Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Από τα ντέρμπι που γεμίζουν την ψυχή, σε κάνουν να αγαπάς περισσότερο το μπάσκετ και αυξάνουν την προσμονή για το επόμενο μεγάλο παιχνίδι! Όχι μόνο γιατί είχε ποιότητα και πάνω από όλα σασπένς μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, αλλά κυρίως επειδή εξελίχθηκε και τελείωσε σε μια υγιή και μπασκετική για τα ελληνικά δεδομένα ατμόσφαιρα.
Στην Ελλάδα ζούμε και έχουμε σιχαθεί τους εαυτούς μας με τις συνθήκες, το περιβάλλον και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε τόσα και τόσα ντέρμπι. Κάποιες κροτίδες ή μερικά υβριστικά συνθήματα δεν διαφοροποιούν την ουσία.
Όπως εξελίχθηκε η αναμέτρηση, όποιος και να κέρδιζε, δίκαιο θα ήταν. Ναι, ο Ολυμπιακός παρουσίαζε εικόνα νικητή και ήταν μπροστά στο σκορ στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Για μπάσκετ μιλάμε. Ο Παναθηναϊκός έκανε υπερπροσπάθεια με βάση τα δεδομένα και το περιορισμένο αυτή τη στιγμή αριθμητικά ροτέσιον του, λόγω της έλλειψης του Μάικ Τζέιμς και του Τζέιμς Γκιστ.
Πέρασε μπροστά στο πιο κρίσιμο σημείο και έχασε στις λεπτομέρειες.
Λεπτομέρειες, τι τεράστια λέξη στο μπάσκετ. Οι ομάδες που τις υπηρετούν καλύτερα στις ειδικές καταστάσεις που καθορίζουν τις μεγάλες μάχες, παίρνουν τα μεγάλα ματς, κατακτούν τους τίτλους.
Υπάρχουν δύο όψεις και αναγνώσεις, για να προσεγγίσει κανείς την νέα απόδραση του Ολυμπιακού από το ΟΑΚΑ. Αν το δούμε αποκλειστικά υπό το πρίσμα των δύο αντιπάλων, οι κόκκινοι έχουν διαλύσει το φάντασμα ενός γηπέδου στο οποίο έχαναν σε όλους τους μεγάλους αγώνες για 15 διαδοχικά χρόνια.
Η αρχή έγινε στα πλέι οφ του 2014 και τον τρίτο τελικό. Ακολούθησε η νίκη στον δεύτερο τελικό του 2015, οι δύο περσινές πάλι στους τελικούς και η πιο πρόσφατη, αυτή το βράδυ της Παρασκευής.
Ο Ολυμπιακός μετράει πάλι πέντε σερί νίκες επί του Παναθηναϊκού και ακόμα πιο σημαντικό, τρεις διαδοχικές νίκες σε μεγάλα ματς στο ΟΑΚΑ με το ίδιο σενάριο. Σε ΟΛΕΣ έχανε λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος και ουσιαστικά είχε την τελευταία κατοχή!
Πέρυσι τρίποντο Σπανούλη, ξανά τρίποντο Σπανούλη και τώρα… τρίποντο Πρίντεζη (καλάθι και κατά λάθος εύστοχη βολή) μετά από πάρε – βάλε πάσα του ρομπότ.
Το να κερδίζεις στην τελευταία φάση, έχει πνευματικά και ψυχολογικά πολύ μεγαλύτερη αξία από το να το κάνεις πιο εύκολα και χωρίς πίεση στο τέλος, όταν μιλάμε αποκλειστικά για το κομμάτι των ψυχολογικών ισορροπιών.
Δημιουργεί μια μικρή παράδοση μετά από μια πολυετή “μαύρη τρύπα” ο Ολυμπιακός στο σπίτι του Παναθηναϊκού, ενώ το ίδιο ισχύει και για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, όπως μπορείτε ξεκάθαρα να δείτε σε αυτό το άρθρο.
Η δεύτερη οπτική, αφορά το πρίσμα της φετινής Ευρωλίγκας. Το διπλό στο ΟΑΚΑ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια σημαντική εκτός έδρας νίκη που σκαντζάρει κατά κάποιο τρόπο την ήττα από την Γαλατά στην Πόλη, σε μια πορεία 30 αγωνιστικών.
Σημαντική γιατί από αυτό το γήπεδο δεν θα περάσουν πολλοί και φυσικά ο αντίπαλος είναι ομάδα οκτάδας.
Πάμε να δούμε λίγο τι συνέβη στον ευρωπαϊκό εμφύλιο, από πλευράς τακτικής και εξέλιξης;
Αρχή με “διάβασμα” στο πικ εν ρολ
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε στο ματς με ένα πραγματικά μεγάλο μειονέκτημα στο “αμυντικό πλάνο” που γουστάρει να υιοθετεί ο Τσάβι Πασκουάλ. Τις αλλαγές στα σκριν. Χωρίς τον Τζέιμς Γκιστ, κορυφαίο του είδους, μόνο ο Κρις Σίνγκλετον θα μπορούσε να είναι η λύση στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ στο 1-5.
Αυτό θα ήταν θέμα με οποιοδήποτε αντίπαλο υψηλού επιπέδου. Όταν έχεις δε, απέναντι τον Σπανούλη σε τέτοια κατάσταση, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση.
Ο Φώτσης είναι ο επόμενος καλύτερος σε αυτό, ο Γιάννης Μπουρούσης δεν μπορεί να υποστηρίξει αποτελεσματικά τέτοια άμυνα σε διάρκεια μέσα στο ματς, οπότε έμεινε ο Σίνγκλετον να παλεύει. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έπαιξε 36 λεπτά ο άνθρωπος!
Ο Καταλανός τεχνικός ξεκίνησε με παγίδες και διπλή κάλυψη στον Vspan. Έστελνε βοήθεια τον Σίνγκλετον στον γκαρντ που τον μάρκαρε. Ο Αμερικανός ανέβαινε πολύ ψηλά, αλλά δεν επέστρεφε γρήγορα στη ρακέτα, δεν έκανε Recovery. Ναι μεν έκλεινε το σουτ του Βασίλη, αλλά έτσι έμενε ο Μπιρτς είτε μόνος του, είτε με πιο κοντό αντίπαλο.
Αποτέλεσμα; Ο Καναδός είχε βάλει 8 πόντους πολύ εύκολα, πολύ εντυπωσιακά. Ακόμα και στη μια φάση που ο Παναθηναϊκός εφάρμοσε καλά αυτή την άμυνα, ο Σπανούλης έκανε πως θα πασάρει στον Μάντζαρη και την ώρα που έφευγε η μπάλα από τα χέρια του, κατέληξε στον Μπιρτς και από εκεί στο καλάθι με μεγαλοπρεπές κάρφωμα.
Αυτό ήταν. Ο Πασκουάλ άλλαξε αμέσως την άμυνα στον Σπανούλη και κατ΄εμέ καλά έκανε. Πρώτα από όλα ο Σίνγκλετον αν έπρεπε για 36 λεπτά σε κάθε αμυντική κατοχή να κάνει αυτό το πράγμα, στο δεύτερο ημίχρονο θα είχε εξουθενωθεί από νωρίς.
Πήγε σε πιο απλές αλλαγές, χωρίς επιθετικότητα πάνω στην μπάλα. Για να διαφυλάξει την ομάδα του και τον μοναδικό παίκτη που είχε για αυτό το στιλ άμυνας, ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ.
Άλλαξε η άμυνα του Παναθηναϊκού στα πικ με τον Σπανούλη, άλλαξε… τροπάριο ο αρχηγός. Χωρίς παγίδα, έβλεπε το καλάθι καθαρά και τα αποτελέσματα τα είδαμε όλοι μας! Δεκαέξι πόντοι και 5 ασίστ στο πρώτο ημίχρονο, με μια απόδοση βγαλμένη από (κομπιουτερίστικο) παραμύθι.
Μια ακόμα απόδειξη…
Το Second Unit του Ολυμπιακού, τα πήγε μια χαρά! Όπως έχει συμβεί και στα περισσότερα παιχνίδια εδώ που τα λέμε, με μεγάλη εξαίρεση το ματς με την Γαλατά. Δούλεψε άρτια το δεύτερο ροτέσιον με πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ Χάκετ, που μπήκε στο παρκέ και τα έκανε όλα.
Αμυνάρα, οργάνωση, Instant Score. Σε αυτό το διάστημα ήταν θετικός και ο Έρικ Γκριν. Με αυτούς τους δύο και τον Παπαπέτρου στο παρκέ και με τον Γιανγκ να βγάζει ενέργεια, νεύρο και χωρίς να δείχνει φόβο στα πατήματά του, ο Ολυμπιακός μετέφρασε την ανωτερότητά του σε μια διαφορά που “άγγιξε” τους 10 πόντους.
Ο Παναθηναϊκός, όπως είχα γράψει και πριν το τζάμπολ, μπορούσε να στηριχτεί σε δύο πράγματα. Στον πολυεργαλείο που λέγεται Καλάθης και σε μια καλή εκτελεστικά μέρα από τους πλάγιους, αλλά και από τα τεσσάρια του.
Δεν υπήρχε άλλο σενάριο με τις συνθήκες του συγκεκριμένου ντέρμπι, να μείνει στην διεκδίκηση της νίκης, από την στιγμή που ο αντίπαλός του είχε καθαρό μυαλό, είχε πλάνο και το εκτελούσε σε υψηλό επίπεδο.
Είναι απίστευτο για τα δεδομένα του Ολυμπιακού και όχι μόνο πως αν ο Μάντζαρης δεν είχε κάνει αυτή την λάθος πάσα στον Γκριν στην τελευταία κατοχή του πρώτου ημιχρόνου, οι πρωταθλητές θα είχαν ολοκληρώσει το ημίχρονο με… ζερό λάθη!
Το δεκάλεπτο του Παναθηναϊκού
Ο Παναθηναϊκός που είναι μεγάλη ομάδα, έχει εγωισμό, ήταν απόλυτα συσπειρωμένος και έπαιζε μπροστά στο κόσμο του, βγήκε στο δεύτερο ημίχρονο αποφασισμένος να πουλήσει ακριβά το τομάρι του.
Έπαιξε πιο επιθετική άμυνα, κέρδισε περισσότερες μάχες στα ριμπαόυντ από ότι στο πρώτο ημίχρονο, κράτησε τον αντίπαλό του στους 14 πόντους και χρειαζόταν κάποιον παίκτη να βγει μπροστά.
Το έκανε ο Καλάθης με εντυπωσιακό τρόπο. Και μπράβο του. Γιατί υπάρχει τεράστια διαφορά σε αυτό το επίπεδο – πνευματικά – να παίζεις καλά ως γρανάζι μιας ομάδας, από το να ξέρεις πως αν ΕΣΥ δεν τραβήξεις το κάρο, είναι σίγουρο πως θα κολλήσει στη λάσπη.
Ο Νικ χωρίς να χάσει κάτι στην ενέργεια και την αποτελεσματικότητά του στην άμυνα, έκανε συνάμα τα πάντα στην επίθεση. Διάβαζε την άμυνα του Ολυμπιακού, πήγαινε μέχρι μέσα, πίστεψε στο ενδιάμεσο σουτ, έβαλε τρίποντο και όταν οι κόκκινοι αναγκαστικά “γέμισαν” τον κεντρικό διάδρομο που συνήθως επιλέγει για να τον σταματήσουν, το εκμεταλλεύτηκε και “τάισε” τους πλάγιους του Παναθηναϊκού.
Προσθέστε στο ρεσιτάλ του Καλάθη σε αυτό το διάστημα και το χάρισμα του Νίκου Παππά στο 1 vs 1, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε μπροστά στο σκορ (63-61) στην εκπνοή του δεκαλέπτου.
Τιτανομαχία
Πάμε και στο τελευταίο κομμάτι! Όλα θα κρινόταν σε ένα σουτ, σε ένα λάθος, σε μια απόφαση. Έκανε μπαμ. Ο Ολυμπιακός πήρε πάλι πολλά πράγματα από τους παίκτες του δεύτερου ροτέσιον, είδε τον Χάκετ και τον Παπαπέτρου να δίνουν σημαντικές λύσεις και πήρε ξανά τα ηνία. Όταν όμως η διαφορά καλύπτεται σε 2-3 κατοχές, όλα κρέμονται σε μια λεπτή κλωστή.
Ο Παναθηναϊκός ξέροντας πως η μάχη πάει στο νήμα, έβγαλε κάθε ικμάδα της δύναμης που μπορεί να αντλήσει απο ένα ροτέσιον ουσιαστικά 8 παικτών, επέστρεψε σε παγίδες στον Σπανούλη, αυτή την φορά πολύ πιο επιθετικές και προσπαθούσε να τον οδηγήσει στα πλάγια και να του απαγορέψει πέρα από την εκτέλεση, οποιαδήποτε εύκολη πάσα.
Αυτό δούλεψε αρκετά καλά και κάπου εκεί ήρθε ο Κέι Σι Ρίβερς, για να βάλει νέα φωτιά στο παιχνίδι και τις εξέδρες. Δύο σερί τρίποντα, το ένα με άμεση εκτέλεση πίσω από το σκριν και το επόμενο σε τρανζίσιον κατάσταση με την άμυνα του Ολυμπιακού σε ανισορροπία.
Ο Παναθηναϊκός πέρασε μπροστά με 4 πόντους στο πιο κρίσιμο σημείο, πήρε το μομέντουμ, έβαλε στο… γήπεδο και 20 χιλιάδες κόσμο. Ένας τρόπος υπήρχε πια για τον Ολυμπιακό να κερδίσει, με την κλεψύδρα του χρόνου να μειώνεται επικίνδυνα.
Κάποιες σερί άμυνες ΑΛΛΑ και σκορ, με κάποιο τρόπο. Ο τρόπος που έδινε ο Παναθηναϊκός ήταν μόνο ένας. Να φύγει η μπάλα από τα χέρια του Σπανούλη και να αναλάβει άλλος.
Ο Βασίλης το ήξερε. Και ο Πρίντεζης το ήξερε… Τόσα χρόνια βλέπει τους αντιπάλους να αλλάζουν 2 και 3 και 4 τύπους άμυνας πάνω στον συμπαίκτη του και κάθε φορά αυτόματα, μηχανικά σχεδόν, προσαρμόζεται και γνωρίζει που να πάει για να πάρει την μπάλα, αλλά και… τι να την κάνει.
Ο Ολυμπιακός ακούμπησε την μπάλα στο ποστ. Με το “5” να είναι προσκολλημένο στις βοήθειες πάνω στον Σπανούλη, ο Γιώργος ξεκινούσε τις προσπάθειες στο ποστ με υπέρ του υψομετρικό πλεονέκτημα. Σε εκείνο το σημείο οι προσαρμογές του Παναθηναϊκού ήταν οι καλύτερες δυνατές, πραγματικά.
Ο κόουτς Σφαιρόπουλος έκανε κάτι ευεργετικό και του πιστώνεται. Αφού αρχικά χαμήλωσε το σχήμα, στη συνέχεια (μετά και τα 2 πικ με τον Μπιρτς που δεν κατέληξαν σε καλάθι) το πήγε ακόμα παρακάτω και πόνταρε στο Smallball! Με τον “Πρι” σέντερ!
Σε αυτό το σχήμα έβαλε Λοτζέσκι και Γκριν. Δεν έχει σημασία ότι ΔΕΝ είχαν σκοράρει ιδίαίτερα, πως δεν ήταν “ζεστοί”. Τέτοιους σουτέρ, δεν τους αφήνεις μόνους στην αδύναμη πλευρά για να στείλεις βοήθεια από τους παίκτες που τους μαρκάρουν.
Τι κατάφερε με αυτή την προσαρμογή ο Σφαιρόπουλος; Πήρε τα νταμπλ – τιμ από τον Πρίντεζη και ανάγκασε τον αντίπαλο να ανοίξει την άμυνά του και να δώσει λίγο… θέα στον Σπανούλη να δημιουργήσει και λίγο χώρο περισσότερο στον Γιώργο να σκοράρει.
Έτσι έβαλε το ένα κρίσιμο καλάθι, πριν το πιο κρίσιμο, το επόμενο. Μεσολάβησε και ένα κλέψιμο του Πρίντεζη, που “διάβασε” τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός και βρήκε την ενέργεια να βάλει το κορμί του εκεί που έπρεπε. Δεν πιστεύω πως θα είχε βγάλει αυτή την φάση στην άμυνα, αν εκείνη την στιγμή το κοντέρ συμμετοχής δεν έγραφε 21 λεπτά, αλλά 33 για παράδειγμα…
Ασυνήθιστη απόφαση ψυχολογίας και ενστίκτου
Είναι σωστή ή λάθος η απόφαση του Γιάννη Σφαιρόπουλου να κάνει φάουλ στα 26΄΄με την επίθεση του Παναθηναϊκού να ξεκινάει στα 35”;
Κάτι που σημαίνει πως ακόμα και να δεχόταν καλάθι ο Ολυμπιακός, θα είχε τουλάχιστον 10 δευτερόλεπτα για την τελευταία κατοχή του αγώνα.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση, ιδίως στο δικό μου μυαλό που έχω μάθει να κρίνω όχι αποκλειστικά εκ του αποτελέσματος.
Να θυμίσω πως ΔΕΝ είχε άλλο τάιμ άουτ. Αυτό σημαίνει πως είτε έπαιρνε αμυντικό ριμπάουντ ο Ολυμπιακός, είτε μάζευε την μπάλα από το διχτάκι, έπρεπε να αντιδράσει και να αποφασίσει στο παρκέ χωρίς άμεση προπονητική παρέμβαση και καθοδήγηση.
Με το ένστικτο, τους αυτοματισμούς και φυσικά, το μυαλό του Σπανούλη.
Όταν ο αντίπαλος πάει στις βολές, έχεις κάποια δευτερόλεπτα για 1-2 οδηγίες…
Σίγουρα η απόφαση του κόουτς λήφθηκε αστραπιαία, με το ΈΝΣΤΙΚΤΟ και ήταν αντίθετη με ό,τι μας έχει συνηθίσει στα δύο του χρόνια στην ομάδα σε παρόμοιες ειδικές καταστάσεις.
Σε άλλες περιπτώσεις δεν έχει δώσει εντολή για φάουλ ακόμα και όταν χάνει ο Ολυμπιακός, αλλά ξέρει πως ΑΝ βγάλει άμυνα, θα έχει δική του την τελευταία κατοχή νίκης.
Σίγουρα έπαιξε ρόλο το 59% του Νικ Καλάθη στις βολές. Δεν μπορεί να υπάρξει πιο άμεση εξήγηση, από την στιγμή που ο Ολυμπιακός είχε ΣΙΓΟΥΡΑ δική του κατοχή με επαρκή χρόνο και παρόλα αυτά δεν επέλεξε να ποντάρει στην άμυνα, που είχε κερδίσει τις προηγούμενες 2-3 αμυντικές κατοχές.
Ο Καλάθης αστόχησε στην δεύτερη βολή. Αποτελεί αυτό δικαίωση; Ακόμα κι εδώ, δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Οι περισσότεροι θα πουν, ναι.
Εγώ πιστεύω ότι αν δεν είχε σκοράρει ο Ολυμπιακός στην τελευαία κατοχή, όλοι θα κατηγορούσαν τον Σφαιρόπουλο για λανθασμένη απόφαση. Και το επιχείρημα θα ήταν πως έδωσε την ευκαιρία στον αντίπαλο να σκοράρει, κάτι που αν δεν είχε κάνει, θα του παρείχε την δεύτερη ευκαιρία της παράτασης, ΑΚΟΜΑ και αν έχανε ο Ολυμπιακός την τελευταία επίθεση.
Όσο κι αν μιλάμε, απάντηση αποδεκτή από όλους δεν θα βρούμε. Το μπάσκετ είναι σαν την ζωή. Απρόβλεπτο, ρισκαδόρικο, με διαφορετικές απαντήσεις και γεγονότα, ακόμα και μέσα από τις ίδες καταστάσεις. Για αυτό είναι και λατρεμένο άθλημα!
Σκληρός (δίσκος)
Πάμε και στην τελευταία φάση. Που δεν είναι ίδια με την ιστορική της Πόλης, το 2012.
Αντίθετα, σχεδόν πανοιότυπη, ήταν μια στο πρώτο ημίχρονο, που ο Πρίντεζης έβαλε το πεταχτάρι! Εκεί ο Σπανούλης πήγε αντίθετα από το σκριν (όπως με τον Σβεντ), έκανε την ίδια κίνηση, την ίδια πάσα, η άμυνα είχε ακριβώς ίδια τοποθέτηση και αντίδραση με εκείνη της ΤΣΣΚΑ την “Άγια Νύχτα” και φυσικά την ίδια κατάληξη. Η μπάλα στο πλεκτό.
Ο Σπανούλης βρέθηκε αντίπαλος με τον Φώτση. Αν προσέξει κανείς προσεκτικά τις τοποθετήσεις του αμυντικού, ο ξεκάθαρος στόχος του είναι να μην αφήσει τον Βασίλη να σουτάρει για τρεις.
Λογικό με όσα είχαν προηγηθεί στους τελικούς και όχι μόνο.
Απλά άλλαξε δύο φορές τις τοποθετήσεις στα πόδια του! Στην αρχή ήθελε να μην αφήσει πάτημα του Σπανούλή από δεξιά, στην συνέχεια από αριστερά.
Ακριβώς την στιγμή που ο Φώτσης δεν δίνει στον Βασίλη το δικαίωμα να πάει για Back Step και εκτέλεση προς τα αριστερά (μιλάμε για παίκτη που αγγίζει τα 2μ.10) δημιουργείται ένα μειονέκτημα κλάσματος δευτερολέπτου, αν ο Σπανούλης αποφασίσει να κάνει προωθητική τρίπλα και να μπουκάρει στο δεξιό διάδρομο.
Αυτό “διάβασε” ο τύπος και πήρε την απόφαση, επίσης σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Σκληρός πνευματικά, σκληρός δίσκος (φτιαγμένος από τον καλύτερο προγραμματιστή) μπασκετικά!
Μέχρι να μετατοπιστεί ο Φώτσης ξανά προς τα δεξιά, ο Σπανούλης είχε αποκτήσει ένα μικρό πλεονέκτημα.
Αυτό είδε ο Σίνγκλετον. Και ενώ ως εκείνο το σημείο, είχε στο νου του τον προσωπικό του αντίπαλο τον Πρίντεζη, το βλέμμα και η προσοχή του στράφηκε στον Σπανούλη.
Ο αρχηγός του Ολυμπιακού χρειάστηκε να κάνει ένα μόνο βήμα ακόμα, όσο χρειάστηκε (χρονικά) την ίδια στιγμή ο Πρίντεζης που βρισκόταν στη Base Line για να πει “φτου ξελευτερία” και να μπει στη καρδιά της ρακέτας!
Η πάσα έγινε με τέλειο τρόπο, στο τέλειο τάιμινγκ. Όπως και η κίνηση του Γιώργου που ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ αυτή την πάσα. Τα άλλα είναι ιστορία, νωπή, που την ζήσατε!
ΔΕΙΤΕ την φάση για να συνειδητοποιήσουμε και με εικόνα, όσα περιγράφουμε. Και προσέξτε πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν στις αποστάσεις της επίθεσης οι Λοτζέσκι και Γκριν, με τον Φελντέιν να αναγκάζεται να καλύψει τον Σίνγκλετον, που είχε στο μυαλό του να καλύψει τον Φώτση, αλλά μοιραία, να μην μπορεί.
Αυτό ήταν το ντέρμπι, ένα ντέρμπι λαμπερό, αντάξιο της φήμης και του μεγέθους των δύο αντιπάλων.
Οι δυο τους είχαν ακριβώς ίδιες προσπάθειες και ποσοστά από το τρίποντο (11/23 που μεταφράζεται σε 47.8%), ο Ολυμπιακός είχε απλά +3 κατοχές, προϊόν των πολύ λίγων λαθών για τέτοιο ματς (6) και υπάρχουν ακόμα δύο στοιχεία αξιοσημείωτα.
Το πρώτο πως οι νικητές είχαν συνολικά όλοι μαζί μόλις 5 ασίστ με τον Σπανούλη να γράφει μόνος του 8. Πρέπει να το δει αυτό το θέμα η ομάδα…
Το δεύτερο πως ο Παναθηναϊκός, δικαίως, εκτέλεσε 13 περισσότερες βολές. Δικαίως, γιατί προσπάθησε περισσότερο να ακουμπήσει την μπάλα στο ποστ και να παράξει επίθεση από εκεί. Ο Ολυμπιακός πέρα από τις πρώτες κατοχές με τον Μπιρτς, είχε, όπως πάντα, μόνο τον Πρίντεζη για αυτή την δουλειά.
Ζήσαμε μια ακόμα όμορφη αιώνια παρτίδα, ως συνέχεια των περσινών τελικών.
Αμφότερες οι ομάδες δεν έχουν την δυνατότητα να μείνουν για πολύ στις θύμησες της τελευταίας τους μάχης. Η σεζόν προχωράει και είναι… αμείλικτη, για όποιον δεν μάθει να ξεχνάει και να διαχειρίζεται πολύ γρήγορα κάθε ματς και τα συναισθήματα χαράς ή λύπης, που αυτό φέρνει.
Πάτερ Φαμίλιας εις διπλούν
Αυτό που συμβαίνει στον Ολυμπιακό με το δίδυμο Σπανούλης – Πρίντεζης είναι κάτι που αδυνατούμε όλοι να κατανοήσουμε ως αξία, μέγεθος, σπανιότητα και διαχρονικότητα.
Την ίδια εποχή, στην ίδια ομάδα, υπάρχει ο μεγαλύτερος ηγέτης της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια “αγκαζέ” στο γήπεδο και την ζωή με το καλύτερο τεσσάρι στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Όχι μόνο αυτό, είναι και οι δύο Έλληνες και αρσενικοί, με όλη τη σημασία της λέξης!
Μπασκετικά, όλοι καταλαβαίνουμε την τεράστια αξία τους, ο καθένας στο μέγεθος και την διάσταση της υποκειμενικής του άποψης. Αν και με τον Σπανούλη η αλήθεια είναι ότι σιγά – σιγά οι λέξεις αρχίζουν και στερεύουν, η ελληνική γλώσσα αν και πλούσια, ζορίζεται για να περιγράψει επακριβώς την περιπτωσάρα του. Είναι στιγμές, που η εικόνα κερδίζει κατά κράτος τα λόγια
Το φοβερό και πολλές φορές συγκινητικό για όσους τους ξέρουν ή τους ζουν πίσω από τα φώτα, είναι η δύναμη και η ανθρώπινη δομή αυτής της σχέσης. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, το ξέρετε…
Θα μπορούσα να δώσω παραδείγματα πολλά για να μην κατηγορηθώ ως υπερβολικός, για την χρήση της λέξης “συγκινητικό”. Δεν είναι η ώρα. Ίσως στο μέλλον, όταν αμφότεροι θα έχουν σταματήσει.
Θα δώσω μόνο ένα παράδειγμα για τον καθένα. Η πρώτη φορά που είδα δάκρυ στα μάγουλα του Βασίλη, ενός ανθρώπου με… απάνθρωπη αυτοκυριαρχία και αυτοσυγκράτηση, ήταν στην κηδεία του Ιωσήφ. Του μπαμπά του Γιώργου.
Όταν ο Σπανούλης δεν έπαιζε καλά πέρυσι και για πολλούς είχε γεράσει, είχε “φάει τα ψωμιά του” δεν μπορούσε να είναι πια ηγέτης και κάποιοι – όχι απαραίτητα εχθροί – είχαν φτάσει στο σημείο να σκέφτονται πως η παραμονή του για χρόνια ακόμα στο λιμάνι ίσως αποδειχτεί βαρίδι, ο Γιώργος είχε την ίδια, αμετακίνητη, αυθόρμητη στάση και άποψη.
“Μην μπερδεύεστε παιδιά. Ο Βασίλης είναι ο ηγέτης του Ολυμπιακού. Εγώ είμαι δίπλα του. Μαζί κάναμε πολλά και μπορούμε να πετύχουμε ακόμα περισσότερα. Μαζί το αρχίσαμε όλο αυτό, μαζί να το συνεχίσουμε, να πάμε ως το τέλος”.
Δύο παικταράδες, με το σωστό Alter Ego στο πλάι τους, ταιριάζουν αρμονικά μπασκετικά, αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά ως προσωπικότητες στα αποδυτήρια.
Πάτερ Φαμίλιας…Χ2!
Ο ορισμός της λέξης: Το πρεσβύτερο αρσενικό και αρχηγός της οικογένειας, που έχει υπό την σκέπη του όλα τα υπόλοιπα μέλη.
Ακριβώς… Πόσο τυχερός ο Ολυμπιακός που έχει δύο! Ρωτήστε τον Παπανικολάου, τον Παπαπέτρου, τον Μάντζαρη, τον Σλούκα και τόσους άλλους. Έλληνες και ξένους.
Από την στιγμή που αυτό το δίδυμο θα αποτελέσει παρελθόν (ελπίζω σε πολλά χρόνια) και μετά, όσο ο χρόνος “πετάει” τόσο περισσότερο θα συνειδητοποιούμε όλοι την σπανιότητα και την ιστορική κρυστάλλινη αξία ενός διδύμου Ελληνικού, με μεγάλο ευρωπαϊκό βεληνεκές.
Κι όσο την συνειδητοποιούμε, τόσο θα την νοσταλγούμε. Για αυτό ας “ρουφήξουμε” κάθε σεζόν, κάθε στιγμή, κάθε κατοχή με τους Πάτερ… Φαμίλιες στη – μπασκετική – ζωής μας.
Το ίδιο κάνουν κι αυτοί!
ΥΓ1. Ειλικρινά, ώρες – ώρες νιώθω πως υπάρχει κάτι υπερφυσικό στην όλη φάση με τον Σπανούλη. Ποιος είσαι ρε φίλε στην τελική; Ο Μπέντζαμιν Μπάτον του μπάσκετ και όσο μεγαλώνεις γίνεσαι καλύτερος; Όπως είχα γράψει και μετά την νίκη στη Βιτόρια, άλλο παίκτη με τέτοιο ύψος και χωρίς να πηδάει στο Θεό, χωρίς να είναι τρομερά γρήγορος, δεν έχω δει ξανά. Με τέτοια επιρροή, τέτοια διάρκεια, τέτοια αποτελεσματικότητα όταν κάθε βράδυ επί χρόνια όλοι μπαίνουν στο παρκέ να τον φάνε! Για αυτό, τον είπα Ποπάυ! Η αλλιώς Σπαν(ακ)ούλης 🙂
ΥΓ2. Ο Παναθηναϊκός σε βάθος χρόνου, αν επιστρέψει και βρει ρυθμό ο Μάικ Τζέιμς κι αν βρει ένα καλό παίκτη να μπορεί να παίξει και “5” και “4” μέχρι να γυρίσει ο Γκιστ, μπορεί να κάνει καλά πράγματα. Με ροτέσιον 10 τουλάχιστον παικτών αυτό που θα απομένει να λύσει, είναι το ερώτημα του δεύτερου πόλου δημιουργίας πίσω από τον Καλάθη. Το μεγάλο στοίχημα είναι να έχει τις μικρότερες δυνατές απώλειες και φθορές, μέχρι να γυρίσει δυνατός ο Γκιστ.
ΥΓ3. Ο Γιανγκ όχι μόνο για τον τρόπο που μπήκε στις φάσεις, αλλά και για τον τρόπο που πανηγύρισε το τελευταίο καλάθι, πιστεύω πως αξίζει να μείνει και να στηριχτεί. Πόσο καλύτερος θα είναι σε 2 μήνες από τώρα ο διάδοχός του, αν υποθέσουμε πως θα αντικατασταθεί;
ΥΓ4. Ο Χάκετ ήταν και παραμένει μέγιστο κλειδί στα εξής πράγματα: Εξτρά δημιουργία πέρα από τον Σπανούλη, ενέργεια, δυνατότητα του Ολυμπιακού να μπορεί να επεκτείνει τα λεπτά που είναι επαρκής στις επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση με ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Στοιχεία που για μένα θα κρίνουν το πόσο μακριά θα πάει στην Ευρωλίγκα.
ΥΓ5. Το μπάσκετ και ο αθλητισμός είναι χαρά, είναι έκσταση, είναι διασκέδαση, είναι συγκίνηση, είναι κι αυτό.
ΥΓ6. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που αξίζει να αγαπάς (κι ας γκρινιάζεις, κι ας πονάς) και όταν χάνει. Και όταν αποτυγχάνει. Ο λόγος; Αυτός.
ΥΓ7. Όταν η μοίρα σου έχει στερήσει τόσο άδικα και αναπάντεχα την οικογενειακή ζωή που έχεις ονειρευτεί και επιλέξει, αλλά εσύ βρίσκεις χαρά (πάντα πλάι στον αδελφό σου) και μικρές στιγμές παρηγοριάς στην άλλη σου οικογένεια, που ευτυχώς κανείς μα κανείς στο κόσμο δεν μπορεί να στη κλέψει. Respect και αγάπη για αυτόν τον δυνατό άνθρωπο.
Να ζήσουμε όλοι την σεζόν, όπως της αξίζει! Τα πάνω – κάτω θα είναι πολλά, τα συναισθήματα θα μεταλλάσσονται συνέχεια. Αυτή είναι και η (μπασκετική) μαγεία!