Του Δημήτρη Μιναρετζή/ info@eurohoops.net
Δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλη Εθνική ομάδα να έχει πετύχει τόσες πολλές ανατροπές στην ιστορία της. Τόσα πολλά καλάθια νίκης που έστελναν κατά καιρούς στο καναβάτσο μεγάλους ή ασθενέστερους αντιπάλους. Λες και το κάναμε επίτηδες. Να κρατάμε το μύθο της “αρνείται να πεθάνει” ομάδας μέχρι και τις μέρες μας.
Έχει μπει στο dna μας αυτό το μπασκετικό “μαρτύριο” που σχεδόν πάντα βρίσκει νικητές εμάς. Από το 1987 ως ακόμα και φέτος στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ, η Εθνική μας ομάδα έχει πετύχει ένα σωρό τέτοια σουτ που εκτόξευσαν τους σφυγμούς όλων μας (κι εμείς φίλαθλοι μαζί σας είμαστε) στους 150 και χρειαστήκαμε ώρες για να συνέλθουμε.
Καμπούρης, Φάνης, Φασούλας, Αλβέρτης, Χαρίσης, Ζήσης Παπαλουκάς, Σπανούλης, Αθηναίου, Παπανικολάου και φυσικά ο… βάλτο αγόρι μου Δημήτρης Διαμαντίδης.
Αυτά σκεφτήκαμε. Αυτά είναι που μας έμειναν στη μνήμη. Κρίθηκαν μετάλλια, νίκες επικού χαρακτήρα, προκρίσεις που σκόρπισαν ενθουσιασμό, αθλητική ηδονή, ευδαιμονία.
Έχετε την… ψυχραιμία να τα δείτε; Να τα θυμηθείτε; Η τρίχα… κάγκελο και πάμε να τα ζήσουμε για μία ακόμα φορά ενόψει της έναρξης του Μουντομπάσκετ (σ.σ. μιλάμε για σουτ σε όλες τις διοργανώσεις κι όχι μόνο στο Παγκόσμιο βεβαίως).
Αργύρης Καμπούρης 1987
“Η μπάλα στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα”. Η φωνή ανήκει φυσικά στον αείμνηστο Φίλιππο Συρίγο. Μένουν τέσσερα δεύτερα για να τελειώσει το έπος του τελικού στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1987. Ο άσος του Ολυμπιακού έχει κερδίσει δύο βολές στο τέλος της παράτασης. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει φτάσει ως το κέντρο και του φωνάζει. “Βάλτες και τις δύο”. Πιο… κουλ βολές δεν έχουμε δει. Άγγιχτες που λέγαμε οι παλιότεροι. Το σκορ στο 103-101, το ΣΕΦ σαν ηφαίστειο εκρηγνύεται και η Ελλάδα κατακτάει το χρυσό μετάλλιο…