Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Το Μάλι είναι στον μεγάλο τελικό του Παγκόσμιο Κυπέλλου U19, αποτελώντας μίας μοναδική και ευχάριστη ιστορία, που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να μας χαρίσει!
Λίγες ώρες πριν τη μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία του μπάσκετ της χώρας, ο αρχηγός της Εθνικής U19, Μάρτιν Ντιακιτέ μίλησε για κάτι άλλο, φαινομενικά άσχετο με την τεράστια επιτυχία της ομάδας του. Όμως, άμεσα σχετικό με την προσπάθεια του ίδιου και των συμπαικτών του.
Μία απουσία, ένα άσχημο παιχνίδι της μοίρας, που πείσμωσε ακόμα περισσότερο τους Αφρικανούς. Ένας συμπαίκτης και φίλος που δεν είναι στη Κρήτη, αλλά θα είναι το ισχυρότερο κίνητρο για όλη την ομάδα στον τελικό.
Ο Μουμπάρακ…
Διαβάστε όσα αναφέρει ο Ντιακιτέ, σε ένα κείμενο που αξίζει να τη προσοχή σας:
”Συναντηθήκαμε στις 3 Αυγούστου του 2018. Έφτασα στο Μπαμάκι κατά τη διάρκεια της νύχτας, για να ξεκινήσει η προετοιμασία για το Πρωτάθλημα U18 της Αφρικής με το Μάλι. Δεν είχαμε το δικαίωμα να διαλέξουμε δωμάτια ή συγκατοίκους. Δεν ήξερα με ποιον από τους 16 της προεπιλογής θα μοιραστώ το δωμάτιο. Ο Μουμπαρακ ήταν έναν χρόνο μικρότερος και ο προπονητής επέλεξε επίτηδες να με βάλει μαζί του στο δωμάτιο. Αργότερα, έμαθα ότι είχε τους δικούς του λόγους: Είναι ένας νεαρός άνδρας, γεμάτος δυνατότητες, αλλά μπορεί εύκολα να επηρεαστεί. Θέλω να τον προσέχεις και να είσαι σίγουρος ότι είναι επικεντρωμένος στην προετοιμασία μου είπε.
Ανακάλυψα τη εξέλιξη αυτού του νεαρού παίκτη. Γεννήθηκα στη Γαλλία και πάντα ζούσα εκεί, η κουλτούρα είναι διαφορετική, αλλά αμέσως κατάλαβε ο ένας τον άλλον πολύ καλά. Μου έμαθε λέξεις της τοπικής διαλέκτου (Μπαμπάρ) και είχαμε πολλές συζητήσεις. Μιλούσαμε για τα πάντα, αλλά κυρίως για το μπάσκετ. Συγκρίναμε τις κουλτούρες των χωρών που ζούμε, επικεντρωθήκαμε πολύ στη Γαλλία. Όπως όλοι οι παίκτες που παίζουν στο Μάλι, έτσι και ο Μουμπάρακ, ονειρευόταν πολύ. Και ακόμα το κάνει. Ονειρεύεται να πάει στο εξωτερικό και να παίξει, ειδικά στη Γαλλία. Μου έκανε πολλές ερωτήσεις για το αγωνιστικό επίπεδο εκεί, το στυλ κλπ. Στη πραγματικότητα, γίναμε καλοί φίλοι, περάσαμε χρόνο βλέποντας ταινίες, γελώντας και χορεύοντας στο δωμάτιο. Στο τέλος του καμπ, το οποίο κράτησε 3 εβδομάδες, και οι δύο επιλεχθήκαμε για την διοργάνωση. Ήταν ένα ιδιαίτερο Αφρικανικό πρωτάθλημα, μπροστά στον λαό μας. Το να κερδίσουμε το τρόπαιο στην χώρα μας, ήταν ιδιαίτερη στιγμή. Μία στιγμή, που ο χρόνος σταμάτησε στις ψυχές μας!
Είναι πολύ δύσκολο για εμένα να μην νιώθω ένοχος ξέροντας και βλέποντας τις συνθήκες στη Γαλλία και γενικά στην Ευρώπη. Είναι δύσκολο να μην σκέφτομαι εκείνον και τους άλλους παίκτες, που δεν ήταν τόσο τυχεροί.
Αλλά πρέπει να πω κάτι. Παρά την φτώχεια και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, δεν άκουσα ποτέ τον Μουμπάρακ να παραπονιέται για κάτι. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι στη Γαλλία παραπονιόμαστε περισσότερο…
Mετά από αυτά κρατήσαμε επαφή. O Mουμπάρακ εργαζόταν σκληρά, ήθελε να πετύχει τον απόλυτο στόχο, ήθελε -ότι κι αν συμβεί- να βρίσκεται με την ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ελλάδας. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, όταν επέστρεψα στις 29 Μαΐου, αυτή τη φορά για την προετοιμασία πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο, ήμουν πολύ χαρούμενος επειδή είχα βρει ξανά τον αδελφό μου και μοιραζόμασταν και πάλι το ίδιο δωμάτιο. Η κοινή μας ζωή είχε επιστρέψει, είχαμε ξανά τις αγαπημένες μας συνήθειες, αυτές που αγαπούσαμε να κάνουμε μαζί. Προφανώς και μιλήσαμε πάρα πολύ για ό,τι είχαμε πετύχει την προηγούμενη χρονιά. Τώρα ονειρευόμασταν κάτι άλλο, ονειρευόμασταν να γράψουμε ιστορία στο παγκόσμιο μπάσκετ παρέα!
Η εξέλιξη του Μουμπάρακ ήταν τρομερή, εκτελούσε εξαιρετικά και τα ποσοστά του ήταν πάρα πολύ καλά. Ήταν έτοιμος για το Παγκόσμιο Κύπελλο, ήταν σχεδόν εκεί. Αλλά 10 μέρες πριν αναχωρήσουμε, τραυματίστηκε στο γόνατο. Πρέπει να επισημάνω κάτι κάπου εδώ: είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι το μπάσκετ είναι ένας τρόπος ζωής για εκείνον, ένας τρόπος για να βοηθήσει την οικογένειά του. Αντιμετώπισε το Παγκόσμιο Κύπελλο σαν μία πρόκληση, να κάνει δηλαδή το όνειρό του πραγματικότητα. Το όνειρο το οποίο θα τον έφερνε στη Γαλλία. Ξέρετε τι έκανε όταν όλοι κοιμόμασταν; Ήταν στο γήπεδο και βελτίωνε το σουτ του στις 5:00 το πρωί, πέρα από τις δύο προπονήσεις που είχαμε όλοι στην ομάδα. Όταν ξυπνούσα στις 7:00 για να πάρω το πρωινό, ήταν ήδη.
Έγινα μάρτυρας της τρομερής προσπάθειάς του για να επιστρέψει. Δεν τα κατάφερε, αλλά προσπάθησε. Λίγο μετά ήρθε η ετυμηγορία των γιατρών: o Mουμπάρακ δεν μπορούσε να πάρει μέρος στην διοργάνωση. Δεν μπορώ να σας εξηγήσω τα συναισθήματά του. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έπρεπε να ήσασταν εκεί για να καταλάβετε. Ο κόσμος ο κόσμος του κατέρρευσε, τα όνειρά του διαλύθηκαν και επέστρεψε στη σκληρή πραγματικότητα. Προσπάθησα πάρα πολύ να αποδεχτώ τα νέα, δεν μπορούσα να πιστέψω τη μοίρα του. Αξίζει πολλά περισσότερα και πολύ περισσότερο από όλους τους άλλους να βρίσκεται εκεί. Αλλά δεν είναι… Η ιστορία του με επηρέασε πάρα πολύ και παρά το γεγονός ότι δεν μπορούσε να συμμετάσχει, έμεινε με την ομάδα μέχρι τελευταία στιγμή, μέχρι την αναχώρηση.
Η πνευματική του δύναμη και το ομαδικό πνεύμα, αλλά και η συγκέντρωση και αφοσίωσή του στο μπάσκετ, με εμπνέουν κάθε ώρα και στιγμή, κάθε μέρα κάθε λεπτό που παίζω εδώ στην Κρήτη. Το κάνω για τον Μουμπάρακ. Στη μνήμη του. Είναι στο παρκέ με μας είναι στις σκέψεις μας, παρόλο που δεν είναι στην πραγματικότητα εδώ. Δεν πιστεύω ότι αξίζω να ξεκουράζομαι ούτε μία στιγμή. Ξέρετε γιατί; Επειδή ξέρω ότι αυτός θα πέθαινε στο γήπεδο για την ομάδα, εάν χρειαζόταν. Αυτός είναι επίσης ένας λόγος που ξέρω ότι θα επιστρέψει από αυτή την αδικία. Ξέρω ότι ο Μουμπάρακ θα εκπληρώσει τα όνειρά του!
Για τον αδελφό μου…”