Ολυμπιακός Blog: Το δέντρο και το δάσος 

Η εικόνα που παρουσιάζει κάθε ομάδα στο γήπεδο εξαρτάται κι επηρεάζεται από τρεις βασικούς παράγοντες: Τις ικανότητές της, τα κίνητρά της και τη νοοτροπία της.

”Οι ικανότητες περιγράφουν αυτό που είναι ικανή να κάνει, τα κίνητρα καθορίζουν αυτό που όντως κάνει και η νοοτροπία εξασφαλίζει το πόσο καλά το κάνει”, μας λέει ο θρυλικός Λου Χολτζ και υπό αυτή την έννοια η εξέλιξη του χθεσινού ντέρμπι βασιζόταν περισσότερο στον τρίτο παράγοντα, αφού η δεδομένη διαφορά δυναμικότητας, αλλά και η απουσία βαθμολογικού ενδιαφέροντος, είχε -όπως και να το κάνουμε- εξασθενήσει τους άλλους δύο.

Σε μια ατμόσφαιρα που είτε λόγω ασυνήθιστης ώρας, είτε λόγω περιορισμένης προσέλευσης στις εξέδρες, διέφερε αρκετά από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως ελληνικό clasico, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός αναγκάστηκαν να σκάψουν βαθύτερα για να βρουν και ν᾽ ανασύρουν τους απαραίτητους κινητήριους μοχλούς.

Για τους φιλοξενούμενους, οι οποίοι παίζουν από το ξεκίνημα της σεζόν στα κόκκινα κι έχουν φυσιολογικά στρέψει όλο τους το βάρος στην Eυρωλίγκα, ήταν η διεύρυνση των ιστορικών τους σερί που τους παρακινούσε.

Για τους πράσινους, όμως, που διανύουν μια παρατεταμένη περίοδο κάμψης, απώλειας στόχων και διαρκών ζυμώσεων με στόχο την ανάκαμψη, κάθε τέτοιο παιχνίδι αποτελεί και μια ευκαιρία για αποδείξεις.

Όταν σε βαραίνουν 11 (και πλέον 12) συνεχόμενες ήττες από τον μεγάλο σου αντίπαλο δεν δικαιούσαι να παρουσιαστείς χαλαρός. Άλλωστε, ο μόνος στόχος που απέμεινε στην ομάδα του Χρήστου Σερέλη απαιτεί επικράτηση επί του Ολυμπιακού, άρα κάθε… διαγώνισμα εναντίον του είναι ιδιαιτέρως χρήσιμο.

Τελικά, όντως το έργο που παίχτηκε στο παρκέ του ΟΑΚΑ, ήταν κυρίως ζήτημα νοοτροπίας. Εκείνης που οδηγεί τον Ολυμπιακό, όταν το πνευματικό άδειασμα και το έλλειμμα ενέργειας καραδοκούν για να βαρύνουν τα πόδια των παικτών του. Που διατηρεί την σοβαρότητά, την συγκέντρωση και την μαχητικότητά σε υψηλά επίπεδα χαρίζοντας του έως τώρα μια πορεία δίχως φρένα εντός κι εκτός των συνόρων. Εντυπωσιακή σε διάρκεια, συνέπεια και πάνω απ´όλα αποτελεσματικότητα, με την πρώτη θέση στην Ευρωλίγκα και το ανεπανάληπτο αήττητο στην Ελλάδα να μιλούν από μόνα τους.

Νοοτροπία άξια αναφοράς, όμως, είδαμε και από τον Παναθηναϊκό, οποίος σε αντίθεση με πρόσφατα ντέρμπι δεν εγκατέλειψε την μάχη, δεν απογοητεύτηκε από το σχεδόν μόνιμο προβάδισμα του Ολυμπιακού κι έμεινε στην διεκδίκηση του ματς μέχρι τέλους. Άσχετα αν η τροπή του τελευταίου δεκαλέπτου οφειλόταν περισσότερο την αδικαιολόγητη αδράνεια των Πειραιωτών, στις βιαστικές αποφάσεις και τα εύκολα λάθη τους, το γεγονός ότι οι πράσινοι ήταν έτοιμοι να αρπάξουν κάθε ευκαιρία που τους δινόταν για να επιστρέψουν, πιστώνεται στον Χρήστο Σερέλη και τους συνεργάτες του.

Το ξεκίνημα του αγώνα είχε ως κεντρικό πρόσωπο τον Φαλ. Σχεδόν σε κάθε κατοχή οι συμπαίκτες του προσπαθούσαν να τον εκμεταλλευτούν και οι αντίπαλοι να τον φθείρουν, με τον Γάλλο να φορτώνεται τελικά με δύο γρήγορα φάουλ και να αποχωρεί στο τρίλεπτο.

Ο Ολυμπιακός, όμως, ήταν ζεστός από την περιφέρεια και με δύο τρίποντα του Κάνααν κι ένα του Βεζένκοφ πήρε γρήγορα κεφάλι στο σκορ. Το πλήγμα με τον τραυματισμό του Μπέικον στο 7᾽, όχι μόνο δεν ”έριξε” τον Παναθηναϊκό εκείνη τη στιγμή, αλλά τον έκανε πιο γρήγορο και πιο ομαδικό. Οι πράσινοι πίεσαν, έτρεξαν και εκτέλεσαν με ταχύτητα πετυχαίνοντας 13 πόντους σε ένα τρίλεπτο κι ανακτώντας το προβάδισμα -για δεύτερη και τελευταία φορά στο παιχνίδι- με την έναρξη της δεύτερης περιόδου.

Έκτοτε, ο Ολυμπιακός ανέλαβε τα ηνία με τους ΜακΚίσικ και Λαρεντζάκη να δημιουργούν ρήγματα, τον ανέτοιμο Σλούκα να προσφέρει δημιουργικά και τον Μπολομπόι να κάνει θραύση. Ο πρώην παίκτης της ΤΣΣΚΑ που δεν είχε σημαντικό χρόνο συμμετοχής στα τελευταία παιχνίδια, αγωνίστηκε 17 συνεχόμενα λεπτά στο πρώτο ημίχρονο και ήταν εξαιρετικός σε άμυνα και επίθεση, επιβεβαιώνοντας το βάθος του φετινού ερυθρόλευκου ρόστερ.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε πιο συμπαγής, προσπάθησε να ῾῾πατήσει῾῾ στο ματς από την άμυνα και εν μέρει το κατάφερε. Μετά τις τρεις βολές που πέτυχε ο Κάνααν στο ξεκίνημα της τρίτης περιόδου, το επιμέρους σκορ ήταν 20-10, με τους παίκτες του Σέρελη να αυξάνουν την πίεση, να κάνουν focus στην μπάλα, να κλείνουν σωστά το ζωγραφιστό τους και εν τέλει να περιορίζουν τις συνεργασίες των φιλοξενούμενων.

Βεζένκοφ, Ουόκαπ και Παπανικολάου (αν και έβγαλε την άμυνα της… χρονιάς) δεν είχαν την γνωστή τους φρεσκάδα, ο Παναθηναϊκός βρήκε επιθετικές λύσεις από τον Μπέικον και τον εξαιρετικό Γκουντάιτις και το παιχνίδι έφτασε στην τελευταία περίοδο σχεδόν ισορροπημένο.

Ο Ολυμπιακός έδειξε να συνέρχεται και πάλι από την 2nd unit του. Με καθοδηγητή τον Κώστα Σλούκα και τους Λαρεντζάκη, Πίτερς να δίνουν σκορ οι ερυθρόλευκοι έφτασαν εκ νέου τη διαφορά στους 8 και κάπου εκεί πίστεψαν ότι η δουλειά τους τελείωσε. Εδωσαν αχρείαστες βολές στους αντιπάλους τους, άφησαν ανοιχτούς διαδρόμους κι έχασαν αμυντικά ριμπάουντ, ενώ στην επίθεση συμπεριφέρθηκαν επιπόλαια.

Μια λάθος πάσα που κατέληξε σε αιφνιδιασμό κι ένα αψυχολόγητο τρίποντο αμέσως μετά από επιθετικό ριμπάουντ από τον Σλούκα, έβαλαν για τα καλά τον Παναθηναϊκό στο παιχνίδι. Γουόκαπ και Μακ Κισικ κράτησαν το προβάδισμα με κρίσιμα λέει απ, οι γηπεδούχοι είχαν τον τελευταίο λόγο, όμως ο ο χειρότερος παίκτης του γηπέδου, ο Ντέρικ Ουίλιαμς, έπεσε πάνω σε τοίχο κι ένα ακόμα ντέρμπι ”βάφτηκε” κόκκινο.

Ο Φαλ προφανώς και βρήκε το χέρι του Παπαγιάννη σε μια φάση που προκάλεσε τις πράσινες διαμαρτυρίες και όντως θα μπορούσε να στείλει τον διεθνή σέντερ στις βολές και ίσως το ματς σε παράταση. Πρόκειται, όμως, για το δέντρο και όχι το δάσος ενός αγώνα, στον οποίο τελικά ο καλύτερος κέρδισε.

Πάντα η φάση του τελευταίου δευτερολέπτου σηκώνει και την μεγαλύτερη συζήτηση, αλλά σε ένα ματς συμβαίνουν αρκετές τέτοιες. Αν γυρίσουμε λίγο πιο πίσω θα δούμε τον Γκριγκόνις να κάνει βήματα πριν πασάρει στον Μπέικον κι εκείνος πετύχει το σουτ που κράτησε τον Παναθηναϊκό ζωντανό. Αν πάμε ακόμα πιο πίσω θα βρούμε κάτι άλλο, πιθανότατα εξίσου κρίσιμο και πάει λέγοντας.

Το 12-0, όπως και η θέση των δύο ομάδων στο ευρωπαϊκό στερέωμα δεν είναι ούτε προϊόν τύχης, ούτε κανενός σφυρίγματος. Είναι αποτέλεσμα μιας εκ διαμέτρου αντίθετης προσέγγισης. Είναι ο ορθολογισμός απέναντι στον τυχοδιωκτισμό, είναι η σταθερότητα απέναντι στην αστάθεια, είναι η ουσία απέναντι στις εντυπώσεις. Μοιραία, κάποια στιγμή, το σερί θα σταματήσει και πιθανότατα ο Παναθηναϊκός θα επιστρέψει στην περιβόητη κανονικότητα. Οι εξαγγελίες υπάρχουν, άλλωστε κι όπως φαίνεται αφορούν κινήσεις ικανές να ξαναλλάξουν τις ισορροπίες.

Μέχρι να γίνουν, βέβαια, οφείλουμε να ασχολούμαστε με την πραγματικότητα, η οποία λέει ότι παίζοντας σχεδόν στο ρελαντί και με τα βαριά του όπλα να μην ανεβάζουν ρυθμούς, το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα έλεγξε και πήρε ένα ντέρμπι που του πρόσφερε μόνο γόητρο.

Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε, είχε τα δικά του διαστήματα, ένα μεγάλο κέρδος που ακούει στο όνομα Μαντζούκας κι αν συνεχίσει να δουλεύει σοβαρά, θα παρουσιαστεί ακόμα πιο ανταγωνιστικός στη μάχη για τον τίτλο. Θα έχει, άλλωστε και πολύ περισσότερο χρόνο στη διάθεση του για να προετοιμαστεί, απαλλαγμένος από τα ευρωπαϊκά βάρη, σε αντίθεση με τους ερυθρόλευκους που θα πρέπει να συνεχίσουν να αντέχουν στον δικό τους ανηφορικό δρόμο, χωρίς διαλείμματα και δικαιολογίες.

Μόνο τους τον διάλεξαν και είναι πια πολύ αργά για να κάνουν πίσω…