Της ομάδας Hoop Fiction
Η δεύτερη αγωνιστική του Προολυμπιακού τουρνουά ολοκληρώθηκε, η Εθνική επικράτησε με 86-70 απέναντι στους Sombreros κι η Κροατία περιμένει στο knock-out της Παρασκευής. Οι Μεξικάνοι έθεσαν προβληματισμούς, αποκάλυψαν τις πολύ μεγάλες αδυναμίες της Εθνικής σε set καταστάσεις κι ενδεχομένως να είχαν καταφέρει να μείνουν μέχρι τέλους στο παιχνίδι αν στην τρίτη περίοδο δεν εμφανιζόταν σε τέτοιο performance level ο παίκτης που ορίζει τη ζωή και το θάνατο αυτής της ομάδας: ο Γιάννης Αντετοκούμπο.
Προσεγγίζοντας το παιχνίδι στο ίδιο πλαίσιο μ’ αυτό απέναντι στο Ιράν, οι παρατηρήσεις που εντάσσονται στο θετικό σκέλος είναι οι εξής:
> Ομαδική λειτουργία τρίτης περιόδου. Αυτός ακριβώς είναι ο χαρακτήρας της νέας Εθνικής. Η μετάλλαξη του DNA ετών από έναν low pace, pick-n-roll-based προσανατολισμό σε μια μορφή που θα κυριαρχεί το transition και το εύκολο σκορ στο ανοιχτό γήπεδο δεν αποτελεί εύκολη διαδικασία. Είναι όμως ένα είδος μετάλλαξης που επιβάλλεται από τα skills των βασικών παικτών της Ελλάδας. Δεν νοείται ομάδα με έναν από τους top Ευρωπαίους quarterback (Καλάθης) και έναν franchise player ομάδας NBA με το διασκελισμό του Γιάννη Αντετοκούμπο να εγκλωβίζει τον εαυτό της και να πηγαίνει σε μεγάλης διάρκειας επιθέσεις κυνηγώντας την απομόνωση στο low post. Η τρίτη περίοδος απέναντι στο Μεξικό ήταν ιδανική (οδηγός για τον τρόπο που θα προσεγγίσει η Εθνική την αναμέτρηση με την Κροατία), και το μεγαλύτερο credit αποδίδεται στο πως ο Νικ Καλάθης έτρεξε την επίθεση της ομάδας.
> Ελεύθερες βολές. Άκρως ενθαρρυντικό στοιχείο το χτεσινό 78,1% (25/32) και αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία επειδή σε αυτό το ποσοστό συμπεριλαμβάνεται το απόλυτο του Γιάννη Αντετοκούμπο (6/6).
> Θανάσης Αντετοκούμπο. Συνεχίζει να κερδίζει κάθε λεπτό παρουσίας του στο παρκέ με το μαχητικό του πνεύμα. Αλλοιώνει τα πάντα γύρω από τη στεφάνη ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και για το πως κινείται στο επιθετικό rebound (highlight τα 2 εύστοχα follow σε ισάριθμες αποτυχημένες προσπάθειες του Γιάννη Μπουρούση).
Στο παιχνίδι με το Μεξικό, όπως και σ’ αυτό με το Ιράν, ισχύει η συνθήκη που υφίσταται όταν κανείς αντιμετωπίζει χαμηλότερου επιπέδου ομάδες. Συρρίκνωση των θετικών, μεγέθυνση των αρνητικών και άμεσος προβληματισμός για την αντιμετώπιση των τελευταίων. Κι αντίθετα με τους Ιρανούς, το Μεξικό δεν είχε σημείο αναφοράς εντός της ρακέτας λόγω απουσίας του Gustavo Ayon. Παρ’ όλα αυτά, οι Sombreros προβλημάτισαν την Εθνική τόσο σε καταστάσεις όπου οι παίκτες του Sergio Valdeolmillos αμύνονταν (εμφανίστηκαν τα γνωστά ελληνικά προβλήματα σε 5vs5), όσο κι όταν επιτίθονταν στο αντίστοιχο πλαίσιο (αργές περιστροφές των Ελλήνων παικτών). Πιο συγκεκριμένα:
> Εκτέλεση set επίθεσης. Η δυσλειτουργία αυτή ήταν εμφανής σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο, αλλά και στο δεύτερο όταν αγωνιζόταν πεντάδα χωρίς Καλάθη, Γ. Αντετοκούμπο. Απροθυμία συνεργασίας μεταξύ Μπουρούση – Αντετοκούμπο, στατικότητα, προβλέψιμες επιλογές με κέντρο βάρους το low post κι όλα αυτά να συμβάλλουν στη δυσκίνητη εικόνα της επιθετικής λειτουργίας.
> Αμυντικές περιστροφές. Ήταν δεδομένο πως δε θα υπήρχε καταλυτική μετάλλαξη μετά από μία προπόνηση, αλλά το ζήτημα είναι πως το κομμάτι αυτό εμφανίστηκε χειρότερο. Οι Μεξικάνοι διέθεταν πολλούς ballhandlers στην περιφέρεια, μετακινούσαν εύκολα τη μπάλα και με την έξτρα πάσα στη weak side έβρισκαν το ελεύθερο σουτ (5 ελεύθερα τρίποντα στην πρώτη περίοδο). Κι αν αυτό δεν κόστισε με το περιορισμένων δυνατοτήτων Μεξικό, το ίδιο δεν ισχύει για το επερχόμενο knock-out. Το να βρουν οι Κροάτες ρυθμό νωρίς στο παιχνίδι χτίζοντας διαφορά μπορεί να είναι καθοριστικό για την τελική έκβαση.
> Rebounding. Τα 7 παραπάνω rebounds της Εθνικής δημιουργούν απορία για το λόγο που το rebounding βρίσκεται στο αρνητικό μισό των παρατηρήσεων (39 έναντι 32). Το 39 στο φύλλο της στατιστικής έχει δύο αστερίσκους. Πρώτον, το Μεξικό ήταν μια χαμηλή ομάδα και ιδιαίτερα οι περιφερειακοί του δεν μπορούσαν να προσφέρουν το οτιδήποτε στη διεκδίκηση. Δεύτερον, κατάφεραν να πάρουν 13 (!) επιθετικά, 2 παραπάνω από την Ελλάδα. Σκεπτόμενοι, λοιπόν, το size που θα φέρουν οι Κροάτες στους forwards σε συνδυασμό με ένα πολύ ανώτερο επίπεδο εκτέλεσης, συμπεραίνουμε πως οι 13 ανανεώσεις επίθεσης είναι το λιγότερο καταστροφή. Σημαντικό το ότι το Μεξικό υπέπεσε σε 11 λάθη σχεδόν ακυρώνοντας τις κερδισμένες κατοχές.
Ιράν και Μεξικό αποτελούν παρελθόν, την Παρασκευή ακολουθεί η σύγκρουση του ημιτελικού με την Κροατία ή για να το πούμε καλύτερα ακολουθεί η σύγκρουση με την ομάδα του Bojan Bogdanovic. Ο forward των Brooklyn Nets ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής στην αναμέτρηση με την Ιταλία, ενώ το πόσο σημαντικός είναι για την Κροατία καταδεικνύεται από το γεγονός της χρησιμοποίησης του για 33 λεπτά απέναντι στους Τυνήσιους. Οι Κροάτες πήγαν το παιχνίδι με τους Ιταλούς μέχρι το τέλος (εμφανίστηκε και πάλι ο γνωστός χαρακτήρας στο κλείσιμο), διεκπεραίωσαν την αγγαρεία με τους Τυνήσιους και θα διεκδικήσουν τις πιθανότητές τους για το εισιτήριο που οδηγεί στο Ρίο. Μερικές επισημάνσεις για το παιχνίδι τους:
- Bojan Bogdanovic. Καθηλωτικός απέναντι στους Ιταλούς, έμεινε στο παρκέ 35 λεπτά, πέτυχε 26 πόντους σουτάροντας με 39,1% (κακός από το τρίποντο με 2/9), κατέβασε 6 rebounds και προκαλούσε τρόμο με τον τρόπο επίθεσης του στο καλάθι αλλά και το πως διαχειριζόταν την επαφή στον αέρα για να ισορροπήσει πριν την εκτέλεση. Αν η Εθνική πρέπει να κάνει lockdown σε έναν εκ των Κροατών forwards, αυτός είναι ο Bogdanovic (προτιμότερα με Παπαπέτρου λόγω ευελιξίας, ο τρόπος που ο Bojan χρησιμοποιεί το κορμί του θα εκμαιεύσει εύκολα fouls από τον πιο άκαμπτο Αγραβάνη, ενώ το ρίσκο των φάουλ είναι μεγάλο για να ξεκινήσει πάνω του ο Αντετοκούμπο).
- Ballhandling. Οι Κροάτες πάσχουν σ’ αυτόν τον τομέα κι ο Ούκιτς πρέπει να πιεστεί από τον Καλάθη, ή όποιον άλλον, στα 4/4 του γηπέδου. Στην πλειοψηφία των επιθέσεών τους ο Κροάτης απλά κατεβάζει την μπάλα και στη συνέχεια την περνάει στον Simon που είναι ο βασικός δημιουργός της επιθετικής λειτουργίας, παίρνοντας μετά θέση στη weak side. Το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι να φύγει η μπάλα από τα χέρια του Ukic η ελληνική ομάδα πρέπει να τον πιέσει αδυσώπητα.
- Forwards. Οι Κροάτες φέρνουν big size με Saric (μπλοκαρισμένος με Ιταλία) και Mario Hezonja (απελευθερώνεται από την παρουσία Bogdanovic, μπορεί να μας πληγώσει αν τον ξεχάσουμε). Το πως θα ματσάρουμε το μέγεθός τους θα είναι από τα βασικά κλειδιά της τελικής έκβασης. Το rebounding θα κρίνει όλο το παιχνίδι και αυτό πρέπει να το βάλει καλά στο μυαλό των παικτών ο coach Κατσικάρης. Πρέπει οι παίκτες να πεθαίνουν για κάθε κατοχή ενώ κομβικό ρόλο μπορεί να παίξει ο Θανάσης Αντετοκούμπο με την ενέργεια που θα φέρει στο παρκέ.
- Frontline. Θεωρητικά η Ελλάδα υπερέχει. Ο Planinic είναι επιρρεπής στο foul, ενώ ο Bilan δεν είναι και ο πιο efficient στο σκοράρισμα (0/6 με Ιταλία). Η Εθνική πρέπει να σημαδέψει το low post με Μπουρούση χωρίς όμως αυτό να είναι το κέντρο βάρους της επίθεσης ιδιαίτερα αν οι Κροάτες συνεχίσουν να χρησιμοποιούν για πολλά λεπτά σχήματα χωρίς κλασικό center.
Η ώρα του knock-out ήρθε κι η επιβίωση θα προκύψει αν η ομάδα συνειδητοποιήσει ότι το παιχνίδι της περιστρέφεται γύρω από τον Γιάννη Αντετοκούμπο. Αυτός είναι ο κεντρικός μοχλός που θέτει το σύνολο σε λειτουργία και οι υπόλοιποι είναι τα συμπληρωματικά στοιχεία που συμβάλλουν στο να εκφραστεί η νέα φιλοσοφία. Μοναδικός δρόμος είναι το high tempo με Αντετοκούμπο και Καλάθη να το ορίζουν, σε συνδυασμό με ενέσεις ποιότητας από Περπέρογλου και Μπουρούση. Χώρος για προσωπικούς εγωισμούς δεν υπάρχει, η συμμετοχή σε Ολυμπιάδα είναι τιμή (ας σκεφτούμε ότι η Αργεντινή επανεμφανίζει τη γενιά του 2004) και η ομάδα είναι πάνω από οποιαδήποτε προσωπικότητα.
ΥΓ: Η Ιταλία προβλημάτισε εκ νέου επιθετικά απέναντι στους Κροάτες. Ο Hackett είναι ο παίκτης-κλειδί της συνολικής της λειτουργίας και τα ποιοτικότερα και αποδοτικότερα λεπτά των Ιταλών ήταν με αυτόν στην οργάνωση και τον Melli σκαλοπάτι στην κορυφή της ρακέτας. Πολυτιμότερος εκ των NBAers επιθετικά ο Marco Belinelli. Αντίθετα, οι azzuri παίζουν σκληρή και αποτελεσματική άμυνα κι αυτό μπορεί να εγκλωβίσει. Οι Κροάτες δεν άντεξαν στο ψυχολογικό κομμάτι και πολύ θα θέλαμε να δούμε πως θα αντιδράσουν οι Ιταλοί κόντρα σε μια ομάδα με μεγαλύτερο θράσος.
Credit: Hoop Fiction