Της ομάδας Hoop Fiction
Καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, μια υποβόσκουσα αφήγηση έδειχνε να εδραιώνεται στα ψηλότερα κλιμάκια του ΝΒΑ: Στεφ Κάρι ο επόμενος και Λεμπρόν Τζέιμς ο απερχόμενος, σε μια κόντρα που, τόσο σπάνιο για τα σημερινά δεδομένα, έδειχνε έτοιμη να ξεπεράσει τα νοητά όρια των τεσσάρων γραμμών. Λίγο πριν το Game 3, το Hoop Fiction παρατηρεί τα πεπραγμένα του ανατολικού πόλου της εξίσωσης.
Οι έξι συνεχόμενοι τελικοί, εφτά συνολικά, για τον Λεμπρόν είναι ένα κατόρθωμα που θα στέκεται πάντα σε μια ξεχωριστή στήλη του βιογραφικού του. Δίπλα της, όμως, θα υπάρχουν δύο υπογραμμισμένες υποσημείωσεις: Πρώτον, δεν έπαιξε ποτέ σε ομάδα της δυτικής περιφέρειας, και δεύτερον, οι μόλις δύο κατακτήσεις. Ή μήπως ο τελευταίος αριθμός ενδέχεται φέτος να αυξηθεί; Τα σημάδια των δύο πρώτων αγώνων μοιάζουν δυσοίωνα, σαν προφητεία καταστροφής που’ χει αρχίσει ήδη να πραγματοποιείται.
Οι περσινές εμφανίσεις του Λεμπρόν στους τελικούς αποτέλεσαν μια δικαίωση για όσους χρόνια υποστηρίζουν πως το μέγιστο της επιθετικής του απόδοσης μπορεί να έρθει μόνο σε συγκεκριμένο πλαίσιο παιχνιδιού: post-ups και aggressive penetrations, δυο επιθετικές καταστάσεις όπου η κτηνώδης δύναμη του, η ικανοποιητική χρήση του αριστερού του χεριού και το συχνά σε επίπεδα Μάτζικ court-vision τον καθιστούν ασταμάτητο.
Ακόμα κι αν υπήρχε μια σκιά inefficiency στην περσινή του απόδοση, υποστηριζόμενη τόσο στατιστικά όσο κι από το τελικό αποτέλεσμα, είναι δεδομένο πως ο τρόπος που έπαιξε, σε βάθος έξι παιχνιδιών, μας προσέφερε μία από τις καλύτερες version του μπασκετικού εαυτού του.
Φέτος δεν υπάρχει καμία σκιά…
Φέτος δεν υπάρχει καμία σκιά κι ο λόγος είναι απλός: Δεν υπάρχει καθόλου φως να τη δημιουργήσει. O Λεμπρόν εμφανίζεται σ’ ένα ιστορικά χαμηλό για τον ίδιο επίπεδο πνευματικής ετοιμότητας – χωρίς συγκέντρωση, χωρίς επιθετικότητα, χωρίς διάθεση να καθοδογήσει και πόσο μάλλον να εμπνεύσει. Ο Ιγκουοντάλα, definitive Lebron-stopper, κυριαρχεί αμυντικά απέναντί του, ενώ οι βοήθειες που έρχονται, συνήθως από Green ή/και Μπόγκουτ/Εζελι, δημιουργούν μια δαιδαλώδη διάταξη κορμιών, ή απλά την απειλή της, που τον βγάζει εκτός ρυθμού κι εκτός ισορροπίας.
Ακόμα κι όταν έχει τη μπάλα με πλάτη σχετικά κοντά στο καλάθι, ή αντίστοιχα όταν επιχειρεί κάποια διείσδυση, είτε δεν είναι όσο επιθετικός χρειάζεται είτε βγάζει την μπάλα πολύ νωρίς στην περιφέρεια (το Κλίβελαντ, τουλάχιστον σ’ αυτό το επίπεδο, δεν έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί πολλαπλά ρήγματα στην ίδια κατοχή). Αντί οι πάσες του Λεμπρόν να οδηγούν στην τελική κατάρρευση της άμυνας του Γκόλντεν Στέιτ, προκαλούν ένα αναστεναγμό ανακούφισης και την άμεση ανασύνταξή της, αφού η μπάλα φεύγει απ’ τα χέρια του πριν ακόμα η βοήθεια κάνει το αποφασιστικό βήμα προσέγγισης.
Οι Καβαλίερς μοιάζουν με σάκο του μποξ που η μόνη του ελπίδα να σπάσει τις γροθιές των Splash Brothers θα ήταν να είναι φτιαγμένος από ατσάλι – το ίδιο υλικό με το οποίο τόσο συχνά παρομοιάζεται το σώμα του Λεμπρόν.
Αποδεικνύεται, όμως, πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σακί γεμάτο πούπουλα, ένας ήπιος τρόπος για να περιγράψει κανείς την αμυντική συμπεριφορά του Βασιλιά μέχρι τώρα στη σειρά.
Το παραπάνω weak mode του performance του Λεμπρόν στους τελικούς επιβεβαιώνεται παρατηρώντας και κάθε διάσταση της αμυντικής συμπεριφοράς του: το positioning, τις επιλογές στα switch, τα recoveries αλλά και τον τρόπο που τηρεί τις αρχές του spacing. Αποτέλεσμα είναι η προσωποκεντρική, ελέω Λεμπρόν, λειτουργία των Καβαλίερς να επηρεάζεται σε τεράστιο βαθμό τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι με τα τεράστια κενά που δημιουργούνται, όσο και στον ψυχολογικό τομέα μιας και δε νοείται η κατάκτηση του πρωταθλήματος με έναν ηγέτη σ’ αυτήν την κατάσταση.
Ο Λεμπρόν είναι βέβαιο πως ψάχνει το συναπάντημα με τον Κάρι σε 1v1 κατάσταση και αυτό έγινε φανερό ιδιαίτερα στο Game 1, με την εικόνα του match up τους να θυμίζει Beauty and the Beast. Τα λάθη του Τζέιμς υπερτονίστηκαν τις στιγμές που έμεινε να αμύνεται στη weak side. Λες και ήταν μαγεμένος, άλλες φορές έμενε να κοιτάει το cut του εκάστοτε Γουόριορ χωρίς καν να προσπαθήσει να κλείσει στη ρακέτα δίνοντας βοήθεια, κι άλλες έχανε τους χρόνους και την τοποθέτηση στο switch βρισκόμενος χαμένος στην κορυφή του ζωγραφιστού με αποτέλεσμα εύκολη διαγώνια πάσα και lay up.
Στοιχεία αμείλικτα για τον ηγέτη των Καβς
Κι αν τα συμπεράσματα που προκύπτουν με γυμνό μάτι δεν είναι αρκετά, ή αν η τελική ετυμηγορία μπορεί να είναι επιεικής βλέποντας κάποιες όντως θετικές προσπάθειες του King, είτε δίνοντας βοήθειες που οδήγησαν σε κλέψιμο, είτε κλέβοντας ο ίδιος τη μπάλα, έρχεται η στατιστική να επιβεβαιώσει το κακό του φεγγάρι στη σειρά. Τα στοιχεία που προκύπτουν από το defense dashboard είναι αμείλικτα για τον ηγέτη των Καβς.
Διαχωρίζοντας τα 16 παιχνίδια των φετινών playoffs στα 14 που έδωσε εναντίον των ομάδων της Ανατολής και στα 2 των NBA Finals, η διαφορά στο defensive performance μεταξύ των δύο είναι χαώδης. Το συνολικό Diff% (η διαφορά μεταξύ του FG% ενός παίκτη μέσα στη σεζόν από το FG% όταν τον μαρκάρει ο αμυντικός παίκτης που εξετάζουμε) εναντίον των αντιπάλων στα playoffs της Ανατολής (Ντιτρόιτ Πίστονς, Ατλάντα Χοκς, Τορόντο Ράπτορς) είναι -12,7 ενώ στους τελικούς μετατράπηκε σε +1,2 με τους παίκτες που ο Λεμπρόν μαρκάρει (έχει αντιμετωπίσει σχεδόν όλους τους Γουόριορς) στη σειρά με το Γκόλντεν Στέιτ να σουτάρουν καλύτερα σε σχέση με ό,τι έκαναν στη σεζόν.
Κι αν η μετατροπή του Diff% που αφορά τα τρίποντα από -14 σε +10,6 δικαιολογείται καθώς αντιμετωπίζει τους Γουόριορς, την ομάδα που άλλαξε την έννοια τρίποντο, η μετατροπή του Diff% που αφορά τα σουτ μέσα στη ρακέτα προκαλεί απελπισία.
Από -22,4 έγινε +30,7 στην κατηγορία less than 6 ft και από -17,8 έγινε +21,2 στην κατηγορία less than 10 ft. Και όλο αυτό ενώ μιλάμε για τον Λεμπρόν Τζέιμς, τον παίκτη που μπορεί να μαρκάρει κάθε θέση από το 1 έως το 5, και τον παίκτη που με το physicality του μπορεί να καταπιεί κάθε επαφή και να λυγίσει όποιον φόργουορντ βρεθεί μπροστά του.
Τι γίνεται από δω και πέρα; Όπως σε κάθε σειρά playoffs επιμένουμε ότι η βαρύτητα στο ψυχολογικό κομμάτι είναι το σημαντικότερο στοιχείο. Ο Λεμπρόν πρέπει να βάλει στην άκρη το rivalry με το Στεφ Κάρι, και να συγκεντρωθεί πνευματικά προσεγγίζοντας τις αμυντικές καταστάσεις φάση προς φάση όσο δύσκολο κι αν φαντάζει αυτό. Στόχος το απόλυτο focus στις τοποθετήσεις του, οι πιο σωστές επιλογές στο αν και σε ποιες περιπτώσεις χρειάζεται switch και σωστή διαχείριση της ενέργειάς του.
Ακόμα κι αν η ολική ανατροπή φαντάζει ακατόρθωτη, δε νοείται να πεθάνει χωρίς να δώσει μάχη με τους δικούς του όρους. To legacy του θα κηλιδωθεί ανεπανόρθωτα με μια σκούπα σε NBA Finals, και στις συζητήσεις του μέλλοντος σίγουρα δε θα τονίζεται το πόσο μόνος ήταν.
CREDIT: Hoop Fiction