Της ομάδας Hoopfiction
Ο Steph Curry εμφανίστηκε στο μπασκετικό στερέωμα σαν άλλος Μεσσίας με σκοπό να κηρύξει την Αλλαγή στο πως εκφράζεται η κυριαρχία στο σύγχρονο μπάσκετ.
Ο Steph Curry έγινε ο κήρυκας που ήρθε να αμφισβητήσει τους υπερπροπονημένους, μυώδεις all-star, που μανιασμένοι παρασέρνουν κάθε αντίπαλο στο πέρασμά τους.
Ο Steph Curry προσωποποίησε τον ευαγγελιστή που ήρθε να κατηχήσει ένα διψασμένο κοινό στο μπάσκετ των fundamentals και της απλότητας.
Αυτό που τον πλήγωσε, ματώνοντας το λευκό μανδύα του ιεραποστόλου μιας καινούργιας μπασκετικής θεωρίας, είναι οι NBA Finals.
Οι περσινοί Golden State Warriors φόρεσαν το δαχτυλίδι του Πρωταθλητή σαν επιστέγασμα ενός τρόπου παιχνιδιού που, ενώ νόμιζες πως είναι η αποτύπωση του «Θεός και Κράτος» του αναρχικού Μιχαήλ Μπακούνιν (εναλλακτικά: η αποτύπωση της Θεωρίας του Χάους όπως τη διατύπωσε ο Αμερικανός μετεωρολόγος Έντουαρντ Λόρεντζ) σε μπασκετικό παρκέ, τελικά προέκυπτε πως οι Πολεμιστές παρουσίαζαν τα «Στοιχεία» του Ευκλείδη, φτάνοντας με μαθηματική ακρίβεια στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το ατέλειωτο πανηγύρι της κορυφής είχε μόλις αρχίσει, με τις συζητήσεις για την πιθανή έναρξη μιας αυτοκρατορίας, αλλά και για το ότι ο Curry ήταν το νέο face of the league, να αποτελούν καθημερινότητα. Στο δεύτερο σκέλος της παραπάνω συζήτησης, πολλοί χρησιμοποιούσαν μια τεράστιας σημασίας υποσημείωση: κατά γενική παραδοχή, ο Curry δεν έπαιξε τόσο καλά στους τελικούς, ούτε προσωποποίησε άριστα το ρόλο του ηγέτη όπως θα υπέθετε κάποιος που είχε δει τα κατορθώματα του στη regular season.
Ο καιρός πέρασε, τα summer leagues ολοκληρώθηκαν και ήρθε η ώρα για τη σεζόν 2015-16 με τους Warriors να είναι το φαβορί για το repeat.
Οι Πολεμιστές επιβεβαίωσαν κάθε πρόβλεψη με έναν πραγματικό καλπασμό προς τα play-offs, καταφέρνοντας να καταρρίψουν το στοιχειωμένο ρεκόρ των Bulls του Michael Jordan αφού τελείωσαν τη regular season με 73-9. Και σα να μην έφτανε αυτό, ο Steph Curry είναι πραγματικά μαγικός, πολλοί λένε ακόμα και ότι είναι ο πιο βελτιωμένος παίκτης και ανακηρύσσεται ως ο πρώτος unanimous MVP, κάτι που δεν είχε καταφέρει ούτε ο Michael Jordan. Ήταν η στιγμή που και ο τελευταίος φίλαθλος πίστεψε ότι ο Steph θα οδηγήσει τους Warriors στο δεύτερο σερί δαχτυλίδι σαν πραγματικός ηγέτης, πετυχαίνοντας το σκοπό της έλευσής του στο γίγνεσθαι του NBA.
Κι ακόμα κι αν η postseason ξεκίνησε με κακούς οιωνούς, με τον Curry να απουσιάζει λόγω τραυματισμού από 2 παιχνίδια απέναντι στους Blazers, τα σύννεφα διαλύθηκαν με την εμφατική του επιστροφή στη σειρά που ουσιαστικά έστειλε τον Damian Lillard και τους συν αυτώ για διακοπές. Οι ψίθυροι και οι προβληματισμοί για το επίπεδο ετοιμότητάς του δεν έπαψαν να υπάρχουν, όμως η πλήρης ανατροπή της σειράς με την Οklahoma και η μάχη με τον Lebron για τον τίτλο δημιούργησαν το ιδανικό πλαίσιο για την τοποθέτησή του στην κορυφή της λίγκας.
Η σειρά έφτασε στο 3-1 υπέρ του Golden State παρά το ότι υπήρξαν παιχνίδια που ο Steph ήταν τόσο κακός που υπήρχε η εντύπωση πως στο παρκέ εμφανιζόταν ο σωσίας του, αλλά και πάλι όλοι περίμεναν ότι θα γίνει το ξέσπασμα και ο Curry θα είναι αυτός που θα κάνει το τελικό σφράγισμα. Τίποτα από όσα προσδοκούσαν οι πιστοί του δε συνέβη, οι Cavaliers άρπαξαν μέσα από μικρές στιγμές που έπαιξαν μεγάλο ρόλο το momentum κατακτώντας το δαχτυλίδι και ο Curry έμεινε αποσβολωμένος να δηλώνει πόσο πόνεσε και πόσο καλά δεν έπαιξε.
Τι ήταν αυτό που έφταιξε και ο Steph δε μπόρεσε να δείξει όσα δεδομένα μπορεί να καταφέρει εντός των τεσσάρων γραμμών;
Ο πρώτος λόγος είναι το πώς τον αντιμετώπισαν οι Cavaliers συνολικά στους τελικούς παρά το αρχικό τους μούδιασμα. Όταν ο Curry αμυνόταν, οι Ιππότες του Οχάιο του επιτίθονταν κατά μέτωπο ψάχνοντας συνεχώς το miss-match απέναντί του, βάζοντας τον σε θέση να αντιμετωπίσει κορμιά δυσανάλογα μεγάλα συγρητικά με τα μεγέθη που μπορεί να μαρκάρει. Η αμυντική του επιβάρυνση οδήγησε σε συχνό foul-trouble κατά τη διάρκεια της σειράς, αποσυντονίζοντάς τον παράλληλα επιθετικά και επηρεάζοντας τον φανερά σε επίπεδο ψυχραιμίας. Ο Steph δεν είχε ρυθμό, το release του γινόταν τις περισσότερες φορές υπό (πολύ) κακές προϋποθέσεις και δεν κατάφερε να δημιουργήσει τους χώρους που θα του επέτρεπαν να ρίξει το δηλητήριό του.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι εκεί έξω κυκλοφορεί ένα τέρας που είχε υποσχεθεί να φέρει το δαχτυλίδι στο Οχάιο, αποφασισμένο να γκρεμίσει τα πάντα για να το καταφέρει. Το τέρας αυτό ονομάζεται Lebron James.
Ο LeBron είναι ένας υπερβατικός παίκτης που μέχρι τώρα δεν είχε κάνει τη μεγάλη υπέρβαση. Δεν αναφερόμαστε σε αριθμούς: ο τρόπος που σκεπάζει κάθε πτυχή του παιχνιδιού, όπως κι αν επιλέξει να το προσεγγίσει κανείς (εμπειρικά, αφηγηματικά ή με κάποιον προηγμένο στατιστικό τρόπο), είναι ολοκληρωτικός, κι η σκιά που ρίχνει πάνω του θυμίζει την αντίστοιχη παλιρροιακού κύματος στην ακτή που ετοιμάζεται να χτυπήσει.
Δεν αναφερόμαστε ούτε σε ατομικές επιδόσεις: είναι πολύ μικρός ο χώρος για να τις καταγράψουμε όλες, αλλά τα ρεκόρ κι οι διακρίσεις που ήδη έχει αρκούν για να δικαιολογήσουν το hype που παράχθηκε γύρω από το 17χρονο εαυτό του με τρόπο που δεν έχει συμβεί ποτέ και για κανέναν αθλητή.
Μιλάμε για τις στιγμές εκείνες που ένας ολόκληρος οργανισμός συντάσσεται πίσω από έναν παίκτη, κατά κανόνα τον κορυφαίο που διαθέτει, και του δίνει το ελεύθερο να τον οδηγήσει μέχρι εκει που ο εκάστοτε αθλητής αντέχει. Μιλάμε για ομαδικές επιτυχίες που αντικατοπρίζονται απόλυτα, κι ίσως καλύτερα, στην ατομική υπόσταση του ενός.
Μιλάμε, τελικά, για τον LeBron James ως outsider, να’ ρχεται από πίσω, όπως το κάνει ένα μαύρο άλογο σε μια κούρσα, και ασυγκράτητος να παρασέρνει τα πάντα μέχρι τελικά να προπορευτεί, προκαλώντας κατά τη διάρκεια μια αίσθηση ματαιότητας –την αίσθηση ότι δεν προλαβαίνεις και δεν μπορείς να τον σταματήσεις, τόσο έντονη που συγκρίνεται μόνο με τον κατεψυγμένο τρόμο ενός πεζού που πρόκειται να χτυπηθεί από διερχόμενο αυτοκίνητο.
Οι Τελικοί του 2012 έχουν ανεξίτηλα πάνω τους, εξίσου με τη μορφή του LeBron, το τρίποντο του Ray Allen. Οι Τελικοί του 2013 την ανετοιμότητα των Thunder. Οι τέσσερις χαμένες σειρές δεν έφεραν το ίχνος κάποιας ντροπής, μία ως φαβορί και τρεις ως outsider (χοντρικά), αλλά ήταν πολλές. Για κάθε ομαδική του επιτυχία του υπήρχε ένας, τουλάχιστον, αντίλογος, ικανός όχι να μεταβάλλει αλλά να ταρακουνήσει ελαφρώς το legacy του. Για τη φετινή δεν υπάρχει κανένας.
Αυτά που έκανε ο LeBron φέτος δεν έχουν προηγούμενο: ηγήθηκε της επιστροφής από το 3-1, της μοναδικής που έχει συμβεί, ήταν πρώτος και από τις δυο ομάδες σε κάθε στατιστική κατηγορία, σούταρε με σχεδόν 50% κι ήταν με τόσο μεγάλη διαφορά ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου, αθλητικά κι εγκεφαλικά. που έμοιαζε μ’ έναν ήλιο κι όλοι οι υπόλοιποι με πλανήτες που συσαστρεύονται γύρω του, μεγέθη μη συγκρίσιμα.
Το φετινό του κατόρθωμα αλλάζει την προοπτική με την οποία κανείς οφείλει να προσεγγίζει και την υπόλοιπη καριέρα του. Ας βάλουμε μία τελεία: η εποχή από τους πρώτους του τελικούς, αν όχι νωρίτερα, μέχρι και φέτος (διόρθωση: μέχρι και του χρόνου γιατί ο κάθε πρωταθλητής δικαιούται μία μεταβατική χρονιά, αν καταφέρει την επόμενη να επανέλθει) είναι η εποχή του LeΒron James. Η εποχή στην οποία η παρουσία του σε μια ομάδα σημαίνει αυτόματα και την μετατροπή της τελευταίας σε διεκδικήτρια –έξι συνεχόμενοι τελικοί, δηλαδή έξι συνεχόμενες πορείες σε play-off έχοντας κυριαρχήσει σε κάθε μία απ’ αυτές μ’ έναν απόλυτο ή λιγότερο απόλυτο τρόπο, είναι παρά πολλές.
Όταν ο LeBron δηλώνει πως έχει τα συστατικά και το blueprint για να οδηγήσει μια ομάδα στον τίτλο, πρόκειται για μια δήλωση άδεια από την υπόγεια αλαζονεία που ενδεχομένως να υπονοείται, ή να προσλαμβάνει ο μέσος ακροατής. Πρόκειται για μια απλή κυριολεξία, αυταπόδεικτη με την ισχύ μαθηματικής απόδειξης. Ο LeBron είναι ο τελευταίος, κατά πως φαίνεται, παίκτης που μπορεί να επηρεάσει μ’ αυτόν τον ισοπεδωτικό τρόπο το παιχνίδι, να διαλύσει πιθανότητες και προγνωστικά, να προκαλέσει πραγματικό φόβο στα μάτια των αντιπάλων.
Δεν είναι, βέβαια, ο παίκτης από το μέλλον που παίζει πριν την εποχή του, όπως γράφονταν όταν ξεκινούσε την καριέρα του. Ο LeBron δεν μπορεί να είναι ενδεικτικός κανενός μέλλοντος επειδή πάντα θ’ αποτελεί την εξαίρεση: ακόμη κι αν κάποια σωματικά ή αγωνιστικά χαρακτηριστικά του ανταποκρίνονται στον τρόπο που εξελίσσεται και φαίνεται ότι θα εξελιχθεί το άθλημα, συνολικά ο LeBron θα υπερβαίνει αγωνιστικές τάσεις όπως το κάνουν οι ελάχιστοι που’ χουν τ’ ονόματά τους δίπλα-δίπλα, ανεξαρτήτως της δεκαετίας που αγωνίστηκε καθένας απ’ αυτούς. Ακόμα κι αν είναι προϊόν της εποχής του, όπως το κάθε τι, πάντα θα μοιάζει πολύ μακρυά απ’ αυτήν, τ’ άκουσμα του ονόματός του αρκετό για να τον θέσει σε ιστορική προοπτική.
Credit: Hoopfiction