Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Πήραμε τη πρώτη γεύση από Ευρωλίγκα και Ολυμπιακό! Ένα καλό πρώτο ημίχρονο με τον Ολυμπιακό να παίζει την Ρεάλ στα ίσια σε υψηλούς ρυθμούς μέσα στο σπίτι της. Κι ένα δεύτερο με την ομάδα κακή, να βγάζει πολλές αδυναμίες και να θυμίζει αρκετά τα άσχημα βράδια της στο περσινό τοπ 16, που στοίχισαν τον αποκλεισμό από τα πλέι οφ.
Είναι ακόμα πολύ νωρίς. Η κανονική περίοδος είναι μαραθώνιος, η σεζόν υπέρ – μαραθώνιος και προσωπικά πιστεύω πως αυτός ο αγώνας μπορεί να βοηθήσει πολύ την ομάδα στο μέλλον, αν τον διαχειριστεί σωστά. Γιατί, μέσα σε 40 λεπτά φάνηκαν ξεκάθαρα τα θετικά στοιχεία και σε ποιους τομείς ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι βελτιωμένος σε σχέση με πέρυσι, αλλά βγήκαν στον αφρό και στοιχεία ανησυχητικά. Ανεπάρκειες και ελλείμματα που πρέπει πάση θυσία όσο περνάει ο καιρός να μας αδειάσουν την… γωνιά, για να μην βιώσει η ομάδα στο πετσί της τόσα πολλά “χτυπήματα” στην διάρκεια της κανονικής περιόδου, που θα δυσκολευτεί να τα αντέξει και να τα υπερκεράσει.
Ευτυχώς, η πρεμιέρα ήταν από τα πιο δύσκολα ματς που περιλαμβάνει το διευρυμένο καλεντάρι. Μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά για τον Ολυμπιακό, αρκεί να υπάρχει αυτογνωσία και ευελιξία, αρκεί να λείψουν οι δικαιολογίες και οι “στρουθοκαμηλισμοί” ακόμα δεν αρχίσαμε.
Δύο διαφορετικά πρόσωπα
Από το πρώτο ημίχρονο φάνηκε πως η αναμέτρηση θα έχει πολλή… ενέργεια και πως την διαφορά θα την κάνουν οι παίκτες με το περισσότερο ταλέντο και την μεγαλύτερη ευστοχία. Το πρώτο καλάθι της σεζόν στην Ευρωλίγκα άνηκε στον Βασίλη Σπανούλη με μια Signature κίνησή του πριν εκτελέσει για 3, αλλά το πρώτο δεκάλεπτο συνολικά, είχε αφεντικό και ήταν ο πυραυλοκίνητος και με χέρι αλφάδι, Σέρχιο Γιουλ!
Πως αλλιώς να το δεις όταν η εναρκτήρια περίοδος για την κορυφαία διοργάνωση ολοκληρώνεται με το σκορ στο 24-17 και ο ηγέτης της Ρεάλ έχει βάλει 15 πόντους με… όλα μέσα;
Ο Ολυμπιακός είχε πρόβλημα στην περιφερειακή άμυνα, ιδίως όταν η κατοχή της “βασίλισσας” εξελισσόταν σε 2 εναντίον 2 πικ εν ρολ καταστάσεις και επίσης ο Βαγγέλης Μάντζαρης δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί αμυντικά, απέναντι στον Γιουλ. Είτε έμενε πίσω από τα σκριν, είτε δεν τον προλάβαινε στα πόδια.
Οι κόκκινοι αντέδρασαν με τον Δημήτρη Αγραβάνη να κάνει σπουδαία δουλειά σε όλους τους τομείς και τον Ντανιέλ Χάκετ να δίνει με την παρουσία του περισσότερη πίεση πάνω στην μπάλα και κάθετα ρήγματα, διαβάζοντας την άμυνα και… μπουκάροντας προς το αντίπαλο καλάθι.
Σίγουρα ρόλο διαδραμάτισε η απουσία του Γιουλ από το παρκέ, στο γεγονός ότι το σκορ των γηπεδούχων έπεσε στο δεύτερο δεκάλεπτο (επί μέρους σκορ 18-23). Ξεκουράστηκε και επέστρεψε για τα τελευταία μόνο λεπτά του ημιχρόνου.
Με τον Πρίντεζη να μπαίνει κι αυτός στην επιθετική εξίσωση και τον Μπιρτς να προσφέρει κάποιες λύσεις σε άμυνα και επίθεση (όπως και ο Παπανικολάου νωρίτερα, που έκανε πολύ καλή δουλειά πάνω στον Ρούντι) ο Ολυμπιακός έκλεισε την ψαλίδα και πήγε στα αποδυτήρια με -2 (42-40).
Το θέμα είναι πως με +7 κατοχές ήταν πίσω στο σκορ, αφού η Ρεάλ είχε καλύτερα ποσοστά τόσα στα δίποντα, όσο και στα τρίποντα. Τι έπρεπε, λοιπόν, να γίνει στην επανάληψη για να έχει τύχη να φύγει με το διπλό η ομάδα; Να συνεχίσει να ελέγχει τις κατοχές και να σουτάρει με καλύτερα ποσοστά από ότι αυτά της Ρεάλ… Μόνο εύκολo δεν είναι μέσα στην Μαδρίτη!
Ο κακός Ολυμπιακός…
Δεν έγινε τίποτε από όλα αυτά και ο Ολυμπιακός έχασε χωρίς καν να απειλήσει στα τελευταία λεπτά. Το χειρότερο είναι πως άφησε το παιχνίδι να κλείσει στο -18. Εντάξει, οι 30 αγωνιστικές είναι πολλές και ο καθένας θα πάρει στο τέλος της κανονικής περιόδου αυτό που του αξίζει.
Με την εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο και κυρίως στο τέλος, οι πρωταθλητές χάλασαν την καλή εικόνα που είχαν στο μεγαλύτερο διάστημα και επέτρεψαν στην Ρεάλ να πάρει μια πολύ σημαντική διαφορά, για αυτό το επίπεδο.
Ουσιαστικά, όλο το δεύτερο ημίχρονο κύλησε στο ίδιο μοτίβο. Ο Ολυμπιακός δυσκολευόταν πάρα πολύ να σκοράρει, ήταν επιρρεπής στο λάθος, δεν είχε απειλή από το ποστ (πέραν κάποιων κατοχών με τον Πρίντεζη) και δεν είχε και κανένα στήριγμα ούτε εκτελεστικά, ούτε δημιουργικά για τον Βασίλη Σπανούλη, με εξαίρεση τον Ματ Λοτζέσκι.
Η Ρεάλ του πρώτου ημιχρόνου, δεν είχε ποιοτική διαφορά σε σχέση με εκείνη της επανάληψης. Ίσα – ίσα που είχε ένα Γιουλ πιο… ήρεμο. Απλά, ήταν πολύ χειρότερος ο Ολυμπιακός σε όλους, μα όλους τους τομείς.
Όχι μόνο δεν βελτίωσε κάποια πράγματα στο παιχνίδι του, αλλά άφησε όλα τα πλεονεκτήματα που είχε χτίσει στο πρώτο ημίχρονο, να του γλιστρήσουν από τα χέρια.
Νουμερο 1 οι κατοχές και τα επιθετικά ριμπάουντ. Οι +7 κατοχές του ημιχρόνου, έγιναν… -3 στο τέλος! Πως; Η Ρεάλ που είχε πάρει 1 επιθετικό ριμπάουντ στα πρώτα 20 λεπτά, πήρε 9 στην επανάληψη. Από τα περισσότερα βρήκε και σκορ. Ο Ολυμπιακός αντίθετα, πήγε στα αποδυτήρια με 7 και τελείωσε το παιχνίδι με 9…
Στη μάχη των κατοχών, υπέστη μεγάλη ήττα στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού. Τα ποσοστά του ήταν χειρότερα από τους γηπεδούχους και στο τέλος του αγώνα, οπότε όχι απλά η ήττα, αλλά και η διαφορά (στους ρυθμούς που παίζει η Ρεάλ) επήλθε ως φυσιολογικό επακόλουθο.
Η Ρεάλ σούταρε με 46% στα δίποντα, 41.7% στα τρίποντα, είχε +6 στο πρόσημο ασίστ λαθών και ο Ολυμπιακός σούταρε με 42% στα δίποντα, 29% στα τρίποντα και είχε +3 στην πολύ κρίσιμη σχέση και εξίσωση της δημιουργίας και των σφαλμάτων.
Ουσιαστικά, η ευκαιρία του Ολυμπιακού για κάτι καλό, ήταν όταν πέρασε μπροστά με 49-51. Μετά 3-4 κατοχές πήγαν στραβά και τότε οι… άμυνες, οι αντιδράσεις της ομάδας άρχισαν να… υποχωρούν.
Η τρύπα στο “5” που όσο συνεχίζει να είναι σε αυτή την κατάσταση ο Πάτρικ Γιανγκ θα υπάρχει, ανάγκασε τον κόουτς Σφαιρόπουλο να παίξει με χαμηλά σχήματα, χωρίς καθαρόαιμο σέντερ. Κάτι, που το εκμεταλλεύτηκε η Ρεάλ. Άφησε τα σουτ από την περιφέρεια, έκανε πολλά πικ, δημιούργησε μις – ματς και τα περισσότερα τα εκμεταλλεύτηκε με σωστή στόχευση και εκτέλεση.
Ένα άλλο στοιχείο που διαδραμάτισε ρόλο, είναι η “απουσία” του Ερικ Γκριν από την πρεμιέρα. Ο Αμερικανός ναι μεν δεν έπαιξε πολύ, αλλά όσο βρέθηκε στο παρκέ δεν μπόρεσε να βοηθήσει και κανένα άλλο γκαρντ δεν κατάφερε να απελευθερώσει τον Σπανούλη. Να αναλάβει πρωταγωνιστικούς ρόλους, να απειλήσει, να αναγκάσει τον αντίπαλο να διαφοροποιήσει τα αμυντικά του σχέδια, να εκπλαγεί, να πάει σε προσαρμογές.
Το γνωστό πρόβλημα, δηλαδή, που έχει ο Ολυμπιακός όλες τις τελευταίες σεζόν…
Ο Γκριν στη Μαδρίτη έφαγε μια… απαλή “σφαλιάρα”. Θα του κάνει καλό αυτό το μάθημα και είναι δεδομένο πως όσο περνάει ο καιρός θα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της Ευρωλίγκας και θα βγάλει στο παρκέ όσα έχει να προσφέρει και είναι πολλά.
Ο Ολυμπιακός πέτυχε μόλις 25 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, από τους οποίους τους 11 τους έβαλε ο Ματ Λοτζέσκι με 3 τρίποντα… Στην άμυνα πάνω – κάτω τις ίδιες επιδόσεις είχε. Δέχτηκε 42 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και 41 στο δεύτερο. Απλά τους “έφαγε” με διαφορετικό τρόπο.
Γιουλ, Κάρολ και Ντόνσιτς είχαν από κοινού 43 πόντους κι αυτό λέει πολλά… Εντάξει, τον Γιουλ τον ξέρουμε. Παικτάρα και όπως έχει δομηθεί φέτος η Ρεάλ θα κάνει ακόμα μεγαλύτερα όργια.
Αυτός ο Ντόνσιτς, όμως… Είναι 17 χρονών και είναι σαν να βλέπεις τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά λίγο πριν “εκραγούν” και κυριαρχήσουν! Καθαρόαιμο από τα λίγα, πολλά κιλά μπάσκετ.
Στο πρώτο κομμάτι του αγώνα η ομάδα του Λάσο χτύπησε από την περιφέρεια με σουτ από μακρινή και μέση απόσταση, στην επανάληψη όσο περνούσε ο χρόνος, εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία του Ολυμπιακού κάτω από τη ρακέτα και “χτύπησε” εκεί.
Για μένα αν υπάρχει κάποιο θετικό μήνυμα από την πρεμιέρα με την Ρεάλ, είναι η τάση που έδειξε η ομάδα πως προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα της λίγκας και προσπαθεί να αυξήσει τις ταχύτητές της σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού.
Το έχω γράψει ξανά και επιμένω, πως το μεγάλο κλειδί για την σεζόν που μόλις ξεκίνησε είναι να αλλάξει επίπεδο στην ταχύτητα ο Ολυμπιακός. Τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση και σε τρανζίσιον καταστάσεις και στο 5-5.
Αυτό είναι μια… συνήθεια και δεν μπορεί να αλλάξει απόλυτα από την μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται πολλή δουλειά και επιμονή. Αν υπάρχει η συγκεκριμένη κατεύθυνση, τότε σε βάθος χρόνου ο Ολυμπιακός θα προσαρμοστεί, θα παίξει ωραίο μπάσκετ, θα πάρει αποτελέσματα και όταν φτάσει η άνοιξη, θα έχει τις πιθανότητές του για υπερβάσεις και σημαντική πορεία στην φετινή Ευρωλίγκα.
Πρέπει να μάθει από τα περσινά λάθη του στην διοργάνωση, να “χτίσει” διαφοροποιώντας το στιλ μπάσκετ και να είναι στις επάλξεις και με την νέα μορφή που παίρνει η Ευρωλίγκα. Όλα όσα γίνονται, έχουν ξεκάθαρη τάση να βλέπει ο κόσμος ένα παιχνίδι με συνεχόμενη ροή, λιγότερες διακοπές, μεγαλύτερα σκορ και περισσότερο θέαμα.
Όχι μόνο η νέα ανάγνωση και διαχείριση με τα αντιαθλητικά (είδαμε δύο σφυρίγματα σε Σπανούλη και Τέιλορ) αλλά και το γεγονός ότι σε τρανζίσιον καταστάσεις, πλέον οι διαιτητές πολλές φορές δεν τιμωρούν τις… μικρόεπαφες για να αφήσουν τον αγώνα να κυλήσει.
Ο Ολυμπιακός πρέπει να αναλύσει κυρίως το δεύτερο ημίχρονο, να δει τα λάθη του, να δουλέψει πάνω σε αυτά και να προετοιμαστεί για το πρώτο ντέρμπι της σεζόν με τον Παναθηναϊκό.
Παρότι μια ήττα και δη με -18 πρέπει να “πονάει” όταν λέγεσαι ο Ολυμπιακός, πιστεύω πως ήταν το καλύτερο κρας – τεστ και όπως εξελίχθηκε, μάθημα, για να πάνε οι κόκκινοι με μεγάλο βαθμό συγκέντρωσης και αποφασιστικότητας στο ματς της Δευτέρας.
Μόλις ξεκίνησαν όλα και βάζω στοίχημα πως αυτή η σεζόν στην Ευρωλίγκα, θα είναι η πιο συναρπαστική που θα έχουμε ζήσει ποτέ! Θα χορτάσουμε μπάσκετ! Τι είναι γραφτό για τον Ολυμπιακό;
Κανείς δεν ξέρει κι αυτό είναι το ωραίο της υπόθεσης! Τα τελευταία χρόνια μιλάμε για μια ομάδα που δεν αφήνει τίποτα στην… τύχη, την κυνηγάει μέχρις εσχάτων και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρνει να γράφει ιστορία.
Ας ελπίσουμε ότι ο περσινός αποκλεισμός από τα πλέι οφ και η αποτυχία, είναι απλά η εξαίρεση που θα επιβεβαιώσει τον κανόνα στην σύγχρονη και πιο πρόσφατη ιστορία του Ολυμπιακού…
ΥΓ1. Αυτή την στιγμή το πρόβλημα στο “5” είναι μεγαλύτερο από ότι στο “4”. Ο Μιλουτίνοφ σε τέτοιες ταχύτητες είναι για λίγα λεπτά (λόγω και των φάουλ) και ο Μπιρτς έχει καλά στοιχεία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σταθεί μόνος του σε αυτό το επίπεδο.
ΥΓ2. Δεν καταλαβαίνω σε ένα ματς που ήθελε ταχύτητα, περισσότερη πίεση πάνω στην μπάλα, καλύτερη άμυνα στον Γιουλ, δημιουργία ρηγμάτων, ακόμα και τρικ με ποστ από το “1”, έπαιξε τόσο λίγο ο Ντανιέλ Χάκετ. Ιδίως όταν ο Βαγγέλης Μάντζαρης νικήθηκε κατά κράτος από τον Ισπανό σταρ στην άμυνα και στην επίθεση δεν μπορούσε να δώσει το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν. Χωρίς πρωτοβουλίες, δημιουργία, ταχύτητα, φαντασία. Ο Ολυμπιακός απέναντι σε τοπ ομάδες, πρέπει να παίρνει το 100% από κάθε παίκτη του κι αυτό με τον Χάκετ πέρυσι δεν συνέβη. Ελπίζω να μην γίνει το ίδιο και φέτος.
ΥΓ3. Απορίας άξιο είναι επίσης το γεγονός ότι ο Παπαπέτρου που ήταν κανονικά στο ροτέισον όλων των φιλικών αγώνων, ήταν DNP μέχρι να… κριθεί το παιχνίδι και χρησιμοποιήθηκε για 3 λεπτά στο τέλος. Το ματς ήθελε ενέργεια, ο Ολυμπιακός δεν την είχε στην επανάληψη και ο Παπαπέτρου έχει ως σήμα κατατεθέν την ενέργεια. Εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι μεγάλο κεφάλαιο, η διαχείρισή του φέτος θα καθορίσει εν πολλοίς το μέλλον του – τουλάχιστον στον Ολυμπιακό – και αυτό που έγινε στην Μαδρίτη είναι ό,τι χειρότερο για εκείνον ψυχολογικά.
ΥΓ4. Η απορία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστεί κανείς πως ο Παπανικολάου δεν βοήθησε την ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Μου θύμισε τον παίκτη που ξεκινούσε το 2012 και από υπερβολική θέληση και ενέργεια, έπαιρνε συχνά λάθος αποφάσεις. Ελπίζω με το πέρας του χρόνου να βρει τα πατήματά του και την αγωνιστική – πνευματική ισορροπία του.
ΥΓ5. Ο Αγραβάνης κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβει ότι παίζει στον Ολυμπιακό και παίρνει την μια ευκαιρία μετά την άλλη, επειδή τις αξίζει αγωνιστικά. Δεν γίνεται με παιδιαρίσματα και νευράκια μονίμως να κάνει κακό στην ομάδα, όπως στην φάση της αψυχολόγητης ενέργειας και της σωστής τεχνικής ποινής.
ΥΓ6. Όσοι δεν γνωρίζετε τι ακριβώς παίζει με το νέο κανονισμό, καλό είναι να διαβάσετε αυτό το άρθρο, για να ξέρετε τι ισχύει και να είστε… ήρεμοι την ώρα των αγώνων.
ΥΓ7. Η διαιτησία είχε σφυρίγματα για την Ρεάλ, κυρίως ο Λαμόνικα, αλλά τα σπόρια στην έδρα λίγα ή περισσότερα, είναι κάτι που το βλέπουμε πολύ συχνά στην Ευρωλίγκα. Το να προτάξεις την διαιτησία και όχι την εμφάνιση του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνεις αρεστός και να “θάψεις κάτω από το χαλάκι” την εμφανέστατα ανεπαρκή εμφάνιση της ομάδας σε αυτό το διάστημα. Η βελτίωση έρχεται με την αυτογνωσία και τις απαιτήσεις, όχι με τα άλλοθι και τον στρουθοκαμηλισμό, ακόμα κι αν υπάρχει η αφορμή.