Του Άρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Είναι πολύ δύσκολο να ορίσεις πότε ένας κύκλος ανοίγει και πότε κλείνει. Οι Ολυμπιακοί αγώνες βοηθούν σε αυτό και στη συγκεκριμένη περίπτωση το Ρίο αναμένεται να είναι το τελευταίο κεφάλαιο κάτι πολύ μεγαλύτερου.
Τα τελευταία 16 χρόνια το μπάσκετ έχει γνωρίσει μια παγκόσμια έκρηξη και αυτό εν πολλοίς οφείλεται σε μια γενιά διεθνών αστέρων που πια είναι έτοιμη να αφήσει τα παρκέ. Ενώ η Αργεντινή, η Ισπανία, η Γαλλία ή ακόμα και η Λιθουανία κατάφεραν να καθιερωθούν ως ομάδες που είναι έτοιμες να αμφισβητήσουν την κυριαρχία των ΗΠΑ, το τοπίο του αθλήματος άλλαξε και πάλι, μια μεταμόρφωση που μπορεί να θεωρηθεί απότοκη των όσων ξεκίνησαν το 1992 με την πρώτη και μοναδική ντριμ τιμ.
Ο πρώτος κύκλος ολοκληρώθηκε το 2002, όταν η τότε εθνική ομάδων των ΗΠΑ που περιελάμβανε μεταξύ άλλων τον Πολ Πιρς τερμάτισε μόλις έκτη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ινδιανάπολης. Η Γιουγκοσλαβία – πιο σωστά η Σερβία και το Μαυροβούνιο – η Αργεντινή και η Ισπανία νίκησαν τις ΗΠΑ σε εκείνο το τουρνουά και πια το μπάσκετ σαφέστατα δεν ήταν πια το παιχνίδι των Αμερικανών.
Η κατάσταση παρέμεινε ίδια το 2004, όταν οι ΗΠΑ ηττήθηκαν από το Πουέρτο Ρίκο, τη Λιθουανία και την Αργεντινή στον ημιτελικό, τερματίζοντας τρίτες παρότι στο ρόστερ τους ήταν την μέλη του Χολ οφ φέιμ Άλεν Αϊβερσον και Τιμ Ντάνκαν, αλλά και το νεανικό τότε τρίο των Ντουέιν Ουέιντ, Λεμπρόν Τζέιμς και Καρμέλο Άντονι.
Και τότε τα πράγματα άλλαξαν. Πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2006, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να αντιγράψουν το σύστημα άλλων ομάδων και να υπάρξει συνέχεια στο σύνολο τους, αφού πια απλώς ένα σύνολο παικτών από το ΝΒΑ χωρίς χημεία δεν μπορούσε να φτάσει στην κορυφή. Ο θρυλικός Μάικ Σιζέφσκι ανέλαβε προπονητής και από τους κορυφαίους παίκτες της λίγκας, μόνο ο Κόμπι Μπράιαντ έλειπε. Και πάλι τα υλικά δεν αποδείχθηκαν αρκετά. Η Ελλάδα νίκησε τις ΗΠΑ στον ημιτελικό και ο Σιζέφσκι γνώρισε τη μοναδική του μέχρι τώρα ήττα ως ομοσπονδιακός κόουτς. Η Ισπανία τελικά πήρε το χρυσό, ενώ το τελευταίο χρυσό μετάλλιο των ΗΠΑ το 2000 ήταν πια μακρινή ανάμνηση.
Μεταξύ του 2004 και του 2006 ουσιαστικά άνοιξε ένας νέος κύκλος. Ενώ οι ΗΠΑ προσπάθησαν να φτάσουν ξανά στην κορυφή, κάνοντας σοβαρότατη προσπάθεια, οι χρυσές γενιές της Αργεντινής, της Ισπανίας και της Ελλάδας κατάφεραν να της κόψουν τον δρόμο, όπως και οι Σέρβοι το 2002.
Ο κύκλος της εθνικής Ελλάδας ολοκληρώθηκε πολύ νωρίτερα, αλλά για την Αργεντινή, την Ισπανία και τη Γαλλία – μια από τις λίγες μεγάλες εθνικές της εποχής μας που δεν έχει νικήσει τις ΗΠΑ – το Ρίο είναι ο τελευταίος χωρίς. Και για μία ακόμα φορά τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Οι ΗΠΑ είναι ξανά στις κορυφή, έχουν κερδίσει με σχετική άνεση κάθε μεγάλο τουρνουά από το 2008 και μετά και μόνο η Ισπανία στον τελικό του 2008 κατάφερε να φανεί ουσιαστικά απειλητική απέναντι τους. Είναι το τελευταίο καλοκαίρι του “κόουτς Κ” στον πάγκο με έναν άλλο θρύλο, τον Γκρεγκ Πόποβιτς, να ετοιμάζεται να τον διαδεχθεί. Είναι προφανές ότι αυτό το τουρνουά θα κλείσει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μπασκετικό κεφάλαιο που περιελάμβανε την πτώση και την (επαν)άνοδο των ΗΠΑ. Και τουλάχιστον στα χαρτιά, στο Ρίο δεν υπάρχει ομάδα ικανή να τις απειλήσει.
Είναι αδιανόητο, όμως, να μην παρακολουθήσεις την τελευταία έφοδο του Μανού και της παρέας του, το κύκνειο άσμα του Τόνι Πάρκερ με τη Γαλλία, αλλά και το μεγαλείο και την αντοχή του Πάου Γκασόλ. Δυστυχώς μέχρι στιγμής στο Ρίο οι αθλητές δεν βρίσκονται στο προσκήνιο – όχι άδικα – αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στα παρκέ θα γραφτεί ιστορία.