεύτερες περιόδους του πρώτου και του τρίτου τελικού ήταν οι ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ φορές που ο Ολυμπιακός κατάφερε να αλλάξει ξεκάθαρα τον ρυθμό από την άμυνα και σε αυτά τα διαστήματα έπαιζαν οι Χάκετ και Στρόμπερι;
Που πέραν της πίεσης πάνω στην μπάλα και της “σκυλίσιας άμυνας”, είναι οι μόνοι που στην επίθεση έχουν την ταχύτητα και την έκρηξη να πάνε μόνοι τους προς το καλάθι. Αυτά τα στοιχεία τα χρειάζεται έτσι κι αλλιώς η ομάδα. Χωρίς τον Πρίντεζη, τα ζητάει… απελπισμένα. Για να προσπαθήσει να πάρει περισσότερους πόντους από τρανζίσιον καταστάσεις στο ανοιχτό γήπεδο κι έτσι να ισοσταθμίσει κάπως το σκορ που θα χάσει σε σετ 5 εναντίον 5 καταστάσεις από τον Γιώργο.
Εντάξει, για τον Λοτζέσκι δεν χρειάζεται να αναφέρω κάτι. Έχω γράψει ΠΡΙΝ το πρώτο επίσημο παιχνίδι της φετινής σεζόν, πως έτσι όπως στήθηκε η ομάδα είναι το απόλυτο βαρόμετρο στην επίθεση κι εκείνος που μπορεί να φτιάξει τις καταστάσεις και να “γλυκάνει” κάπως τις κατοχές και την αποτελεσματικότητα του Ολυμπιακού επιθετικά.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα; Ειλικρινά, ΔΕΝ θα μου κάνει εντύπωση το παραμικρό. Από το να πάρει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μέσα στο ΟΑΚΑ με 3-1, μέχρι να κάνει δύο σερί νίκες ο Παναθηναϊκός (το πέτυχε και το 2014) και να κατακτήσει αυτός την κούπα.
Για αυτό, οι συγκεκριμένοι τελικοί μας χαρίζουν πολύ σασπένς, είναι απρόβλεπτοι και έχουν κάνει όλη την Ελλάδα να στρέψει πάνω τους το βλέμμα τους.
Ας ελπίζουμε να συνεχιστούν και να τελειώσουν ομαλά. Όπως ευχόταν όλοι, πριν ξεκινήσουν…
ΥΓ1. Ανεξάρτητα με το αν ο Ολυμπιακός θα πάρει ή όχι το πρωτάθλημα, θεωρώ τον φετινό σχεδιασμό πολύ κρίσιμο και πιστεύω ότι χρειάζονται τουλάχιστον 3 πολύ, πολύ δυνατές κινήσεις ΚΑΙ εύστοχες. Το μπάσκετ ΑΛΛΑΖΕΙ και στην Ευρώπη. Είναι γεγονός, η ομάδα πρέπει να το αναγνωρίσει και να κινηθεί προς την σωστή κατεύθυνση…
ΥΓ2. Ο Μάντζαρης δικαιούται, όπως κάθε αθλητής να μην βρίσκεται σε καλή μέρα, ή να μην είναι σε καλή κατάσταση γενικά. Απλά, όταν συμβαίνει αυτό, είναι καλύτερο και πιο σωστό όχι μόνο για την ομάδα, αλλά και για τον ίδιο, να προστατεύεται και να αγωνίζεται όσο πρέπει.
ΥΓ3. Ο Παπαπέτρου πέρα από ταλέντο και κλάση, διαθέτει και τσαγανό. Έχει φανεί από την πρώτη στιγμή. Πρέπει να την προσέξει ο Ολυμπιακός την συγκεκριμένη επένδυση, είναι μεγάλη και χρειάζεται έξυπνη διαχείριση.
ΥΓ4. Είτε ο Πρίντεζης πατήσει ξανά παρκέ, είτε όχι, ισχύει ακριβώς το ίδιο. Οι συμπαίκτες του πρέπει να έχουν στο μυαλό τους, ότι είναι ΕΞΤΡΑ κίνητρο να πάρουν το πρωτάθλημα ΚΑΙ για εκείνον. Το θέλει πολύ…
ΥΓ5. Για κάποιους παίκτες, σε κάποιες περιστάσεις, δεν χρειάζεται πολλή σκέψη. Ο Σπανούλης πρέπει να μείνει στον Ολυμπιακό και να σταματήσει την καριέρα του στα κόκκινα. Μετά τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό, στο απολογιστικό άρθρο για την αποτυχία, ο τίτλος ήταν: Λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει, ανανέωση Σπανούλη, χθες. Ε, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα.
ΥΓ6. Ο Έλληνας αθλητής με την μεγαλύτερη προσφορά στην ιστορία του συλλόγου, σε ΟΛΑ τα αθλήματα. Ισχύει από το 2013. Κάποιοι, είναι… ικανοί να το κατάλαβαν απόψε. Δεν το λέω εγώ, το έχει (ήδη) γράψει η ιστορία. Ο,ΤΙ κι αν γίνει στην συνέχεια.