Του Σταύρου Μπαρμπαρούση/ info@eurohoops.net
Ο Γιώργος Πρίντεζης είναι έτοιμος για την 12η σεζόν του στον Ολυμπιακό, όντας ο πιο παλιός παίκτης των πρωταθλητών και σίγουρα από τους πιο αγαπητούς όλων των φιλάθλων, ειδικά όσον αφορά το… ασθενές φύλο.
Παιδάκι ήταν ακόμα όταν στα 17 φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα της ομάδας, που έμελλε να γίνει η δεύτερη του οικογένεια. Ο φόργουορντ με το “πεταχτάρι” ανδρώθηκε μπασκετικά – κι όχι μόνο – μέσα στους “ερυθρόλευκους” και, μιλώντας στο Eurohoops, αποκάλυψε μια πιο προσωπική του πλευρά.
Ο 31χρονος, με το Νο 15 στην πλάτη, παραδέχτηκε ότι σαν αντίπαλος δεν στεναχωρήθηκε και πολύ που σταμάτησε το μπάσκετ ο φίλος του Δημήτρης Διαμαντίδης, αναφέρθηκε στην δύσκολη περίοδο που βίωσε με την αρρώστια και τον χαμό, τελικά, το πατέρα του, έδειξε την σεμνότητα του, λέγοντας ότι “δεν ξέρω αν αξίζω να αγωνιστώ στο ΝΒΑ”, ενώ απάντησε μόνο με δυο λέξεις για τον ποιο συμπαίκτη θα διάλεγε να φέρει στον Ολυμπιακό.
Στην αρχή της συζήτησης μας ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού αναφέρθηκε στην σεζόν που ξεκινά:
“Όπως κάθε χρονιά, πάλι θα διεκδικήσουμε ότι καλύτερο μπορούμε και στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Θα ναι μια χρονιά λίγο πιο δύσκολη από τις άλλες, με περισσότερα και πιο απαιτητικά παιχνίδια, αλλά με το ρόστερ που έχουμε και εκπροσωπώντας μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό δεν μπορούμε παρά να θέλουμε ότι καλύτερο”.
Πολύς ντόρος έγινε και γίνεται για την θέση “4”, όπου αγωνίζεσαι, κι αν τελικά ο Ολυμπιακός χρειάζεται έναν ακόμα παίκτη εκεί. Ποια είναι η δική σου άποψη:
“Πέρσι η χρονιά ξεκίνησε με εμένα τον Αγραβάνη και τον Τσαϊρέλη στην θέση “4” και τον Παπαπέτρου μόνο στο “3”, γιατί δεν υπήρχε ο Παπανικολάου. Μετά, όταν ο Κώστας ενίσχυσε το ρόστερ μας, αυτή η θέση, για μένα, είναι… γεμάτη, με συνέπεια ο Παπαπέτρου να βρει περισσότερο χρόνο στην θέση “4”.
Τόσο ο Ιωάννης, όσο κι ο Αγραβάνης, που είναι ένα χρόνο πιο έμπειρος, έτοιμος και κατά συνέπεια πιο ώριμος μπορούν να τα καταφέρουν.
Άλλωστε, ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια όταν έχει δώσει ευκαιρίες σε νέους παίκτες έχει βγει σε καλό. Κι ο Μάντζαρης όταν είχε έρθει κι ο Σλούκας κι ο Παπανικολάου – την πρώτη φορά – τους είχε δοθεί η δυνατότητα να παίξουν κι είχαν πάει πάρα πολύ καλά. Είχαν ανταποκριθεί και δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο να μην δοθεί η ευκαιρία στον Παπαπέτρου και στον Αγραβάνη, που σωματικά, πια, μπορεί να είναι ακόμα και πιο έτοιμοι”.
Ο Δημήτρης Διαμαντίδης αποσύρθηκε με “δόξα και τιμές”. Ζήλεψες με την καλή έννοια τον τρόπο που εγκατέλειψε από την ενεργό δράση;
“Ήταν πάρα πολύ όμορφο αυτό που έγινε για τον Δημήτρη και του άξιζε. Τόσο για τον τρόπο που αγωνίστηκε, γι αυτά που προσέφερε στον Παναθηναϊκό, για τις επιτυχίες που είχε, όσο και για τον χαρακτήρα του, καθώς ήταν πάντα σεμνός και του άρεσε να κρατά χαμηλούς τόνους. Σίγουρα είναι μεγάλη απώλεια για το ελληνικό μπάσκετ.
Σαν φίλαθλος που του αρέσει το μπάσκετ, αλλά και σαν φίλος του, προσωπικά, στεναχωρήθηκα, αλλά σαν αντίπαλος… όχι”.
Είναι πολύ μακρινό για να σου απαντήσω αν έχω σκεφτεί κάτι ανάλογο για τον εαυτό μου. Εγώ δεν είμαι Διαμαντίδης και δεν ξέρω αν θα μου άξιζε κάτι ανάλογο, να γινόταν όλο αυτός ο ντόρος, αντικειμενικά”.
Την περασμένη σεζόν εκτός από τα αγωνιστικά βίωσες κι ένα προσωπικό πρόβλημα με την αρρώστια και τον χαμό του πατέρα σου. Πόσο σας επηρεάζουν τέτοια περιστατικά εσάς τους αθλητές και αν, τελικά, αποτελούν κι ένα παραπάνω “κίνητρο”;
“Η ψυχοσύνθεση του καθενός αλλάζει σίγουρα, όταν χάνεις δικούς σου σημαντικούς ανθρώπους. Και υπάρχουν στιγμές που δεν θέλει πάρα πολύ να σε πάρει… από κάτω κι να πεις: “Τα παρατάω όλα” και να σου βγει πάρα πολύ άσχημα κι επαγγελματικά και γενικότερα στην ζωή σου. Είναι αυτό που λένε ότι η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή…
Ένα τέτοιο γεγονός σε βάζει σε μια διαδικασία, τον εαυτό σου και το μυαλό σου, ότι πρέπει να συνεχίσεις την ζωή σου και να κάνεις αυτά τα πράγματα, που θα ήθελε κι ο δικός σου άνθρωπος να σε βλέπει να κάνεις. Αυτό λέω κι εγώ στη μάνα μου συνέχεια, που είναι πιο παραδοσιακή, προσπαθεί να είναι συνέχεια μέσα στο σπίτι και να τιμά τη μνήμη του πατέρα μου.
Κατά την γνώμη μου δεν είναι έτσι τα πράγματα και θα πρέπει να προχωρήσεις μπροστά, με την έννοια ότι δεν γίνεται να σταματήσεις να ζεις κι εσύ και να προσπαθήσεις, πολύ, ψυχολογικά να ξεπεράσεις αυτή την κατάσταση. Αυτοί που μένουν πίσω πρέπει να φροντίζουν ο ένας τον άλλο και να βρουν την δύναμη να συνεχίσουν την ζωή τους.
Σίγουρα, δεν σταματάς να τον σκέφτεσαι και δεν σημαίνει ότι, αν βγεις έξω ή αν χαμογελάσεις, παύει να έχει αυτήν την ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου. Απλά το κρατάς μέσα σου και είναι κάτι που μόνο εσύ ξέρεις το πόσο σημαντικό είναι…
Η αλήθεια είναι, ότι εμείς οι αθλητές είμαστε τυχεροί σαν άνθρωποι, γιατί πάρα πολλές καταστάσεις που τις βιώνουμε όλοι καθημερινά ή θα τις βιώσουμε, μόλις περνάς τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, το κλίμα που υπάρχει στην ομάδα, που είναι η δεύτερη οικογένεια σου, σε βοηθά να ξεχαστείς. Αλλά, όπως είπα και προηγουμένως, δεν θέλει και πολύ να σε πάρει από κάτω και να μην μπορείς να αποδώσεις.
Για μένα υπήρξε ένα διάστημα τον Ιανουάριο που δεν μπορούσα να παίξω τόσο πολύ καλά και όντως το σκεφτόμουνα συνέχεια, ειδικά όταν το πρωτοέμαθα ότι ήταν άρρωστος. Εκείνο το διάστημα ήταν και το πιο δύσκολο… Όμως όλα είναι μέσα στην ζωή και πρέπει να τα ξεπερνάς και να βγαίνεις πιο δυνατός. Δεν ξέρω αν το “κίνητρο” είναι η σωστή λέξη αλλά πρέπει να είσαι πιο δυνατός”.
Το καλοκαίρι του 2017 λήγει το συμβόλαιο σου με τον Ολυμπιακό. Με δεδομένο ότι τα δικαιώματα σου τα έχουν οι Σαν Αντόνιο Σπερς για το ΝΒΑ θα σκεφτόσουν να κάνεις το… βήμα για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού;
“Η αλήθεια είναι ότι στο ΝΒΑ έχεις περισσότερα χρόνια για να παίξεις. Στην Ευρώπη και ειδικά στην χώρα μας στα 33 -35 σε θεωρούν “γέρο” (σ.σ. γέλια).
Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στο μυαλό μου, αν έρθει πρόταση από το Σαν Αντόνιο θα ναι για μένα κάτι… εξωπραγματικό! Είναι και η ομάδα πολύ μεγάλο δέλεαρ. Είναι μια ομάδα που δουλεύει σωστά κι αν μου δινόταν κάποια στιγμή η ευκαιρία να πάω δεν θα ήθελα να αγωνιστώ σε μια ομάδα που θα έπαιζε άναρχα, αλλά κάπου πιο οργανωμένα και φυσικά είναι και το στιλ παιχνιδιού που ταιριάζει πιο πολύ στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, δεν ξέρω αν μου αξίζει κιόλας…
Είμαι καλά εδώ, είμαι χαρούμενος στον Ολυμπιακό κι όταν φτάσει εκείνη η στιγμή να συζητήσουμε για το νέο μου συμβόλαιο, ας έχουμε πρώτα απ’ όλα την υγεία μας και βλέπουμε. Όπως σου είπα, δεν το σκέφτομαι κιόλας”.
Κλείνοντας θα ήθελα να μας πεις αν είχες την δυνατότητα να επέλεγες έναν ακόμα συμπαίκτη στην ομάδα σου, ποιος θα ήταν αυτός;
«Ο Κάιλ Χάινς»!
