Της ομάδας Hoop Fiction
Hrvatska mentality: το είδος της ψυχολογίας που γνωρίζεις ότι ακόμα κι αν κάθε συνθήκη μιας κατάστασης είναι υπέρ σου, στο τέλος θα λυγίσεις υπό το βάρος των περιστάσεων και θα βρεθείς στην πλευρά του χαμένου. Πήρε το όνομά της από την Εθνική μπάσκετ της Κροατίας, η οποία μετά το χαμό του Ντράζεν έβρισκε πάντα τον τρόπο να χάνει σε κάθε παιχνίδι που έπρεπε να είναι δυνατή ψυχολογικά, λες και το φάντασμα του Mozart από το Sibenik στοίχειωνε κάθε προσπάθεια με μια ανίκητη κατάρα.
Έφτασαν να είναι η ομάδα που ήξερες πως όσο θετικά κι αν εξελιχθεί ένα παιχνίδι υπέρ της, στο τέλος θα έβρισκε τον τρόπο για να χάσει και να επιβεβαιώσει ότι εξακολουθεί να βρίσκεται στα δεσμά της κατάρας. Στο φετινό Προολυμπιακό κανείς δεν τους υπολόγιζε, ενώ ο τρόπος που έχασαν το παιχνίδι του ομίλου απέναντι στην Ιταλία (είχαν τον έλεγχο, οι Ιταλοί δεν είχαν το εύκολο σκορ αλλά τελικά έφτασαν σε ανατροπή στην τέταρτη περίοδο) ήταν ένα ακόμα σημάδι πως το φετινό καλοκαίρι δεν έχει αλλάξει κάτι. Το πρώτο σημείο ζωής ήταν στο knock-out με την Ελλάδα. Ξεκίνησαν υπερηχητικά σκοράροντας 31 στην πρώτη περίοδο, αλλά η Ελλάδα επέστρεψε από το -24 κι όλοι σιγοψιθύρισαν: Hrvatska mentality. Οι Κροάτες άντεξαν, βρήκαν λύσεις στο κλείσιμο και βρέθηκαν στον τελικό κόντρα στην Ιταλία των NBAers και του Etorre Messina.
Στα προηγούμενα άρθρα για το τουρνουά επισημάναμε την προβληματική εικόνα της Ιταλίας στον επιθετικό τομέα, ενώ πριν απ’ αυτό είχε τεθεί το ερώτημα σε σχέση με το πόσο ταίριαζε το μπάσκετ του Messina με τα χαρακτηριστικά των Ιταλών. Η δυσλειτουργική επίθεσή τους εμφανίστηκε και στον τελικό, ο Bargnani ήταν αποκαρδιωτικός σε όλα τα midrange shots που επιχείρησε (2/7 δίποντα με 28,6%), ο Hackett ήταν το κλειδί που έτρεχε όλο το παιχνίδι των Ιταλών αμυνόμενος παράλληλα συγκλονιστικά στο post αλλά έκανε το τέταρτο φάουλ σε πολύ κρίσιμο σημείο και η Ιταλία βραχυκύκλωσε με την απόσυρσή του στον πάγκο, ενώ η μεγάλη απογοήτευση ήταν ο Marco Belinelli που σε 38 λεπτά είχε 4/15 FG με 26,7%.
Οι Κροάτες ήταν εκεί για να εκμεταλλευτούν όλα τα παραπάνω, κι ο τρόπος που εξελίχθηκε το παιχνίδι ήταν τεστ χαρακτήρα. Κι εκτός απ’ αυτό, ήταν ακόμα μια επιβεβαίωση για το πόσο διαφορετική υπόθεση είναι το FIBA Basketball και πόσο διαφορετικές είναι ισορροπίες στη διαχείριση του συνόλου. Ο Alexander Petrovic ήταν ο μόνος που δέχτηκε να πάρει τη δουλειά, αδιάφορος για τα πυρά της ενδεχόμενης αποτυχίας, μάζεψε γύρω του όλα τα βαριά ονόματα της παλιάς σχολής (Vrankovic, Radja, Kukoc), και με όλους αυτούς στο γενικό πρόσταγμα οι Κροάτες έγιναν ομάδα.
Το μπάσκετ των Εθνικών ομάδων έχει άλλο υπόβαθρο κι όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται παίζει μεγάλο ρόλο το να νιώθει ο παίκτης πόσο σημαντική είναι η συμμετοχή στην Εθνική. Με τους προαναφερθέντες ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη μετάδωσης αυτής της αρχής, δε μας κάνει καμία εντύπωση το πως παίκτες με το mentality του Saric και του Hezonja (όχι ακριβώς ορισμός του coachable για ευρωπαϊκά δεδομένα) έθεσαν εαυτόν στην υπηρεσία του συνόλου.
Το διάστημα προετοιμασίας για το τουρνουά ήταν απειροελάχιστο για να εμφανίσουμε την Κροατία ως μια υπέροχη προπονητική δουλειά σε τεχνικό επίπεδο από πλευράς Petrovic. Ως προς την πνευματική διαχείριση του συνόλου και του status με το οποία μπήκαν οι Κροάτες στο Τορίνο όμως, το credit αποδίδεται σ’ αυτόν και στο team της παλιάς φρουράς.
Ποια ήταν τα κλειδιά της εντός παρκέ επιτυχίας; Το σωστά ασφυκτικό rotation του Petrovic με 8 παίκτες να μοιράζονται το χρόνο. Ήταν το ότι ο Planinic έγινε το σημείο αναφοράς στη ρακέτα για τη βραδιά (5/8 FG με 62,5%). Ήταν ο συγκλονιστικός Dario Saric που βγήκε μπροστά κάθε μικρή στιγμή που η Κροατία είχε ανάγκη να σκληρύνει το παιχνίδι της. Ήταν η ευστοχία του Bojan Bogdanovic από τις βολές (12/13 με 92,3%). Και ήταν και η καυτή εμφάνιση του Krunoslav Simon που διαχειρίστηκε τα 3 γρήγορα φάουλ του με σύνεση στις αμυντικές του τοποθετήσεις και επιλογές κι έριξε το δηλητήριό του από τα 6,75 με τον cold-blooded τρόπο του, εκτελώντας χαρακτηριστικά με catch-n-shoot μετά την έξοδο του από τα screens.
Η Κροατία είναι η πιο ωραία ιστορία του φετινού Προολυμπιακού. Γίνεται ακόμα ωραιότερη αν σκεφτεί κανείς την μπασκετική κληρονομιά της χώρας αλλά και το ότι στο τιμόνι ήταν ο αδελφός του Drazen. Από τέτοιες ιστορίες δεν ψάχνουμε διδάγματα – δεν είναι ίδια τα προβλήματα του καθενός. Τέτοιες ιστορίες τις απολαμβάνουμε και χαιρόμαστε που θα δούμε τον Petrovic, τον Radja, τον Kukoc και τον Vrankovic να οδηγούν στο Ρίο μια φουρνιά παικτών που θα πασχίσουν να αλλάξουν την κατάρα του Hrvatska mentality.
Credit: Hoop Fiction