Του Αχιλλέα Μαυροδόντη / info@eurohoops.net
Όταν είσαι στα παρκέ για πάνω από τρεις δεκαετίες, η γνώμη σου πάντα μετράει, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για έναν κόουτς με τις δικές του επιτυχίες και μια ξεχωριστή πορεία. Ο λόγος για τον Ηλία Ζούρο.
Ο έμπειρος κόουτς άνοιξε τα χαρτιά του στο Eurohoops και μίλησε για πολλά. Έκανε μια μεγάλη αναδρομή στην καριέρα του και τις επιτυχίες του, θυμήθηκε τα χρόνια στην Ζαλγκίρις και τον Πανελλήνιο, αποθέωσε τους Έλληνες προπονητές και στάθηκε στα σχέδιά του για το μέλλον, τα οποία είναι πιθανό να υλοποιηθούν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και το ΝΒΑ! Επιπλέον αναφέρθηκε στα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ, στον κορωνοϊό, αλλά και στον σχεδιασμό των Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού ενόψει της νέας σεζόν
Από εκεί και πέρα δεν γινόταν να μην τον ρωτήσουμε για το μεγάλο θέμα των προηγούμενων ημερών, όταν και ο Τόκο Σενγκέλια δέχθηκε “επίθεση” για την απόφασή του να μετακομίσει στην Ρωσία και την ΤΣΣΚΑ, με τον Έλληνα κόουτς της Εθνικής Γεωργίας να υπεραμύνεται του παίκτη του, τον οποίο χαρακτήρισε απόλυτα αφοσιωμένο στην χώρα του και στην Εθνική ομάδα της.
Ηλίας Ζούρος λοιπόν σε μια μεγάλη συνέντευξή του στο Eurohoops.net…
– Ας ξεκινήσουμε από το τώρα. Πού σας βρίσκουμε αυτή την στιγμή;
“Τώρα βρίσκομαι εκτός Αθηνών διότι έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση με τον κορωνοϊό – ο οποίος έχει επηρεάσει τη ζωή όλων των ανθρώπων – αποφασίσαμε να βρεθούμε στο χωριό της γυναίκας μου στην Λαμία, τη Μακρακώμη, όπου πάμε κάθε καλοκαίρι και να περάσουμε οικογενειακά αυτή την περίοδο των διακοπών με όσο γίνεται εγαλύτερη ασφάλεια”.
– Λόγω του κορωνοϊού που αναφέρατε, τα πάντα πήγαν ένα χρόνο πιο πέρα σε ότι έχει να κάνει με τις Εθνικές ομάδες. Τι σημαίνει αυτό για έναν προπονητή Εθνικής ομάδας όπως εσείς;
“Είναι πάρα πολύ δύσκολα και όχι μόνο για την Εθνική. Παντού υπάρχει ανατροπή δεδομένων, ακόμα και στις ομάδες. Μπορεί να υπάρχει σχεδιασμός στο χαρτί για τις μεταγραφές, όμως παρατηρούμε ήδη πως υπάρχει δυσλειτουργία ως προς το πώς θα μεταβούν στις χώρες των ομάδων οι παίκτες. Υπάρχουν διαφορετικοί νόμοι στην είσοδο κάποιων άλλων κρατών και αυτό θα δημιουργήσει προβλήματα τόσο στον αθλητισμό, όσο και στα άλλα επαγγέλματα.
Τώρα σε ό,τι έχει να κάνει με τις Εθνικές ομάδες, φέτος είχαν σχεδιαστεί τα παράθυρα, τα οποία λέγεται πως θα γίνουν, όμως φαινομενικά είναι κάτι δύσκολο. Υπάρχει φυσικά και η μετάθεση του Ευρωμπάσκετ. Καταλαβαίνουμε πως αυτό δημιουργεί προβλήματα. Κάποιοι παίκτες θα είναι πιο γερασμένοι, κάποιοι δεν θα μπορούν να παίξουν, οπότε δημιουργείται δυσλειτουργία. Από την άλλη ευελπιστούμε να βρεθεί το εμβόλιο που θα επιτρέψει στους ανθρώπους να επιστρέψουν στην κανονικότητα”.
– Είστε σχεδόν 5 χρόνια στον πάγκο της Γεωργίας, όπου έχετε πετύχει σπουδαία πράγματα. Πώς είναι όλο αυτό το ταξίδι μέχρι στιγμής;
“Αντικατέστησα έναν προπονητή που είναι από τους καλύτερους στο μπασκετικό γίγνεσθαι, τον κόουτς Ιγκόρ Κοκόσκοφ, ο οποίος είναι και πολύ φίλος και είναι και εκείνος που με παρότρυνε να αναλάβω αυτή τη δουλειά. Εκ των υστέρων ήταν πολύ εύστοχη η κίνηση να αναλάβω μαζί με τον Γιώργο Λιμνιάτη την Εθνική ομάδα της Γεωργίας,. Η ομοσπονδία της χώρας, παρότι το πρωτάθλημα είναι σε χαμηλό επίπεδο και η ομάδα δεν είχε μεγάλο υπόβαθρο, κάνει προσπάθειες για να βελτιώσει την κατάσταση, αλλά δεν είναι και εύκολο. Κάνει βήματα αλλά ακόμα περιμένει την επιτυχία που θα το βοηθήσει να γίνει το μεγάλο άλμα, όπως έγινε και στην Εθνική Ελλάδος μετά το Ευρωμπάσκετ του 1987.
Γίνονται βήματα και στις υποδομές αλλά και στην κατασκευή γηπέδων, που είναι κάτι πολύ σημαντικό. Μέσα σε αυτό το διάστημα βέβαια έχουν γίνει μεγάλες νίκες και επιτυχίες. Βγήκε ένας νεαρός παίκτης που πήγε στο ΝΒΑ, ο Μπιτάτζε, ενώ υπάρχει και ένας άλλος παίκτης, ο οποίος ήταν για λίγο μαζί μας, αλλά πιστεύουμε πως θα τα καταφέρει, ο Μαμουκελασβίλι (δήλωσε συμμετοχή στο φετινό ντραφτ του ΝΒΑ) και γενικά προσπαθούμε να βάλουμε νέο αίμα. Με την απώλεια των Σανικίτζε, Μαρκοϊσβίλι και Πατσούλια έφυγαν τρία μεγάλα ονόματα και μέσα από την παραγωγική διαδικασία ευελπιστούμε να καλύψουμε αυτό το κενό”.
– Πάμε λίγο στον ηγέτη της ομάδας και έναν από τους κορυφαίους παίκτες στην Ευρωλίγκα και σίγουρα στο top 3 που έχει αναδείξει το μπάσκετ της χώρας, τον Τόκο Σενγκέλια. Πώς είναι το να κοουτσάρει κανείς έναν τέτοιο παίκτη;
“Το να έχεις έναν παίκτη σαν τον Σενγκέλια στην ομάδα είναι ευλογία. Είναι ένας παίκτης σπάνιος και αφοσιωμένος επαγγελματίας. Ολη του η ζωή είναι το μπάσκετ και δεν σταματάει να δουλεύει ποτέ. Το καλοκαίρι βλέπουμε παίκτες να χαλαρώνουν, εκείνος δεν σταματά ποτέ. Θα προσλάβει προπονητή και γυμναστή για να κάνει προπόνηση και να βελτιώσει τις αδυναμίες του, θα δώσει το παρών στο καλοκαιρινό καμπ της Εθνικής, έστω και για λίγο, ώστε να δουλέψουμε μαζί του. Είναι πολύ αφοσιωμένος στην Εθνική ομάδα και την πατρίδα του. Είναι ένας παίκτης εύκολος να τον κοουτσάρεις. Είναι παίκτης του προπονητή και παικτικά είναι ένας ολ αράουντ φόργουορντ που κάνει πολλά. Μπορεί να κατεβάσει τη μπάλα να σκοράρει, να πάρει ριμπάουντ να παίξει άμυνα. Είναι ο σταρ και ο ηγέτης μας και είμαι πολύ χαρούμενος που έχουμε μαζί με τον Λιμνιάτη ένα τόσο μεγάλο ταλέντο που μας λύνει τα χέρια σε πολλά πράγματα”.
– Με αφορμή την μεταγραφή του στην ΤΣΣΚΑ είχαν γίνει κάποιες δηλώσεις από την πρόεδρο της Γεωργίας και γενικότερα είχε δημιουργηθεί μια ένταση. Εσείς που τον έχετε ζήσει από τόσο κοντά, πώς το εκλάβατε όλο αυτό;
“Εγώ λέω απλά πως ο αθλητισμός ενώνει. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την πολιτική. Ο Τόκο είναι ένας αθλητής που έχει δώσει την ψυχή του για την πατρίδα του. Ένας αθλητής που πήρε πρωτάθλημα με την Μπασκόνια και αμέσως έβαλε τη σημαία της χώρας του στην πλάτη του. Ένας αθλητής που ούτε μια ώρα μετά το πρωτάθλημα μου έστειλε μήνυμα και μου είπε «κόουτς ανυπομονώ να ζήσουμε τέτοιες στιγμές και με την Εθνική μας». Δεν υπάρχουν λόγια για τον πατριωτισμό αυτού του παιδιού και δεν υπάρχει θέμα συζήτησης. Είναι πιο πατριώτης από όλους τους Γεωργιανούς και πρεσβεύει τη χώρα του με τον καλύτερο τρόπο. Είναι διαφήμιση για την ίδια την χώρα το ότι ο ίδιος αγωνίζεται σε αυτό το τοπ επίπεδο. Δεν πιστεύω λοιπόν πως στέκουν σχόλια εις βάρος ενός τέτοιου αδαμάντινου χαρακτήρα και ενός ανθρώπου που πρεσβεύει με τον καλύτερο τρόπο τη χώρα του παντού. Θα έλεγα πως το μήνυμα είναι ότι ο αθλητισμός ενώνει και δεν πρέπει να εμπλέκεται η πολιτική σε αυτό”.
– Βλέπουμε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό να κάνουν τις κινήσεις τους και να ετοιμάζονται για τη νέα σεζόν στην Ευρωλίγκα. Πώς βλέπετε τον σχεδιασμό τους μέχρι στιγμής;
“Πρώτα από όλα χαίρομαι που και οι δύο μεγάλες ομάδες έχουν Έλληνες προπονητές. Οι Έλληνες προπονητές έχουν δείξει πολύ καλά δείγματα σε όλη την Ευρώπη και δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν συμπατριώτες μας σε πολλές ομάδες υψηλού επιπέδου. Έχουμε δει συμπατριώτες μας προπονητές να κατακτούν την Ευρωλίγκα, αλλά και άλλους τίτλους, δείχνοντας πως ανήκουν στην Ελίτ των προπονητών.
Για τον Παναθηναϊκό είναι μεταβατική περίοδος γιατί θα πορευτεί με διαφορετικό μπάτζετ, με Έλληνες προπονητές που θα παλέψουνε με λιγότερα θα έλεγα όπλα, αλλά και με προσπάθεια ομαδική να φέρουν το καλύτερο αποτέλεσμα. Εδώ θέλει περισσότερη υπομονή λοιπόν. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού είναι απαιτητικοί, η ομάδα για αρκετά χρόνια έδειξε καλά δείγματα γραφής και είναι ένα μεγάλο κλαμπ. Παρόλα αυτά χρειάζεται υπομονή. Δεν υπάρχουν τα μεγάλα ονόματα, έχουν γίνει μεταγραφές με σύνεση και θα στηριχθεί αρκετά στους Έλληνες παίκτες.
Τώρα, πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό, έχει ένα προπονητή και ένα σταφ ελληνικό, με εμπειρία που έχουν μεγάλες επιτυχίες και δεν χρειάζεται να πούμε παραπάνω λόγια. Και εδώ έχουν γίνει κινήσεις προσεκτικές και με σύνεση. Επιπλέον η επιστροφή του Σλούκα δίνει μεγάλη ώθηση καθώς είναι ένας παίκτης που γνωρίζει το περιβάλλον και είναι υψηλού επιπέδου. Πιστεύω πως και οι δύο ομάδες θα είναι καλύτερες από πέρσι”.
– Είστε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κοουτσάρισε ομάδα του εξωτερικού στην Ευρωλίγκα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ήσασταν εκείνος που.. άνοιξε τον δρόμο;
“Χαίρομαι που μπόρεσα να βρεθώ πρώτος σε μια ομάδα Ευρωλίγκας, εκείνη η ομάδα να πάρει τίτλους και να δοθεί η δυνατότητα για επιτυχημένη συνέχεια και από άλλους Έλληνες προπονητές. Υπήρχαν πολύ δύσκολες συνθήκες, καθώς όλοι γνώριζαν πως η Ζαλγκίρις, επί προεδρίας Ρομανόφ, ήταν μια αποστολή… αυτοκτονίας, όμως η ομάδα άντεξε, πήρε τρεις τίτλους μετά από τρία χρόνια ανομβρίας και ταυτόχρονο πήρε την wild card για την Ευρωλίγκα. Θα έλεγα πως η επιτυχημένη πορεία της ομάδας τότε άνοιξε τον δρόμο και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί οι Έλληνες δείχνουμε πως έχουμε γνώση του αθλήματος και στις αποστολές που αναλαμβάνουμε, ακόμα και στις δύσκολες, μπορούμε να πετύχουμε”.
– Πάμε ακόμα πιο πίσω και στα χρόνια στου στον Πανελλήνιο, με τον οποίο φτάσατε μέχρι το Final Four του EuroCup. Τι θυμάστε από όλο αυτό;
Ήταν πραγματικά η ομάδα που δεν θα ξεχάσω ποτέ και θα είναι μέσα στην καρδιά μου. Ο Πανελλήνιος είχε εξαγοράσει το συμβόλαιό μου τότε από το Παρίσι στα μέσα της σεζόν και στην συνέχεια το επέκτεινε για ακόμα ένα χρόνο. Τότε επέστρεψα από το εξωτερικό για να μπω στο ελληνικό πρωτάθλημα και σε μια προσπάθεια που γινόταν τότε από τον Πανελλήνιο. Ήταν μια ομάδα καλά οργανωμένη παρότι ήταν μεσαίου βεληνεκούς. Από τον Ιάκωβο Φιλιππούση, μέχρι τον πρόεδρο τον Μίνωα Κυριακού, οι οποίοι έδωσαν τα εχέγγυα στην ομάδα και σε εμένα εμπιστοσύνη στο έργο μου. Αυτό είναι κάτι που το χρειάζεται πάντα ένας προπονητής και δεν υπάρχει στις μέρες μας. Φέτος, όπου αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς μια ομάδα σαν το Περιστέρι, χωρίς κανέναν λόγο και αιτία διέκοψε μια συνεργασία στο καλύτερο σημείο της. Εδώ κλείνει η παρένθεση. Ο Πανελλήνιος λοιπόν φτιάχτηκε με καλούς Έλληνες παίκτες, με υπομονή, με σωστές κινήσεις στους ξένους και με υπομονή. Μια ομάδα που είναι ενωμένη μπορεί να πετύχει πολλά. Ανοίξαμε το δρόμο και σε άλλες ομάδες να πιστέψουν πως με οργάνωση και σωστή δουλειά όλα γίνονται. Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνες τις χρονιές. Δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιον παίκτη γιατί όλα τα παιδιά βοήθησαν πάρα πολύ στο να χτιστεί μια ομάδα δυνατή και αγαπημένη”.
– Τι έχει πάει λάθος και δεν έχουμε δει ξανά κάποια ομάδα αυτού το βεληνεκούς να κάνει αντίστοιχες πορείες;
“Λείπει η υπομονή από τους παράγοντες και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν βοηθάει ούτε τις ομάδες ούτε τους προπονητές. Όταν ένας κόουτς νοιώσει ασφάλεια και πίστη στο άτομό του, τότε μαθηματικά τα αποτελέσματα έρχονται. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ομάδες που έδειξαν υπομονή είδαν και αποτελέσματα. Το θέμα είναι και να γίνονται σωστές επιλογές και να υπάρχει οργάνωση. Πλέον πιστεύω πως οι ομάδες έχουν αρχίσει να λειτουργούν πιο σωστά. Παλιά για παράδειγμα δεν υπήρχε τμήμα σκάουτινγκ, το οποίο πιστεύω πως είναι υποχρεωτικό να υπάρχει. Για να γίνουν σωστές κινήσεις πρέπει να υπάρχει διαδικασία και όχι απλά το να ψάξεις το καλοκαίρι για παίκτες. Χρειάζεται σωστή υποδομή στους μικρούς ώστε να βγαίνουν αθλητές και να μην ξοδεύονται χρήματα μεταγραφών για γηγενείς παίκτες. Στη Ζαλγκίρις είχε γίνει μεγάλη δουλειά τότε στους μικρούς. Είχαμε κάνει προπονήσεις δύο μήνες με τους μικρούς και μετά κάναμε μια επιλογή. Θυμάμαι είχαμε δώσει τον Ουλάνοβας να παίξει αλλού για λίγο και τον Λεκαβίτσιους να παίξει στην δεύτερη ομάδα. Έτσι χτίζονται οι ομάδες. Όλοι ζητούν τα αποτελέσματα σε μια μέρα, αλλά θαύματα δεν γίνονται. Η ΑΕΚ έχει καταφέρει να κατακτήσει τίτλους και αυτό είναι σημαντικό για το ελληνικό μπάσκετ. έχει μάλιστα την δυνατότητα να φέρει κι άλλον έναν με το Final 8, όμως δεν πρέπει να έχουμε πυροτεχνήματα. Χρειάζεται σωστή δουλειά και οργάνωση, γιατί αυτά φέρνουν και τις επιτυχίες”.
-Θεωρείτε πως αυτή είναι και η αιτία που το ελληνικό μπάσκετ έχει φθίνουσα πορεία, ή υπάρχουν και άλλα πιο… βαθιά προβλήματα;
“Υπάρχουν κι άλλα που πρέπει να λυθούν. Όταν λέμε για οργάνωση ας ξεκινήσουμε από την διοργανώτρια αρχή, στην οποία υπάρχουν πάρα πολλά κενά. Υπάρχουν νόμοι που δεν τηρούνται. Δεν πιστεύω πως θα τηρηθούν άμεσα. Με ημίμετρα δεν γίνεται κάτι. Πιστεύω πως όταν οι ομάδες κάτσουν μαζί, συζητήσουν και βρούνε τρόπο να αλληλοβοηθηθούν και να τηρήσουν τους νόμους. Τότε θα έχουμε κάποιο αποτέλεσμα. Γενικότερα στην Ελλάδα υπάρχουν νόμοι αλλά για να είμαστε ειλικρινείς δεν τηρούνται. Υπάρχουν νόμοι χωρίς τιμωρία και έτσι υπάρχει ανομία. Οι Έλληνες μπορούν να τα καταφέρουν παντού, όμως στην Ελλάδα δεν τηρούνται όσα πρέπει”.
– Είδαμε ένα πρωτάθλημα στο οποίο ο Ολυμπιακός δεν έλαβε μέρος. Πώς το είδατε αυτό; Το να υπάρχει δηλαδή πρωτάθλημα χωρίς έναν από τους μεγάλους;
“Η έλλειψη μιας ομάδα σαν τον Ολυμπιακό αυτόματα μειώνει και το πρεστίζ. Εγώ θα το πω λίγο διαφορετικά, επειδή έζησα στην Λιθουανία αρκετά, η Ζαλγκίρις χωρίς την Ρίτας θα ήταν ένα πρωτάθλημα που του λείπει το αλατοπίπερο. Όταν λείπει μια από τις δύο μεγάλες ομάδες μειώνεται η αίγλη του πρωταθλήματος, έχουμε λιγότερους χορηγούς, κάτι που πλήγει όλες τις ομάδες. Επιπλέον, θεωρώ πως ο ανταγωνισμός σε κάνει καλύτερο και σε δυναμώνει. Όποια από τις μεγάλες και να έλειπε, καταλαβαίνουμε πως είναι πληγή. Δεν θέλω και δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες αλλά ήταν τεράστια πληγή η απουσία του Ολυμπιακού. Βλέπουμε στην Ισπανία όπου όλες οι ομάδες είναι ανταγωνιστικές, τηρούνται οι νόμοι, όλες εξοφλούν παίκτες και προπονητές, οπότε υπάρχει… μπάσκετ. Εδώ οι περισσότεροι είναι απλήρωτοι και όλα θεωρούνται φυσιολογικά. Αυτό είναι λάθος δρόμος και αν αυτά θεωρούνται φυσιολογικά, τότε πορευόμαστε προς την καταστροφή”.
– Πώς είδατε την διοργάνωση του Basketball Champions League;
“Μου άρεσε πάρα πολύ το BCL. Είναι ένα πρωτάθλημα που αναπτύσσεται συνεχώς. Διορθώνει επίσης τα λάθη τους και φέτος είδαμε μια ακόμα αναβάθμιση με μεγαλύτερα ονόματα, ακόμα και αν έχουν προβλήματα αυτή την δεδομένη στιγμή. Είμαι χαρούμενος που υπάρχει το BCL με αυτές τις ομάδες πλέον και θεωρώ πως θα αναπτύσσεται όλο και περισσότερο. Βέβαια καλό είναι κάποια στιγμή το μπάσκετ να είναι και πάλι ενωμένο. Δεν είναι όμορφο να υπάρχει διχασμός ανάμεσα σε Ευρωλίγκα και FIBA. Το δίπολο θεωρώ πως δημιουργεί προβλήματα στο μπάσκετ. Το BCL λειτούργησε καλά, με υγεία και πιστεύω πως όλο και θα ανεβαίνει. Ελπίζω στο μέλλον οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις να είναι ενωμένες και να μην υπάρχουν κλειστές λίγκες, ώστε να μπορέσει να προχωράει το μπάσκετ”.
– Είσαστε προπονητής εδώ και 34 χρόνια. Έχουν υπάρξει κάποιοι άλλοι προπονητές που σας έχουν επηρεάσει και από τους οποίους έχεις πάρει στοιχεία;
“Επειδή το μπάσκετ αλλάζει διαρκώς, δεν ξέρω αν μπορώ να πω συγκεκριμένα ονόματα. Από την Αμερική θα πω ο Πόποβιτς, ο Κοκόσκοφ, με τον οποίο έχουμε φιλική σχέση εδώ και χρόνια, ο Σνάιντερ των Τζαζ, ο κόουτς Μαλόουν που ήμουν μαζί του στο Σακραμέντο και πήραμε το Σάμερ Λιγκ τότε. Επίσης, ο κόουτς Ομπράντοβιτς, με τον οποίο εκτός από αντίπαλοι, με έχει βοηθήσει πολύ, έχουμε συζητήσει για πολλά πράγματα και έχω παρευρεθεί και στις προπονήσεις του στην Φενέρ. Είναι γενικά πολλοί. Ο Σίτο Αλάνσο είναι πολύ καλός μου φίλος με σπουδαίες μπασκετικές ιδέες. Πολλοί προπονητές μου έχουν δώσει ερεθίσματα θα έλεγα, όμως ένας προπονητής δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει. Με την δουλειά, την σκέψη και την ανταλλαγή απόψεων γίνεσαι καλύτερος και κερδίζεις κάτι. Αυτό το κάτι μετά πρέπει να σκεφτείς πώς θα το χρησιμοποιήσεις. Πρέπει να βρεις και δικές σου ιδέες. Έχω μια άψογη συνεργασία στην Γεωργία με τον Γιώργο Λιμνιάτη και θεωρώ πως έχουμε προχωρήσει πολλά πράγματα. Είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία με τον Σάββα τον Καμπερίδη στο Περιστέρι όπου μπορέσαμε να δουλέψουμε και να σκεφτούμε κάποια πράγματα περισσότερο. Θεωρώ πως ο κόουτς που σταματάει να δουλεύει και θεωρεί πως είναι πολύ καλός, δεν έχει τύχη.
Θέλω επίσης να αναφέρω λίγο ξεχωριστά τον Θεόδωρο Ροδόπουλο. Ήταν πνευματικός μου πατέρας σε πολλά σημαντικά στο μπάσκετ, που με έκαναν να σκεφτώ και μου έδωσαν μεγάλη ώθηση. Πολλά κομμάτια της φιλοσοφίας μου τα πήρα από συζητήσεις που έχουμε κάνει και βοήθεια που μου έδωσε. Εκτός αυτού, μου άνοιξε πολλές πόρτες στην Αμερική. Πραγματικά του χρωστάω πολλά.
Θέλω να αναφέρω και μερικούς προπονητές που με βοήθησαν να αναρριχηθώ ψηλά, όπως ο κόουτς Φόσκωλος, ο Πετρόπουλος, ο Ιωαννίδης. Είναι τρεις Έλληνες προπονητές που με βοήθησαν να φτάσω σταδιακά στην υψηλότερη βαθμίδα. Δεν μπορώ να τους ξεχνάω και να μην τους αναφέρω με αγάπη”.
– Μιλήσατε για προπονητές του ΝΒΑ και για τις επαφές που σας βοήθησε να κάνετε ο κόουτς Ροδόπουλος. Δεν σκεφτήκατε ποτέ να κάνεις το βήμα και να δοκιμάσετε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού;
“Πάντα είναι στο μυαλό μου. Η αλήθεια είναι πως είχα κάποιες προτάσεις. Μου είχαν προτείνει να αναλάβω χεντ κόουτς στην αναπτυξιακή ομάδα των Χιούστον Ρόκετς και πέρσι είχα κάτι αντίστοιχο, ενώ μετά την υπογραφή μου στο Περιστέρι είχα πρόταση να πάω βοηθός σε ομάδα του ΝΒΑ. Είναι κάτι που το έχω στο μυαλό μου. Πιστεύω πως θα έρθει η ώρα αλλά κάποια πράγματα τα ζυγίζουμε σαν προπονητές και σαν άνθρωποι, γιατί καταλαβαίνετε πως το να δουλέψεις εκεί σημαίνει πως θα πρέπει να μετακομίσει όλη η οικογένειά σου και να αλλάξει όλος ο τρόπος ζωής και σκέψης. Το να είσαι προπονητής στο ΝΒΑ έχει ταξίδια και συνεχόμενα παιχνίδια, οπότε και πρέπει να είναι όλη η οικογένεια έτοιμη για αυτό. Ελπίζω σύντομα αυτό να συμβεί στην καριέρα μου. Θέλω όμως πρώτα να ολοκληρώσω την δουλειά με την Εθνική Γεωργίας στο Ευρωμπάσκετ το 2022 και μετά θα το δω πιο εμπεριστατωμένα”.
Τέλος, ίσως η πιο δύσκολη ερώτηση. Έχετε μια καριέρα 34 ετών. Μπορείτε να μας ξεχωρίσετε τις τρεις κορυφαίες σας αναμνήσεις;
“Πράγματι είναι δύσκολη ερώτηση, γιατί έχω περάσει καλά σε πολλές ομάδες. Το πρώτο είναι σίγουρα τα 7 χρόνια στην υποδομή στον Πανιώνιο. Όταν ένας προπονητής γαλουχεί παιδιά και σαν ανθρώπους αλλά και σαν αθλητές και αυτά τα παιδιά κατακτούν πρωταθλήματα εκείνη την εποχή, παίζουν μετέπειτα σε αντρικές ομάδες και κάποιοι από αυτούς, όπως ο Κικίλιας προχωρούν σε άλλους ορίζοντες όπως είναι η πολιτική, είναι πολύ όμορφο. Θυμάμαι και κρατάω το πώς ήμασταν τότε που παίζαμε σε ανοιχτά γήπεδα, το πώς αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον. Πράγματα που δεν υπάρχουν στη νέα γενιά. Πλέον τα παιδιά παίζουν επί το πλείστον σε κλειστά γήπεδα, ενώ μεγαλώνουν και διαφορετικά, γιατί τα ηλεκτρονικά έχουν πάρει τη θέση της μπάλας και του τρόπου που μεγαλώσαμε εμείς.
Δεύτερος μεγάλος σταθμός ήταν ο Πανελλήνιος. Όλα τα παιδιά και εγώ δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις επιτυχίες και τον τρόπο που φτάσαμε σε αυτές. Τώρα τρίτη ανάμνηση δεν ξέρω τι θα έβαζα. Η Ζαλγκίρις ήταν μεγάλη εμπειρία για εμένα. Πρωτοπήγα στην Ευρωλίγκα, γεννήθηκε εκεί ο μικρός μου γιος, η αγάπη του κόσμου και η λατρεία προς το πρόσωπό μου δεν ξεχνιέται. Θυμάμαι πως οι νοσοκόμοι με έβαλαν να υπογράψω στην καρδιά τους, κάτι που ήταν πολύ συγκινητικό και δεν μπορώ να ξεχάσω. Φυσικά θα πω και την Εθνική Γεωργίας. Όλα τα παιδιά, οι άνθρωποι και όλο το κράτος, γιατί η ομοσπονδία είναι κάτω από το κράτος, είναι όλοι δεμένοι, ενωμένοι και υπάρχει αγάπη ανάμεσά μας. Ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ έμεινε 8 χρόνια. Στο Ευρωμπάσκετ θα συμπληρώσω 7 χρόνια, οπότε είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μου”.