Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Αυτή η ήττα πόνεσε πολύ, γιατί μας προσγείωσε απότομα και με το νυν φορμάτ του Παγκοσμίου κυπέλλου, ακόμα κι αν νικήσουμε τη Νέα Ζηλανδία και μεταβούμε στον επόμενο όμιλο, το αποτέλεσμα με τη Βραζιλία το κουβαλάμε, μας στήνει με τη πλάτη στο τοίχο και πλέον ξέρουμε ότι δεν εξαρτιόμαστε μόνο από τα δικά μας αποτελέσματα.
Δυστυχώς τα μεγάλα λόγια από τις μεγάλες πράξεις απέχουν πολύ και εδώ δεν μιλάμε καν για μεγάλη νίκη. Η εθνική ομάδα είχε να αντιμετωπίσει ένα αντίπαλο με περηφάνια, με 3-4 πολύ έμπειρους αλλά και μεγάλους ηλικιακά παίκτες και μια τακτική αμιγώς ευρωπαϊκή, αλλά προβλέψιμη.
Μόνο που η προβλέψιμη τακτική είναι εξόχως πιο αποτελεσματική από τη μη κατεύθυνση και αντίδραση, που είδαμε από την πλευρά της Ελλάδας. Γιατί, δίνει στους παίκτες αυτοπεποίθηση και συγκεκριμένους στόχους ανά κατοχή. Αυτό συνέβη στη Βραζιλία με τον Πέτροβιτς και τους παίκτες του.
Στην δικιά μας πλευρά είδαμε πανικό, θολούρα, απότομο κλείσιμο του ροτέσιον, έλλειψη αντιδράσεων και ιδεών, το χειρότερο κατά την δική μου άποψη, μεγάλη ανασφάλεια. Και η ανασφάλεια με μαθηματική ακρίβεια μεταβιβάζεται από τον πάγκο στο παρκέ.
Το χειρότερο δεν είναι πως η εθνική ηττήθηκε στο πρώτο μόλις ματς που υπήρχε το “πρέπει” απέναντι σε μια συμπαγή ομάδα που έχει ρόλους, χημεία και κάποιες προσωπικότητες. Ούτε είναι το χειρότερο πως μέσα σε λίγα λεπτά ο βατός κατά τα φαινόμενα στόχος της πρόκρισης στην οκτάδα, τώρα έγινε γρίφος για δυνατούς λύτες και πραγματικά δύσκολη υπόθεση για μας.
Το χειρότερο από όλα είναι πως χάσαμε χωρίς να ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΜΕ το παραμικρό από όσα πλεονεκτήματα διαθέτουμε γενικά ως ομάδα και ειδικά απέναντι στη Βραζιλία, χωρίς να προσπαθήσουμε να κάνουμε εμείς τη Βραζιλία να ακολουθήσει δικά μας σχήματα, χωρίς να δοκιμάσουμε ως αντίδραση στη τακτική τους πράγματα που μοιάζουν αυτονόητα.
Από τη μια πλευρά είδαμε μια ομάδα που εξάντλησε τις δυνατότητές της ομαδικά και ατομικά και έβγαλε από τη μύγα… ξύγκι και από την άλλη εμείς, μια ομάδα που από πλευράς τακτικής και αντίδρασης ήταν απλά παρατηρητής της εξέλιξης, χωρίς νεύρο – απάντηση στην σκληράδα των Βραζιλιάνων, χωρίς προσαρμογές, χωρίς να δημιουργήσουμε το παραμικρό πρόβλημα στην στρατηγική που είχε ο Πέτροβιτς και δεν την διαφοροποίησε, ούτε όταν βρέθηκε πίσω με 17 πόντους.
Αυτό είναι το πιο απογοητευτικό συμπέρασμα, γιατί αν σε διάστημα 5 εβδομάδων προπονητικό τιμ και παίκτες δεν έχουν δουλέψει στο πως να “διαβάζουν” καταστάσεις και να αντιδρούν σε μια δύσκολη περίσταση, είναι πολύ δύσκολο να βρουν τρόπο να το κάνουν από εδώ και πέρα σε καθεστώς πίεσης και χωρίς χρόνο για πολλή δουλειά τακτικής στις προπονήσεις που μεσολαβούν των αγώνων.
Το να χάνεις και να ξεθωριάζει το όνειρό σου και ο στόχος σου από ένα σύνολο με καλύτερους παίκτες, είναι απόλυτα αποδεκτό και ιδίως στο μπάσκετ, συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις.
Το να χάνεις και να εκτροχιάζεσαι ενώ τα όπλα που διαθέτεις αντικειμενικά και όχι υποκειμενικά είναι ξεκάθαρα περισσότερα από εκείνα του αντιπάλου – τον οποίο ξέρεις ότι θα αντιμετωπίσεις εδώ και μήνες – είναι σκέτη απογοήτευση.
Η διαφορά χτίστηκε συγκυριακά
Πρώτα από όλα το +17 του πρώτου ημιχρόνου δεν προέκυψε επειδή η ομάδα μας κυριάρχησε καθολικά και έχτισε βήμα – βήμα μια υπεροχή πατώντας πάνω στα μπασκετικά πλεονεκτήματα που μπορούν να δώσουν τα χαρακτηριστικά των παικτών που διαθέτουμε. Αυτή η διαφορά ήταν ευκαιριακή και απόρροια του γεγονότος πως η εθνική πέτυχε πολλά μαζεμένα τρίποντα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Αυτό είναι ένα στοιχείο και ικανότητα, που όλοι ξέρουμε πως δεν μπορεί αυτή η εθνική να το παρουσιάσει σε διάρκεια μέσα σε ένα τουρνουά ή ακόμα και σε μια αναμέτρηση ως ΝΟ 1 μπασκετική αρετή.
Το κρεσέντο του Πρίντεζη, τα δύο τρίποντα του Καλάθη, το ότι ο Βαρεχάο κάθισε στο πάγκο για να ξεκουραστεί, δημιούργησαν μια διαφορά που δεν αντιπροσώπευε την ροή του αγώνα και τον τρόπο που έπαιζαν οι ομάδες και για αυτό εξανεμίστηκε γρήγορα και χωρίς η Βραζιλία να διαφοροποιήσει το παραμικρό σε σχέση με την τακτική που ξεκίνησε ο αγώνας.
Αφέλεια
Η Βραζιλία ανέβασε την ένταση της άμυνάς της, κράτησε τις ίδιες αποστάσεις, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις σε πολλές περιπτώσεις αφελείς – περιττές αλλαγές που κάναμε στα σκριν και τους ΕΔΙΝΕ το μοναδικό πλεονέκτημα που θα μπορούσαν να έχουν. Τον Βαρεχάο στο ποστ με κοντύτερο αντίπαλο.
Σαν να μην έφτανε αυτό η εθνική που επί ένα μήνα ευαγγελίζεται ότι θα στηρίζεται στα ψηλά σχήματα με κορμιά και χέρια παντού που θα κλείνουν τις πάσες κοντά στο καλάθι και θα πνίγουν τους αντιπάλους, στη πρώτη δύσκολη κατάσταση, έδωσε στο πιάτο στους Βραζιλιάνους ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να είχαν πλεονέκτημα.
Χώρο στον Βαρεχάο για να τελειώσει φάσεις, τις πιο πολλές φορές απέναντι σε κοντύτερο αντίπαλο και σε πάρα πολλές περιπτώσεις, αδικαιολόγητο χώρο από τον κεντρικό διάδρομο, είτε επειδή απλά δεν τον κλείναμε σωστά, είτε επειδή τα γκαρντ μας είχαν λάθος τοποθετήσεις στα πικ των αντιπάλων, έμεναν πίσω και έτσι αυτόματα ο αντίπαλος δημιουργούσε πλεονέκτημα κάνοντας το πιο… απλό πράγμα.
Με βάση την εικόνα στο γήπεδο δικαίως γύρισε το ματς η Βραζιλία, δικαίως το πήρε στο τέλος, γιατί η αλήθεια είναι πως μείναμε ζωντανοί από δύο ηλιθιότητες των αντιπάλων στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Εμείς, τι κάνουμε;
Το τεράστιο κεφάλαιο πίσω από την ήττα – φαρμάκι είναι τι δεν… κάναμε. Εχει φανεί ξεκάθαρα από όλα τα φιλικά της Ελλάδας πως το Plan A είναι ψηλά σχήματα ακόμα και με θυσία του διδύμου Σλούκας – Καλάθης, πολλά φόργουορντ μαζί για υψομετρικά πλεονεκτήματα και συνεχής τάση και προσπάθεια για τρανζίσιον παιχνίδι, επειδή υπάρχει ο Γιάννης που σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου είναι σίγουρα τοπ 3 παγκοσμίως σε αυτό το στιλ παιχνιδιού.
Ωραία. Το Plan A, λοιπόν, δεν αφορά το σετ παιχνίδι, τις καταστάσεις του μισού γηπέδου όταν εμείς έχουμε την κατοχή. Αυτό ΑΥΤΟΜΑΤΑ σημαίνει ότι αφορά αναμετρήσεις απέναντι σε αντιπάλους που ποιοτικά είναι εντελώς του χεριού μας. Πρέπει να είσαι αφελής, για να πιστέψεις ότι μια ομάδα μπορεί να διεκδικήσει διάκριση και μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα με βασικό πλάνο το ανοιχτό γήπεδο.
Ακόμα και στο ΝΒΑ, οι τίτλοι κρίνονται κυρίως στο 5 εναντίον 5. Εμείς στο 5-5 τι σχέδιο έχουμε ρε παιδιά και με ποιες προσαρμογές; Ποιο είναι το πλάνο μας για να εκμεταλλευτούμε το Γιάννη, να τον ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ να βρει ρυθμό με 2-3 εύκολα καλάθια και εκείνος με τη σειρά του να τραβήξει τις αντίπαλες άμυνες και να ΒΟΗΘΗΣΕΙ τους συμπαίκτες του με το να τους δημιουργήσει χώρους και ανοιχτά σουτ;
Μέχρι στιγμής κι αυτό δεν αφορά τον αγώνα με την Βραζιλία αλλά ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα φιλικά παιχνίδια, δεν δείχνουμε να έχουμε κανένα σχέδιο κι αυτό είναι σοκ. Να το δούμε, όμως, πιο ειδικά, ποιες καταστάσεις δημιουργήθηκαν στη ροή της αναμέτρησης με τους Βραζιλιάνους και πόσα εμείς (δεν) κάναμε.
* Μας ζάλισε ο Πέτροβιτς με το μαρκάρισμα του Γκαρσία που είναι όντως παλίκαρος, πάνω στο Γιάννη. Το έχουμε δει και στο ΝΒΑ αυτό το τρικ, κυρίως σε ματς των Μπακς με τη Βοστόνη. Ένας πολύ κοντύτερος παίκτης πάνω στο Γιάννη και ψηλότεροι να περιμένουν από πίσω.
* Στη πρώτη φάση, στο παρθενικό ματσάρισμα, ο Γκαρσία χρεώθηκε με φάουλ πάνω στο Γιάννη. ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ επιμείναμε σε αυτό, για να χρεωθεί με περισσότερα φάουλ ο Βραζιλιάνος και η τακτική του Πέτροβιτς από δυνατότητα να γίνει άμεσα… αδυναμία; Δεν επιμείναμε καν. Δοκιμάσαμε να ακροβολίζουμε ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ, όχι για μια κατοχή, τους 4 συμπαίκτες του Αντετοκούνμπο από την άλλη πλευρά του γηπέδου για να δημιουργήσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση και να δούμε πως θα αντιδρούσε ο Πέτροβιτς; Εκεί τι θα έκανε ο Κροάτης; Θα άφηνε τον Γκαρσία στο ποστ μόνο του με τον Γιάννη ή θα άφηνε συστηματικά ακάλυπτους Ελληνες παίκτες στην αδύναμη πλευρά της άμυνας; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί δεν το στοχεύσαμε, δεν επιμείναμε.
* Η ομάδα είναι γεμάτη από φόργουορντ που θεωρητικά μπορούν να υποστηρίξουν άμυνες αλλαγών και να παίξουν καλή άμυνα ΜΠΡΟΣΤΑ από τη μπάλα, απέναντι σε ψηλότερους αντιπάλους. Ο Βαρεχάο μας διέλυσε με δικά του τελειώματα. Έκαναν ένα πικ, εμείς αλλάζαμε, περνούσε η μπάλα εύκολα σε εκείνον, τελείωνε τις φάσεις, μας “σκότωσε”. Τόσο καιρό λέμε για τα πολλά φόργουορντ, την αμυντική επιρροή που μπορούν να έχουν, μπλα, μπλα, μπλα. Δοκιμάσαμε να πιέσουμε περισσότερο στη μπάλα για να τους χαλάσουμε τις αποστάσεις και αυτό που ήθελαν να κάνουν, δοκιμάσαμε κάποιο ή κάποια φόργουορντ να κουμπώσουν πάνω του βγαίνοντας ΜΠΡΟΣΤΑ από τη μπάλα και να απαγορεύουν την εύκολη πάσα με αμυντική βοήθεια έτοιμη να έρθει αν χρειαστεί; Σωστά είπε ο κόουτς Σφαιρόπουλος ότι δεν είχαμε επικοινωνία στην άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο και αυτό στοίχισε. Ωραία η θεωρία, το ζήτημα είναι ΓΙΑΤΙ δεν είχαμε επικοινωνία και αποτελεσματικότητα, ενώ οι Βραζιλιάνοι έκαναν συνεχώς το ίδιο, προβλέψιμο πράγμα και εμείς ΔΕΝ αντιδράσαμε ποτέ.
* Προσωπικά, περίμενα πως τόσο ο Καλάθης, όσο και ο Σλούκας, μπορούν να χτίσουν μια πολύ δυνατή πικ εν ρολ δυάδα με τον Γιάννη. Με τον Greek Freak σε ρόλο finisher μετά το πικ, αλλά ακόμα και δημιουργού, όπως γίνεται στους Μπακς, για να μπερδέψουμε τις αντίπαλες άμυνες και να δημιουργήσουμε ανισορροπίες. Πόσα καθαρά, αποτελεσματικά πικ εν ρολ έχουμε δει όλο το καλοκαίρι ως τώρα με τους δύο πολύ ποιοτικούς γκαρντ που έχουμε και τον Γιάννη; Είναι δυνατόν να μην είναι δουλεμένο το πικ εν ρολ με τον Γιάννη και να μη στοχεύουμε συστηματικά με επιμονή πάνω σε αυτό;
* Είναι αλήθεια πως ο χώρος είναι πολύ μικρότερος από ότι στο ΝΒΑ, εκτός ΝΒΑ δεν υπάρχουν αμυντικά τρία δευτερόλεπτα, οπότε είναι πιο δύσκολο να φτιάξεις σωστές αποστάσεις στα πικ εν ρολ. Θέλει δουλειά. Ναι, αλλά ΔΕΝ φαίνεται να το δουλεύουμε. Η Βραζιλία έβαλε το πιο κρίσιμο καλάθι του αγώνα με ΔΥΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΥΟ πικ εν ρολ με Μπαρμπόσα και Βαρεχάο και ο λόγος που το επέλεξαν αυτό είναι για να φτιάξουν τις αποστάσεις και να βγάλουν καθαρή φάση με χωρό για εκτέλεση. Η Ελλάδα σε όλα τα φιλικά και στα δύο επίσημα παιχνίδια ως τώρα στο Παγκόσμιο, πόσες φορές έχει στήσει αποτελεσματικά 2 vs 2 πικ εν ρολ με σωστές αποστάσεις;
* Το πιο εύκολο πράγμα που μπορείς να κάνεις όταν δεν σου βγαίνει τίποτα επιθετικά στο μισό γήπεδο, όταν διαθέτεις τον Αντετοκούνμπο και βλέπεις ότι δυσκολεύεσαι να τον εκμεταλλευτείς δημιουργικά και εκτελεστικά στο ποστ, είναι να του δώσεις τη μπάλα στα 8-9 μέτρα από το καλάθι.
* Είτε να στήσεις δύο επιλογές για πικ ψηλά για να προσπαθήσεις να μεγαλώσεις το γήπεδο, είτε χωρίς καθόλου πικ και τους άλλους 4 παίκτες ακροβολισμένους. Και να του πεις: Όρμα και πάρε ό,τι σου δίνει η άμυνα. Αυτό το τόσο απλό πράγμα τις λίγες φορές που το έχουμε δει ως τώρα επιφέρει είτε βολές στο Γιάννη και φθορά της αντίπαλης άμυνας, είτε ελεύθερα σουτ. Γιατί ο Γιάννης είναι εκπαιδευμένος όταν πέφτουν όλοι πάνω του να βλέπει αυτές τις πάσες, όλη τη φετινή σεζόν στο Μιλγουόκι αυτό έκανε.
* Δεν έχει σημασία το πόσο καλούς σουτέρ έχουμε ή δεν έχουμε. Μετράει να επιδιώξεις να παίξεις το σωστό μπάσκετ, με βάση τα χαρακτηριστικά του καλύτερου παίκτη που διαθέτεις και αυτό το κάνεις για να πάρει το μάξιμουμ η ομάδα και να δημιουργηθεί χημεία στο Penetration του Γιάννη και στο πως οι συμπαίκτες του θα κινούνται μακριά από τη μπάλα όταν αυτός δρα μέσα από καταστάσεις της απομόνωσης.
* Όλος ο πλανήτης ξέρει ότι στο 1 VS 1 ο Αντετοκούνμπο είναι διαστημικός. ΝΑΙ, οι αποστάσεις είναι μικρότερες, οι άμυνες ομαδικές, οι αντίπαλοι μπορούν να τον περιμένουν αγκυροβολημένοι μέσα στη ρακέτα και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως οι super star του ΝΒΑ, είτε Αμερικανοί, είτε Ευρωπαίοι σε τουρνουά FIBA δεν γίνεται να έχουν τα ίδια νούμερα και τους ίδιους χώρους.
Λιγότερος χρόνος παιχνιδιού, λιγότερες κατοχές, λιγότερο ένας εναντίον ενός, μικρότεροι χώροι.
Δεν το καταλαβαίνουν μόνο οι εμπαθείς ή οι άσχετοι. Αυτό, όμως, από το να βλέπεις από τη μια τον Βαρεχάο στα 37 να έχει όσες φάσεις χρειάζεται για να κάνει τη ζημιά και από την άλλη τον Γιάννη στο μεγαλύτερο διάστημα να κάθεται στη γωνία και να κοιτάζει, έχει… τεράστια απόσταση και δεν χωνεύεται εύκολα.
Στην τελική χάσε, απέτυχε. Αλλά κάντο προσπαθώντας να εκμεταλλευτείς στο έπακρο τα ΟΠΛΑ που έχεις. Το να μην το προσπαθείς, να μην επιμένεις στοχευμένα και να αφήνεις την ευκαιρία να χάνεται όταν έχεις στο ρόστερ σου ένα παίκτη με τέτοια προσόντα που το στιλ του είναι να παίζει ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ και εσύ τον διαχειρίζεσαι τακτικά έτσι που να καταλήγει να φαίνεται απλά ένας από όλους τους άλλους, είναι μπασκετικό έγκλημα και η πρώτη τιμωρία ήρθε ήδη και είναι σκληρή.
ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΜΗ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ
Προσωπικά, όπως εξελίσσεται η κατάσταση και από τη στιγμή που το τεχνικό τιμ της ομάδας μας είναι εντελώς άπειρο και με απειροελάχιστες παραστάσεις και εμπειρία σε τέτοιο επίπεδο – αυτό δεν είναι λάθος του κόουτς Σκουρτούπουλου και των συνεργατών του, αλλά του Βασιλακόπουλου – ευθύνες στο συγκεκριμένο τουρνουά και με τις νυν περιστάσεις φέρει τόσο ο Γιάννης, όσο και οι παλιοί σωματοφύλακες αυτής της ομάδας που έχουν την τελευταία ευκαιρία τους να σταματήσουν από μια ομάδα που αγαπούν και πονάνε με μια επιτυχία και χαρά που τόσο τους λείπει.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ συζητήσεις, πρέπει να βγουν μπροστά και να πάρουν πρωτοβουλίες, πρέπει να υπάρξει ΑΠΑΙΤΗΣΗ να πάμε σε ΑΠΛΑ, αλλά ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ πράγματα και δεν είναι ντροπή να πούμε πως το τεχνικό τιμ χρειάζεται υποστήριξη.
Είναι η αλήθεια. Κι αν αυτό που γράφω μοιάζει εκτός κανονικότητας λογικής και… πειθαρχίας, που είναι, συγγνώμη, αλλά εκτός λογικής είναι να ψάχνεις μετάλλιο σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα και αποτελεσματική διαχείριση του MVP του ΝΒΑ και του πόση επιρροή μπορεί να έχει στην ομάδα και τους συμπαίκτες του με τεχνικό τιμ μηδαμινής εμπειρίας σε μεγάλες μπασκετικές σκηνές.
Και επαναλαμβάνω, αυτό δεν είναι μομφή, είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και κάνει μπαμ. Αν θέλουμε να έχουμε τύχη στο να γυρίσει πλέον η κατάσταση και ΑΝ νικήσουμε τη Νέα Ζηλανδία, να έχουμε ελπίδες για 2/2 απέναντι σε ΗΠΑ και Τουρκία (ή Τσεχία) πρέπει οι παίκτες – κλειδιά σε αυτή την εθνική να διαδραματίσουν από εδώ και πέρα πιο ενεργό ρόλο σε επίπεδο διαχείρισης, συζήτησης, ιδεών και ευθυνών.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αυτό που γράφω είναι “μπασκετικά ανώμαλο” και κόντρα στη μπασκετική λογική και τους κανόνες επαγγελματικών ομάδων υψηλού επιπέδου.
Μπροστά στο κοινό συμφέρον και επειδή εδώ διακυβεύονται πολλά (όχι μόνο η επιτυχία σε αυτό το τουρνουά, αλλά το αν θα έχουμε άμεσο μέλλον – ευκαιρία να είμαστε στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες ή πάλι θα λείπουμε για τρίτη διαδοχική φορά χωρίς παρουσία για 12 ολόκληρα χρόνια) δεν μου βγαίνει να ωραιοποιήσω την κατάσταση, προτιμάω να την καταγράψω και να καταθέσω τι πιστεύω πως μπορεί να βοηθήσει περισσότερο από όλα.
Οι παλιοί και ο Γιάννης πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες, ευθύνες να μιλήσουν ανοιχτά όλοι μαζί με το τεχνικό τιμ, να αξιολογήσουν γιατί στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα με τη Βραζιλία αφήσαμε τον αντίπαλο και τη… μοίρα μας να μας ρίξουν στα βράχια ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, σαν καράβι αφημένο σε αυτόματη πορεία και να πάρουν άμεσες αποφάσεις.
Να προσθέσω εδώ πως αυτό που περιγράφω ότι πρέπει να γίνει, έχει συμβεί ΔΥΟ φορές στην Ισπανία με την “χρυσή γενιά” και τον κόουτς Σκαριόλο μετά από άσχημα ξεκινήματα σε μεγάλα τουρνουά και το αποτέλεσμα που έγραψε η ιστορία ήταν ισάριθμα μετάλλια.
Είναι πραγματικά κρίμα να αποτύχουμε οικτρά σε αυτό το τουρνουά, που δεν υπάρχει καμία μη τρωτή ομάδα και η καλύτερη ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΑ είναι σίγουρα η Σερβία. Ανεξάρτητα με το ποιος θα πάρει το χρυσό μετάλλιο.
Είναι κρίμα να χάσουν – κι αυτή – την ευκαιρία οι παλιοί που αγαπάνε πολύ αυτή την ομάδα.
Είναι κρίμα η τεράστια διάθεση του Γιάννη να προσφέρει, στη πρώτη φορά ιστορικά που σε παγκόσμιο πρωτάθλημα παίζει ο πολυτιμότερος παίκτης του ΝΒΑ, να εξελιχθεί σε αποτυχία ΧΩΡΙΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ για επιτυχία.
Επιτρέπεται να αποτύχουμε. Παίζουν και οι άλλοι.
Απαγορεύεται, όμως, να ΜΗΝ προσπαθήσουμε να πετύχουμε παρουσιάζοντας στο παρκέ στοιχεία στα οποία ΣΙΓΟΥΡΑ υπερέχουμε λόγω ανασφάλειας, φόβου, εγωισμών, η έλλειψης ιδεών.
Αυτό δεν θα μας το συγχωρήσει η ίδια η ιστορία στο μέλλον, γιατί φοβάμαι ότι ενδεχόμενη αποτυχία σε αυτό το τουρνουά θα προκαλέσει άμεση φθορά και στην εθνική του μέλλοντος.
Πλέον, ακόμα και το να περάσουμε στους “8” μοιάζει και είναι πραγματικά δύσκολο. Ούτε η Νέα Ζηλανδία, όμως, ούτε η Τουρκία, ούτε καν η Αμερική που στο μεταξύ μας παιχνίδι δεν θα έχει τον Τέιτουμ αν φτάσουμε ως εκεί, είναι ανίκητες.
Ακριβώς το αντίθετο, ισχύει και φάνηκε ξεκάθαρα και στο ΗΠΑ – Τουρκία, όπου οι γείτονες “αυτοκτόνησαν μπασκετικά” με 4 σερί άστοχες βολές και ένα λάθος φάουλ στο τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα.
Τα δεδομένα είναι τρία. ΔΕΝ υπάρχει άτρωτη ομάδα στο τουρνουά, άρα δεν υπάρχει κάποιος στόχος που πραγματικά να είναι αντικειμενικά ΜΗ εφικτός.
Η εθνική δεν είναι η καλύτερη ομάδα σε αυτό το Παγκόσμιο, αλλά αυτή τη φορά είναι αλήθεια και όχι ελληνικές υπερβολές πως με την ισορροπία δυνάμεων που βλέπουμε σε αυτό το τουρνουά θα είναι τεράστια, παταγώδης, αχώνευτη αποτυχία να μην φτάσει καν στο σημείο να παίξει το νοκ – άουτ παιχνίδι προημιτελικό για μια θέση στους ημιτελικούς.
Το τρίτο δεδομένο είναι και το πιο κρίσιμο τούτη τη στιγμή. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος της εθνικής ομάδας μας στο στόχο της διάκρισης, είναι ο ΙΔΙΟΣ της ο ΕΑΥΤΟΣ.
Δεν μας έχει καν δείξει τα στοιχεία που θα βγάλουν στην επιφάνεια και στο παρκέ τις πραγματικές της δυνατότητες, ώστε να διαπιστώσουμε που πραγματικά αξίζει να φτάσει.
Η μεγαλύτερη απόδειξη πως μεγαλύτερος αντίπαλος της εθνικής είναι στη παρούσα φάση ο εαυτός της;
Επρεπε να πάρει ένα ματς απέναντι σε ένα σεβαστό αλλά ΥΠΟΔΕΕΣΤΕΡΟ ποιοτικά αντίπαλο για να στρώσει το δρόμο της μέχρι την οκτάδα και το έχασε ΔΙΚΑΙΑ και από το +17.
Αρα, μετά από ολόκληρη προετοιμασία και τόσα φιλικά στο πρώτο “πρέπει” η Ελλάδα ήταν ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΗ τόσο πνευματικά, όσο και τακτικά.
Αυτό, θεωρητικά, είναι πολύ δύσκολο αφού δεν έγινε ως τώρα, να διορθωθεί και να χτιστεί μέσα στο τουρνουά και ενώ είμαστε ήδη με τη πλάτη στο τοίχο.
Αν υπάρχει μια ελπίδα, είναι επειδή δεν υφίσταται ανίκητος αντίπαλος σε αυτή την διοργάνωση.
Ισως η αυτογνωσία, η ανάγνωση των αδυναμιών, η ειλικρινής συζήτηση και η απόφαση να πάμε από εδώ και πέρα στα ΑΠΛΑ πράγματα μπασκετικά, με τον καθένα να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, χωρίς γκρίνιες και τάσεις μεταβίβασης των ευθυνών, μπορούν να μας πάνε στο τέλος της διαδρομής πιο μακριά από ότι τώρα πιστεύουμε με το μάγουλο κόκκινο ακόμα από τη σφαλιάρα που μας έριξαν οι Βραζιλιάνοι.
ΥΓ1. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την ανασφάλεια. Όταν στο δεύτερο παιχνίδι του ομίλου, κλείνεις το ροτέσιον στους 8 παίκτες και δεν βάζεις ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ τον Λαρεντζάκη που είναι σούπερ το παιδί σε όλη τη προετοιμασία, τον Μάντζαρη που καλώς η κακώς στο μισό γήπεδο έχει εξαιρετικό διάβασμα και αυτό το χρειάζεσαι, σημαίνει πως το άγχος και η πίεση κερδίζουν την μπασκετική λογική με το “καλημέρα” στο Παγκόσμιο… Είναι δυνατόν σε ομάδα που θέλει να πάει μακριά να κλείνει τόσο πολύ το ροτέσιον τόσο νωρίς και μάλιστα ενώ ΟΛΑ πήγαιναν ΣΤΡΑΒΑ σε ΟΛΟ το δεύτερο ημίχρονο και είχαμε ανεπάρκεια τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση; Συγγνώμη, αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο ρόστερ, στο πλάνο, στην ομάδα που ο ίδιος ο Σκουρτόπουλος δούλεψε και παρουσιάζει. Είναι ακόμα μεγαλύτερη ήττα στη ψυχολογία και τη δομή της ομάδας, από το ίδιο το αποτέλεσμα απέναντι στον Πέτροβιτς και τους 35+ της Βραζιλίας… Αν αναλογιστούμε, δε, πως την πατήσαμε στον προημιτελικό με την Ρωσία στο Ευρωμπάσκετ του 2017 (που… ξεχάσαμε να κάνουμε αλλαγές και στο τέλος σκάσαμε) είναι να σε πιάνει τρέλα.
ΥΓ2. Για μένα το καλύτερο σχήμα στην εθνική για πολλούς λόγους και φυσικά για το στόχο της βελτίωσης των αποστάσεων και δημιουργίας χώρων επιθετικά στο μισό γήπεδο είναι Σλούκας, Καλάθης, Πρίντεζης, Γιάννης και από εκεί και πέρα προσθέστε όποιον θέλετε ανάλογα με τη ροή, τις συνθήκες του αγώνα και το σχήμα των αντιπάλων. Με την προϋπόθεση βέβαια, πως όλοι όσοι επιλέχθησαν για την αποστολή πρέπει να παίρνουν κάποια ποιοτικά λεπτά με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ αποστολές, για να βγουν και οι ενεργειακοί στόχοι.
ΥΓ3. Η Νέα Ζηλανδία έχει συγκεκριμένο στιλ και δεν το αλλάζει. Up tempo, πολλές κατοχές, πυροβολικό από παντού με κύριο εκφραστή τον Ουέμπστερ και κάποια καλά Plays για να σκοράρει από κοντά κυρίως ο Φοτού, μέσα από σορτ ρολ και πικ εν ρολ. Έχει αποδειχτεί δε πως στο δεύτερο ημίχρονο πέφτει επίπεδο η ενέργεια και η ταχύτητά της. Αυτό που χρειάζεται είναι αποτελεσματική άμυνα σε ατομικό επίπεδο, έλεγχος των ριμπάουντ και να πάμε τη μπάλα κοντά στο καλάθι. Από μας εξαρτάται αν θα είναι εύκολο ή δύσκολο. Δεν μπορώ να μας φανταστώ να χάνουμε και αυτό το ματς, όσες παγίδες κι αν κρύβει σε περίπτωση που εμείς είμαστε ξανά κατώτεροι των περιστάσεων.
ΥΓ4. Ο Γιάννης πρέπει να καταλάβει ότι στο Physical παιχνίδι των αντιπάλων πρέπει να απαντήσει κι αυτός με το ίδιο νόμισμα, αλλά να μάθει με κανόνες FIBA να προστατεύει περισσότερο τον εαυτό του από τα φάουλ και να χρησιμοποιεί πιο έξυπνα τα χέρια του. Δεν χρειάζεται να τα βάζει τόσο εμφατικά χαμηλά και πάνω στη μπάλα, φτάνει για να μείνει στο παιχνίδι, να επιμείνει σε καλύτερες τοποθετήσεις και να τελειώνει τις άμυνες του ψηλά, με τα χέρια. Επίσης, πρέπει να συνειδητοποιήσει πως χωρίς να πάει κόντρα στη μπασκετική του φιλοσοφία και ένστικτα, που είναι εντελώς ομαδικά (λογικό, αφού μεγάλωσε βλέποντας ελληνικό και ευρωπαϊκό στιλ μπάσκετ) πρέπει να γίνει πιο απαιτητικός από τον εαυτό του πρώτα και έπειτα από όλους τους υπόλοιπους.
ΥΓ5. Δεν αναφέρομαι τόσο στις προσπάθειες που παίρνει, αυτό είναι και ζήτημα τακτικής της αντίπαλης άμυνας, αλλά στο πόσες μπάλες πρέπει να περνούν από τα χέρια του. Πρέπει να βρει ρυθμό και αυτοπεποίθηση κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από καταστάσεις παιχνιδιού στις οποίες αισθάνεται άνετα. Αν δεν τις δημιουργεί η ομάδα για εκείνον, οφείλει να τις ζητήσει. Ακόμα και το ότι έπαιξε 16 λεπτά με το Μαυροβούνιο, ή το ότι σχεδόν πάντα είναι η πρώτη αλλαγή, λάθος ΕΙΝΑΙ ως φιλοσοφία και προσέγγιση. Γιατί ο νούμερο 1 στόχος πρέπει να είναι να βρει ρυθμό. Κι αν αυτό συμβεί και πάρει μπροστά, θα αλλάξει άρδην και αυτόματα όλη η δυναμική και το προφίλ της εθνικής.
Ακόμα είναι νωπό το ερώτημα γιατί ο Γιάννης δεν μάρκαρε τον Λέοναρντ όταν στράβωσε η σειρά των τελικών της Ανατολής απέναντι στο Τορόντο, με αποτέλεσμα η έκβασή της να μην εξαρτάται όσο έπρεπε από εκείνον στο πολύ προσωποκεντρικό σε σχέση με την Ευρώπη, ΝΒΑ. Το 2016 στο Τορίνο ήταν άλλη ιστορία, γιατί ο ίδιος ήταν άλλος παίκτης. Τώρα, οφείλει πρώτα απέναντι στον εαυτό του και έπειτα απέναντι στην εθνική και όλους τους υπόλοιπους αν αποτύχει η ομάδα, άρα κι εκείνος, να έχει προσπαθήσει και να έχει δοκιμάσει – εξαντλήσει, όσα νιώθει ότι μπορούν να τον βοηθήσουν να έχει το μεγαλύτερο δυνατό impact στην ομάδα.