Νίκος Βαρλάς / varlas@eurohoops.net
Πόσο δύσκολο είναι να κάτσεις να γράψεις ένα σωστό άρθρο, που να μην είναι πολύ… λίγο και μικρό μπροστά σε ότι ζήσαμε σε αυτούς τους τελικούς με αποκορύφωμα το βράδυ της Δευτέρας; Άφησα το βράδυ να περάσει, έφτασε το επόμενο μεσημέρι, αλλά ο βαθμός δυσκολίας παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος.
Πόσο ζόρικο είναι να ταξινομήσεις σκέψεις και προτεραιότητες και να αποδώσεις την λάμψη των πραγματικών γεγονότων και την μοναδικότητά τους, προσπαθώντας να γράψεις κάτι σωστό, δίκαιο και αληθινό; Όπως όταν έχεις δει ένα έργο και σε έχει συγκλονίσει.
Σε ρωτάνε οι φίλοι σου. Καλή η ταινία; Δεν μπορείς να πεις πολλά. Ταινιάρα, πήγαινε δες το, απαντάς.
Εδώ χρειάζεται να γράψεις ενώ όλοι εσείς, είστε θεατές και τυχεροί μάρτυρες του αδιανόητου τέταρτου τελικού. Των δύο παρατάσεων, του ενός τίτλου, των μυθικών στιγμών. Θα προσπαθήσω. Και θα χαρώ πολύ να διαβάσω σχόλια που θα προσθέσουν κάτι παραπάνω στο γραπτό μου. Για να συζητήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί, παρέα.
Δεν υπάρχει τρόπος να παρουσιάσεις ό,τι συνέβη με πληρότητα. Ο καθένας έχει την δική του οπτική και περιμένω στον διάλογό μας να πάρουμε πράγματα ο ένας από τον άλλο και να δούμε πως το έζησε ο καθένας από μας. Πάμε με λίγο μπάσκετ και περισσότερες σκέψεις που ρέουν αυθόρμητα μέσα από μυαλό και τις εικόνες που “λόκαρε”…
Φορτσάτο ξεκίνημα
Στα πρώτα λεπτά ο Ολυμπιακός έπαιξε όπως ακριβώς όφειλε γνωρίζοντας πως δεν μπορεί να υπολογίζει στον Γιώργο Πρίντεζη. Στην άμυνα πήγε σε αλλαγές, οι προσαρμογές του στο χαμηλό ποστ ήταν πολύ αποτελεσματικές (ο Μιλουτίνοφ έμενε κοντά στο καλάθι, έδινε το σουτ στο αντίπαλο πεντάρι και πήγαινε βοήθεια σε κάθε μις – ματς που προσπαθούσε να φτιάξει ο Παναθηναϊκός για να δημιουργήσει ή να σκοράρει) και στην επίθεση ΕΤΡΕΧΕ σε κάθε ευκαιρία, το επεδίωκε και το κατάφερνε.
Τα πρώτα σουτ μπήκαν κι έτσι οι κόκκινοι είχαν ένα καλό ξεκίνημα και μια υπέρ τους διαφορά. Ο κόουτς Πεδουλάκης άλλαξε το αρχικό του σχήμα, πέρασε τον Διαμαντίδη και τον Γκιστ στο “5” και από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα άρχισε να αλλάζει ο ρυθμός, η εικόνα του αγώνα και οι ισορροπίες στην τακτική.
Η πράσινη άμυνα έγινε πολύ πιο πιεστική πάνω στην μπάλα, δημιουργούσε πρόβλημα στην κυκλοφορία της μπάλας και εξωθούσε τον Ολυμπιακό σε κατοχές χωρίς δημιουργία και ευνοϊκές προϋποθέσεις εκτέλεσης. Ο Διαμαντίδης ηγήθηκε επιθετικά (σκόραρε 10 πόντους στο πρώτο ημίχρονο), ο Παναθηναϊκός πήρε την σκυτάλη στο τρέξιμο και το τρανσίσιον παιχνίδι και προς το τέλος της δεύτερης περιόδου οι γηπεδούχοι πέρασαν μπροστά στο σκορ.
Ο Ολυμπιακός μπήκε σε… άβολη κατάσταση
Ο Ολυμπιακός είχε μπει σε καταστάσεις 5 εναντίον 5 που φέτος έχει πρόβλημα ακόμα και με τον Πρίντεζη στην εξίσωση, πόσο μάλλον χωρίς εκείνον… Σταμάτησε να παίρνει σκορ στο ανοιχτό γήπεδο ή έστω από ενδιάμεσες επιθέσεις και την ίδια στιγμή, άρχισαν να βγαίνουν στον αντίπαλο συνεργασίες από το 1-5, συν κάποια κεντρικά πικ εν ρολ, με τους πράσινους ως συνήθως να προσπαθούν να επιτεθούν πάνω στην άμυνα του Σπανούλη.
Ο Ολυμπιακός πήρε πολλά επιθετικά από τον Παπανικολάου στο πρώτο μέρος (9 πόντους), αλλά απολύτως τίποτα από τον Λοτζέσκι (που από νωρίς αντιμετώπισε ένα πρόβλημα τραυματισμού) και πολύ λίγα πράγματα από τους σέντερ του. Έτσι με επί μέρους σκορ 19-12, οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν με 35-31 στο ημίχρονο.
Και, όμως, παρότι οι κόκκινοι ήταν μπροστά για 17 περίπου λεπτά, μάλλον καλό ήταν το σκορ για τον Ολυμπιακό, αν αναλογιστούμε πως ο Παναθηναϊκός είχε +9 κατοχές! Κάτι που προέκυψε από τα περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ (8-2) και τα σαφώς λιγότερα λάθη (4-9), σε σχέση με την ομάδα του κόουτς Σφαιρόπουλου.
Ο Παναθηναϊκός σούταρε με 14/36 συνολικά, ο Ολυμπιακός είχε καλύτερο ποσοστό με 13/27, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο για να μείνει στο παιχνίδι έπρεπε να προστατέψει το αμυντικό ριμπάουντ, να μειώσει τα λάθη του και να βρει μεγάλα σουτ από την περιφέρεια.
Δεν μπορούσε να περιμένει ανάλογη αστοχία από τον αντίπαλό του στην επανάληψη και σίγουρα χρειαζόταν διαστήματα στο ματς αντίστοιχα με αυτό στην αρχή του αγώνα, όταν έτρεξε, άνοιξε το γήπεδο και “χάλασε” το μυαλό του Παναθηναϊκού.
Σούπερ εκκίνηση και… Παππάς
Ο Ολυμπιακός έκανε μια μαγική εκκίνηση στο δεύτερο ημίχρονο. Σκόραρε 19 πόντους σε 5 λεπτά με τον Σπανούλη να οργιάζει και τον Μάντζαρη να είναι μεγάλο κλειδί και πήγε για πρώτη φορά στο +11 (39-50) στο 25′.
Η ομάδα δεν κατάφερε να κρατήσει το μομέντουμ και να προσθέσει πολύ μεγάλο επιπρόσθετο βάρος στον Παναθηναϊκό. Ο Νίκος Παππάς βγήκε μπροστά σκόραρε 10 διαδοχικούς προσωπικούς πόντους αποκλειστικά προϊόν 1 Vs 1 και πολύ γρήγορα ο Παναθηναϊκός ροκάνισε την διαφορά και με σερί 11-0 ισοφάρισε (50-50).
Το τρίτο δεκάλεπτο εξέπνευσε με το σκορ στο 50-52 και όλα ήταν ανοιχτά σε ένα… πολύ μεγάλο τέταρτο και καθοριστικό δεκάλεπτο. Ο Παππάς είχε σκοράρει τους 11 από τους 15 πόντους του Παναθηναϊκού σε αυτό το διάστημα και ουσιαστικά, τον κράτησε “στη ζωή”.
Από εκεί και πέρα μυθικό
Πως να περιγράψεις τι συνέβη στην τελευταία περίοδο και στις δύο παρατάσεις; Αν αφήσουμε την ποιότητα στην άκρη, γιατί έχουμε δει πολλές πιο ποιοτικές ομάδες και από τους δύο μεγάλους την τελευταία δεκαετία, αυτό το παιχνίδι από πλευράς σασπένς, ιστορικής σημειολογίας και στο πως θα το καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος είναι το πιο ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος!
Το πιστεύω!
Όσα συνέβησαν στα 20(!!) λεπτά μπάσκετ μπαίνοντας στο τελευταίο δεκάλεπτο και μετα, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον από πλευράς τακτικής, “διαβάσματος” και αντιδράσεων των προπονητών από τους πάγκους, αλλά ξέρετε κάτι;
Είναι τόσο τεράστιο, τόσο εξωπραγματικό αυτό που είδαμε, που οποιαδήποτε μπασκετική ανάλυση, μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια της ουσίας! Ποια είναι η ουσία;
Είδαμε ένα παιχνίδι, από το οποίο οι φωτογραφίες και τα Video θα είναι πάντα επίκαιρα, περιζήτητα, διαχρονικά και θα τα διηγούνται οι παλιοί στις νεότερες γενιές.
Απλά, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις πολύ πίσω στο χρόνο, εδώ, υπάρχει η πολυτέλεια να μπορούν οι… νέοι να μάθουν την ιστορία του αθλήματος στην Ελλάδα έχοντας όλο το κατάλληλο υλικό στα χέρια τους!
Μπασκετικά, όσα έγιναν έχουν δύο όψεις. Αυτοί που νομίζουν πως μπορούν να γίνονται όλα τέλεια, με 1000 σφυγμούς και με κόπωση που θολώνει μυαλό και μάτια, θα σκέφτονται πως ο ένας το έδινε στον άλλο.
Όσοι γνωρίζουν από αθλητισμό, ξέρουν πως η θέληση των δύο μονομάχων, όπως και τα κίνητρα ήταν σε τόσο δυσθεώρητα επίπεδα, που κανείς δεν ήθελε να παραδοθεί.
Ο Ολυμπιακός “πέθαινε” για να κάνει αυτό που δεν είχε καταφέρει ποτέ. Να πάρει το πρωτάθλημα μέσα στο ΟΑΚΑ.
Ο Παναθηναϊκός ήταν έτοιμος να… πεθάνει στο παρκέ για να δώσει μια ακόμα ευκαιρία στον μεγάλο του αρχηγό. Γιατί ήξερε, κι έτσι είναι, πως αν πηγαίναμε σε πέμπτο ματς ίσως εκείνο ήταν πιο δύσκολο για τον Ολυμπιακό πνευματικά, από ότι για τους πράσινους.
Έγιναν τόσα πολλά στο τέλος της κανονικής περιόδου και της παράτασης… Μάχες σώμα με σώμα, μεγάλα σουτ, τρομακτικές για να τις συλλάβει ο νους εναλλαγές συναισθημάτων.
Το μπάσκετ, όμως, είναι όπως ακριβώς η ζωή. Ένα ταξίδι στιγμών και πάντα αποτυπώνονται στο μυαλό και την στιγμή οι πιο σπουδαίες.
Πολλοί ήταν οι πρωταγωνιστές, πολλοί έκαναν υπερβάσεις ψυχής (Μάντζαρης, Χάντερ, Παππάς, Διαμαντίδης), ένας τα σκέπασε όλα. Μα όλα.
Έχει ξαναγίνει;
Ο Βασίλης Σπανούλης. Είναι ασύλληπτο αυτό που έχει πετύχει στους τελικούς. Προσπαθώ να θυμηθώ μεγάλη σειρά πλέι οφ που κρίνει τίτλο στην Ελλάδα, την Ευρώπη, ή το ΝΒΑ που ο ΙΔΙΟΣ παίκτης να έχει κρίνει στο σπίτι του αντιπάλου ΔΥΟ ματς με μπάζερ μπίτερ και δεν μπορώ.
Ό,τι ζήσαμε ήταν σαν μια ταινία που δεν μπορούσε ούτε ο Ταραντίνο να διανοηθεί σεναριακά.
Ένας τεράστιος αθλητής στο κύκνειο άσμα του, κι ένας άλλος, το μέγα αντίπαλο δέος να… αλλάζει επίπεδο και να κατορθώνει κάτι που κανείς δεν έχει κάνει, στα 34 του.
Θαρρώ πως τις τελευταίες μέρες μια δέσμη φωτός διαπέρασε στην σαπίλα και την μαυρίλα της ελληνικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα.
Για μια ακόμα φορά, ο ήλιος που μας την… χάρισε, είναι το μπάσκετ.
Οι συγκλονιστικές δηλώσεις του Βασίλη, ο αυθορμητισμός του Διαμαντίδη που προσωπικά με έκανε και ανατρίχιασα, οι προσπάθειες των προέδρων να ανεβάσουν – επιτέλους – το επίπεδο, κάνοντας και κάποια πράγματα που δεν τα νιώθουν απόλυτα (ΕΤΣΙ πρέπει να είναι, όμως, η κοινωνία χρειάζεται σωστές εικόνες και ερεθίσματα) όλος αυτός ο συνδυασμός, μας πάει ένα βήμα μπροστά.
ΜΑΚΑΡΙ οι πιο ιστορικοί τελικοί του ελληνικού μπάσκετ να αποτελέσουν εφαλτήριο για ένα καλύτερο αύριο!
Μακάρι σιγά – σιγά να μπορούν οικογένειες, μπαμπάδες και μαμάδες με τα παιδιά τους, ζευγάρια, ΔΙΑΟΛΕ, οπαδοί διαφορετικών ομάδων να ζουν μέσα από το γήπεδο τέτοια παιχνίδια.
Στο πλαίσιο των 3 Antetokounbros που είχα την τύχη να είμαι μέλος, έπιασα τον εαυτό μου να μουδιάζει από την ανατριχίλα. Έχουμε ανάγκη αυτές τις μέρες να εισπράξουμε πως ΥΠΑΡΧΕΙ ελπίδα.
Είδα ωραίο, απλό κόσμο να χαίρεται με την ψυχή του αυτά τα Event. Είδα τόσους ανθρώπους στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα (με φανέλες διαφορετικών ομάδων) να αποθεώνουν μέσα από την καρδιά τους έναν ακόμα τεράστιο Έλληνα αθλητή με ανεκτίμητη προσφορά, τον Θοδωρή Παπαλουκά.
Που τόσο (άδικα) έχει απαξιωθεί από κάποιους. Τα ίδια συναισθήματα ένιωσα και στους τελικούς και έχουν ΑΚΟΜΑ μεγαλύτερη αξία, γιατί γεννήθηκαν σωστές εικόνες, μέσα σε ένα φορτισμένο περιβάλλον έντασης και πολύ σκληρού ανταγωνισμού.
Είναι η πρώτη φορά την τελευταία πενταετία, που έστω για ένα κλικ, ένιωσα ότι κάτι αλλάζει. Δεν είμαι σίγουρος, απλά τώρα το πιστεύω περισσότερο από ότι πριν.
Πως μπορούμε να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ και να απολαμβάνουμε τον αθλητισμό όπως πρέπει. Να ζούμε τον ΓΙΓΑΝΤΑ που λέγεται Ελληνικό μπάσκετ, όπως μας αξίζει και του αξίζει.
Ο τελευταίο χορός
Η τελευταία φάση με το σουτ του Βασίλη Σπανούλη και την άμυνα του Δημήτρη Διαμαντίδη, εμπεριέχει μερικά από τα πιο έντονα και ανεκτίμητης ιστορικής αξίας δευτερόλεπτα στο ελληνικό μπάσκετ.
Ο Μήτσος είπε στον Γκιστ να ΜΗΝ βγει αυτός στην αλλαγή πάνω στο πικ. ΗΘΕΛΕ και ήταν δικαίωμά του, αφού έτσι ένιωσε, να παίξει αυτός την τελευταία άμυνα νίκης για τον Παναθηναϊκό, πάνω στον Μπίλι.
Ο Δημήτρης ήξερε καλά πως τόσο στο μπάζερ του δεύτερου τελικού, όσο και στα 2 κρίσιμα σουτ στο ΣΕΦ, ο Βασίλης πριν εκτελέσει πήγε ΔΕΞΙΑ σε αυτό το Side Step που λατρεύει να κάνει για να κερδίσει χώρο.
Έβαλε έτσι το κορμί του, ώστε να τον περιμένει εκεί που πίστευε ότι θα καταλήξει στο πάτημά του ο Σπανούλης.
Κι, όμως. Μετά από 39.20 συμμετοχής, με το μυαλό και το κορμί σε εξουθένωση, ο Βασίλης “διάβασε” την απόφαση και την σκέψη του Διαμαντίδη, πήγε ακαριαία προς τα αριστερά, έκανε Back Step και εκτέλεσε.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Μια φωτογραφία, μεγαλείο. Η αξία του ηττημένου (στους τελικούς, αλλά και στην συγκεκριμένη φάση) δίνει μεγαλύτερη δόξα στον νικητή.
Αυτό που ένας υγιής νους πρέπει να σκέφτεται, είναι πως ΑΚΟΜΑ και στην ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φάση της καριέρας του, ο Διαμαντίδης ΉΤΑΝ εκεί, έτοιμος να πάρει την ΕΥΘΥΝΗ.
Αυτό που ένας υγιής νους πρέπει να σκέφτεται, είναι πως ο Σπανούλης είχε το μέταλλο, την ψυχραιμία, την συγκέντρωση να βάλει ΚΑΙ αυτό το σουτ.
Τι να πεις ρε φίλε; Τα είπαν όλα οι δύο τους στις δηλώσεις τους μετά. Κάποιες λίγες φορές στη ζωή όσα συμβαίνουν είναι πολύ δύσκολο να τα περιγράψεις με λόγια.
Το άδειασμα είναι μεγάλο και η αξία τους σε υπερβαίνει για να καταφέρεις να αποδώσεις σε ένα κείμενο, αυτό που έφτιαξε η ζωή.
Αυτοί οι τελικοί κι ακόμα περισσότερα τα τελευταία δευτερόλεπτα που οι δυο τους μοιράστηκαν στο παρκέ, είναι μια τέτοια στιγμή. Σε ξεπερνάει. Δεν περιγράφεται εύκολα, δεν διαγράφεται ποτέ από την ψυχή και το μυαλό.
Να είμαστε όλοι καλά να ευχαριστιόμαστε το μπάσκετ.
Όπως ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης “γέννησαν” τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Παπαλουκά, τον Πρίντεζη, τον Μπουρούση, τον Ζήση, έτσι κι αυτή η μεγάλη γενιά θα φέρει στην μπασκετική ζωή τα δικά της τέκνα. Τους νέους Ελληνικούς γόνους της “πορτοκαλί Θεάς”.
Δεν θα βγουν ίδιοι παίκτες, όλοι είναι μοναδικοί. Να είστε σίγουροι, όμως, πως θα έρθουν παιδιά που θα μας προσφέρουν ανάλογες συγκινήσεις.
Ξέρω έναν “γιο” της γενιάς των μεγάλων και… εγγονό του Γκάλη και του Δράκου.
Γιαννάκη τον λένε… Όχι Παναγιώτη. Αντετοκούνμπο!
ΥΓ1. Δημήτρη, ήσουν πάντα αντίπαλος. Η ζωή κάνει παιχνίδια, όλα ξεκινούν και καθορίζονται από συγκυρίες. Λίγοι ξέρουν την ιστορία το καλοκαίρι του 2004. Ήταν γραφτό, φαίνεται, να πας στον Παναθηναϊκό και να μεγαλουργήσεις.
ΥΓ2. Υπάρχουν φορές που ως άνθρωπο συναισθηματικά προσκείμενο στον Ολυμπιακό, με πλήγωσες, με πόνεσες. Και κάποιες άλλες, λιγότερες που τσαντίστηκα με ορισμένες αντιδράσεις σου μέσα στο γήπεδο. Μέσα στο παιχνίδι και την ένταση αυτά συμβαίνουν. Δεν υπήρχε, όμως, ούτε ένα δευτερόλεπτο που να μην είχες τον απόλυτο σεβασμό μου. Πολλές φορές θαυμασμό, που άγγιζε τα όρια του δέους.
ΥΓ3. Από το λίγο που σε έχω ζήσει, έχω να θυμάμαι ένα γλυκό άνθρωπο, με χιούμορ και με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την μέρα που σε γάμο κοινού μας φίλου, είπες έτσι απλά και στα ίσια, πως θα σταματήσεις από την εθνική μετά από δύο μήνες. Σοκαρίστηκα. Κυρίως με την ευκολία με την οποία το ξεστόμισες. Είσαι ένας τύπος, που ότι λες, το τηρείς απόλυτα και αυτό είναι επίσης δείγμα χαρακτήρα ανδρός.
ΥΓ4. Για μένα που έζησα στα παρκέ τον Θοδωρή, εσένα, τον Βασίλη και μετά τον Παπαλουκά λες αντίο κι εσύ, “πονάει” και για ένα ακόμα λόγο. Καταλαβαίνω ότι μεγάλωσα πολύ! Το μπάσκετ είναι το απόλυτο άθλημα, γιατί διέπεται από τους ίδιους ακριβώς νόμους που ισχύουν στη ζωή. Στη ζωή λέμε πως όταν ένας άνθρωπος “φεύγει”, παραμένει ζωντανός για πάντα στο μυαλό μας, όσο τον θυμόμαστε και τον κουβαλάμε στις μνήμες μας. Το ίδιο ισχύει και για σένα. Δεν θα πατήσεις ξανά παρκέ, αλλά δεν θα φύγεις και ποτέ. Γιατί κανείς δεν γίνεται να σε ξεχάσει. Φρόντισες για αυτό. #Respect
ΥΓ5. Γιώργο, είσαι ποτισμένος με θλίψη, πόνο, πνευματική και σωματική εξάντληση όλο τον τελευταίο καιρό. Μέσα σου το ήξερες ότι κάπως έτσι θα τελειώσει το πρωτάθλημα, οι κώδικες επικοινωνίας με τους συμπαίκτες – συνοδοιπόρους σου ήταν άμεσοι και ξεκάθαροι όλες τις τελευταίες μέρες. Αυτή η χαρά δεν αλλάζει πολλά στην καθημερινότητά σου, αλλά την άξιζες από εδώ μέχρι εκεί που βρίσκεται ο Ιωσήφ τώρα και σε καμαρώνει. Ευτυχώς, που δεν έγινε πέμπτο ματς. Είμαι σίγουρος ότι θα έκανες την μαλακία… Θα έβγαζες την μπότα και θα έπαιζες!
ΥΓ6. Τεράστιο το σουτ του Μάντζαρη. Ο Παπανικολάου “ήρθε” για την επόμενη σεζόν όπως φάνηκε στον τέταρτο τελικό, ο Παπαπέτρου “έρχεται” και ο Αγραβάνης χρειάζεται απλά να ωριμάσει για να… μείνει.
ΥΓ7. Θα μιλήσουμε εν καιρώ για κάθε παίκτη του Ολυμπιακού ξεχωριστά. Το πιο βασικό είναι ο ελληνικός κορμός και τρεις ΣΩΣΤΕΣ επιλογές ξένων. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τον αρχικό μεταγραφικό σχεδιασμό των Πειραιωτών. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους Αγγελόπουλους. Είμαι ο πρώτος που αναλύω και τονίζω τα λάθη τους, πολλές φορές υπάρχει και θυμός για αποφάσεις και την διαχείρισή τους σε κάποια πράγματα και αυτό ίσως βγαίνει στα γραπτά. ΚΑΝΕΙΣ, όμως, δεν μπορεί να μειώσει την πραγματικότητα. Πήραν την ομάδα “Ολυμπιακάκι” μετά την μαύρη διετία 2002-4 και τα τελευταία 6 χρόνια όσοι αγαπάνε την ομάδα έχουν ζήσει χαρές μιας ζωής και… βάλε.
ΥΓ8. Το πιο σημαντικό είναι πως λατρεύουν αυτό που κάνουν. Άπειρος σεβασμός και αναγνώριση για όσα έχουν προσφέρει. Απλά, πρέπει να έχουν για πάντα στο μυαλό τους πως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Πως ναι μεν αν δεν υπήρχαν αυτοί, πιθανότατα δεν θα είχαμε ζήσει όλα τα όμορφα, αλλά πάντα στο τέλος της διαδρομής οι παίκτες είναι αυτοί που παίζουν, χάνουν ή κερδίζουν.
ΥΓ9. Οι Αγγελόπουλοι με 2-3 διαφορετικές προσεγγίσεις σε πολύ βασικά ζητήματα και πιο αποτελεσματική διαχείριση στον ψυχισμό των παικτών – κάτι που δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνους, αλλά πάντα το κεφάλι έχει την ευθύνη – μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι και πιο πετυχημένοι παράγοντες στην ιστορία του συλλόγου και η υστεροφημία τους να παραμείνει χρυσός 24 καρατίων, ανεξίτηλος στο πέρασμα του χρόνου.
ΥΓ10. Μουρλέ… Τι θα γίνει με σένα; Δεν ξεχνάς ποτέ και τίποτα. Σε προκαλούσαν οι φίλοι σου. “Το μόνο που δεν έχεις κάνει στην καριέρα σου είναι να βάλεις νικητήριο σουτ στο ΟΑΚΑ σε μεγάλο παιχνίδι. Λείπει αυτό από την καριέρα σου, παραδέξου το”. Όπως πάντα, η απάντησή σου ήταν ένα πεισμωμένο βλέμμα. Ένα ζητούσαν, δύο έβαλες. Το ένα πιο δύσκολο από το άλλο. Το ένα πιο θρυλικό από το άλλο. Ξέρεις τι υποψιάζομαι; Πως όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου να πεις αντίο, με σένα η ιστορία θα έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά!
ΥΓ11. Δεν έχεις να πας πουθενά. Οι μεγαλύτερες αξίες πρέπει να μένουν στην Ελλάδα και να προβάλλουν την μοναδικότητα της πατρίδας μας στο εξωτερικό. Το λέει και ο ΕΟΤ. Live Your Myth in Greece!