Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Έπειτα από αρκετό καιρό ο Παναθηναϊκός πήγαινε σ’ ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό έχοντας με το μέρος του αυτό που αποκαλούμε momentum. Προερχόταν από τρεις συνεχόμενες νίκες στην Ευρωλίγκα (για πρώτη φορά την τελευταία τριετία), είχε πραγματοποιήσει μία εξαιρετική εμφάνιση στο Κάουνας και φαινόταν να έχει αποκτήσει μια σχετικά ευδιάκριτη αγωνιστική ταυτότητα. Η ομάδα του Ράντονιτς είχε γυρίσει το κακό κλίμα των προηγούμενων εβδομάδων και πάνω απ’ όλα είχε ξαναφέρει την προσμονή και τα όνειρα στις τάξεις τον φιλάθλων της. Απόδειξη, η μίνι φιέστα φιέστα που έστησαν ώστε να την ξεπροβοδίσουν στο δρόμο για το ΣΕΦ.
Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του, βρισκόταν μεν σε σταθερά καλή τροχιά με αξιοσημείωτη πορεία στην Euroleague, μόνο νίκες στο πρωτάθλημα και τον πρώτο τίτλο της σεζόν στην κατοχή του, αλλά όπως και να το κάνουμε ο αρχικός -υπέρμετρος ίσως- ενθουσιασμός είχε σ’ ένα βαθμό καταλαγιάσει. Οι πανομοιότυπες ήττες σε Τελ Αβίβ και Κωνσταντινούπολη καθώς και η δυσκολία κάποιων παικτών να πατήσουν γερά στους ρόλους τους, είχαν προκαλέσει μικρούς κραδασμούς στους “ερυθρόλευκους”, με αποτέλεσμα να προσεγγίσουν τη “μάχη” του ΣΕΦ χωρίς τυμπανοκρουσίες και ίχνος έπαρσης, αλλά με χαμηλούς τόνους και υψηλά επίπεδα άγχους.
Αν και Δευτέρα, ο κόσμος του Ολυμπιακού εξάντλησε τα εισιτήρια, αποδεικνύοντας έμπρακτα τη στήριξη και την αφοσίωση του στην ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα και την προσπάθειά της να κλειδώσει ουσιαστικά το πλεονέκτημα έδρας στην Basket League. Και μπορεί να μην χόρτασε θέαμα, αλλά παρακολούθησε μια σκληρή μάχη που θαρρείς ότι ξεπήδησε από τα μεγάλα ντέρμπι των 90’s, τότε που Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός μάτωναν στο παρκέ για να πετύχουν καλάθι και συνήθως, τα σκορ των μεταξύ τους ντέρμπι παρέπεμπαν σε… σχολικούς αγώνες.
Η έμπνευση του Ράντονιντς να ξεκινήσει τον Γκουντάιτις ώστε να φθείρει τον Φαλ είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Ο Λιθουανός υπέπεσε γρήγορα σε δύο φάουλ κι ο σέντερ του Ολυμπιακό ξεκίνησε από νωρίς το προσωπικό του ρεσιτάλ. Απεναντίας, η επιλογή του Μπαρτζώκα να επαναφέρει στην αρχική πεντάδα τον… αμφιλεγόμενο Αϊζάια Κάνααν αποδείχτηκε σοφή, με τον Αμερικανό να μπαίνει φουριόζος και να σκοράρει 8 πόντους στην πρώτη περίοδο. Ο Βεζένκοφ έπιασε κι αυτός δουλειά, οι “ερυθρόλευκοι” ήταν αποτελεσματικοί στην προσωπική άμυνα, ο Μπέικον έμοιαζε να παίζει μόνος εναντίον όλων και το 24-14 προκάλεσε έκρηξη στο ΣΕΦ.
Τι πιο σύνηθες για τον Ολυμπιακό, θα πείτε, να αποδίδει εξαιρετικά στην πρώτη περίοδο, αλλά και… τι πιο σύνηθες να αρχίσει να μπάζει νερά όταν κάποιοι εκ των πρωταγωνιστών του αποσύρονται για τις απαραίτητες ανάσες. Χωρίς τους Βεζένκοφ, Φαλ και Ουόκαπ στο παρκέ, οι γηπεδούχοι δέχτηκαν ένα αστραπιαίο 9-0 από τον Παναθηναϊκό, το οποίο εξελίχθηκε στο ιλιγγιώδες 17-2 λίγο αργότερα. Λάθη, ασυνεννοησίες, αστοχία και ολιγωρία στην άμυνα έδωσαν στους φιλοξενούμενους την ευκαιρία που ζητούσαν για να χτυπήσουν. Ο Παπαγιάννης πέτυχε επτά πόντους σε λιγότερο από δύο λεπτά, Λι, Ουόλτερς και Μπέικον ακολούθησαν κι ο Παναθηναϊκός πήρε τον έλεγχο του ματς. Ο Μπαρτζώκας επανάφερε άρον άρον τον Βεζένκοφ και λίγο αργότερα τους Ούοκαπ, Φαλ, Κάνααν, η ζημιά άρχισε να περιορίζεται και το πράσινο +3 στο ημίχρονο έμοιαζε με μια μικρή κατάκτηση για τον Ολυμπιακό, βάσει της τροπής που είχαν πάρει τα πράγματα στη δεύτερη περίοδο.
Ο Ολυμπιακός επέστρεψε από τα αποδυτήρια με διάθεση να πιέσει ασφυκτικά και να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο. Το 35-38 έγινε γρήγορα 44-40 υπέρ του, όμως η νευρικότητα στην επίθεση έστειλε ουκ ολίγες ευκαιρίες για άνοιγμα της διαφοράς στο καλάθι των αχρήστων. Γενικά, το παιχνίδι εξελίχθηκε σ’ ένα αλισβερίσι κακών επιλογών εκατέρωθεν, γεγονός που έκανε εντελώς απρόβλεπτη την εξέλιξή του.
Με οδηγό την άμυνα, ο Ολυμπιακός έδειχνε ότι ήταν καλύτερος, αλλά το άγχος οδηγούσε συχνά τους παίκτες του σε αψυχολόγητες ενέργειες, ενώ ο Παναθηναϊκός παρότι δυσκολευόταν να παράξει συνεργασίες φαινόταν ικανός να κάνει τη ζημιά κυρίως μέσα από προσωπικές ενέργειες και μεγάλα σουτ. Το γεγονός ότι έμεινε ζωντανός ως το τέλος, παρά τον… απαγορευτικό συσχετισμό ασίστ-λαθών (13-17), αποδεικνύει και το πόσο βασίστηκε στο ατομικό ταλέντο κάποιων παικτών του.
Σε όλο το δεύτερο ημίχρονο οι γηπεδούχοι είχαν σχεδόν μόνιμο προβάδισμα (το απώλεσαν δυο φορές: 47-48 στο 29′ με τα δύο σερί τρίποντα του Λι και 49-50 στο 31′ με τον Πονίτκα), παρ’ όλα αυτά αδυνατούσαν να βρουν διάρκεια και να χτίσουν μια διαφορά που θα τους έδινε αέρα και αυτοπεποίθηση. Με τον Φαλ να κυριαρχεί στο ζωγραφιστό και τον Βεζένκοφ να αποτελεί μόνιμη απειλή, πάντως, και την άμυνά τους να έχει κλειδώσει εντελώς Ουίλιαμς και Μπέικον, έμοιαζαν να έχουν το “know how”.
Σπουδαίος ο Ουόκαπ, που εκτός των άλλων πέτυχε και έξι πολύ σημαντικούς πόντους στην τρίτη περίοδο, ενώ και ο Σλούκας, παρά το όχι τόσο καλό παιχνίδι του και το σοβαρό λάθος στο φινάλε, έδωσε μεγάλες ανάσες στην τέταρτη περίοδο. Αρνητική εμφάνιση από ΜακΚίσικ, Λαρεντζάκη, Μπόλομποϊ και Παπανικολάου (επιθετικά), ενώ ο Πίτερς έμεινε στο παρκέ μόλις για 2,5 λεπτά. Στην πραγματικότητα, εκτός από τους τέσσερις σταθερούς πυλώνες του, στους οποίους στηρίχθηκε για ακόμα μια φορά ο Ολυμπιακός, ενθαρρυντικά μηνύματα ήρθαν μόνο από τον Κάνααν.
Ακόμα και χωρίς ιδιαίτερο πλουραλισμό, όμως, ο Ολυμπιακός επικράτησε στα τρία από τα τέσσερα δεκάλεπτα, πέτυχε τον σκοπό του και αυτό είναι τελικά που μετράει. Κόντρα σε έναν αντίπαλο που βρίσκεται στο καλύτερο φεγγάρι του του εδώ και μια τριετία, οι ερυθρόλευκοι κράτησαν τα κεκτημένα, έφτασαν σε μια νίκη τεράστιας ουσίας, αλλά και σε μια άνευ προηγουμένου επίδοση γοήτρου. Όσο κι αν επιχειρείται να περάσει ψιλά -λες και συμβαίνει κάθε μέρα- το 9-0 επί του μεγάλου αντιπάλου του έχει ήδη γράψει ιστορία και κανείς δεν ξέρει πού θα σταματήσει το κοντέρ…
Πλέον, οι Πειραιώτες έχουν μπροστά τους ανοιχτό δρόμο να πατήσουν το γκάζι και να δουν πώς θα λύσουν τα τα επί μέρους θέματά τους. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι χρειάζεται κι άλλοι παίκτες του να… καβαλήσουν το κύμα και ν’ ανταποκριθούν στο υψηλό επίπεδο, ώστε να μην παρουσιάζονται μεγάλες μεταπτώσεις στην απόδοση της ομάδας, είτε από κούραση, είτε από έλλειψη λύσεων.
Όσο για τον Παναθηναϊκό; Έχει κάνει βήματα προόδου τις τελευταίες εβδομάδες σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά σε εξωαγωνιστικό συνεχίζει τις… γκέλες. Οι εννιά συνεχόμενες ήττες είναι λογικό να ενοχλούν τον εγωισμό του, αλλά, αν για μάθει να κερδίζει ίσως πρώτα πρέπει να μάθει να χάνει…
Προφανώς δεν το αντιλαμβάνονται στην πράσινη ΚΑΕ, αλλά επιλέγοντας την τοξικότητα και τις ανακοινώσεις μετά από ένα ματς στο οποίο όχι μόνο δεν αδικήθηκαν, αλλά μάλλον τα πιο σημαντικά διαιτητικά λάθη έγιναν υπέρ τους, είναι σαν να αυτοαναιρούνται. Σαν να δικαιώνουν τον Ολυμπιακό για το #mexritelous, σαν να παραδέχονται ότι έχουν μάθει να παίζουν με άλλους όρους. Διότι αν αυτές οι φάσεις συνιστούν αλλοίωση, τότε δεν πρέπει να έχει υπάρξει δίκαιη νίκη τους επί του Ολυμπιακού τα τελευταία 15 χρόνια…
Photo Credit Eurokinissi