Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Ολυμπιακός έκανε μια πολύ μεγάλη νίκη στη Βαρκελώνη. Από όποια πλευρά και αν το κοιτάξει κανείς. Βαθμολογικά, αυτό το διπλό ήταν άλμα και αν έρθει και η νίκη στο ΣΕΦ απέναντι στη Μπασκόνια, τότε το τρομερά σημαντικό πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, θα βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια του Ολυμπιακού.
Σε καμία περίπτωση δεν θα το έχει κατακτήσει μαθηματικά ή θα το έχει κλειδώσει με ρεκόρ 13-5 και 12 αγωνιστικές να απομένουν. Με τέτοιο ρεκόρ, όμως, με το πρόγραμμα ως το τέλος της κανονικής περιόδου και με την συνολική εικόνα στη λίγκα, μια θέση στην πρώτη τετράδα θα εξαρτάται από τα χέρια και το μυαλό του Ολυμπιακού και… μόνο.
Από κανέναν άλλο παράγοντα, από κανένα άλλο αποτέλεσμα ή αντίπαλο. Και όπως και να το κάνουμε, αν ο διψασμένος Ολυμπιακός έχει πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ και είναι και υγιής; Θα τον βλέπει καθαρό τον ορίζοντα από τον Πειραιά ως την Κωνσταντινούπολη.
Το μπάσκετ μετράει, αλλά…
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα για μπάσκετ και ανάλυση. Είναι ξεκάθαρο το τι συνέβη σε ένα μέτριο ποιοτικά ματς και για να είμαι και ειλικρινής απέναντί σας, δεν έχω και την διάθεση να γράψω πολλά και να αναλύσω. Κόπωση, χοντρό κρύωμα, κακή ψυχολογία και στενοχώρια…
Μπασκετικά, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος “διάβασε” τέλεια το ματς και αναγνώρισε όλες τις αδυναμίες της Μπαρτσελόνα που φέτος είναι πολλές και εμφανείς. Έπεισε τους παίκτες πως αν πατήσουν το παρκέ του “Παλάου” και κάνουν αυτά που τους ζητάει με προσήλωση για 40 λεπτά, θα κερδίσουν και άνευ Σπανούλη. Όπερ και εγένετο.
Η ομάδα του κόουτς Μπαρτζώκα δεν έχει στο ρόστερ ένα γκαρντ να παίρνει πάντα την σωστή απόφαση (ο Ράις διαθέτει πολύ ταλέντο και τον πιστεύω σαν παίκτη, αλλά μέχρι στιγμής δεν παίρνει καλό βαθμό ως Floor Manager στη Μπάρτσα), δεν έχει αθλητικά φόργουορντ (με εξαίρεση τον Κλαβέρ) και είναι λίγο… μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα στο “5”.
Από την μια ο Τόμιτς που όσο καλός κι αν είναι τεχνικά στην επίθεση και στο ποστ, έχει πολλά μειονεκτήματα για το σύγχρονο μπάσκετ που ξεπερνάει τους ψηλούς – δεινόσαυρους και από την άλλη τον Τζόι… Που πάντα θα είναι ο Τζόι και θα παλεύει με τους “δαίμονές” του τεστάροντας την υπομονή των γύρω του.
Ο Ολυμπιακός κούρασε τον Ταιρίς Ράις, έδωσε έμφαση στις αμυντικές βοήθειες στο ποστ όσο βρισκόταν στο παρκέ ο Τόμιτς και όταν βρήκε ισορροπία στο αμυντικό ριμπάουντ, δεν έδινε τίποτα εύκολα στην επίθεση της Μπαρτσελόνα.
Πήγε την μάχη στο ρυθμό που ήθελε, δεν άφησε ποτέ την Μπαρτσελόνα να βρει ρυθμό και δημιούργησε το σενάριο που επεδίωκε.
Χαμηλό τέμπο, χαμηλό σκορ, κλειστό ματς και όλα να κριθούν στις τελευταίες κατοχές με την Μπαρτσελόνα πέρα από ξεκάθαρες μπασκετικές αδυναμίες να έχει και… 100 κιλά άγχος λόγω της βαθμολογικής της κατάστασης.
Έτσι κέρδισε ο Ολυμπιακός. Σκοράροντας 69 πόντους σε εκτός έδρας ντέρμπι, νούμερο νορμάλ χωρίς τον Σπανούλη. Χωρίς να έχει καλά ποσοστά, αλλά χωρίς να επιτρέψει στην γηπεδούχο ομάδα να σουτάρει με ποσοστά πάνω από 40% σε δίποντα και τρίποντα.
Χωρίς να διαθέτει τη σούπερ δημιουργία (11 ασίστ για 9 λάθη), χωρίς να έχει περισσότερες κατοχές. Νίκησε γιατί κούρασε τον αντίπαλο σωματικά και πνευματικά, μπήκε στο τελευταίο δίλεπτο σε παιχνίδι μιας κατοχής και εκεί η μπάλα για την Μπάρτσα ήταν πιο βαριά.
Νίκησε πάνω και πρώτα από όλα γιατί είναι ΟΜΑΔΑ και πίσω από την λέξη ομάδα υπάρχει παντού διάχυτη στην ατμόσφαιρα μια άλλη λέξη που αρχίζει από Ο, ακόμα πιο μαγική.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Το μέταλλο είναι εδώ
Δεν θα πω ψέματα, πέρυσι πριν τους τελικούς της Α1 ανησυχούσα πολύ για εκείνο το refuse to lose μέταλλο που είχαμε όλοι θαυμάσει από το 2012 και έπειτα, κυρίως για να μην πω αποκλειστικά στην Ευρώπη.
Πέρυσι, ο Ολυμπιακός έχασε ΟΛΑ τα ματς στο Top 16 που είχαν do or die χαρακτήρα. Έκανε 4 νίκες εκτός έδρας στη κανονική περίοδο που μεταξύ μας δεν… πολυμετράει (με αντιπάλους όπως η Αρμάνι, η Λιμόζ, η Τσεντεβίτα) και μια όλη κι όλη στο τοπ16. Στη Μπασκόνια, την δεύτερη αγωνιστική.
Από εκεί και πέρα είχε μόνο ήττες, μόνο πίκρες. Ήρθε ο αποκλεισμός μετά από 11 χρόνια και ο Ολυμπιακός δεν μπήκε στα πλέι οφ.
Μετά ΗΡΘΕ και το Break του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε με την πλάτη στο τοίχο. Στο 0-1, με απαραίτητη τη νίκη στο άντρο του αντιπάλου και με πληγωμένη τη ψυχολογία.
Από εκείνο το TURNING POINT και μετά;
Ο Ολυμπιακός έκανε τρεις σερί νίκες στους τελικούς, τις δύο στο ΟΑΚΑ με Buzzer Beater του Βασίλη και πήρε το πρωτάθλημα.
Για πρώτη φορά μετά από 19 χρόνια (1997-2016) κατέκτησε δεύτερο σερί τίτλο στην Ελλάδα…
Από τότε έχει νικήσει ακόμα τρεις φορές τον μεγάλο του αντίπαλο (και έχει φτάσει τις 6 διαδοχικές νίκες για πρώτη φορά στην ιστορία του επί του ΠΑΟ) και την Δευτέρα έρχεται νοκ – άουτ παιχνίδι κυπέλλου.
Στην Ευρωλίγκα; Χωρίς να υπάρχει κανένας εύκολος αντίπαλος, αφού πλέον παίζουν οι 16 καλύτεροι σε κανονικό πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός έχει κάνει 5 ΝΙΚΕΣ μακριά από το ΣΕΦ σε 8 απόπειρες!
Πέρυσι έκανε 5 συνολικά σε 12 εκτός έδρας παιχνίδια και μια που για μένα είχε αξία, στο τοπ 16.
Φέτος έχει ήδη 5/8 και έχει περάσει από τη Βιτόρια, από το ΟΑΚΑ, από τη Βαρκελώνη, από το Κάουνας, από την έδρα της Νταρουσάφακα
Έχουμε δείγματα, πειστήρια, σοβαρές ενδείξεις πως το μέταλλο είναι εδώ ξανά.
Και εμφανίστηκε ΜΕΤΑ τον πρώτο χαμένο τελικό στο ΣΕΦ με τον Παναθηναϊκό.
Για μένα, δεν είναι τυχαία η χρονική συγκυρία. Για αυτό την αναφέρω.
Να θυμίσω πως το επόμενο μεσημέρι του Break του ΠΑΟ στο ΣΕΦ, ο Γιώργος Πρίντεζης κήδεψε τον πατέρα του, Ιωσήφ παρουσία όλης της ομάδας.
Αγωνίστηκε στον δεύτερο τελικό και κάποια λεπτά ακόμα στον τρίτο. Μετά, κατέρρευσε παίζοντας για μήνες τραυματίας, την ίδια εποχή που βίωνε τον προσωπικό του “Γολγοθά” στο σπίτι.
Μια ιστορία…
Τι μεσολάβησε μεταξύ της ήττας στο ΣΕΦ και του δεύτερου τελικού στο ΟΑΚΑ που κρίθηκε με ένα από τα πολλά μεγάλα σουτ του Σπανούλη στους τελικούς;
Μια οικογενειακή συνάντηση, η λέξη άνευ εισαγωγικών.
Ήταν εκεί όλοι οι Έλληνες, η “ψυχή” και η ραχοκοκαλιά αυτής της ομάδας.
Μετά την ήττα στο ΣΕΦ, μετά την κηδεία του μπαμπά του Γιώργου, πριν τη δεύτερη μάχη στο ΟΑΚΑ.
Δεν είναι σπάνιο για αυτή την παρέα παιδιών, είναι κάτι πολύ συχνό.
Οι περιστάσεις, όμως, όπως καταλαβαίνετε ήταν πρωτόγνωρες και η συναισθηματική φόρτιση στο φουλ. Ήταν όλοι εκεί για τον Γιώργο. Όπως πάντα ο Γιώργος είναι εκεί για όλους, όταν χρειάζεται.
Ήταν εκεί και ο απόλυτος ηγέτης, ο Σπανούλης.
Για να παρηγορήσει τον Παπανικολάου που είχε σπαταλήσει αναποτελεσματικά την τελευταία κατοχή στον πρώτο τελικό.
Να του πάρει τις ενοχές από το μυαλό. Να αναλάβει την ευθύνη, γιατί ο ίδιος δεν πήγε να πάρει την μπάλα. Ήταν η τελευταία φορά. Μετά ο Σπανούλης δεν άφησε ποτέ την ευθύνη να ξεγλιστήσει από τα χέρια του και έκανε ιστορικά και ανεπανάληπτα πράγματα στις επόμενες τρεις μάχες.
Έχουν όλα γραφτεί στα κιτάπια της ιστορίας και δεν θα ξεχαστούν.
Στο δικό μου μυαλό εκείνη η βραδιά εμπεριείχε όλη τη μαγεία της οικογένειας και της φιλίας, όπως πρέπει να την ορίζουμε σε στιγμές δύσκολες.
Ήταν αυτό που λέμε: Ό,τι έγινε, έγινε. Πάμε να το αποκαταστήσουμε. Για την πάρτι μας, για την ομάδα, για τον κόσμο, για τον Ιωσήφ.
Έτσι κι έγινε.
Αυτή η βραδιά, αυτή η μικρή ιστορία χωρίς να χρειάζονται λεπτομέρειες, δίνει τον ορισμό του Ολυμπιακού στο μπάσκετ ως ομάδα και αποτελεί την πεμπτουσία ενός κλαμπ που βάζει τα αποδυτήρια πάνω – και – από το μπάσκετ.
Αυτή η βραδιά, αποκαλύπτει και εξηγεί πως κέρδισε ο Ολυμπιακός στη Βαρκελώνη.
Σαν μια γροθιά, σαν μια οικογένεια, σαν μια ομάδα.
Δεν ήταν εκεί ο Βασίλης, αλλά ήταν όλοι οι υπόλοιποι στο Παλάου – και – για αυτόν.
Αυτό χρειάστηκε, αυτό έγινε.
Κι αν συνεχίσει έτσι ο Ολυμπιακός με τον ίδιο απόλυτο σεβασμό σε ανθρώπινους κανόνες και αξίες που πρέπει να διέπουν ένα σύνολο ανδρών, δεν έχει τίποτα να φοβάται.
Ενας για όλους και όλοι για έναν. Φέτος, όλοι μαζί – ΚΑΙ – για την Ιωάννα.
ΥΓ1. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δικαιούται το μεγαλύτερο μερίδιο επιτυχίας για το διπλό στη Βαρκελώνη. Η διαχείρισή του σε πνευματικό επίπεδο, αλλά και στο ροτέσιον ήταν πραγματικά αλάνθαστη. Αποδείχτηκε δε αυτό που έγραφα όταν έκανε το λάθος να ταλαιπωρεί τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη σε ματς της Α1 χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος.
ΥΓ2. Όταν λείπουν κάποιοι, αυτό γίνεται ξεκάθαρο και το ξέρουν όλοι οι υπόλοιποι, θα βγουν μπροστά, θα αναλάβουν την ευθύνη και η ομάδα θα καταθέσει στο παρκέ όλα όσα έχει και δεν… έχει. Στην τελική αν δοκιμαστούν και δεν μπορούν, δεν κάνουν για τον Ολυμπιακό. Ακόμα κι αυτό, είναι μεγάλο κέρδος να το δεις και να το ξέρεις.
ΥΓ3. Ο Μιλουτίνοφ αξίζει Credit για την εμφάνισή του. Βγήκε κι αυτός μπροστά και έδειξε πως κυρίως απέναντι σε παίκτες όπως ο Τόμιτς ή ο Μπουρούσης, μπορεί να είναι κλειδί. Όταν κάνεις δεύτερο φάουλ με το “καλημέρα” και ο προπονητής σου σε αφήνει μέσα, σου δίνει όλα τα κίνητρα του κόσμου, όπως και την κατάλληλη ψυχολογία, για να τα καταφέρεις.
ΥΓ4. Ο Ντομινίκ Ουότερς αυτό μπορεί να κάνει, αυτό θα κάνει. Οργάνωση, εξαιρετικό σουτ μετά από τρίπλα από κάθε απόσταση, ισχυρά κίνητρα για να πιάσει από τα μαλλιά την ευκαιρία της καριέρας του. Ένας από τους λόγους που τον επέλεξαν στον Ολυμπιακό, είναι η ευτυχία που θα… νιώθει φορώντας από το πουθενά μια τέτοια φανέλα, παίζοντας από το πουθενά απέναντι σε μεγάλες ομάδες, σε γήπεδα όπως το Παλάου. Κι αυτή η… ευτυχία τον θρέφει.
ΥΓ5. Ο Πρίντεζης με 3-4 προπονήσεις στα πόδια του και χωρίς ακόμα να έχει τα καλά δικά του πατήματα, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να είναι ο Πρίντεζης. Που σημαίνει το πιο Dominant τεσσάρι την τελευταία πενταετία στην Ευρωλίγκα. Όσοι καλοί κι αν υπάρχουν…
ΥΓ6. Χαίρομαι που ο Παπανικολάου δείχνει όλα όσα έλεγα και απαντούσα, όταν άπαντες ανησυχούσατε για την εικόνα του στο γήπεδο. Είναι μια από τις βασικές αρτηρίες της καρδιάς του Ολυμπιακού, του ελληνικού κορμού. Αρκεί να δει κάποιος ποιο συμβόλαιο άφησε από τον Παναθηναϊκό και τι συμβόλαιο υπέγραψε στον Ολυμπιακό.
ΥΓ7. Ενα μεγάλο και ειλικρινές μπράβο στον Μάντζαρη. Για μένα στη Βαρκελώνη, έπαιξε την καλύτερη προσωπική άμυνα που έχω δει από αυτόν, μετά τον τραυματισμό στο γόνατο. Πολύ σημαντικό, γιατί αν το έκανε μια, είναι ικανός και για δεύτερη και για τρίτη. Πέταξε μέσα και τις κρίσιμες βολές.
ΥΓ8. Ήθελες τόσο πολύ να ζήσεις, κύριε Κώστα… Να προλάβεις να δεις τα δύο εγγόνια που έρχονται. Και πάλεψες πολύ, όπως και πριν 10 χρόνια με τον καρκίνο. Δεν σου έμελλε. Μαχαιριά στη καρδιά ότι έφυγες. Δεν θα ξεχαστείς, όμως και πως μπορεί να γίνει αυτό με ένα τόσο σπουδαίο άνθρωπο, ίσως τον μοναδικό που είχα γνωρίσει ποτέ και μπορούσα να κάνω παρέα λες και είμαστε ίδια ηλικία.
ΥΓ9. Πολύ σκληρό για σένα και για όλη την οικογένεια. Άφησες, όμως πίσω μια γυναίκα και δύο παιδιά που ξέρουν τον τρόπο να σε τιμήσουν και να ζήσουν μέσα από σένα.
ΥΓ10. Όσο μεγαλώνω και βλέπω τι συμβαίνει γύρω μου σε όλα τα επίπεδα, μα σε όλα, τόσο περισσότερο καταλήγω στο ότι η ζωή είναι η μεγαλύτερη που@@να. Για αυτό πρέπει να την γλεντάμε χωρίς άγχος και να την… μοιραζόμαστε με αυτούς που αγαπάμε.