Tου Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Παραθέτω το άρθρο που έγραψα για τον Βασίλη Σπανούλη στο περιοδικό Redemption.
“Ένα από τα πιο εύστοχα και ρεαλιστικά αποφθέγματα που υπάρχουν στη ζωή μας είναι το “να εκτιμάς αυτό που έχεις πριν το χάσεις”. Είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια που πολλές φορές δεν μπορεί να εκτιμήσει ένα κεκτημένο με μεγάλη αξία και μόνο όταν δεν το απολαμβάνει πια, συνειδητοποιεί πόσο σημαντικό, πόσο μοναδικό ήταν.
Ακριβώς αυτό θα συμβεί με τον κόσμο του Ολυμπιακού όταν σταματήσει το μπάσκετ ο Βασίλης Σπανούλης. Δεν είναι θέμα αχαριστίας. Ισχύει ακόμα και για το κόσμο που τον λατρεύει, τον έχει μέσα στη καρδιά του και τον θεωρεί – δικαίως – τον πιο πετυχημένο Έλληνα αθλητή στην ιστορία του συλλόγου σε όλα τα αθλήματα.
Όλα τα ιστορικά γεγονότα μπορούν να αποτιμηθούν σωστά, πολλά χρόνια μετά. Το ίδιο ισχύει και για τον αρχηγό του Ολυμπιακού. Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε αυτή τη στιγμή το μέγεθος της προσφοράς, της επιτυχίας και της επιρροής του.
Πήρε μια απόφαση το 2010 που πάνω από όλα θέλει καρδιά, αποφασιστικότητα και απίστευτη αυτοπεποίθηση. Αυτά τα στοιχεία μαζί με το μοναδικό Work Ethic του είναι που τον καθιστούν κορυφαίο των κορυφαίων. Μιλάμε για ένα παίκτη με τον οποίο στο ρόλο του ηγέτη ο Ολυμπιακός άλλαξε στάτους κβο ως φανέλα και εμβέλεια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, κατακτήθηκαν 2 ευρωπαϊκά και που όλοι οι ειδικοί και οι αντίπαλοι κατατάσσουν αυτόματα τους κόκκινους ως φαβορί για φάιναλ φορ κάθε σεζόν, κι ας υπάρχουν τουλάχιστον 7-8 ομάδες με πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ.
Περισσότερα χρήματα από αυτά που διαθέτει ο Ολυμπιακός από το 2011 και μετά, έχουν πολλές ομάδες. Σπανούλη καμία! Την εποχή που το μπάσκετ έχει αλλάξει και είναι ακόμα πιο ομαδική υπόθεση, βλέπουμε κάθε βραδιά ολόκληρες άμυνες να προσαρμόζονται πάνω σε ένα παίκτη – κάτι που παραπέμπει σε παλιότερες δεκαετίες με αθλητές όπως ο Ντράζεν, ο Γκάλης κτλ – να γνωρίζουν το στιλ παιχνιδιού του και τις κινήσεις του, αλλά ουσιαστικά να μην μπορούν να τον σταματήσουν.
Η διάρκεια που έχει ο Βασίλης σε αυτό που κάνει, είναι εξωπραγματική. Η επιρροή και η συμβολή του, το πως απελευθερώνει τους συμπαίκτες του ακόμα κι αν δεν σκοράρει, μοναδική. Μακάρι να μείνει σε αυτό το επίπεδο για 3-4 ακόμα χρόνια και να τον απολαμβάνει ο Ολυμπιακός, ο κόσμος, το ελληνικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Σε κάθε περίπτωση, όταν γραφτούν οι τίτλοι τέλους κι όσο περνάει ο καιρός, θα μελαγχολήσουμε και θα εκτιμήσουμε στην διάσταση που του αξίζει, πόσο τεράστια πολυτέλεια είναι να έχεις στην ομάδα σου τον μεγαλύτερο Winner που έχει αναδείξει το ευρωπαϊκό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια.
Τον Ιούλιο του 2010 δεν ήταν απλά το εφαλτήριο για να αλλάξει η βασανισμένη μοίρα του μπασκετικού Ολυμπιακού. Ήταν η απαρχή για να “σπάσει” ένας κανόνας must στα γήπεδα της Ευρωλίγκας. Να γυρίσει ο χρόνος πίσω και να αποδειχτεί πως ένας μόνο παίκτης μπορεί να “σπρώξει βουνά” και πίσω από αυτά να εμφανίσει μια “παραμυθένια” θέα.
Με το ταλέντο, την δουλειά, πάνω από όλα την ρομποτική του αφοσίωση στη νίκη.
Αυτό δεν γίνεται να αποτιμηθεί στην περίοδο που διανύουμε και ο Σπανούλης συνεχίζε να παίζει.
Θα περάσουν πολλά χρόνια και μόνο τότε ο Βασίλης Σπανούλης θα απελευθερωθεί από το “χρονοντούλαπο” της ιστορίας και θα τοποθετηθεί στο πιο ψηλό ράφι της.
Ως ένα μοναδικό κειμήλιο αναμνήσεων για όσους το έζησαν Live, ως ένας μπασκετικός “θησαυρός” που όσο ο χρόνος περνάει, αντί να ξεφτίζει, τα καράτια του θα αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη λάμψη”.